Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 28.10.1904, Síða 4

172
^JOBVU.JIN.N,
XVHL, 43.
Otto Monsteds
danska smjörlíki
er bezt.
Slæm melting. Þó að jeg hafi
allt af verið mjög svo vel áoægður með
hiim alkunna elexír yðar, verð eg þó að
eegja yður, að eg tek hið umbætta seyði
fram yfir hitt, með því að það vinnur
miklu fljótara á harðlífi, og virðist vera
miklu notasælla. Eg hefi reynt ýmsa
bittera og meðul við magaveiki, en þekki
ekkert meðal, sem verkar eins milt og
þægilega, og votta því þeim sem það hefir
fundið upp, mínar beztu þakkir. Virðing-
arfyllst. Eodbyskóla, J. Jensen kennari.
Sinadrátturí kroppnum 20ár.
Eg hefi brúkað elixírinn eitt ár, og er nú
eama sem laus orðinn við þá plágu, og
finnst eg vera sem endurborinn." Eg
brúka bitterinn að staðaldri, og kann yð-
ur beztu þakkir fyrir, hvað eg hefi haft
gott af honum. Nörre Ed Svíþjóð. Carl
J. Anderson.
Taugaveiklun og niðurgangur
Þrátt fyrir læknisbjálp að staðaldri hefir
mér ekki batnað, en fékk heilsuna, þegar
jeg fór að brúka elexírinn. Sandvik,
marz 1903. Eirikur Eunólfsson.
Máttleysi. Eg, sem er 76 ára, hefi
P/g ár hvorki getað gengið né notað
hendurnar, en hefir nú batnað það af el-
exírnum, að eg get gengið til skógar-
vinnu. E.ye Mark, Hróarskeldu, marz
1903. P. Isaksen.
B i ð j i ð berum orðum um Waldemar
Petersens ekta Kína-lífs-elexír. Fæst al-
staðar. Varið yður á eptirstælingum.
Eimreiðin.
Skemmtilegasta tímarit á íslenzku.
Ritgerðir, myndir, sögur, kvœði.
I3Ljá undirrituðum fást eptir taldar vör-
ur o. fl.: Ferðakoffort —Dyramottur —
Smíðatól — Regnkápur — Reyk- og
mnnn-tóbak — Höfuðföt — Gramophon-
ar — Saumavélar — Vasahnífar — Skegg-
hnífar — Skæri - Pakkalitir - - Ger-
pulver — Handsápur — Tommustokkar
— Taublákka — Speglar — mikið af
góðu en óvenjulega verðlágu Skótaui — i
Sjölin hrokknu — Nærföt rir alull — j
Miliiskyrtur — Álna- og stumpa-sirz — j
Tvisttau, frá 0,25 al. — Svuntutau — |
Hálstau — Bomesi — Chocolade og fjölda
margt fj.
ísaf. 27.—6.—:'04.
S. A. Kristjánsson.
m~ JjdlY." 1905.
Nýir kaupendur að 19. árg. „Þjóðv.“,
er hefst um næstk. áramót, geta, ef 'ósk-
að er, fengið
alveg ékcgpis
það, er hér segir:
1. Síðasta ársfjórðung yfirstandandi ár~
yanqs blaðsins, frá 1. okt. siðastl
2. FreJcar 200 bls. af skemmtisögum.
Þar sem blaðinu hafa þegar aukizt-
all-margir nýir kaupendur í haust, þá er
varlegra, að draga ekki, að biðja um blað-
ið, þar sem ella getur farið svo, að menn
geti ekki fengið allan siðasta ársfjórðung
yfirstandandi árgangs.
Einnig eru menn beðnir að athuga,
að sögusafnið er eigi látið af hendi, fyr
en borgun er greidd fyrir, 19. árg., eða
að minnsta kosti 1 kr. 75 aur., sem er
helmingur ársgjaldsins.
PRENTSMIÐJA D.TÓÐVILJANS.
174
þá; en héldi síra Ching þá áfram neitun sinni, sem fyr,
ætlaði hann að beiðast leyfis lávarðarins til þess, að taka
hann fastan, þvi að lávarðurinn var yfirvald á aðalseign-
inni, og hafði því vald til þess, að gefa út slíka skipun.
Hann hafði eigi séð frú Westcote, eptir að hann
fékk bréfmiðann frá henni, því að hún lokaði sig inni í
herbergi sinu, vildi við engan tala, og lét Michael ann-
ast störf sin.
Að einu JeytÍDU hafði Drage fylgt ráðum hennar;
hann hafði ekki minnzt á skyldleika hans við frú West-
cote, en geymdi það til seinui tíma.
MorgUDÍnn eptir, er hann hafði snætt morgunverð,
gekk hanD til bókaherbergisins, til þess að hitta lávarð-
inn þar, en rakst þá að eins á Kynsam, og var hann
mjög forvitnislegur á svipinn, er Drage kom inn, því að'
hann hafði eigi hitt hann, síðan hann átti tal við síra
Ching.
„Hittuð þér síra Ching í gærkvoldi, hr. Drage?“
„Já, jeg hitti hann í bænahúsinuu.
„Hvað sagði hann?“
„Hann játaði, að hann ætti rýtinginn, en þóttist
hafa týnt honum sama daginn, sem hann sýndi ungfuú
Lametry hannu.
„Hefir hann þá nokkurn grun um, hver hann hefir
tekið?“
„Neiu, svaraði Drage, og ypti öxlum, „enda er sjálf-
sagt sú gilda ástæðan til þess, að hann hefir alls ekki
misst hannu.
„Álítið þér, að hann hafi myrt Píers lávarð?u
„Jeg er svo viss um það“, svaraði Drage, „að jeg,
175
ætla í dag að beiðast leyfis Lionel’s lávarðar til þess, að
setja hann i varðhaldu.
„Nei, gjörið það eigi“, mælti William. „Það væri
of harðýðgislegt. Gætið þess, að hann er frændi Píers
eáluga, og Líonel’s lávarðar, og væri það því hræðilega
óviðfelldið, að hann væri settur í varðhaldu.
„Jeg mun gefa síra Ching tækifæri, til að verja
sig, sem auðið er“, svaraði Drage rólega.
„En Líonel lávarður veitir aldrei samþykki sitt tií
þess, að hann sé tekinn fastur!“ mælti William.
„Þá sný jeg mér til annars yfirvalds“, mælti Drage,
„því að ekki ætla eg mér, að láta hann undan reka, ept-
ir alla þá fyrirhöfn, sem eg hefi haft“.
„Jeg vona nú samt, að hann geti sannað sýknu sína“,
tautaði William.
I sömu svipan var hurðinni hrundið upp, og Lionel
lávarður kom inn í bókaherbergið, og mælti William þá
enn fretnur: „Hérna kemur Líonel lávarður, hr. Drage,
og getið þér því talað við hann sjálfan“.
„Hvað er um að vera?u spurði lávarðurinn, og settf
ist við borðið, styðjandi þreytulega hönd undir kinn.
„Það er morðmálið, sem — —“
„Þetta morðmál, þetta morðmál“, mælti Líonel lá-
varður, gramur. „Jeg er orðinn sárþreittur á því, þar
sem sifellt er vakinn nýr og nýr grunur, ýrnist gögn
þessum eða hinum, og vantar minnst á, að það komi
mér í rúmið, og kysi jeg því helzt, að bundinn yrði bráð-
um endi á máliðu.
„Mætti jeg gera yður það ónæði, Líonel lávarður,
að biðja yður, að láta kalla sira Chingu, mælti Drage,