Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 11.02.1910, Blaðsíða 1
Ver6 árgangsins (minnst, j
arHr) 3 kr. 30 aur. I
erlendis 4 kr. 50 aur., og \
1 Ameríkur doll.: 51.0.
Borqist ýyrir júntmánað- I
arlok.
ÞJ09VILJINN.
— | =• Tuttugasti og fjóbði ábgangur —
I JJppHÖgn skrifteg ógilif
| nema komið sé til útgef-
anda fyrir 30'. daj júni-
I mánaðar, og kaupandi
i samhliða uppsögninni
j horgi sknld sína fyrir
\ blaðið
M 6.-7. jl
BjEYKJAVÍR 11. FEBR.
1910.
Ijósendafundir í lcykjavík.
—o—
Laugardaginn 5. þ. m. var fest upp
hér á götunum heljar mikii auglýsing þar
eern kjósendum ba’jarins yar boðað að
koma á almemja kjósenda fundi, sem
halda ætti í Goodtemplarahúsinu. Fund-
arefni var backamálið. Áttu fundirnir
að vera þrir. Hinn fyrsti á sunnudags-
kvöldið ti. þ. m, fyrir Þingholtin ásamt
Banlcastrœti, Skblavörðustíg, Njálsqötu, og
Grettisgötu. Annar fundurinn fyrir Lauga-
veginn og Skugqahverfið á mánudagskvöldið
þann 7. en hinu þriðji fyrir MiMminn og
Vesturbwinn allan fyrir vestan læk, á þriðju-
dagskvöldið þann 8. I fundarboðinu var
þÍDgmönnum bæjarins sérstaklega boðið
að vera á fundunum.
Fundarboðendur voru allir andstæð-
ingar stjórnarinnar.
En á sunnudagsmorguninn korn út
nýtt fundaiboð frá fylgifiekum stjórnar-
innar, þar sem boðað var til þiiggjakjós-
enda tunda i Iðnó, er halda skyldi á sama
tímaog Templarahússfundina. Fundaiefni
var: bankamálið, sambandsmálið og sið-
asta símfregn minnihlutablaðanna, sem
kom út 5. þ. m. var höfð öll hin sarna
tilhögun á fundarhöldum þessum og aug-
lýst var i fundarboði stjórnarandstæðÍDga.
Báru fundarboðendur það fyrir sig, að
Tempiarahússalurinn væri svo lítili, að
hann tæki eigi nema lítinn hiuta kjós-
enda úr kverjum bæjarhluta.
Auglýst var, að þingmenn bæjarins
og ráðherra myndu sitja á fundunum í
Iðnó.
Var nú auðsætt að hér myndi að eins
verða um fiokksfundi. að ræða af beggja
hálfu.
I^nndÍTTi ii' á sunnudaginn
6. febr.
í Iðnó voru samankomin rúm 400
manna. Ben Sveinsson alþm. setti fund-
ídd. Fundarstjóri var kosinn Ólafur Ól-
iifason fríkirkjuprestlir, og nefndi hann
sér fundarskrifara, Jón Sigurðsson bæj-
arfógetafulltrúa.
Þorsteinn Erlingsson skáld, iióf um-
ræður um hankamálið, og kvað enga Dauð-
syn á að kalla saman aukaþing, vegna jj
aðcjCrða stjóraarinnar i því máli.
Þingmenn hæjarins tóku í sama streng- j
íud. Töldu þeir kröfuna um auksþing ó- í
| tímabæra enn eem koinið væri
Til andmæla af hálfu stjórnarandstæð-
inga var Þorsteinn Gíslason ritstj. Hélt
hann þvi fram, að brýn nauðsyn væri á
aukaþingi sem bráðast.
Síðan voru tillögur þær samþykktar,
sem hér fara á eptir:
Frá Jakob Möller stud. med. svolát-
andi traustsyfirlýsing til ráðherra:
„Fundurinn lýsir fullu trausti i. ráð-
herranum“.
