Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 04.03.1910, Page 4

40
Þjóbviljijín
XXIV., 10.-11
ar, hafa ýmsir beðið stórkostlegt tjón i efnalegu
tilliti; þó mun það vera mest hjá Hálfdáni Hálf-
dánarsyni og Sigríði Ossursdóttur í Búð. Þar
eyðilagðist nálega allt: Ihúðarhús þeirrn, inn-
anstokksmunir og matbjörg; fjós, er stóð ofan-
vert við bíeinn, eyðilagðist algerlega ofan af
þrem kúm og einu geldneyti; varð skepnunum
bjargað með naumindum. Pjárhúshtaða var þar
uppi á túninu, eign Sigríðar ekkju Össursdóttir,
og fór algerlega ofan af henni. l'járhús, er stóð
áfast við blöðuna, stóðst þó ósköpin, því að hlöðu-
veggirnir tóku úr. — Enn fremur fórst alger-
lega skúr, er var áfastur við Búðarbúðina; og
tveir hjallar. Timburskúr, er var þar réttfyrir
utan, skekktist, og snjóflóðið fór inn um dyrn-
ar á búð Hálfdánar Hálfdánarsonar, alveg upp
í stiga. Maður úr Búðarbænum var rétt slopp-
inn upp stigann, þegar það skall inn á eptir
honum.
Fyrir utan búð Helgu ekkju Jóakimsdóttur
fór alveg til grunna áfast skipabyrgi, — voru í
því þrír bátar, er allir eyðitögðust; átti hún einn
en annan hinna áttu þeir Páll Pátsson og Jóh,
Magnússon, og þann þriðja átti Sigurður Páls'
son húsmaður hér. — Enn fremur fór hjallur
geymsluhús og saltskúr Páls Pátssonar með öllu’
sem var í þeirn; nema fiskstafli hans er að miklu
leyti eptir. — Loks tók snjóflóðið alveg niður
að veggjum fjárhúshlöðu, er stóð uppi átúninn.
— Fjárhúsið fórst ekki í snjóflóðinu.
Flóðið fór svo nœrri húsi þeirra bræðra Halt-
dórs og Jóakims, að það fór alveg yfir stein-
steypufjós, er stendur rétt við húsið. Féll flóðið
alveg upp að dyrunum á ytri enda ibúðarhúss-
ins, en sakaði hvorugt til muna. Er það álit
manna, að hefðí þessi álma flóðsins ekki klofnað
um steinsteypufjósið, þá myndi vorbúð þeirra
bræðra hafa farið sömu ferð sem hinar, enda
sakaði hana töluvert. Þeir bræður áttu tvo timb-
urhjalla rétt utanvert við búð sina, og fórust
þeir með öllu.
Þótt hér sé nú talið nokkuð af því tjóni. er
fólk hefur biðið við þetta hörmulega tilfelli, þá
er hitt eins vist, að æði margt er ótalið.
Vettvangurinn fyrst í morgun var all-ægi-
legur; hálfar búðirnar í sjónum og brakið moð
allri fjörunni, en sum líkin þar innan um föst
! á nöglum eða flækt í veiðarfœrum. í dag
j voru mokaðar upp allar tóftirnar og snjóhtaupið
j með sjónum: og að öðru leyti lagfært það er
| hægt var, meðan dagur entist. Margir Isfirð-
ingar fóru it eptir strax og tíðindi þessi spurð-
ust, og unnu surnir kappsamloga.
íbúar Hnífsdals eru um þrjú hundruð og er
manntjónið tíklega hlutfaltslega, að farist hafi
it> hver maður; er það því eigi furða, þótt í und-
ir svíði.
Snjóflóðið hefur farið geysihratt, því jafnskjótt
og auga var rent úr innra hluta þorpsins, er
skruðmngurinn heyrðist þangað; voru búðirnar
komnar í kaf og sópaði snjóflóðið efri hluta þeirra
langt fram á sjó,
Snjóflóð hafa áður komið fyrir í Hnífsdal,
þó eigi hafi tíð verið, og hafa tvö þeirra gjört
skaða, svo að mér sé kunnugt. Fyrra snjóflóðið
var 1673, að því er segir i annálum Magnúsar
Magnússonar sýslum., og tók þá af hjáleiguna
Búð með öllu sem í var, utan mönnum. ásamt
öllum hjöllum, nema einum.
Fyrir 86 árum eyðilagðist einnig i snjóflóði
Augnavellir, býli framanvert við bæinn að Hrauni
Fórust þar 8 manns , en bóndinn, sem einn náð-
st lifandi, andist eptir tvo daga við mikil harm-
kvæli.
Snjóflóð þetta varð réttum aldarfjórðungi opt-
ir snjóflóðið mikla á Vestdalseyri í Seyðisfirði, j
sem var 18. febr. 1885 — og líklega á sama
tíma; talið þar um kl. 8, en síðan hefur !
klukkan verið færð fram, svo að tíklega heíur
þetta verið sama örlagaþrungna augnablikið.
Þar fórust 24 menn, þar af 5 börn, og 16 ibúð-
arbús, og er þess enn minnst á Seyðisfirði.
Smáatvik tvö all-kynleg komu fyrir, og þykir
hlýða að skýra frá þoim:
Uppeldisdóttir Þorláks Þorsteinssonar fannst
í búðardyrunum með biblíusögurnar í hendinni;
hafði hún auðsjáanloga verið að bíða eptir tolpu
úr hinum búðarblutanum til þess að verða henni
samferða í skólann.
