Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi


Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.01.1909, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.01.1909, Blaðsíða 6
14 Þ JÓÐVILJINN XXII., 3.-4. Skattinn mætti hafa svo háan, að það væri flestum rnönnum frágangssök, að rísa undir honum. Vildi einhver klífa til þess þrítugan ham- arinn, að hafa vegsemd þessa, nybi þá að minnsta kosti landsjóður góðs af því, og varla hætt við, að þeir yrðu margir, sem verja vildu fé sínu á þann hátt. Að því er jeg bezt veit geta menn afsalað sér krossutn og titlum, og fyrir því væri ekkert ósanngjarnt, að láta skatt þenna einnig ná til þeirra manna, er fengið hefðu slíka særnd áður en skattur- inn væri í lög tekinn. Þeir gætu þá af- salað sér krossunum og titlunum, ef þeim þætti það of útdráttarsamt, að gjalda af þeim. Jeg vona, að komandi þing taki mál þetta til íhugunar, því að það er alkunn- ugt, að fjöldi manna hefir megnustu ó- beit á þessu glingri. Skaðiaust væri líka, þótt afnuindir yrðu einkennisbúningar embættismanna, annara en lögreglunnar, sem og titlar þeir, er fylgja vissum embættutn. Það hafa Norðmenn talið sér vanvirðu- laust að gera. Allt slíkt prjál er til ílls eins, kitlar hégómagirnd manna, skapar skriðdýrshátt, sem ástundum berbetri tilfiuningar manna og sannfæringu ofurliði Bezt því, að það byrfi allt hið bráð- asta. Sigurður Lýðsson. | StjórnarírumYörpunuin haldið leyndum. -o— Svo sem kunnugt er, hefir það vakið j mikla óánægju, að stjórnin heldur þvi ! leyndu fyrir almenningi, hver mál hún i ætli að bera undir þingið. — Stjórnar- j menn hafa varið þetta atferli með því, j að ekki þætti hlýða að birta frumvörp- j in, fyr en þau hefðu verið borin upp fyrir I konungi í ríkisráðinu. Þeim hefir nú | verið bent á það, að þótt frumvörpin væru j ekki birb orðrétt, gæti þó stjórnin gefið j almenningi kost á að kynnast aðalefninu í tiilögurn þeim, er hún ætlaði fram að bera En hitt hafa stjórnarmenn talið jafn sanngjarnt sem andstæðingarnir, að frum- vörpin yrðu þá þegar bírt, er konungur hefði fallist á, að gera þau að stjórnar- í frumvörpum. Fjmir því bjuggust allir við að stjórn- in myndi birta frumvörpin, þegar eptir heimkomu ráðherrans úr utanförinni. En, að því er ísafold frá 27. þ. m. skýrir frá, hefir ráðherrann þverneitað að selja frumvörpin fram til birtingar, ept- ir að hann kom úr utanförinni, og mun því oiga að halda þeim leyndum, allt til þess dags, er þau verða lögð fyrir þingið. Mönnum er með öllu ókunnugt um, hverjar ástæður iiggja til neitunar þess- ar, og alveg ríður hún í bága við kenn- ingar stjórnarmanna um þetta efni. Þótt nú sé orðið skammt til þings, verða þó á þeim tíma allvíða haldnir þingmálafundir, og hefði því verið mikils- vert, að þingmennirnir á þeim hefði getað skýrt kjósendum frá frumvörpum stjórn- arinnar, og heyrt álit þeirra um þau. Frá sjónarmiði stjórnarinnar sjálfrar virtist það og heppilegast, að hún hefði nokkra hugmynd um, hvern byr mál þau hefðu hjá þjóðinni, er hún vili fá þingið til að fallast á. Yel getur og þessi aðferð, að birta frumvörpin ekki fyrir þing, orðið ýms- um uiálurn til tafar, með því þingmenn ekki vilji ráða málinu til lykta, fyr en þeir hafa heyrt álit kjósendanna, og geymi það því til næsta þingsamkomu. Auk þess á þjóðin beinlínis heimtingu á því, að þeir menn, sem hún felur undir- búning þingmálanna, skýri henni frá hvað starfinu líður, þegar engar sérstakar á- stæðar eru því til hindrunar. Og stjórnin virðist nú engar ástæð- ur hafa, til þess að neita um slika skýrslu. En skyldi svo vera, væri viðkunnan- legra að hún gerði almenningi grein fyrir þeim. L. Maöur druklinar. Aðfaranóttina 17. janúar þ. á. datt maður út af bryggju í Eeykjavík, og drukknaði. — Mað- ur þessi hét Magnús Þorsteinsson, og hafði haft á hendi næturvörzlu fyrir kaupmenn. — Magn- ús bjó fyr að Halakoti á Álptanesi. Veitt prestakall. Desjamýri ('Baklcagerðis- Njarðvikur- og Húsa- víkur-sóknir) er auglýst tii unasóknar 20. janú- ar þ. á., og er umsóknarfrestur til marzloka. 