Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 18.04.1904, Qupperneq 3

xvm., 16.
Þjóbtiljinv.
63
Vér lifam í von, og vér lifum í trú,
að landið sinn blómferil eigi;
«n vort er það hlutverk, að byggja því
brú,
og bæta þess framtíðarvegi:
þvi kynslóðin unga skal hefja þeas hag,
af hjarta vér lofum því allir i dag.
J. O. 8.
„Gaddavírs-löggjafinn" reiöur.
í blaðinn „Vestri“, 9. apríl síðastl., er Sti-anda-
manna þingmaðurinn, hr. Chiðjón Gvðlaugsaon á
Kleifum, eitthvað að reyna að myndast við, að
ívara grein hr. Guðm. Péturssonar í Ofeigsfirði,
■er birtist í „Þjóðv.“ 19. febr þ. i.
Þetta er orðinn sá höfðiiigi, síðan hann fór
að viðra sig upp við valdsmennina í Revkjavík,
að ekki má mótmæla einn hans orði.
En það er ekki tilgangur þessara lina, að
fara að svara ofan nefndri „Vestra“-grein „höfð-
ingjans11, enda er hr. Guóm. Pétursson i Ófeigs-
Jirði sannarlega full-fær um það, að mæta slik-
um rithöfunþi, og leiðrétta ýmislegt ranghermi
bans, ef orðum þykir eyðandi við slíkan mann,
sem vænta má, að segja muni „klippt eða skor-
ið“ um alla æfi, hvað sem öllum máisgögnum
og röksemdum liður.
Vér skulum því að eins svara fáum orðum
þvi, sem nefndur „gaddavírs-löggjafi“ beinir til
vor í grein sjnni, og skulum því lýsa því yfir
í eitt skipti fyrii öll, að hmm gerir oss allsendis
óverðskuldaðan heiður, er hann telur oss hafa var-
ið fé til faj-areyris politískum andstæðingum
hans í Strandasýslu.
Vér játum að vísu, að það hefði verið mjög
þjóðræknislegt tiltseki, þegar litið er til þess,
hvemig ýmsri framkomu þessa virðulega „gadda«
virs-löggjafa“ hefir verið varið á seinni þingum,
og hafi hr. Ghiðm. Pétursson i Ófeigsfirði hlaup-
ið undir bagga með einhverjum kjósendum, að
því er farareyri á kjörfund snertir — sem auð-
vitað var lögmætt, og eigi annað, en brallað
hefir verið við kosningar aóverandi ráðherra
vors, og fyrverandi landshöfðingja —, þá hafi
hann þökk og heiður fyrir.
Má vel vera, að það sé rétt, sem Guðjím
segir, að vér höfum eigi svarað þessu rausi
hans á síðastl. þingi, enda væri það óðs
manns æði, að ætla sór að eltast við allt,
sem út úr honum kemur, þegar „köstin“
hlaupa í hann, og „broddamiru standa i allar
áttir.
En að grein hr. Guðm. Péturssonar í „Þjóðv.“
19. febr. hafi eitthvað komið óþægilega við kaun
„gaddavírs-löggjafans“, virðist mega marka af
því, að hann hefir hlaupið til, og snapað sér
vottorð hjá nokkrum kjósendum, þar sem þeir
skrifa undir það, að þeir hefðu ætlað að kjósa
hann, ef þoir hefðu komið á kjörfundinn; ogyfir
þessu vottorði sínu er hann feikna rogginn í
„Vestra“(!)
Að enginn þessara manna nennti þó á kjör-
fundinn, sýnir þó bezt, hvort þeim hafi ekki
staðið nokkurn veginn á sama, þótt kjördæmið
losnaði við Ghiðjón, sem þingmann, en útgjalda-
lítið auðvitað, að sýna honum þá greiðvikni, að
skrifa undir vottorð þetta eptir á, þegar séð var,
að kjördæmið verður að sitja með hann, sem
þingmann, hvort sem er.
Oss virðist því, að Guðjón vor hefði helzt
átt að spara sér, að'hirta þetta vottorð, sem
er ærið naglalegt, og ekki sannar minnstu
vitund, að því er snertir fylgi hans í kjördæm-
inu.
Leiörétting:
í 14. nr. „í>jóðviljans“ er prentrill* i Gadda-
virs-vísunum: 8. línu 2. er. stendur:
Græða mun ei gadda/árid, en 4 að vera
gaddasárið.
—n.
Bessasföðum 18. apríl 1904.
TiÖarfar má heita fremur hagstætt, optast
stillt hreinviðri, en frost að nóttu, nema sunn-
an-rosar og rigningar í gær og í dag. —
AflabrögÖ. Svo er að sjá, sem netafiskurinn
í Faxaflóa sé nú fremur að þokast inn flóann,
þar sem Hafnfirðingar o. fl. hafa í vikunní, sem
leið, fengið nokkra góða róðra fram undan Vatns-
leysuströndinni, og jafn vel innar.
