Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 11.10.1904, Blaðsíða 3

xvili , 40.
Þ JÓf) VII.J1 N S
159
Bessastöðum 11. okt. 1904.
Tiðarfar einatt mjög óstöðugt, sífelldir storm-
ar og rigningar, svo að ýms haust-verk bænda
ganga eðlilega í seinna lagi.
Strandferðaskipið „Ceres“ kom til Reykja-
víkur að kveldi 4. þ. m., norðan og vestan um
land. — Frá Biönduósi varð skipið að fara, sak-
:ir norðan-roks og kafaldshriðar, án þess að geta
skipað þar upp vörum, og á leiðinni frá ísafirði
varð það að hleypa inn á Patreksfjörð 2. þ. m.,
sakir veðurs og kafaldsþykkviðris, Og sama kaf-
aldsþykkviðrið tafði það einnig á Stykkishóimi.
Með skipinu var mesti fjöldi farþegja, einkum
verkafólk, og ýmsir skólapiltar; enn fremur frá
.Seyðisfirði consúll Hansen, til þess að semja við
stjórnina, fyrir hönd ensks félags, um leigu
bronnisteinsnámanna í Þingeyjarsýslu; frá Akur-
■eyri: Páll Briem amtmaður, til þess að taka við
hinu nýja starfi sínu, sem einn af forstjórum
„Islandshanka11 í Reykjavík, ekkja síra Magnús-
.ar sál. Jónssonar í Laufási, ungfrú Emilía Sig-
hvatsdóltir, bankastjóra, o. fl.; frá Isafirði frú
Guðrún Brynjólfsdóttir', frá Stykkishólmi Agúst
Bjarnason heimspekingur o. fl. o. fl.
Með skipi þessu kom og ritstjóri „Þjóðv“.,
sem dvalið hafði á ísafirði um hríð.
ís’enzkt, botnvörþuveiðafélag var sett á lagg-
irnar 28. f. m., er nefnist „Fiskiveiðafélag Faxa-
flóa“, og voru í stjórn þesskosnir: AwyMsfkaup-
maður Flygenring í Hafnarfirði, alþm. Björn
Kristjánsson í Reykjavík, og Arnbjörn Ólafsson í
Keflavík.
Stofnféð er ætlast til, að sé að minnsta kosti
25 þús. króna, og upphæð hvers hlutar 500 kr.,
er greiðist fyrir 1. des. næstk. — Félagið ætlar
að kaupa, eða leigja, botnvörpuveiðagufuskip, og
mun hafa í huga, að reyna að bn-gja Reykjavík
með fiskmeti, sem föng eru á.
' Póstgufuskipið „Laura“ lcom til Reykjavíkur
aðfaranóttina 7. þ. m., og fer 12. þ. m. til Breiða-
flóa og V estfjarða. — Með skipi þessu kom ráð-
herrann, hr. H. Hafstein, úr utanför sinni; enn
fremur úrsmiður Sigurður Á. Kristjánsson frá ísa-
firði, o. fl.
Kaupfar straudaði í Vogavik hér i sýslu 2.
þ. m., fermt 'timbri til verzlunar P. J. Thor-
steinssonar & Go i Hafnarfirði. — ’Skipstjóri á
skipi þessu var Vaardahl, er áður var skipstjóri
á „Reykjavíkinni11. — Menn björguðust allir.
Aunað skipstraudið varð í G-rindavik aðfara-
nóttina 9. þ. m.; þar strandaði gufubáturinn
„Oddur,“ frá Eyrarbakka, í ofsa-roki og brim-
róti. — Menn björguðust þó allir.
Þegar ráðherrann kom úr utanför sinni, færði
hann Tryggva gamla, móðurbróður sínum, komm-
andörkrossinn danska. — Vér höfum Iheyrt ýmsa
gera skop að þessu, en eigi er það þó annað, en
það, sem all-títt er í heiminum, að gleðja börn
og gamalmenni, er menn koma úr langferðutn.
Útlendar fréttir, er bárust með „Lauru“,
bíða næsta nr. blaðsins. — Að eins skal Jþess
hér getið, að landi vor Níels R. Finsen, hinn
heimsfrægi höfundur ljóslækningastofnunarinnar
í Kaupmannahöfn, andaðist þar 24. sept., að eins
tæpra 44 ára að aldri.
s0T
EgiaKíi-l-eleiír.
Verðið á China-lífs-elexír hefir,
svo sem hinum virðulegu neytendum er
kunnugt, verið hækkað upp í 2 kr. fyr-
ir flöskuna, sakir hinnar miklu toll-
hækkunar, en í raun og veru er hann
þó ekki eins dýr, eins og áður, þegar
flaskan var seld á 1 kr. 50 a., þar
sem tekizt hefir með nýrri vélum að ná
langtum kröftugri vökva úr jurtunum,
en fyr.
r China-lífs-elexírinn er alls ekk-
ert leynilegt læknislyf, og eigi er heldur
látið í veðri vaka, að svo sé. Hann er
að eins bitter-tegund, til að bæta melt-
inguna, og bæði menn, sem þekkingu
hafa í slíkum efnum, og neytendurnir,
hafa með fjölda vottorða staðfest gagn-
semi hans í mörgum hættulegum sjúk-
dómstilfellum, og það er að eins fátt
þeirra vottorða, sem almenningur hefir
fengið vitneskju um í blöðunum. I Dan-
mörku, og í öðrum löndum, er öllum
verzlunarmönnum leyft að selja hann, og
bindindismönnum er í Danmörku leyft
að neyta hans, með því að í honum er
að eins afar-lítið af áfengi, sem nauðsyn-
legt er, til þess að hann geymist ó-
skemmdur. Kgl. danske heilbrigðis-
ráðið segir: China-lífs-elexírinn
er eigi auðið að leysa sundur, svo að
hvert efni hans sé sór, en í honum eru
að eins efni, sem gagnleg eru fyrir heils-
una“.