72 vér, þá á maður í þínum sporum ekki að vera að fást um það. — Þú ert helzti maðurinn í Nagshead, en hann er að eins einn af þjónum stjórnarinnar, og sé hann drembinn, og líti smám augum á oss, þá verðum við að sýna honum, að við kærum okkur alls ekkert um hann — hann, sem eigi hefir annað að stæra sig af, en ein- kennisbúninginn —, og réttast er að hlægja að eins og honum Bob“. Að svo mæltu yppti hún öxlum, all-fyrirlitlega, og fór síðan að skellihlægja. „Þú hefðir átt að sjá hann Bob í gær, frændi! En vertu nú sæll! Jeg verð að flýta mér heim, því að annars fæ jeg ónot hjá pabba!“ „Yertu nú sæl!“ sagði Zeke, og brosti ögn. „Þeg- ar faðir þinn kemur frá Oseeola, þá biddu hann, að finna mig, pf því að jeg þarf að tala við hann — Og farðu nú!“ Zeke fylgdi henni til dyra, og horfði síðan á eptir henni, er hún gekk fram með húsunum, unz hún var komin í hvarf. „Tápmikil telpa!“ hugsaði bann. „Kát og fira, eins og ikoín! Mér þætti ekki vænna um hana, þó að hún væri dóttir mín!“ „Dóttir hans! Hann varð angurvær á svipinn. — Honum datt aptur i hug — eins og þegar hann sá liðs- foringjin — óveðursnóttin mikla, er dóttir hans hvarf honum. — Nú stóð hann aleinn eptir í heiminum, — orðinn gamall. og einmana. — Þeir, sem honum voru nákomnir, voru allir dánir, og komnir í jörðina, konan hans, dóttir hans og tengdasonur. — Að eins veslingur- inn hún systir hans var enn á lífi. — Einstæðingsskap- nr hans í ellinni lagðist og því fremur þungt á hann, sem 77 ar, ef hann léti það gott heita, sem gamla konan hélt fram. „En hvað þú ert orðinn falleguru, hélt G-ritty á- fram máli sínu, „og frakkinn þinn, hvað hann er fagur! Þú hefir liklega unnið þér xnn mikið fó? Seztu nú nið- ur, og segðu mér, hvernig þér hefir liðiðu. Hún benti honum nú á stól, og settist sjálfáhækj- ur sínar við fætur honum, og starði í sífellu á hann. „Og Iivað skyldi Kata nú segja? — nei, Maggy, barnið hún Maggy?“ mælti hún. „En heyrðu mér! Þú skallt ekki fara til Zeke, því honum geðjast ekki að þér, og atyrðir mig einatt, er eg minnist á þig“. „Jón er í Osceola, til að tala um „Maurinn?“ mælti Frank, til þess að víkja samræðunni að því, sem honum var rikast í huga. „Hvaða skip er það?“ „Nei, sko!“ mælti hún, án þess að sinna spurningu hans. „Þú ert orðinn gráeygur, en áður voru fallegu augun þín brúnleit, alveg eins og augun í mór! Þetta finnst mór skrítið; en að öðru leyti ertu likur því, sem þú varst. — Láttu þér ekki þykja þetta leiðinlegt; gráu augun eru ekki ljót, og blái frakkinn þinn, hvað hann er falh gur! En nú ertu liklega orðinn stýrimaður, eða skip- herra? En jeg gleymi alveg að gefa þór eitthvað að borða. Þú hlýtur að vera bæði svangur og þyrstur“. Að svo mæltu haltraði hún að skápnum, sem var á veggnum, tók þar flösku, sem romm var í, og setti hana og glas, á borðið fyrir framan Frank. „Fáðu þór uú góðan sopa, og seinna, þegar Maggy kemur, færðu oitthvað að borða! Viltu hafa tóbak? Vér höfum nóg af því, tvær stórar tunnur í kjallaranum, sem komu með „Maurnum“, og tvær ámur af rommi —“

x

Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi
https://timarit.is/publication/131

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.