Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 24.04.1909, Síða 4

76
Þjóbviljinn,
XXTIT, 19.
KarlmenD greiða í sjóðÍDn 1 kr. 50
8. árlega, on kvennmenn 75 aur.
Gjaídskyldir til ellistyrktarBjóðeins eru
allir, karlar og konur, sem eru fullra 18
ára og ekki yfir 60 ára, nema þeir, er
nú skal greina:
a. Þeir, sem njóta sveitarstyrks.
b. Þeir, sem fyrir ómaga eða ómögum
eiga að sjá, sem og þeir, er fyrir
heilsubrest eða af öðrum ósjálfráðum
ástæðum eigi geta unnið fyrir kaupi,
ef þessir menn hvorirtveggja að á-
liti hreppsnefndar eru fyrir fátæktar
sakir ekki færir um að greiða gjaldið,
enda greiði ekkert aukaútsvar.
e. Þeir, sem sæta hegningarvÍDnu.
d. Þeir, sem hafa tryggt sér fó til fram-
færslu eptir 60 ára aldur, að upphæð
150 kr. á ári að minnsta kosti.
Styrkur úr sjóðnum veitist i október-
mánuði árlega, fyrir eitt ár í senn, og má
ekki vera undir 20 kr, og ekki yfir
200 kr.
XVI. Lög imi viðauka við
lög 14. <le«. 1877, uxn ýmis-
leg atriði, er snerta íiski-
veiðar á opruini skipum og
leg ÍO. n<>v. 1905, nin við-
auka við neíntl lög.
Ákveðið, að greind lög skuli og ná
til þiljaðra mótorbáta, sem ganga íYest-
mannaeyjum, og eru ekki stærri,- en nemi
16 smálestum.
XYII. Lög nni að stofna
slökkvilið i Hafnariirði.
Allir kaupstaðarbúar, sem til þess eru
áiitnir hæfir, skyldir að mæta 4 sinnum
á ári við æfÍDgar slökkviliðsins, sem og
að koma til bruna, er eldsvoða ber að
höndum. —
Man iijilíit.
Látinn er í Reykjavik 20. apríl þ. á.
Sigurður Jónsson, fyrrum fangavörður, og
RiHHIIIRIRfllRHIIIHIIIlBillNIREIIHIIEIERIKBI
Otto Monsteds
danska smjörlíki erbezt.
Biðjið kaupmanninn yðar um þessi merki:
,SöIey£ ,Ingólf ur'
^Hebla4 eða ,tsaf olds.
HeBmmKiwiiHiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiniiiiiiiiHiiS
hafði hann gegnt þeirri stöðu við hegn-
ingarhúsið i Iteykjavík meira en þrjátíu
ár, en fékk lausn árið 1907, og veitti
alþingi honum þá nokkurn ellistyrkí viður-
kenningarskyni.
9. Jön, verzlunarmaður á Eyrarbakka, og
10. Þorvcddur, húsgagnasmiður í Reykja-
vík.
Sex af börnunum eru seinni konu
börn.
Foreldrar Sigurdar heitins voru: Jón
ritstjóri Qudmundsson, er lengi var al-
þingismaður, og útgefandi blaðsins „Þjóð-
ólfur“, sem kuunugt er, og kona hans
Hdlmfrídur Þorvaldsdóttir, og nam Sig-
urður beykisiðn á rnanndómsárum sínum.
— Hann var tvíkvæntur, og lifir seinni
kona hans, María að nafni, af sænskum
ættum.
Þessi börn Sigurðar eru á lífi:
1. Hólmfrídur, gipt Maríasf Guðmunds-
sjmi, verzlunarmanni á ísafirði.
2. Þurídur, verzlunarstjóri i Reykjavík.
3. Sigrídur, eigandi kaffi- og matsölu-
hússins „Skjaldbroíðu í Reykjavík.
4. Ágúst, yfirprentari í „ísafoldar“-prent-
smiðju.
5. Haraldur, vexzlunarmaður í Reykja-
vík.
6. Kristín, gipt Helga verzlunarmanni í
Reykjavik.
7. Amalía, gipt Sigurði verzlunarmanni
Þorsteinssyni í Reykjavík.
8. María, gipt Vigfúei klæðskera Guð-
brandssyni í HaÍDartirði.
Sigurður sálugi var dugnaðar- og fyr-
hyggjumaður, og ótrauður bindÍDdisvinur
árum saman.
Hann dó snögglega af hjarta9lagi.
