Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 13.01.1910, Page 1
Verð árgangsins (minust, I
60 ar kir) 3 kr. 50 anr. >
erlendw 4 kr. 5p aur., og
í Bmeríkur doll.: 1.50
Borgist yýrir júmntánað-
arlok.
ÞJÓ9VILJINN.
- 1= TutTUGASTI O ö FJÓRBI ÁS0AN8UE. =|—■---
«—RITSTJÓEI SKÚLI THORODLSEN. »—
Uppsögn skrifleg ögild
nema komið sé til útgef-
anda fyrit 30. dag júnli
mánaðar, og kaupand-
samhliða uppsögninní
borgi skuld sína fyrir
btaðið.
M 1.-2. |
TIL LESEKM JUflr
Þeir seru gjörast kaupendur að XXIV.
árg. „Þjóðv.“, er hefst næstk. nýár, og
eigi hafa áðnr keypt blaðið, fá
=. alveg ókeypis =
seni kaupbæti, síðasta ársfjórðung yfir-
standandi árgangs (frá 1. okt. til 31. des.)
Nýir kaupendur, er borga
i<5 fyT*ii‘ íram, fá enn frernur, ef
þeir fara þess á leit
xsr m 200 bls. af sKemmtisögum.
Þess þarf naumast að geta, að sögu- ■
safnshepti „Þjóðv.u hafa víða þótt mjög
skemmtileg, eg gefst mönnum nú gott J
færi á að eignast eitt þeirra, og geta þeir
sjalfir valið, hvert söguheptið þeir kjósa, |
af sögusöfnum þeim, er seld eru i lausa- J
sölu á 1 kr. 50 a.
Ef þeir, sem þegar eru kaupendur
blaðsins, og óska að fá sögusafnshepti, þá
eiga þeir kost á því, eí þeir borg-a
XXIV. árg. f.\ i-ir fram. ZH
Reyk.tavík 13. JAN.
w Allir kaupendur, og les ndur
„ Þjóðv.“ eru vinsamlega beðnir aðbenda
kunningjum sínum, og nágrönnum á kjör
þau, sem í boði eru.
MM INýir iitsölumenn, er út-
vega blaðinu að minnsta kosti sex nýja
kaupendur, sem og eldri útsölu-
menn blaðsins, er fjölga kaupendum um
sex, fá — auk venjulegra sölulauna —
einhverja af forlagsbókum úrget'anda
„Þjóðv.“, er þeir sjálfir geta vano.
Nýir kaupendur, og nýir útsölumenn,
eru beðnir, að .gefa sig fram sem allra
bráðast.
Utanáskript til útgefandans er: Skídi
7horoddsen Vonarstræti 12. Reyhjavík.
Úígcfandi „#jóðv.“
IBtiiii'ii uu i i i i i i i i i i i i i i i iii n-r-t. i''ii«i-i.s miiTí'i™ 'i'i'
Gamla áæið.
• —o—
Vór teljum rétt, að víkja nokkrum orð-
um að liðna árinu, og heiztu viðburðum
þess, svo sem venja blaðs vors hefir verið
að undanförnu um áramótin.
1910.
Að því er veði*áttufavið snertir,
var veturinn frá 1. janúar 1909 óvana-
lega mildur, og hagstæður.
Vorið var og í betra lagi, enda hafís
enginn við norðurland; en af honum stafa
vorkuldarnir að mestu, sem kunnugt er.
Sumarið var hagstætc til júliloka, en
þá tóku við votviðri hór sunuan lands,
er héldust fram á haust.
Það, sem af er vetri, hafa verið fann-
komur all-miklar, og frosthörkur, eink-
um þó á jólaföstunni hér sunnan lands,
og þó eigi veruleg harðindi. nema að lík-
indum til dala, og í ýmsum útkjálka-
sveitum.
Síðastl. sumar varð grasspretta
i óvanslega góðu lagi sunnan lu-.ds, Og
annars staðar einnig all-víðast í betra lagi,
að því er heyrzt hefur.