Ráðherraskrifstofurnar. Blaðið „Ingólfur“
skýrir frá því, að Reykvíkingar hafi fundið upp
á því að skira ráðherraskrifstofurnar ýmsum
íslenzkum bæjarnöfnum, er þyki festast betur í
huga, en raðtölurnar, sem á þeim eru.
Samkvæmt þessu, segja þeir, að ráðherrann
búi að „Undirfelliu, en Klemenz landritari að
„ VeðramótunP, og skrif stofustjórarnir: Eggert Briem
að „Skildinganesiu,Jón Magnússon að „Sauðagerði“,
og Jón Hermannsson að „Nauthól11.
Sumir kvað vilja hafa nöfnin nokkuð öðru
vísjl, og nefna t. d. „Vindheima“, þar sem land-
ritarinn býr, „Þuranes11, í stað Skildinganess,
þar sem fjármálaskrifstofan er, „Gloppu“, x stað
Sauðagerðis, o. s. frv.
Yfir höfuð virðast nöfnin fremur kesknisleg,
og þó vér höfum getið þeirra, lesendunum til
gamans, þá álítum vér þó, að mótspyrnan gegn
stjórninni eigi fremur að koma fram á annan
hátt.
Seglskip kom 15. þ. m. frá Bíldudal til Hafn-
arfjarðar, og fréttist með þvi versta ótíð áVest-
fjörðum, sífelldir kuldar og norðanstormar, svo
að þilskip fá eigi haldizt við fiskiveiðar úti fyr-
ir, og lá því fjöldi fiskiskipa inni á fjörðum.
68
aði Dove, með miklum spekingssvip. „En jeg sé, að
glugginn — miðglugginn — er opinnu.
„Hann var svona, þegar herbergisþernan kom hér
inn í stofuna í morgunu.
„En hvar er herbergisþernan, lávarður góður?u
„A jeg að seuda eptir henni?“
„Nei, ekki sem stendur, þvi eg yíirheyri hjúin
seinnau, mælti Dove.
„Þér hafið þó, vænti jeg, ekki grun á þeimu, mælti
'William háðslega.
„Mér er leyfilegt, að hafa grun á öllum, sem undir
þessu þaki hafa dvalið, þegar morðið var framið“, svaraði
Dove þurrlega.
„Það er hlægilegt“, mælti Kynsam, og sneri sér við.
„Hlægilegt!u tók lögregluþjónninn upp eptir hon-
um, Og roðnaði. „Þér eruð ókurteis herra minn“.
„Jeg bið yður afsökunar á því, hr. lögregluþjónn“,
svaraði William „Sorgaratburður þessi hefir gjört mig
töluvert æstan“.
„Hm! Bétt er nú þaðu, tautaði Dove, og starði á
William. „Þér eruð æstur. Hm!“
„En svo að eg víki að öðru“, mælti hann enn
fremur, og sneri máli sinu að Lionel lávarði. „Viljið
þér segja nxér, hvort gestir voru hjá ykkur í gærkveldi?“
„Að eins einn, maður, er neíndist Durrant“.
„Og hver er þessi Durrant?“
„Það er vinur systursonar mínsu, svaraði Líonel.
„Hvar er hann? Hvíer hann eigi hér staddur, tilað
gefa skýrslu?“ spurði Dove styggur.
„Hann hefir farið héðan í morgun“.
„Svo er það!“ mælti Dove, sýnilega glaður yfir
65
„Þetta getur ekki átt sér stað; það er alveg óhugs-
andiu, tautaði William, og hallaðist stynjandi upp að
þilinu. „Durrant getur eigi hafa framið slíkan glæpu.
„En hvers vegna hefir hannflúið?“ greip síra Ching
fram í, „og hvernig stendur á þvi, að hringurinn er
horfinn?u
„Hann kom hingað í þeim erindum, að fá hringinn
keyptanu, mælti Líonel, og hvessti augun á William.
„Þér er kunnugt um það, að hringurinn er horfinn, Durr-
ant flúinn, og bróðir minn dauður“.
William svaraði engu, en greip höndunum fyrir
andlitið, og stundi þungan.
Eleonora kippti höndunum frá andliti hans, horfði
í augu honum, og mælti:
„William, hefir Durrant myrt föður minn?u
„Jeg veit það ekkiu, anzaði WTilliam, ogleitundan.
Eleonora sleppti þegar höndum William’s, og sneri
sér frá honum.
Við dyrnar mætti Eleonora frú Westcote, og missti
þá máttinn, rak upp hljóð, og hné meðvitundarlaus í
fang ráðskonunnar.
5. kapítuli.
Njósnarmaðurinn.
Fregniu um lát Píers lávarðar þaut um nágrennið,
sem logi um akur, enda hafði hann notið almennrar
hylli, og verið virtur af öllum, sem kynni höfðu haft af
honum.
Þeir, sem kunnugir voru, komu því hópum saman