Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 22.01.1910, Blaðsíða 3

XXIV., 3.
11
cnaður í Vestmannaeyjmn, od L’nm ólst
upp hjá móður sinni, er dvaldi i
Reykjavík, unz bún, er Lárus Var sex
óra, giptiat Þórth háyfirdómara Sveinbjörns-
son (t 1856), og gjörði hann Lárus að
kjörsyni sínum, og gaf honum ættarnafn
sitt.
Arið 1855 lauk Lárus stúdeDtsprófi i j
(Reykjavík, sigldi síðan til háskólaDS i !
Kaupmannahöfn, og tók þar lögfræðispróf |
árið 1863, var síðan settur sýslurnaður í I
Árnessýslu 18H6 — 68, eD síðan sýslu-
maður Þingeyinga t.il 1874, er hann varð
sýslumaður í Gullbringu- og Kjósarsýslu,
og bæjarfógeti í Reyjavík.
Árið 1878 varð haon dómari í iands-
yfirréttinum, og háyfirdómari í sama dómi
1889 — 1908, er honum var veitt lausn
frá embætti, sakir heilsubrests.
’ I
Framkvænjdaratjóri landsbankans varð i
hann, er bankinn var stoíoaður 1886, og
gegndi því starfi cil 1893, er Iryggvi
Gunnarsson tók við forstöðu bankans, með
því að þing, og stjórn, vildi eigi, að
bankastjórnin væri lengur sameinuð öðru
embætti.
L. E. Sveinbjörnsson var kvæntur Jörg-
ínu, dóttur Guðmundar verzlunarstjóra
Ihorgrímsen á Eyrarbakka, og iifir hún
hann. sem og þrjú börn þeirru hjóna:
1. JÓn, cand. jur. í Kaupitmnnahöt'n,
kvæntur Ebbu, döttur Schierbeck's, fýrr-
um landiæknis.
2. Guðmundur, aðstoðarmaður í stjórn-
arráðinu, kvæntur Lovísu Pálmadbttur,
prests Þóroddssonar á Röfða.
3. Asta, gipt Magnúsi dýralækni Ein-
arssyni.
Þ J ó ÐV IL J in n "
Dóttnr áttu þau og, er upp komst, og
hét:
4 Kirstín, og var hún gipt Magnúsi
Jónssyni, núverandi sýslumanni í Gull-
briugu- og Kjósarssýslu, og bæjarfó-
geta í Hafnarfirði, og er hún dáin fyr-
ir all-mörgum árum.
Son síðastnefndrar dóttur sinnar tók
L. E. Sveinbjörnsson að sér, er hún and-
aðist, og reyndist honum, sem er fatlað-
ur á heilsu, sem ástríkur faðir.
L. E. Sveinbjörnsson sat á alþingi, sem
konungkjöriun þingmaður frá 1885 —1897,
og fylgdi þar sömu stjórnmálastefnu í
aðal-þjóðmálum vorum, sem þáverandi
landshöfðingi, svo sem tíðast var um kon |
ungkjörnu þingmennina, og lengstum mun l
við loða, unz þeir hverfa úr sögunni.
Á'mmt Magnúsi landshöfðingja Stephen-
sen gaf L. E. Sveinbjörnsson út lögfræð-
islega forraálabók.
Hann var nokkur ár í bæjarstjórn
Reykjavíkur, en hafði yfirleitt lítil afskipti
af almennum málum, eða lét þau eigi til
sín taka.
L, E. Sveinbjórnsson sálugi var mikill
vexti, fríður sýnum, höfðinglegur, og
karlmannlegur.
UBYKJAVÍK 22 jan. 1910.
tiú Snjóar miklir að undanförnu, og dimmt í
lopti alL-optast, en þó fagrar himin-litbreyting-
ar stöku sinnum, er rofar til í svip. Síðustu
dagana hefir þó verið breint lopt, stillur og
lieiðskýrt. veður.
Bráðabyrgðar-reglugjörð hefur bæjarstjórnin
nýlega samið, þar sem ákveðið er, bvaða upp-
bæðir Reykvíkingar skuli greiða í vatnsskatt.
Vatnsskatturinn or miðaður við virðingar-
verð búsa, að viðbættu virðingarverði véla, sem
í húsinu eru, séu þær í eldsvoða-ábyrgð.
Skatturinn greiðist eptir á, við lok hvers árs-
fjórðungs.
Skip, er vatn taka, greiða sextíu aura af
hverju touni.
Að því er snertir baðbús, þvotta-stöðvar,
verksmiðjur, og bús, þar sem breiiivélar eru,
skal gera sérstakan samning, að því er upphæð
vatnsskattsins snertir, en greiða ella eina krónu
fyrir hverja bundrað hektólítra vatns.
í fjóra flokka er búseignum hér í bænuru
skipt, að þvt or upphæð vatns-skattsins snertir:
í fyrsta fiokki eru hús, sem engin íbúð er í
og er þá upphæð skattsins:
1° Af fyrstu 10 þús. virðingarverðs o'/í af þús.
2° „ næstu 20 þús. „ 3 „ „
2° „ þvi, aem um fram er 20 þús. 2l/a „ „
1 öðrum flokki eru hús, þar sem að eins er ein
íbúð
Þá er uppbæð skattsins:
1° Af fyrstu 10 þús. virðingarverðs 3''/4 af þús.