Nýting heyja lánaðist og all-víðast
vel, eða þó þolanlega, þrátt fyrir vanaleg
votviðri á suðurlandi, og mikla óþurrka
á norðurlandi. Munu bændur því almennt
hafa verið óvanalega vel búnir undir vet-
urinn, að því er til heyforðans kemur.
Að því er til sjó varútvegsins,
annars aðal-atvinnuvegs landsbúa, kemur
21
maðurinn. „Mér, sem feginn myndi leggja nokkiað af
lífi mínu í sölurnar, ef málið yrði þá ljóst!u
Frú Argyle hristi höfuðið.
„Misskiljið mig ekkiu, mælti jhún. „Treysti eg
nokkrum í veröldinni, þá treysti eg yður. En það, sem
eg á við, er svo þýðingarlaust, að þeir, sem eg hefi sagt
frá því, bafa að eins farið að hlægja!u
„Hvað er það?u
„Skuggi —u
„Skuggi!u greip ungi málfærslumaðurinn fram í,
all-hlessa.
„Já! Jeg sá hann sama augnablikið, sem eg lauk
npp augunum, og sá, að drengurinn var myrtur! En svo
hné eg þegar í ómegin af hræðslunni. — Jeg man því
ekki eptir neinn, álls ekki eptir neinu, nema þessum
skugga“.
Edvard Poe þagði, og mælti hún þá, og var all-
áköf:
„Mér er enn sem eg sjái bann glöggt! Það var
skuggi hávaxins karltnanns, er flýtti sér út, hafði að lík-
indum veitt því eptirtekt, að eg var vöknuð, og þurfti
þvi, að hafa allan hraðann á, eptir ódæðisverkið.
Jeg sagði rann8Óknardómaranum frá þessu, en hann
hristi höfuðið, og taldi það vera ímynduro, sprottna af því,
hve æst eg hefði verið.
Aðrir gáfu jafn vel í skyn, að jeg hefði búið þetta til,
til þess að leyna þvi, að Ellen væri völd að glæpnum.
En þess vil eg vinna yður dýran eið, að það, sem
eg sagði, er sannleikur.
Aldrei renni eg svo huganum að þessu ódæðisverki
að mér sýnist eg ekki sjá skuggann.
18
Kenndu menn sárt í brjóst um frú Argyle. en báru
óvildar- og heiptarhug til systur hennar.
Almenningur taldi órækar sannanir framkomnar, að
því er glæp hennar snerti, og ósvífni af henni, að syDja
fyrir hann.
Það var nálega óskiljanlegt, hve ótt þessar skoðan-
ir höfðu rutt sér til rúms meðal almennings, og í fjölda
blaða, og voru Ellen þar bornir á brýn alls konar glæpir
sem sagt. var, að hún hefði áður framið, og það var jafn-
vel fullyrt, að hún hefði byrlað eiginmanni systur sinn-
ar eitur, og fyrirfarið hoDum.
Almenningur varð æ æstari og æstari, og myndi
hafa fyrirfarið heDni, hefði hann haft tök á.
Æsing þessi hafði kynlega áhrif. — Rannsóknar-
dómarann, sem þóttist þó hafa órækar sannanir fyrir
því, að Ellen væri sek, fór að gruna, að einhver blósi að
kolunum, þar se'm almenningur var eigi vanur, að tryll-
ast svona afskaplega, þótt um stærri glæpi væri að ræða.
Kn hverjum gat verið það hugleikið, að EUon væri
dæmd sek?
Á Englandi þekkti hún alls engan, nema systur sína
og átti engan fjandmann, svo að kunnugt væri.
En eitthvað hlaut að valda allri heiptinni gegn henni
og á snoðir um það varð dómarinn á allar lundir að gera
sér far um að komast.
Erú Argyle þótti vænt um, er hún sá, að vakið var
máls á þessari nauðsyn i skja’i, sem einhver, henni
óþekktur, hafði sent henni.
Yealing frú Argjde! Henni leið ef til vill enn ver,
en ElleD.
Henni var jafn vel álasað fyrir það, að hún skyldi