REYKJAVlK 24. april 1909.
Agætis veðrátta hefir haldizt, sem einmánuð-
allan, og 22 [). m.heilsaði sumarið mjög þýðlega
og hlýindalega.
16. þ. m, voru gefin i hjónaband ungfrú
Þórunn Kristjánsdóttir og Hörring danskur
náttúrufræðingur.
„Laura“ lagði af stað béðan til útlanda 21.
þ. m.
Stúdentar o. fl. héldu dansloik í Iðnaðarmanna-
húsiuu aðfaranóttina sumardagsins fyrsta, til að
kveðja veturinn, og fagna komu sumarsins.
Ungmennafélag Reykjavikur hélt fjölbreytta
skemmtisamkomu 15. þ. m. —Dr. Björn Bjarna-
son frá Viðfirði talaði þar um íþróttir.
í Ágóðanum verður varið, til að koma á fót
sundskála við Skerjafjörð.
Prentsmið.ia Þjóðviljans'
154
Baðið styrkti mjög taugar hans, rak burt höfuðverk-
inn og hann varð léttari á sér.
Þegar hann kom til stöðvarhússÍDS, leit hann á veð-
urfregnir, sem borizt höfðu frá Washington.
„Við eigum von á óveðri, undirliðsforingi, norðaust-
an ofsa hvassviðri. — Dragið upp óveðursmerkið!“ mælti
hauD, og gat tæpast haldið augunum opnum af þreytu.
Síðan fór hann inn í herbergi sitt, og kastaði sér í
fötunum upp í rúrnið.
Þótt hann væri hraustur, þoldi hann þó eigi áreynzlu
þá, er hann hafði haft síðasta sólarhringinn, og sofnaði
hann nálega þegar mjög vært.
XIV. kapituli
Frank vaknaði eigi, fyr en seinni hluta dags, og
leið þá vel, aDdlega og líkamlega, og þóttist nú fær í
flestan sjó.
En þegar hann fór að hugsa um, hvað hefði dregið
hann að Maggy, gat hann ei að sór gert, að hrissta höf-
uðið. — Ástin hafði gripið hann snögglega, og óvænt,
án þess hann fengi við ráðið, eða gæti losað sig, enda
sætti hann sig vel við það.
Hann taldi réttast, að koma því til leiðar, að Maggy
færi burt úr eyjunni, og í þessu skyni ætlaði hann — í
samráði við hana —, að hefja bónorðið sem allra biá'ast
ef til vill þegar morguninn eptir. — Efaði hann eigi, . ð
Raffles myndi gjalda jákvæði við, og sjá sér hagnað að
inægðunum, enda þótt honum hlyti að vera lítið um liðs-
155
foringjann, þar sem hann var einn í tölu varðstöðvar-
manna.
En Maggy taldi hann hyggilegast, að koma fyrir
hjá föður sínum, unz hann yrði sjálfur kvaddur heim
aptur.
Hann hafði þá og óbundnari hendur, er hún var
farin, og Raffles hlaut að sjá hættuna, sem yfir vofði, og
koma sér undan í tima, enda var það allt annað, en
skemratilegt, að verða að hafa tengdaföður sinn í varð-
haldi.
Hann vildi komast hjá þvi, að baka Maggy sorg, en
hitt gat hann eigi varið fyrir samvizku sinni, að skjóta
tollsvikurunum, og strandræningjunum, undan maklegri
hegningu.
Það var þegar orðið áliðið dags, er Frank gekk of-
an í varðherbergið. — Þar sat Turner við gluggann, og
var að lesa, en skotraði augunum þó öðru hvoru út um
glugannn, til þess að gá að, hvort ekkert yrði að hrafn-
inum sínum, því að Myers og Berry, er sátu á ábreiðu
fyrir utan húsið, voru að erta hann.
Hafði Berry bundið snærisspotta um ketbita, er
hrafninn var að blægjast í, en kippti endanum að sór í
hvert skipti, er krummi æltaði að kroppa i kjötbitann.
Hentu þeir mjög gaman að krumma, og hlógu dátt
tr hann missti af kjötinu.
En er Frank kom út, gleymdi Berry i svip, að gefa
gætur að hrafninum, svo að honum tókst að hrifsa kjöt-
bitann, og fijúga brott með hann all-rogginn.
Myers stóð upp, og bauð liðsforingjanum, að setjast
á ábrelðuna, en hann þáði það eigi, heldur tyllti sér á
kleltasnös.