Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.01.1909, Side 3

XXIII., 1.
Þjóbviljisin
3
Prá Danmörku.
Stolið úr Hróarskeldu-dómkirkju.
Frá Kttupmannahöfn er símað 30. des.
siðastl.:
„Stolið mörgum gull- og silfurkrönz-
um rir dómkirkjunni í Hióarskeldu.—
Islands-kranzinn kyrr. — Þjófar eigi
náðst.u
(I kjallara-hvelfingunni, sem er undir
dómkirkjunni í Hróarskeldu, eru graf-
kapellur Dana-konunga, og ættmenna
þeirra, síðsn á 16. öld. — Þar er mikið
af dýrum gull- og silfurkrönzum, á lík-
kistum konunga, og hefir nú ýmsum
þeirra verið stolið. —- Islands-kranzinn,
sem símskeytið getur um, er gull-kranz-
inn, sem sendur var á líkkistu Kristjáns
XI., og hann hafa þjófarnir ekki tekið.
Nærri má geta, að allt verður gert,
til að ná í þjófana, áður en þeim tekst,
að steypa eitthvað úr krönzunum, til að
dylja glæp sinn, og koma þeim í pen-
inga).
-L danska blaðinu „Kjöbenhavn“ birtist
4. nóv. síðastl. grein, eptir hr. Herman
Bany, þar sem hann kvartar undan því,
hve lítið Danir viti um hugi Islendinga,
að því er til sjálfstæðismálsins kemur,
enda hafi þeir árum saman eingöngu not-
ið frásagnar íslenzka ráðherrans, sem nú
só sýnt, að skjátlazt hafi í dómum sínum
— Og þrátt tfyrir góðvild hans til Dana,
sé hann þó Islendingur.
Kosninga-úrslitin á Islandí telur hann
hafa komið mjög óvænt, og skipti nú
mestu, að Neergaard, forsætisráðherra, og
aðrir helztu stjórnmálamenn Dana, reyni
að sjá því borgið, þótt seint sé, sem unnt
sé, af sambandi Islands við konungs-
veldið
Landskjiilftakfppur
fannst á annan dag jóla á Akureyri. — Eigi
voru þó þau brögð að, að skemmdum ylli.
SýsbimannseinlHBtti veitt.
Sýslumanns- og bæjarfógeta-embœttið í Gull-
bringu- og Kjósarsýslu er veitt Magnúsi Jóns-
sgni, sýslumanni í Vestmannaeyjum.
Skipstrand.
Fjórir menn drukkna.
Botnvörpuveiðagufuskipið „Washington11, frá
Grimsby, rakst á sker í Selvogi 22. des. síðastl.
— Hvassviðri var, og afskaplegt brim, og beyrð-
ust köll skipverja heim að bænum Nes í Sel-
vogi, en engin tök voru á því, að komast út í
skipið, sakir brimsins. — Daginn eptir, á Þorláks-
messu, var sama afskapa-rokið, en þó var þá
brotist í því, að manna út áttæring, til þess að
komast fram i botnvörpunginn, en eigilendandi
við hann, sakir ósjóa. — Loks tókst þó skip-
verjum, að varpa kaðli frá skipinu, er menn
|)eir, sem i áttæringnum ‘ voru, náðu i,
og á kaðlinun voru skipverjar, sem ú lifi voru
síðast dregnir yfir í áttæringinn, einn og einn i
senn.
Aí skipverjum höfðu fjórir látizt af kulda og
vosbúð, en níu var bjargað. — Þeir som létust
voru: stýrimaður og þrír hásetar. — Hinir, sem
bjargað var, voru og mjög þrekaðir, en hresst-
ust þó vonum bráðar.
Bæjaifógeta-embœttið í Reykjavík
er veitt Jóni skrifstofustjóra Magnússyni, og er
hann þegar tekinn við embættinu.
Bæjarbruni.
28. des. síðastl. kviknaði í bænum að Fagra-
skógi í Eyjafirði, kvað hafa kviknað i þekju, út
frá ofnpipu.
Hve mikil brögð hafa orðið að tjóninu, hefir
enn eigi frétzt.
Settur skril'stofusljöri.
Aðstoðarmaður i stjórnarráðinu, Cbtðm. Svein-
björnsson, hefiv verið settur skrifstofustjóri, í stað
| Jóns Magnússonar.
Maður drukknar.
Maður hvarf á Akuroyri skömmu fyrir jólin,
og ætla menn, að bann hafi drukknnð, líklega
dottið út af einhverri bryggjunni.
Maður þessi hét Kristján Stefánsson, og var
verzlunarmaður á Akureyri. — Hann var bróðir
Jöns Stefánssonar, sem verið hefir ritstjóri
„Norðra“.
Prófastur i Skagafirði.
Síra Árni Björnsson á Sauðárkrók heiir í f. m.
verið skipaður prófastur í Skagafjarðarprófasts-
dæmi.
Blaðið „Norðri“.
Hr. Jdn Stefánsson hofir nú sleppt ritstjórn
„Norðra“, og er cand. jur. Björn Líndal orðinn
ritstjóri blaðsins.
Ritstjóra-skiptin urðu nú um áramótin.
