Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 06.03.1901, Page 5

XV 9.—10.
Þjóbviljinn.
37
mannalöggjöfinni, hlýtur breytingin að
ganga í gagnstæða átt, að rýmka frelsi
almennings í þessum efnum, eða nema
vistarbandsskylduna gagngjört úr lögum.
En blaði, eins og „Þjóðólfi“, er auð-
vitað vel til þess trúandi, að vilja hnekkja
frelsi almennings i þessari grein, að vilja
binda almúgann á vistarbandsklafann, til
bagnaðar fyrir aðra, sem betur eru settir.
Slikt er í fyllsta samræmi við alla
stefnu apturhaldsmálgagnsins í öðrum
málum.
ílla hæft markið. í „Þjóðólfs"-pistlinum,
sem getið er liér næst á undan, vill
höfundurinn endilega láta svo heita, sem það
hafi verið af íllum og eigingjörnum hvötum, að
ritstjóri ,,Þjóðv.“ hafi harizt „einna ósleituleg-
ast“ fyrir rýmkun vistarbandsins.
Ástæðan muni hafa verið sú, að ritstjóri
„Þjóðv.“ hafi þarfnazt þessara lagabreytinga,
vegna þilskipaútvegs síns, er mikinn mannafla
þurfi!
Ekki vantar góðgirnina hjá piltstaula þess-
um, eða hitt þó heldur!
Meinið er að eins, að ritstjóri blaðs þessa
rekur alls eigi þilskipaútveg, og á ekki svo
mikið, sem einnar krónu virði í einu einasta
þilskipi.
Greinarhöfundurinn hefur því óneitanlega
farið þarna nokkuð langt frá markinu.
I: I i 11 og þetta.
Bismarck og frú lians. Herbert, sonur
Bismarck’s fursta, h-efur ný skeð látið prenta
ýms bréf, — 506 að tölu —, er farið hafa milli
Bismarck’s gamla og konu hans, og eru sum
þeirra rituð. meðan tilhugalífið stóð yfir.
Það var árið 1847, er Bismarck kvæntist
Jóhönnu von Puttkammer, aðalsmannsdóttur, og
bera bréf þau, er nú hafa prentuð verið,
það með sér, að hjónaband þeirra hefir verið
mjög ánægjulegt, og að gagnvart konu sinni
hefur „járnkanzlarinn“ jafnan verið ástrikasti
eiginmaður, jafn óþjáll og harðvítugur sem
hann reyndist öðrum.
Gagnvart konu sinni kemur hann aldrei
fram, sem skipandi, eða i herralegum tón, held-
ur hagar hann jafnan orðum sinum mjög var-
lega, ef hann vill, að hún gjöri eitthvað, og
endar þá jafnan hréfið með þeirri athugasemd,
að hún verði að sjálfsögðu, að „skoða þetta,
sem óskrifað", ef henni ekki geðjast að því.
Ýms bréf Bismarck’s bera það með sér, að
frú Jóhanna Bismarck hafi eigi verið sem bezt
að sér í frakknesku, því að eptir að Bismarck
var orðinn sendiherra, bendir hann henni á, að
með því að það sé siður i hóp sendiherra, að
samræður allar fari fram á frakknesku, þá væri
það mjög æskilegt, ef hún í frístundum sínum
vildi líta í frakkneskar skemmtihækur, og afla
sér jafn framt æfingar í því, að tala málið. En
með því að frúin virðist eigi hafa verið mikið
fyrir frakkneskar málfræðisiðkanir gefin, þá
varð Bismarck að lokum að hugga sig við það,
að ef sendiherrarnir vildu tala við konu sína,
þá gætu þeir eins vel lagt það á sig, að læra
þýzku, eins og hún frakknesku.
Um tengdaföður Bismarck’s, Puttkammer
gamla, er orð á þvi gert, að hann hafi verið i
meira lagi íhaldssamur, hvað pólitík snerti, og
féll þar þvi eigi ílla á með honum og Bismarck.
Aptur á móti veitti Bismarck örðugra, að
fylgjast með, að því er hina ströngu hihlíutrú
gamla Futtkammer's snerti, og sýna þó ýms
bréf hans til Jóhönnu frá fyrri árum, að hann
hefur verið all-hiblíufróður, og haft biblíu-til-
vitnanir á reiðum höndum.
Enda þótt frú Jóhanna Bismarck virðist eigi
hafa verið nein fyrirtaks hæfileika- og gáfu-
kona, þá bera þó bréf þessi með sér, að Bis-
marck hefur jafnan haft hana í ráðum, hvað
politík snertir, og er svo að sjá, sem hún hafi
litt latt hann stórræðanna.
Það er kunnugt, að Bismarck ofsótti mjög
politiska andstæðinga sina, og bar til þeirra ó-
slökkvandi hatur, og virðist kona hans ekki
hafa tekið honum fram í þeim efnum.
Stundum voru þó tillögur hennar þess eðlis,
að ,járnkanzlaranum“ var meira, en nóg boðið
svo sem er hún lét það í ljósi, sem hjartans
sannfæringu sína, meðan ófriðurinn við Frakka
stóð yfir, að réttast væri, að afmá Frakka úr
þjóða tölu.
