Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.01.1909, Síða 8

16
Þjóðviljinn,
XXITl., 3.-4.
•••• Ný útgáfa af hinum þjóðkunna
I >nllji-líi'Miz er til sölu hjá útgef-
anda „Þjóðv.“, og kostar að eins 15 aura.
Hann þurfa sem flestir að fá sér.
Otto Monsted*
p
Elflri árgangar Jjóflf'.
Nokkur eÍDtök af eldri árgöngum
„Þjóðv.“, yfir árin 1892— 1908 (frá byrjun
„Þjóðv.“ unga“), alls seytián ár-
pfang-ar*, eru til sölu ineð góðum kjör-
um, hjá útgefanda blaðsinsr
S"”;;: Séu allir árgangarnir keyptir í
einu, fást þeir fyrir talsvert minna en
hélfvirði, —fyir iðeinstuttugu
og íiiíim krónur og fixnnitín
aura.
Ef að eins eru keyptir einatakir ár-
gangar, einn eða fleiri, fást þeir fyrir
helming hins upprunalega kaupverðs blaðs-
ins.
Borgun greiðist útgefenda í pen-
ingum, eða innskript við stærri verzlan-
ir landsins, og verður blaðið þá sent kaup-
andanum að kostnaðarlausu.
Til sölu hjá ritstjóra „Þjóðv.“, Yon-
danska smjörlíki
er bezt,
arstræti nr. 12 í Beykjavík, sem og hjá
bóksölum, eru þessar bækur:
Dulrænar smásögur á 1 kr. 50 a. —
Grettisljóð á 1 kr. 75 a. — Maður
og kona á 3 kr. 50 a. — Oddur lög-
inaður á 2 kr. 75 a.
Enn fremur sagan af Hinriki heilráða
á 0,55 o. fl.
„Þjóðvi] jans“ héríbæn-
um, sem skipta um bú-
staði, eru beðnir að Játa
vita af þvi á afgreiðslu blaðsins í Yonar-
stræti 12 (beint á móti Bárunni).
W0T Hjá ritstjóra „Þjóðv.“, Yonarstræti j
nr. 12. í Beykjavík, sem og hjá bóksöl-
um, eru til sölu þessar rímur:
Númarímur. — Andrarímur —
Víglundarrímur. — Reimarsrímur. —
Líkafrónsrímur — Álaflekksrímur: —
Rímur af Gísla Súrssyni. — Blakksrímur. —
I heptingu eru og rímur af Gresti.
Bárðarsyni og Svoldarrimur, og verða því
bráðiega til sölu.
Auglýsingum, sem birtast eiga í
„Þjóðv.“, má daglega skiíi á skrifstofu
blaðsins í Vonarstræti nr. 12, Beykjavik:
Prentsmiðja Ljóðviljans.
74
um hans, jafn gamals manns. — Hann hdaut að hafa ver
ið afar-sterkur á yngri árum sínum.
En hann hafði ekki tíma til slíkra hugleiðinga. Hann
sá að eigi nægði, að fá að vita, hvaða þorpari hefði reynt
að kveikja í stöðinni, heldur varð hann og að komast
eptir, hvort tollsvik ættu sér stað, því að kæmist það upp
og yrði tollsvikurunum hegnt, þá var stöðinni óhætt, en
fyr ekki, því að auðsætt var, að návist hermanna hlaut
að vera tollsvikurunum þyrnir í augum.
Um þetta var hann að hugsa, er hann stóð upp, og
gekk veginn, sem undirliðsforinginn hafði sagt honum, að
lægi að húsi Jóns Raffles.
Hann vildi kynnast veitÍDgamanni þessum, sem hann
taldi víst, að ætti all-mikinn þátt í tollsvikunum. — Hon-
um þótti miklu skipta, að haíá séð þenDa hættulegasta
mótstöðumann sinn, enda þótt honum væri enn óijóst,
hvernig hann ætti að fara að, til þess að ná takmarki
því, er hani- hafði sett sér. — Það varð að fara eptir
atvikum.
Vegurinn Já niður á móti yfir mýri, og varð að stikla
yfir hana á trjárn, sem þar höfðu verið látin; en hinu
megin við hana, tók við sendinn jarðvegur, og sást þar
talsvert af skeljum. — En vegurinn var eigi breiðari, en
svo, að að eins mátti aka þar einum vagni í senn, og
beggja megiu Vegarins var þétt röð af grenitrjám.
FraDk þótti landslagið alls ekki fallegt, og hafði hann
því nægan tíma til bolialegginga.
Engum rnætti hann, nema görnlum manni, er hr ;:f
eitthvert blótsyrði af vörum, er hann sá hann.
Hitinn fór að verra lítt þolandi, svo að Frank vaid
kátur, er hann eygði gistihúsið.
75
Enginn sást í kring um húsið, og gekk Frank því
þegar inn.
Það var lágt undir lopt í stofunni, og hálf-skugga-
legt, með því að grenitrón skyggðu næstum fyrir glugg-
ana, enda voru þeir litlii'.
Frank, sem kom utan úr sólskininu, varð að venj-
ast dimmunni, til þess að geta greint hlntina í herberg-
inu.
Fann kom ekki auga á neinn í herberginu, og ætl-
aði því að fara út. aptur, en þá stóð upp göroul kona, lot-
in, sem setið hafði á bekk hjá arininurn.
Studdist, konan við hækju, og halíra'i móti komu-
manni.
Þetta var Gfritty. - Hún staulaðist hægt þangað,
er Frank var, og oinblíndi framan í hann.
Allt í einu kastaði hún hækjunni frá sér, og greip-
í hönd honum, og þrýsti hana fast.
„Dan!“ mælti hún. „Drengurinn minn! Væni dreng-
urinn minn!“, og var som nýtt fjör færðist í andlit henni.
Frank brá við, og liörfaði nokkur fet nptur á bak,
og reyndi að toga höndina til sín, en tókst það eigi, með
því að ga nla konan hélt fast í haDa.
„Dan! Ert það ekki þú?“ mælti hún, og gerði hvort-
tveggja, að hlægja og gráta. „Bob hefir þá ekki sagt
ósatt! En hvað þú ert orðinn fallegur, og stásslegur! En
hvað frakkinn þinn er laglegui! En þú hefir verið lengi.
að heiman, fjarska lengi. — Gfóðu uHarsokkarnir þínir
eru líklega orðnir götóttir? En það skiptir engu, sonur
minn, því að jeg liefi prjónað handa þér fallega, nýja og
hlýja sokka!“
Að svo mæltu haltraði hún burt, og var nú ótrú-