Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.02.1907, Page 8

24
Þ> j ó ð y i L J i n \ .
XXI.. 5.-6.
Den
leiðir athygli
ínóum.
Umboðsmaður fyrir Island og h’æreyjar:
Hr. Lauritz Jensen.
Enghaveplads Nr. 11.
Kjöbeohavn V.
Otto Monsted"
(lcinskci sinjörliki
er bezt
norske Fiskegamsíabrk
Giiristianla,
manna að hinum nafnkunnu netum sinum, sildarnótum og hring-

Enskur konsúll Jón Vídalín kom til Reykja-
víkur, frá Kaupmannahöfn, með danska varð-
skipinu „Islands Falk“.
—
„Skritna fölkið" er nafnið á leikriti, er ýms-
ir stúdentar, og nokkrar junefrúr, léku í Iðnað-
-armannahúsinu 26. f. m. — Agöðinn rann til
veiks manns.
Tiilsímahlntafélag Reykjavíkur hélt adalfund |
®inn 81. f. m., og var hluthöfum þá úthlutað 10°/0i Í
íem arði af fé þeirra, og 2°/0 lagðir í varasjóð, j
en t( kjuafgangurinn lum 4 þús. króna) skyldi
'verða stofnsjóður félagsins.
Saraþykkt var, að auka skyldi hlutaféð um j
10 þús. króna, ef landstjórnin leggði það eigi til I
í fjárlagafrumvarpi því, er lagt verður fyrir al- •
þingi á komanda sumri, ,að landsjóður taki að '
sér talsímann í Reykjavík.
Akveðið var, að taJsímastödin skyJdi vera op- ;
in 6 kJ. stundir á helgum dögum, en eigi að I
eins i 4 kl.tíma.
Stjórn félagsins var endurkosin (Knud Zimsen, /
KJ. Jónsson og Thor Jensen), og voru henni
veittar 700 kr. úr fóiagssjóði fyrir störf hennar.
Endurskoðunarmenn voru kosnir Halldór
hankagjaldkeri Jónsson og hankastjói-i Sighvatur
Bjamason.
„Mjölnir“ lagði aí stað til Vestfjarða 30. f. m.
Meðal farþegja, er tóku sér far af landi brott,
snogga ferð: rne1' „Vestu“, er lagði af stað frá
Revkjavík 2. þ. m. til Hafn.irfjarðar, á leið til
útlanda, voru: Jungfrú K ristín Olafsdóttir, úr-
smiður Magnús Benjamínsson, og frú hans, Jak-
obsen kaupmaður, og frú hans, og söðlasrniður
Jónathan Þorsteinsson, og frú hans.
Xýt1 Jtmðliús er nýlega reist í Reykjavík, og
verður bráðlega tekíð til aJmennrar notkunar.
Telefóri-félag Hafnarfjarðar bélt, aðalfund sinn
3. þ. m., og hölðu árstekjur þess liðna árið orðið
alls um 1700 kr. (þar af nálega 1100 kr. við
stöðina í Reykjavik, en 600 kr. í Hafnarfirði)
Ályktað var, að Játa hluthafa fá 20°/0 í ágóða, og
hafði íélagið þó haft óvenjulega mikinn kostnað
á árinu, til viðlialds og aðgjörða, er meststafaði
af því, að telefónstöðin í Hafnarfirði hrann, er
húsbruninn varð þar 23. júli síðastl.
I stjórn íólagsins voru endurkosnir: Jón Þór-
arinsson, skólastjóri, Björn ritstjóri Jónsson. og
Eir. Briem, prestaskólakennari —Endurskoðun-
armenn voru kosnir: Indriði Einarsson og O.
Zírnsen.
jflanndrúp. 3. þ. m. áttutveir Norðmenn í Reykja-
vík í orða sennu, og kvað bafa verið ölvaðir,
líklega að inun. -- G-reiddi annar hinum bnefa-
högg framan á andlitið, svo að hann nefbrotnaði,
og œð sprakk í höíðinu, er spýtti hióðinu til
heilans, svo að maðurinn var örendur, er lœknir
kom, og kvað hans þó þegar hafa verið vitjað.