Mjög var frú Jóhanna Bismarck lítið gefin
fyrir heimboð, og skemmtanir utan heimilis, en
lét sér mjög um það hugað, að gera heimilið
sem ánægjulegast, og bera mörg brét’Bisnuirck’s
það með sér, að hann mat þann kost hennar
mjög mikils.
Isafirði 6. marz 1901-
Tíðarlar. Kafaldshretið, sem gerði hér 22.
f. m., stóð að eins i 2 daga, og svo heilsaði
Góa oss (24. f. m.) bjartleit og stillileg, hálf-
kuldaleg að vísu tvo dagana fyrstu. en síðan
æ þýðari og blíðari með degi hverjum. — Ofan
á einmuna blíðviðrin á þorranum munu fáir
hafa vænzt slíkrar veðurblíðu á góunni. eins
og verið hefur, þar til norðanbret gerði í gær.
Jíýtt íshús. Ýmsir helztu útvegsmenn i
Bolungarvík o. fl. hafa nú gengið i félag, til að
koma upp íshúsi þar í Víkinni á komanda
surnri.
Á sliku húsi er þar full þörf, þótt íshós sé
i Hnífsdal, og væri reyndar engin vanþörf á,
að íshús væru reist á fleiri stöðum bér við
Djúp, svo sem í Ögurnesi, og á Snæfjallaströnd-
inni, í Aðalvík, og í Jökulijörðum.
Þorskaflinn. — Gúðærið. í hretinu, fyrir
fyrri helgi, gekk fiskur mjög inn í Djúpið, og
26. f. m- mátti heita hlaðafii almennt í öllu
Út-Djúpinu, og svo næstu daga, og fiskurinn;
yfirleitt vænn og feitur, varla að smáfiskur
sæist í þeim mikla landburði af fiski, sem þá
var, og enn helzt aflinn mikið góður í Út-Djúp-
58
Yeguriim beygðist nú meira til hliðar, og eptir
hálfrar kl.stundar göngu voru þeir komnir ofan í dalinn.
Sól var enn eigi gengin að fjalla baki, er þeir voru
seztir að borðum í ofur-litlu veitingahúsi, gagnvart
„ Jómfrúar“-fjalli.
Um kvöldið settist svo bróðir minn að bréfaskript-
um, en binir þrír voru á gangi fram og aptur þar í
þorpinu.
En er háttatími var koininn, og bróðir minn var
genginn í rekkju, veitti honum mjög örðugt að sofna,
þótt þreyttur væri.
Sama þunglyndið, er sótt hafði á hann um
daginn, ásótti hann nú enn meira, og þegar loks rann
ögn í brjóst honum, hrökk hann strax upp aptur við
leiðinlega drauma.
Það var komið fram undir morgun, er hann fóll
loks í þungan og hressandi sveín, og fram undir hádegi,
er hann loks vaknaði.
Heyrði hann þá, að Kristján Bahmann væri löngu
lagður af stað, og þóttí honum það miður.
Hann hafði borðað morgunverð við ljós, og hafði
svo lagt af stað i dögun.
„Hann var eins kátur“, sagði veitingamaðurinn,
„eins og væri hann að faia af stað, til að bjóða í veizl-
una sina“.
Stefano og Battisto höfðu beðið eptir bróður min-
um, til að bera honum hjartfólgnustu kveðju frá Kristj-
áni, og bjóða honum i veizluna.
Þeir bræður voru og báðir boðnir, og höfðu ásett
sér, að þiggja boðið.
Vér urðum þvi ásáttir um, að hittast allir í Inter-
51
stað snemma morguns næsta dag, og ganga þá yíir
¥eng er n-fjöllin, til þorpsins Lauterbrunnen, sem
er tveim milum fyrir sunnan stöðuvatnið Interlaken.
Menn buðu því hver öðrum góða nótt, og vöru
tæpast tvær mínútur liðnar, er allir voru i fasta svefni.
Eptir dálitla stund vaknaði bróðir minn þó aptur
við það. að einhver var að tala mjögv glaðlega, og gat
hann þá í fyrstu ekki áttað sig á því, hvar hann var
staddur.
„Gúðan daginn, herra minn!“ kallaði Battisto þá
til hans. „Við höfum fengið fólaga í viðbót, sem á sam-
leið með okkur“.
Þessi nýi félagi, sem Battisto átti við, var sami
maðurinn, sem bróðir minn hafði séð liggja sofandi þar
í herberginu kvöldinu fyrir.
Maður þessi gaf sig nú fram, og mælti:
„Nafn mitt er Kristján Baumann, og er jeg
spiladósa-smiður, til heimilis í Kandersteg“.
Það var allra laglegasti piltur, grannvaxinn, en þó
kraptalegur.
Hárið var jarpt og sítt, augun stór', og sviphýr, og
leiptruðu af fjöri og áhuga við hvert orð, er hann mælth
„Góðan daginn“, sagði bróðir mihn. „Þór voruð
sofnaður i gærkveldi, þegar vér komum hór inn“.
„Og það var nú sizt að furða“, svaraði Kristján
Baumann, „kominn frá Meyringen, og hafandi
staðið á kaupstefnunni allan liðlangan daginn; slikt reyn-
ir á kraptana .... en margt var þar ljómandi fallegt að
sjá, þvi skal ekki neitað“.
„Já, framúrskarandi“, tók Battisto undir. „Við
seldum þar tíglasmíði, og útskorna steina, fyrir 50 franka“.