Samþykkt með 401 34 atkv.
Víðaukatillöga frá Árna Jóhannssyni
bankabókara, svolátandi:
„Fundurinn álítur að bankamálið gefi
ekkert tilefni til þess að halda aukaþÍDg,
sem að eins myndi verða til óþarfa kostn-
aðar fyrir þjóðinau.
Samþ. með 410;25 atkv.
Og svo látandi tillaga frá Þorsteini
ErlÍDgssjrai skáldi:
„Fundurinrj vottar alþingi bakkir
fyrir meðferð þess á sambaDdsmálinu
á síðasta þingiu.
Sanjþ. með 418; 17 atkv.
I lok fundarins mælti ráðherra nokk-
ur þakkarorð til samkomunnar og lofaði
að taka til máls á mæsta fundi.
HYít-munkurinn.
EPTIR
Fergus Hume.
(Lausleg- Jiýðing'.)
I. KAPÍTULI.
HcimiHskenn arinn.
HeLi fátækt eigi bagað, hefði Gilbert Treshami ó-
pfað verið kyrr í Lundunum.
Hann hafði sex utu tvítugt, og þótti því einmana-
^egt, að þurfa að setiast að i sveitaþorpinm
Haiiii hafði samið skóldsögu, leikrit, og ljóðmæli, er
rsegðu í gtóra Ijóðabók, sem og nokkrar ritgjörðir, og
^förði sér von um frægð, og fullar hÖDdur fjár.
En þá fékkst enginn forleggjarÍDn, og með þvi að
^•ann hnlði erft gætnina hennar móður sinnar sem var
skozkum ættum, þótti honum réttast, að neyta þess,
að honum var vel sýnt um keDnslustörf.
Hann var félaus maður, átti enga vini, og var af
rngum i metum hafður, svo að hann átti eioi annars úrkosti
42
ur ómyndugur, enda bar hann og kvíðboga fyrir þvi, að
faðir hans kynni að kæra yfir þjófnaðinum.
Að faðir hans lét þetta ógert, vakti þá von hjá hoo-
um, að lávarðarinn, sem var veiklundaður, kynni að fyr-
irgefa sór á banastundinni, eða léti sig þó að minnst*
kosti Vorða arfsins aðnjótandi.
Af því að hann hafðist við í Lundúnum, þó að eng-
an grunaði þar hver hann var, gat hann að staðaldri vit-
að, hvað gjörðist í Abardeen-höllinni, enda hafði hann í
því skyni ieynilega komið sér i kynni við einn af hesta-
sveinunum þar
HaDn fékk því óg vitneskju um það, að Aberdeen
lávarður hefði alveg óvænt, fengið að vita, að bróðir lians
hefði átt börn á lífi, er hann andsðist.
Sá hann þá, hvað verða myndi, og er Aberdeen lá-
varður arfleiddi afkomendur nefnds bróður síns, fylltist
Robert óslökkvandi hatri til þeirra.
Honum veitti eigi örðugt, að fá að viti, hvenær ætt-
ingjir hans lögðu af stað frá Iodlandi, þvi að Aberdeen.
lávarður fór alls ekki dult með þið við heimafólk sitt.
Robert Aberdeen brá sér því til Gíbraltar. og beið
þar komu skipúns, og fylgdist síðan með því alla leið til
borgarinnar Dover á Englundi, og beið síðaD tækifærÍ9v
unz hann fengi unnið glæpinn.
Á skipinu hafði hann náð í rýtinginn, setn Elleu
átti, svo að grunurinn leiddist að lienni
Það fór hrollur um dómaraDa, er Robert hafði játað
á sig glæpmn, og þeir hugsuðu til þess, hve lítið brast
á, að þeir sakfelldu saklausa manneskiu.
Ellen Aberdeen hafði þó verlð höfð í varðhaldinuv
unz játning Robert’s var fengin.