Kennarafélag.
| Kennarar við barnaskólann í Reykjavík stofn-
uðu félag 28. des. síðastl., er þeir nefndu „Kenn-
arafélag barnaskóla Roykjavíkur11, til þess að
efla samvinnu kennaranna, og styðja að hag
barnaskólans. — Eélagið ú þegar dálítinn visi
t.il bókasafns, með því að barnaskólastjóri Mortrn
Hansen hefir gefið því um sjötíu bækur, og að
auki 100 kr. til bókakaupa.
„Rcykjavikin“.
Þetta alkunna, en því miður eigi góðkunna
málgagn stjórnarinnar hefir ný skipt um rit-
stjórn, með því að hr. Magnús Blöndal hætti við
ritstjórn blaðsins um áramótin, en hr. Jðnas
Guðlaugsson, fyrrum ritstjóri „Valsins11, tók við
| ritstjórninni.
Skemmdir af ofviðrum.
í ofsa-rokinu -8.—29. des. siðastl. hafa eigi
óvíða orðið nokkrar skemmdir, auk þess er getið
var í síðasta nr. „Þjóðv.“, og er þó enn eigi til
spurt alls staðar frá.
64
eg verð fyrst að snúa mér til y’örvaldsins, lögreglustjór-
ans, og beiðast hans liðsinnisu.
„Misvirðið ekki liðsforingi, þótt eg segi, að eg
vænti alls einskis árangurs“, mælti Myers.
„Eptir lýsingu yðar á manninum, verð eg að játa,
að eg geri það eigi heldur“, svaraði Frank, „en forms-
ins vegna, verð eg að beiðast liðsinnis hans. — Geti hann
eða vilji ekki gjöra það, á eg eigi annars úrkosti, en að
starfa upp á eigin spítur; en þá verður oss eigi bríxlað
um, að hafa exki leitað til hans. — þér vitið, hve aumt
hverju ríki er um það, að réttur þess só eigi fyrir borð
borinn, svo að í þeim sökum er varasemin aldrei um of“.
„Jæja þá; eg óska, að yður gangi sem greiðast!“
mælti undirliðsforinginn. „Hús Zeka Konks er stærsta
húsið i þorpinu, og fyrir ofan dyrnar er mynd, sem far-'
in er að eldast, og veitir yður því auðvelt, að finna það;
en séuð þér ekki kominn aptur um miðdegisverðarleyti —“
„Skuluð þér vera óhræddur um mig!u greip Frank
fram- í. „Jeg skal gæta mín !“
Að svo mæltu gekk hann ofan brekkuDa, er lá ofan
að þorpinu, og gekk upp á milli klettanna.
Þorpið var alveg eins og fyrir tuttugu og sex ár-
mn, en íbúarnir helmingi fleiri. — Fyrir utan húsin stóðu
nokkrir fiskimenn, er voru að rabba saman og reykja, og
höfðu höndurnar í treyjuvösunum.
Þeir litu reiðilega til Frank’s, er hann gekk fram hjá.
Nokkrir drengir voru að ólétast á engjunum, sem
voru all-raklendar, og á stöku stað leit kvennfólkið for-
vitnislega út um gluggana, er liðsforinginn, sem var lag-
ur maður, gekk fram hjá.
En yfirleitt ieizt Frank alls ekki vel á þorpið.
61
ina, að skemma simann“, mælti Frank, „því að sæsím-
ann þora þeir ekki til við“.
„Nei, það þora þeir ekki“, mælti Tumer glaðlega.
„Þeir hafa að vísu reynt það einu sinni, en það lá við,
að það yrði þeim dýrt gaman“.
„Svo? Segið mér, hversu það atvikaðist?“ mælti
Frank.
„Sæsíminn liggur frá stöðvarhúsinu ofan í sjó, þar
sem kletturinn er snarbrattur, — einmitt þar sem þór
sitjið núna, liðsforingi“, mælti Tumer. „Þangað þorir
enginn að koma, og það heyrist fremur, ef sæsíminn er
skorinn sundur, en þótt klipptur sé sundur landsiminn.
— Eini staðurinn, þar sem þeir gætu gert það, er neðan
til við klettana; en þar er einmitt svo brimasamt, að það
þarf mikinn kjark til að lenda þar. — En þeir eru hug-
aðir fiskimennirnir; — það mega þeir eiga. — Kvöldstund
nokkra hafði jeglagzt hérna, og var að rabfca við krumma
minn. — Af tilviljun lá jeg með höfuðið rétt við símann,
og allt í einu heyrði jeg þá eitthvað kynlegt hljóð í hon-
um; jeg fór að hlera, og heyrði þá glöggt, að slegið var
hart í hann, líklega með öxi“.
„Nú, og hvað gerðuð þér þá?“
Jeg vissi að eigi var auðið, að skera símann sund-
ur, nema menn væru í bát fyrir neðan klettinn, og tók
því tvö stóreflis björg, og kastaði niður fyrir hann.“
Um leið og bann mælti þetta, roðnaði hann út und-
ir eyru, eins og hann skammaðist sín fyrir þessar til-
tektir sínar.
„Það var rétt gert!“ mælti Frank. „En hvernig
fór?“
„Höggin hættu strax, og hafa sjómennirnir að lík-