China-1 ífs-elexírsins ættu allir að
neyta daglega, bæði sjúkir og heilbrigðir,
með þvi að hann er styrkjandi fyrir öll
liffæri líkamans, og sönnun um ágæti
hans er það, að hann hefir hlotið gull-
medalíur, þar sem hann hefir verið látinn
á sýningar, nefnilega í Amsterdam,
Antwerpen, Brússel, Chica g o, í
Lundúnum. og í Paris.
C h i n a-1 í f s-e 1 e x i r i n n er hvívetna
viðurkenndur, sem ódýrasti og bezti bitt-
er með þvi að lögurinn er hinn kröpt-
ugasti og sterkasti lögur, sem til er. Sér-
hverjum er vill neyta „bittersnaps“ með
máltíðum, án þess að fylgja notkunar-
reglunum, ráðum vér til þess, að blanda
164
armál hennar, og til þess að reyna, að blekkja hann, fór
hún því að skellihlægja.
„Það er þvættingur, sem þér farið með“, mælti
ihún. „Hvernig getur maður, sem er jafn gamall, sem
:síra Ching, verið sonur minn?“
„Síra Ching hefir niu um tvítugt“.
„Hann er eldri“.
„Nei“, svaraði Drage „engum er kunnara utn aldur
hans, en mér. Hafið þér gleymb, að þér áttuð son, sem
Píers lávarður, þessi Greoffrey Roche, var faðir að?“
„Til þess að bæta fyrir syndir yðar létuð þór hann
læra til prests“, mælti Drage enn frernur, „og sáuð hann
ekki, fyr en þið hittust hór, og vissi hann þá ekki, að
þór voruð móðir hans, — Dn til þess að hann skyldi
ekki gleyma því, að hann ætti móður senduð þér honum
irýtinginn, og eru nú mörg ár siðan“.
„Þetta eru ósannindi“, svaraði frú Westcote.
„Jú, svo er. sem eg segi. Síra.Ching sagði ung-
frú Lametry, að móðir hans hefði sont honum rýtinginn“.
„Hann er glataður“, pískraði frú Westcote, föl,
sem nár.
„Já liann er glataöur“, svaraði Drage, mjög hreyk-
inn. Hann framdi morðið, eptir áeggjan yðar“.
„Nei, nei! Sýnið meðaumkun. Hann er saklaus“.
„Hann er ekki saklaus, heldur sekur“, svaraði Drage.
„Þór sögðuð honum frá því, hve ílla Píers lávarður
hefði leikið yður, og þá varð hann föðurmorðingi“.
„Nei, nei!“ veinaði frú Westcote. „Nei, nei“.
„Jú, hann gekk til bókaherbergisins, er hann hafði
fengið að vita, að Piers væri faðir hans. Þér laumuð-
ust á eptir, án þess hann vissi, og stóðuð á hleri.
161
„Jeg hefi ekki falið hann, og inér var ókunnugt
um það, að hann væri í hfisi þessu“.
„Þór hólduð má skó, að hann væri alvog týndur?“
mælti Drage ertnislega.
„Já, það hólt jeg. Jeg hefi ekki sóð hann í mörg
ár“.
„Ekki, síðan þér voruð ásökuð um morðið?“
„Nei, ekki siðan“,
„Hvers vegna er yður svo annt um að ljúga svona,
til einskis gagns, frú Westcote? Þér vitið vel, að yður
var fenginn rýtingurinn aptur, er þór höfðuð verið sýkn-
uð“.
„Nú, þótt svo hefði verið?“ mælti hún stælt.
„Þá er jeg hræddur um, að þór verðið settar í varð-
hald, frú Westcote“.
„Sett i varðhald? Pyrir hvaða glæp?“
„Fyrir morð Píers lávarðar“.
“Það eru svívirðileg ósannindi! Jeg hefi aldrei
snert eitt hár á þess manns höfði“.
„Þór voruð þó í bókaherberginu um nóttina er
rnorðið var framið, ept.ir kl. 12, og þýðir ekki að þræta
fyrir það, þar sem þór sáust, er þór fóruð þangað“.
„Hver sá mig?“
„Hr. Kynsam“.
„Honum hefir þá missýnzt það, þvi að jeg kom
ekki út fýrir herbergisdyr minar þá nótt“.
Drage fór nú að leiðast þetta, og spratt á fætur,
ragnandi og mælti:
„Jeg fer nú að verða þreyttur á þessum útúrdúr-
um og lygum. Hlustið nú á Clara Vaux, frú Westcote,
frú Greoffrey Roche, eða hvað yður þóknast að kalla yður.