2° „ næstu 10 þús. „ 3‘/4 „ „
3° „ því, sem um fram er 20 þús. . 2‘/2 þús’
í ^riðjn fiolckí eru hús, sem í oru toœr íbúð-
ir, og vorður skatturinn þá:
1° Af fyrstu 10 þús. virðíngarverðs . 4 af þús.
2° „ næstu 10 þúsundunum . . . 3l/2 „ „
3° „ því, sem virðingarverðið er hærra 3 „ „
Loks eru í fjörða fiokki hús, sern fieiti en
tvesr íbúðir eru í.
Þá er upphæð vatnsskattsins.
1° Af fyrstu 10 þúsundunum . . 1 '/-r aL þús.
2° „ næ°tu 10 „ . . 4 „ „
8° „ þvi, sem urníram er 20 þós. 3 „ „
Reglugjörðin verður endurskoðuð, áður en
næsta gjald-ár hefst
„Snorri Sturluson11, rslenzka hotnvörpuveiða-
gufuskipið, lagði af stað til Brotlands 9. þ. m.r
og ætlaði að selja þar frystan fisk.
29
útliti hans! Það er sá, sem eg minntist á Y’ð yðnr um
kvöldið, er þér voruð gestkomandí í Aberdeen! Það er
hann, sem gert“hefir ætt sinni smán —sonur Francis Aber-
deen lávarðar!
Eins og gefur að skilja, hatði skýrsla Will Sídeler’a
afar-rtiikil áhrif, og gerðist nú svo hljótt á áheyranda-
bekkjunum, þrátt fyrir skarKalann, sem verið hefði, að
heyrzt hefði ef iaufblað hefði fallið til jarðar.
Unga stúlkan, sem ákærð var, starði þegjandi kring-
um sig, og vissi auðsjáanlega alls ekki, hvað gerðist.
Þótt hún væri ensk að faðerni, hafði henni aldrei
lærzt að skilja ensku, sam inn borinn væri, enda veitti
litla eptirtekt, því sem gjörst hafði síðustu mínúturnar.
P.n allfc i einu rsk hún upp hátt vein, og varpsði
ser um halsinn á systur sinni.
Dómstorsetinn tók nú aptur til dómarastarfanna, og
var skjálfraddaður í maira lagi, er hann tók t.il tnáls
Hafði hanD, sem þó var alvörumaður, og harðgjör,
komizt mjög við, er hann sá, og heyrði, tivað fram fór.
Allir voru nú mjög forvitnir, að heyra, hvað nú
gerðist.
Dómsforsetinn gat þess, að málinu viki dú öðru
visi víð, en fyr, og mættu menn þó eigi gera sér neinar
gylli-vonir, eða teíja vist, að álívæða væri alsýkn.
Et maðnr þessi, sem þættist heita Benjamín Brown,
væri í raun og veru sonur Francis Aberdeen’s Lávarðar,
þá lægi að vísu nærri, að ætla, að hann hefði framið morð-
ið, og að hann vegna þess léti sér annt um, að glæpur-
inn væri eignaður öðrum.
„Meðgakk nú hreinskilnielegaÞ mælti hann við
Benjamín Brown. „Gætið þess, að fyr, eða síðar, verða
26
Meira gat hún eigi mælt, sakir ekka.
Dómsforsetinn yppti öxlum.
„Getið þér enga aðra skýrslu gefið?" spurði dóms-
forsetinn. „Hafið þér ekki grun á neinum, sem þér í-
myndið yður, að geti verið valdur að morðinu?“
„Jú, vissulega“, svaraði frú Argyle, í mjög ákveðn-
um róm „ Jeg hefi getið þess við yður, að jeg sá skugga —“
„Æ!“ svaraði dómsforsetinn, í háðslegum róm. „Þér
getið cigi ætlast til, að trúað sé slikri vitleysu! En frj'álst
er yður að tala! Skýrið þá frá þvi, sem þér vitið um.
þenna skugga!“
Frú Argyle gat þó eigi sinnt þessari áskorun, með
því að hark gerðist í dómsalnum, svo að dómsforsetinn
varð að gera hlé á um hríð, og skipa lögregluþjÓDVmum
að reyna að koma aptur kyrrð á.
Lögregluþiónunum veitti það all-örðugt, og tókst
það ekki, fyr en eptir nokkurn tíma, enda höfðu þeir orð-
ið, að taka fasta nokkra tnenn, s^m eigi gegDdu sbipun-
um þeirra.
Einkum áttu löglegruþjónarnir fullt i fangi með einn
mann, sem Lét, sem óður væri.
Kváðu iögregluþjónarnir alla ókyrrðina vera honum
•að lcenna.
Hann hafði komið öðrum, til þess að gera óhljóð
að liinni ákærðu, og er margir af áhorfendunum voru því
móthverfir, gjörðist s'uf ii.
Edvard Poe datt nú ráð i hug.
„Jeg bið yður, að láta yfirheyra mann þenna“, mælti
bann fljótlega.
„Ilvers vegna?“ spurði dómstorsetinn forviða.
„Mér þykir framferði hans bér i dómsalnum grun-