Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.06.1908, Qupperneq 4

120
■ÞjÓÐVILJINN.
XXII 30.
Grisk-rómverska glírnu háði Jóhannes Jóseps-
son frá Akureyri 22. þ. m. við sænskan glímu-
mann. Þeir glímdu alls þrjár glímur, og bar
Jóhannes sigur úr býtum i öllum glimunum.
„Ceres“ lagði af stað frá Revkjavík til út-
landa 28. þ. m. — Meðal farþegja var dr. Valtýr
Guðmundsson, og enn fremur þessir íslending-
ar, er ætla að sýna glimur i Lundúnum: verzl-
nnarmennirnir Guðm. Sigurjónsson, HalJgr. Bene-
diktsson og Sigurjón Pétursson í Reykjavík,
Jóhannes Jósepsson og Jón Pálsson á Akureyri
Páll Guttormsson frá Seyðisfirði og Pétur Sig-
fússon fra Halldórsstöðnm í Þingeyjarsýslu.
Otto Monsteds
danska smjörlíki
er bezt.
Fjölmennt samsæti karla og kvenna var rit-
stjóra blaðs þossa, og konu hans, haldið í Iðnað-
armannahúsinu í Reykjavík að kvöidi 27 þ. m.
— Þar voru ræður haldnar, og kvæði sungið, er
Þorsteinn Erlingsson hafði ort „við heimkomu
alþm. Skúla Thoroddsen, ritstjóra, úr sambands-
nefndarförinni 1908, og konu hans frú Th. Thor-
oddsen11.
Lífsafl,
og á þanD hátt lenging lífsins — sem
er allt of stutt, að þvi er til flestra
manna kemur — fá menn, ef þeir neyta
daglega hins heimsfræga meltingar-heilsu-
bitters, Kína-lifs-elexirsins.
Krampi og taugaveiklun.
Jeg undirrituð, sem árum saman hefi
þjáðzt af krampa, taugaveiklun, og sjúk-
dómum, sem þessu hafa verið samfara, og
leitað margra lækna, án þess árangur hafi
borið, votta með gleði, að hinn frægi
Kina-lífs-elexír frá Valdemar Petersen, hef-
ir veitt mér ömetanlegaD bata, og finn j
t
eg, að eg get aldrei án hans verið.
Agnes Bjarnadóttir.
Hafnarfirði, Island. j
Möðurveiki og hjartaveiklun.
Jeg undirrituð, hefi árum saman þjáözt
af móðurveiki, hjartaveiklun, og af tauga-
veiklun, sem af nefndum sjúkdómum hef-
ir leitt. — Jeg reyndi þá Kina-lífs-elexír
VaXdemars Petersne’s og er eg hafði neytt
úr að eins tveim flöskum, fann eg, að
mér fór fljótt að batn.a
Ólavía Guðmundsdóttir.
Þúfu í Öifusi.
Island.
Steinsótt.
Eg undirritaður, sem í 14 ár hefi þjáðzt
af steinsótt, og leitað ýmsra iækDa, án
árangurs, reyndi síðastl. sumar hinn heims-
fræga Kína-lífs-elexír VaXdemars Petersen’s
og með því að neyta daglega úr tveim
teskeiðum af honum, er eg nú orðinn svo
hraustur, og ánægður, að eg hefi ekki
notið svipaðrar líðunar árum saman, og
get eg nú gengið að vinnu minni, bæði
á heimilinu, og úti við.
Carl Maríager.
Skagen.
Graetið þess vel, að á hverri
flösku sé mitt löghelgaða vörumerki: Kín-
verji, með glas í heDdi, og merkið
i grænu lakki á flösku stútnum.
Prentsmiðja Þjóðviljans.
184
ið hafði vafizt utan um grein á pílvið, er stendur bak við
húsið bans Urquhprt’s.“
Cæsar fylgdi mér þangað, all-áhyggjufullur.
„Það vita það þá allir —“ mælti jeg.
„Að hún bafði ást á honum? .... það hygg eg,
því að inargir sáu hana hlaupa eptir götunni, að húsi
Urquhart’s, áður en vagninn kom þaDgað, og þar sem hún
eigi hefir komið þaðan aptur, hlýtur hún að líkindum að hafa
varpað sér í ána. Allir kenna mjög í brjóst um yður,
Felt!“
Jeg gaf honum bendingu urn að þegja.
„Hefir Urquhart, og frú hans, fengið vitneskju um
þetta?“
„Edd þá ekki; en Hatton —“
„Hatton er farin að eldast; það þarf yngri mann ti)
þess að flytja þoim þessa fregn. — Leggðu á fljótasta
hestinn fyrir mig! Jeg ríð á eptir þeim - Hann skal
fá að vita —“
Augnaráð Cæsars gerði mig varkárari.
„Frú Urquhart verður að fá að vita, hún að er dáin“,
mælti jeg.
„Jeg skal segja Hatton það,“ svaraði Cæsar.
En eg gerði mig eigi ásáttan með það, heldur ein-
setti mér, að ríða á eptir þeim.
Þóttist eg vita að, þetta tiltæki hennar væri gjört
eptir samráði við þrælmennið Urquhart, og minntist þess
er Cæsar hafði sagt mér um samræður þeirra í garðinum.
Hann hafði hvatt haDa til þess, að íyrirfara sér svo
að aðrir nytu eigi ástar hennar.
En væri hún eigi dauð — sú hugsun vaknaði einnig
í huga mínum —, blaut hún að vera hjá Urquhart, og
185
hann hefði þá, þrátt fýrir samtal þeirra, neytt konu sína
til þess að láta hana fylgjast með þeim.
Og hvernig sem þessu var varið, fannst mér hann
vera ragasti níðingur, sem væri dauða maklegur, og hugsaði
eg honum þvi þegjandi þörfina, þar sem hann hafði tví-
vegis gert mér mestu vansæmd.
Jeg leið nú út. úr borginni; unz eg kom að áDni,
og vöknuðu þá aðrar hugsanir hjá mér.
Gat eg farið úr borginni, fyr en eg vissi, hvort lik
hennar finndist?
HefDÍgirndin, og afbrýðissemin, réð því þó, að eg
hélt ferðinni áfram. — Hatrið rak mig áfram.
En þegar eg reið eptir veginum, hafði hreyfingin
og hreina loptið, þau áhrif á mig, að hugur minn sefað-
ist, og blíðári tilfinningar vöknuðu í sál minni.
Attí jeg að baka fiú Urqubartsmán, og örvæntingu?
Leið henni ekki nógu illa, þó að það það bættist ekki við?
Jeg átti í voðalegri baráttu við sjálfau mig.
Blóðið sté mér til höfuðs, svo að jeg varð sljór, og
nær meðvitundarlaus.
Jeg hafði enga stjórn á hestinum, og vissi ekki
hvert jeg fór.
Svona á mig kominn fannst jeg í grennd viðbónda-
býli, og fékk þá mjög svæsna hitasótt, og komst eigi á
fætur, íyr en að þrem vikum liðnum.
Hvarf eg þá aptur til Albany, og hafði sá orðróm-
ur lagzt þar á, að eg hefði fylgt stúlku þeirri í dauðaun
er eg unni svo mjög.
Mér var fengið bréf, sem yfirvöldin höfðu opnað,
þar sem engÍDn átti þess neina vod, að eg sæist lifandi.
Bréfið var frú frá Urquhart, og skýrði nún mér frá því