Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.12.1907, Síða 6

238
Þjóðyilj insi
XXI., 59.-60
Enn íremur hjallur 9X6 áln., með
geymslulopti,
Með húsunum selst einnig ræktaður
lóðarbiettur, sem mun vera freklega um
eitt hundrað úr jörðu, og út-engjar.
Semja má um kaupin við undirritaðan.
Tröð ‘23. okt. 1907.
Sveinn A. Hjaitason.
Otto Monsted6"
danska smjörlíki
er bezt.
Ef þér viljið lifa lengi, verðið þér
að muna eptir því, að af öllum meðulum
sem upp fundin hafa verið til þess að
vernda heilsu manna, kemst ekkart í
samjöfnuð við hinn heimsfræga meltingar-
b; úer
Itina—lifs-elexírinn.
Tæring.
Konan mín, sem árum saman heíir
þjáðst af tæringu, og leitað ýmsra lækna
hefir orðið talsvert betri, síðan hún fór
að staðaldri að neyta Kína-lífs-elexírs
Valdemars Petersen’s, og vona jeg, að hún
verði fyililega heil heiisu, ef hún heldur
áfram að neyta þessa ágæta elexirs.
J. P. Amorsen
Hundested.
Taugagigt.
Konan mín, sem þjáðst hefir af tauga-
gigt í 10 ár, sem og af taugaveiklun, og
leitað ýmsra lækna, án þess að gagni
hafi komið, er orðin fyililega heii heilsu,
síðan hún fór að neyta hins heimsfræga
Kína-lífs elexírs Valdemars Petersen s.
J. Petersen, timburmaður
Stenmagle.
Stærsta hnoss iífsins er heilbrigði og
ánægja.
Heisan er öilu fremri. — Hún er
nauðsynlegt skilyrði hamingjunnar. —
Heilsan gjörir lífir að sama skapi dýr-
mætt, sem veikindin gera það aumt, og
sorglegt.
Allir, sem vilja vernda líkamsheil-
brigðina, sem er skilyrði hamingjusamr-
ar tilveru, ætti að neyta hins heims-
fræga og viðurkennda
JKína-lifs-elexirs.
En gætið yðar gegn lélegum, og ó-
nýtum, eptirlíkingum.
Gætið þess /andlega, að á einkennismið-
anum sé hið löghelgaða vörumerki mitt:
Kínverji, með glas í hgndi, ásamt merk-
inu — í grænu lakki á flöskustútnum.
flrgei og loíiopiano
frá heimsins vöuduðustu verksmiðjum,
ameríkönsk, þýzk og sænsk, útvegar
Jön Hróbjartsson verzlunarstj. á Isafirði.
Yerðlistar með myndum til sýnis.
Prentsmiðja Þjóðviljans
48
gagn gat orðið að ógæfu þinni?“ spurði hún. „Hvernig
féll þér og bróður þínnra?u
„Jeg hefi opt lagt spurningu þessa fyrir sjálfan mig“,
svaraði hann. „En ekki máttu varpa neinum skugga á
minningu bróður míns, því að hann vildi engum rangt
gjöra, þó að hann væri ístöðulaus, og beygði sig undir ok-
ið. Og að hvaða gagni gat honum orðið þetta? Hann
var eldri, en jeg, og þó að hann ætti þá engan son, fékk
hann þó — optir gömlum ákvæðum — meiri hluta eign-
anna, og forstjórn verzlunarhússins. — Ógæfa mín var
honum þ(d eigi til neins gagns, en að eins til smánar og
skapraunar. — Hann hefir því fráleitt gjört mér neitt íllt“.
„Hverir voru þá vinir þínir?“ spurði Benedikt enn
fremur.
Baldvin kýmdi. „Synir Ephraim’s Brenkmann’s áttu
enga vini!“
„En þú minntist ný skeð á Lebrecht Masche!“ mælti
Benedikta.
Baldvin hnyklaði býrnar. „Sleppum því, Benedikta“,
mælti hann. „Það er ekki til neins. — En ekki skal eg
neita því, fyrst þú vekur máls á þessu, að fyrstu árin
datt mér bann opt í hug. — En hvað gat honum geng-
ið til þess, að gera mig svo aumann og fyrirlitinn, mig,
sem aldrei hafði gjört bonum ueitt? En hægan, hægan!
Jeg hefi rejmt, hvað það er, að vera grunaður um glæp,
og verð því að gæta þess, að varpa ekki grun á aðra.
En nú skulum við heldur láta hljóðfærið hafa úr okkur
ólundina“.
Nokkru síðar fór Benedikta að týgja sig til farar,
Og minnti.st þess þá, að hiín hafði eigi beðið Birgittu, að
vera á verði fyrir sig.
49
En þar sem hún var nú á förum frá Elysíum, og
gat fengið sér sjálfstæða stöðu, er hún vildi, hirti hún
eigi um þetta, en fór fám mínútum áður, en hún var vön
að koma heim úr kennaraskólanum.
En áður en hún var komin gegnum eldhúsgarðinn,
sá hún Lebrecht, Elínu, og ókunnugan mann, sem hún
sá óglöggt vegna sólskinsins, koma móti sér.
Fór hún þá að hugsa um, hvernig hún gæti skot-
izl burt, án þess hún sæist, og sá Birgittu þá koma hlaup-
andi á móti sér.
Birgitta hafði séð bækur hennar í forstofugluggan-
um, og grunaði því, hvar hún myndi vera.
„Hví flýtirðu þér svona, Birgittu?“ heyrði hún ókunn-
uga manninn segja. „Þegar maður er farinn að eldast,
verður maður að fara sér hægar! Getur ekki einhver af
stúlkunum, sem yngri er, sótt kálmeti í matinn? Hald-
ið þér ekki. Það verður þá að vista nýja stúlku! Jeg
vil ekki, að þú reynir of mikið á þig!“
Benedikta þóttist nú vita, hver ókunnugi maðurinn
myndi vera, þó að rödd hans væri þýðlegri, en henni
hafði áður heyrzt hún vera.
Hún vildi eigi mæta honum, og ætlaði að skjótast
burt, en Lebrecht kom þá auga á hana.
„Þér eruð þá hér i garðinum núna!“ mælti hann.
„Jeg hélt, að þér væruð að ganga undir próf“.
„Henni er líklega íllt í höfðinu í dag, og hefir því
eigi getað farið í skólann“, mælti Elín hlægjandi. „En
það hefir kornið sér illa, fyrst þú áttir að taka próf.
Yeslings Benedikta! Prófið hefir að líkindum verið of
örðugt fyrir þig! Játaðu, að þú hafir svikizt um, að fara
í skólann!“