Halldór Halldórsson (föðurbróðir G-uðrn Páls-
sonar beykis á Isafirði), er lengi bjó í Arnardal
og nú er i Búð, 84 ára gamall, os hefur nú verið
blindur i undir 20 ár, svaf meðan ósköpin dundu
yfir og var alveg óskaddaður og vel málhress,
er komið var niður að honum í snjónum. — Seg-
ist karl eigi fyrri vitað hafa, en sajór hafi komið
í munn sér“.
Ráöherra Islands
Og
félag ísl. studenta i K.höfn.
A fandi í féiagi islenzkra stúdenta í
Kaupmannahöfa var 12. febr. þ. á. sam-
þykkt svolátandi
Fundarályktun
Fundurinn telur það augljóst, að ráðherra
B. Jónsson hefir moð ummælum sinum og lof-
orðum til Danastjórnar, sérstaklega viðvíkjandi
starfi viðskipt.aráðanautsins, að vettugi virt
sjálfstæðisstefnu Islendinga og bakað henni
tjón — og skorar því á binn núverandi meiri
hluta alþingis, er nefuir sig sjálfstæðisfiokk, að
lýsa sig ósamþykkan þessu atferli ráðberrans.
Aðal-tíilefnið til fundarályktunar þess-
arar virðist hafa veiið bréf ráðherra til
danska utanríkisráðherrans, sem að við-
skiptaráðanautnurn lýtur, og getið er á
öðrurn stað í þessu nr blaðs vors.
Um pambandsmálið hefir dr. Knud
Berlín, sein var ritari sambaadslaganefnd
arinnar, nýlega ritað grein í tímaritið
„Gads danske Magazin1*.
15
an aðal-bygginguna er blómgarður, með grænum gras-
Teinum og gömlurn trjám.
Herbergi min eru í austurálmu hússins, er liggur
niður að ánni, og úr gluggunum sést vestur-álman. sem
er beint á móti.
í henni býr enginn, þar sem húsið er ofstórt, mið-
að við fólksfjöldann, aera þar býr.
Þar eru þvi slár fyrir dyrum, og engin gluggatjöld
fyrir ghiggunum.
Það er sagt, að þar eigi vofan heima — munkur
frá miðöldunum, sem engan frið fii i gröf sinni.
Mér hefir einatt verið annt um, að grennslast eptir,
hvað til grundvallar lægi, að því er slíkar kynja-sögur
enertir, og því hefi eg opt athugað vestur-álmuna um
miðnæturskeið, en árangurinn orðið sá einn, að eg hefi
orðið kvefaður.
'Jeg er þvi hættur að gefa vestur-álmunni auga.
Hvit-munkurinn — svo er vofan nefnd — er rnælt,
að hafi beyki-stöð sína í messuhúsinu.
Þegar gengið er í álmuna, seru eg bý í, verður að
fara urn göng, sem liggja gegnum þvert húsið, út í blóm-
garðinn.
En gegnum blómgarðinn liggur krókóttur akvegur,
alla leið að hliðinu, sem vaDalega er tvílæst, eins og Har-
ley byggist við, að einhver kynni að ráða á hann að
honum óvörum.
Fyrir framan vestur-álmuca var fagur gangur, með
eikitrjém til beggja handu, og lú hann niður að ánm
Trén voru útsprungin, og slyggðu því að nokkru
leyti á gráa steinhúsið, sem að baki þeira var.
Frá blettinurn lágu tröppur ofan að ánni: en hinu
24
„Þetta er voðalegt!“ mælti hún. hvernig er mað-
ur þá?“
„Ja — það er nú ekki sem auðveldast, að lýsa því“.
„Eruð þér þá þreyttur, og kvaliuD?“ spurði hún.
„Missið þér matarlystina? Getið þér sofið um næfur?
Eruð þér ekki á vakki fyrir utaD gluggann hennar á nótt-
unni, og eruð að nefna nafnið hennar?"
„Aldrei hefi eg nú verið svo langt leiddur!“ svaraði
Gilbert, brosandi, með þvi að haon þóttist skilja, að þessi
huesun hennar stafaði frá eiuhverri skáldsögunni, sem
hún hefði le9Íð. „Jeg held. að karlmenn geri sig eigi
þaDnig að athlægi nú á dögum“.
„Ekki vil eg nefna það því nafni“, mælti Fay, all-
æst. „Það ber einmitt vott um mikla, og eÍDlæga ást!
En hvað þér getið verið harðbrjósta, hr. Tresham. að tala
svona! Þér gætuð þá ekki lagt lífið í sölurnar, vegna
stúlku? Jeg vildi, að einhver elskaði mig svo heitt!“
„Ekki mynduð þér nú vilja, að hann gerði alvöru
úr því“, svaraði Tresham.
Þau voru nú lent, festu bátinn, og gengu á land.
Kvöldsólin varpaði gullnum loga á himininD, og
tylltu þau sér á bekk til þess að njóta hlýjunnar í veðr-
inu, og náttúrHfegurðarinnar.
Felix, sem auðsjáanlega bafði þráð komu þeirra, flýtti
sér ti! þeirra, lagðist þegjandi í grasið, og hvíldi böfuð-
ið í kjöltu systur sinnar.
„Ertu þreyttur, kæri Felix?“ mælti hún, og strauk
höudinni ura hárið á honura.
„Já, jeg er mjög þreyttur“, svaraði hann, all-9org-
bitinn. „Segðu mér sögu, Fay!“