Menn þessir höfðu vei'ið sjómenn á hórlend-
um þiiskipum við Faxailóa nœstl siimar, og
hét hinn íátni Kristján Kristjansen, og var frá
Kristjánssund, en binn hét Selmer Bjerken, og
var irá Niðarósi.
Hefst löngum gott af öJæðinu, eða hitt þó
heldur.___________________ ______________________
Prentsmiðja Þjóðviljans.
106
HoDinn duldist þó eigi, hversu María varð fljótt,
eins og heima hjá sér, og inátti heita, að Flora, og Mar-
ia. vieru alveg óaðskiljanlegar.
Eigi gat Stanhope heldur dulizt, að þeim féll það
rniður, hve mjög hann dró sig í hlé. — Flora vissi nú
að visu, hvernig því var varið. — En hvað átti María að
hugsa um þessa kynlegu hátt.semi hans?
Svona leið nú vika eptir viku, og leyndi það sér
eigi, að Maria tók þá að gjöraat ókátari.
Sú hugsun, að hann kynni ef til vill, að baka henni
sorg, féll honum sárt, og fór hann því, að velta því fyr-
ir sér, hvemig hann gæti látið hana vita, að það væri
eigi á sjálfs hans valdi, að taka þá ákvörðun um framtíð
sina, sem honum væri sjálfum næst skapi.
Einu sinni, er h*mn ætlaði út, mætti hanD frú White
í fordyrinu, þvi að hún var þá að koma að utan.
„Mér þykir vænt um, að sjá ýður eir.n, hr. Stan-
hopeu, mælti unga ekkjan. „Þór unnið yður ongrar hvíldar
frá störfum yðar, svo að við sjáum yður varla. — Jung-
frú Dalton hlýtur að furða, að þór eruð aldrei heima á
kvöldirxu.
„Jeg bið yður þó, að skoða þetta ekki, sem ókurt-
eisi af méru, mæiti Stauhope, „og jungfrú Dalton fyrir-
gefur mér það einnig vafalaust, enoa getur hún, í þeiiri
stóðu, sem hún er í, ekki gert slikar kröfut".
„I þeiiri stöðu, .-em txún er íu, tók ítú Whíte upp
eptir lionum. „Imyndið þér yður, að jeg telji þessa ást-
úðlegu stúiku vera vinnukonu mína? —Hún er öllu freui-
ur elsknleg v;na min, sem jeg hefi mikla skemmtuu af.
Eða þykir yður það undarlegt?-
„Engan veginn", svaraði Stanhope. „Mér virðist
107
það mjög eðlilegt. — Jungfrú Dalton er mjög lagleg
stúlka11.
Þetta mælti hann eitthvað svo raunalega, að unga
ekkjan horfði forviða á liann.
Hfin þagði því um hrið, en mælti síðan, í allt öðr-
um róm:
„Jeg hefi lengi verið að voria, að þór mynduð segja
mér nokkuð —u mælti hún, fremur uppburðarlítil —;
„befir unga stúlkan eigi minnt yður á það, sem —“.
„Spyrjið n.ig eigiu, greip Stanhope fram i. „Mór
er nauðugur einn kostur, að halda tilfinningum hjarta
míns i skefjum, og ef þér víkið eitthvað að þvi, sem jeg
verð að gleyma að Arllu og öllu, gerið þér mér baráttuna
pungbærariu.
.Þetta svar kom Floru svo óvænt, að hún hrökk ó-
sjálfrátt við.
„Afsakið44, rnælti hún, „hafi jeg sært yður. „Jeg
skai aldrei láta mér verða það á aptur; en mér gekk þó
ekki annað, en gott tilu.
„Og jeg talaði af fyllstu einlægni sálar minDar“,
svaraði Stanhope. „Fyrirgefið óþolinrnæði rnína, því að
jeg kýs rniklu fremur, að líða sjálfur, en að særa þá, sem
eru jafn góðir og veglyndir, sern þór eruð“.
„Það lof á jeg ekki skilið", svaraði Flora, all-hrifin,
„en jeg nnm freista, að — - “
Meira sagði hún ekki, þvi að í þessnm svifum konr
Felix með skilaboð til frúarirmar.
Floru þótti gott og vel, að fá tækifæri, til að hætta
samræðnnum, með því að þær höfðu endurvakið tilfinn-
icgar i huga liemiar, sem hún hugði, að al veg væru kóln-
aðar að fullu.