Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 04.03.1910, Qupperneq 6

42
Þ J ÓÐYILJ IKN.
langt um liður. En þær koma því betur
að liði, sem merkjuDum er betur haldið
til skil?.
Þsð er þvi vinsamlegbón mín til allra,
er hlut eiga að móli, að hafa góðar gæt
ur á merktum fiskum og láta ekki hjá
liða, að skila mór undirskrifuðum þeim
merkjum er fást, ásamt stuttri skýrslu
um leDgd fisksins (fiá snjáldii til sporðs I
enda), mánaðardag, dýpi og staðÍDn, er
fiskurinD var veiddur á. Merkið er hvít-
ur beinhnappur með látúnsplötu og á
henni stafimir Da og númer; á þorski er
það fest á kjálkabarðið, á skarkola utan
til á miðju baki. Fyrir hvert merki er
borguð 1 króna.
Fyrir hÖDd dr. Johs. Schmidt
Bjanii Sœmundsson.
I litt og þetta,
Hjá Hans Jakobsen, sjálfseignarbónda i þorp- j'
inu Hedensted í Danmörku, hefur nýlega kennt !
all-mikils reimleika.
Mjólkurfötur hafa t. d. horfið, svo að enginn !
vissi hvað af þeim var orðið, en komið svo aptur J
á sinn stað, óvíst hvernig; skepnurnar bafa verið
ieystar, og komizt á ringulreið í peningshúsun-
um, garðávöxtum verið fleygt til og frá o. s. frv.
Vörður hefur verið haldinn, til þess að ganga
úr skugga um, hvernig á þessu gæti staðið, en
enginn orðið neins vísari, og einu sinni, er30—
40 menn voru staddir á heimili Hans Jakobsen’s,
kom t. d. mjólkurfata úr háa lopti, og datt niður,
þar sem þeir voru, og vissi enginn, hvaðan hún
kom.
Lögreglumenn hafa verið látnir rannsaka mál-
ið, en einskis orðið vísari.
Hans Jakohsen er eini maðurinu, sem þykist
hafa séð „drauginn11, en getur þó eigi sagt glögg
deili á honum.
■Aðstoðarmaður
á stjórnarráðs-skrifstofunni i Kaupmannahöfn
er 18. febr. þ. á. skipaður cand. polít Jónas Ein-
arsson, sem gegnt hefur þar öðru livoru skrif-
stofustörfum að undanförnu.
Dað virðist þvi ásteeðulítið, er „Þjóðólfur11
er að hnýta í ráðherra fyrir þessa stjórnarráðs-
stöfun.
Að því er oss er kunnugt, hefir hr. Jónas |
Einarsson og verið eindreginn „heimastjórnar- !
maður“, svo að um laun fyrir politiskt fylgi get- j
ur hér sízt verið að ræða.
Frá íafj a rðardj úp i.
Aflabrögð fremur góð framan af vetri, til ára-
mótanna, og fiskur yfirleitt fremur'vænn.
| ““Frá nýári reitingsafli, en gæftatregð, sífelld-
ar ógæftir í hálfan mánuð, í fehr. nær óslitinn
norðangarður.
Barnaveiki hefir í vetur stungið sér niður í
Bolungarvík, og víðar við Isafjarðardjúp,
Nýr dýralæknir.
18. febr. þ. 4. hefir ráðherra skipað Siaurð Ein-
arsson, cand, veter., sem dýralækni i norður- og
austur-ömtunum.
Ákveðið er, að hann setjist að á Akureyri,
Sinislit
hindruðu hraðskeytasamhand við ísafjörð. og
Yestíirði; um hríð fyrri hluta febrúarmánáðar.
Óvanaleg snjóþyngsli kvað hafa valdiðsíma-
slitunum.
„íngólfur11.
Mælt er, að Andrés stúdent Björnsson taki við
ritstjórn hlaðsins „Ingólfur11 á komandi vori.
XXIV, 10.-11.
Samsæti
héldu ýmsar konur í ísafjarðarkaupstað 150
gamalmennum í síðastl. janúarmánuði.
Hefur og söm verið venja þeirra noklrur und-
an farin ár.
Stjrktarsjóður sjóman na
í Vestmannaeyjum
3. fehr. þ. á. var kgl. staðfesr.ing veitt, að því
er snertir skipulagsskrá fyrir „styrktarsjóð Sjó-
manna í Vestmannaeyjum11.
Uppnæð sjóðsins or 600 kr., som er gjöf frá
„Skip.i-ábyrgðarfélagi Vostmannaoyja“, og or að-
al-tilgangur hans sá, að styrkja aldurhnigna eða
heilsuhilaða sjómenn, sem lögheimili hafa átf í
Vestmannaeyjum að minnsta kosti 10 ár sam-
fleytt, og stundað þar sjó jafn langan tíma.
Til þess að auka sjóðinn skal nokkuð af vöxt-
unum árlega lagt við höfuðstólinn.j
Sujóí'lóð
féll í Skálavík ytri í Norður-ísafjarðarsýslu
síðastl. þriðjudag (1. marz), og varð níu mönn-
um að bana.
Nánari fregnir um þetta hövmulega slys, að
snjótlóðinu mikla 1 Hnífsdal jnýlega afstöðnu,
verða að bíða næsta nr. blaðs vors.
Drukknun.
Það slys vildi til 3. þ. m. (marz), að báti hvolfdi
á höfninni i Reykjavík, og drukknaði einn mað-
ur, Jón skipstjóri Guðmundsson.
Sjö menn voru alls á bátnum, og varð hin-
um sex bjargað, en einum þeirra þó með litlu,
eða engu lífsmarki, þótt hann iifnaöi við seinna.
Maiinalát.
24. ágúst f. á. andaðist að Gardar í
Norður-Dacota í Canada Helyi Daníelsson,
83 ára að aldri.
17
Jasper er skrítinn karl, sein virðist hafa ímigust á
mér, þvi að þegar eg kem inn i bókasafnsherbergið, bregst
það eigi, að bann fái mér miða,sem letrað er á: „Farið burt!“
Það væri beimskulegt, að fara að kíta við veslings
karlinn, og því hlæ eg nú að eins, og fer.
Það er annars einkennilegt hvernig haDn hagDýtir
miðana, til að gera sig skiljanleaan.
Skriptin tr fögur breinskript, og á miðuDum eru
orð, sem eiga við hvað eina, sem fyrir kemur.
Stundum skeytir hann saman tvö eða þrjú orð, til
að gera sig skiljanlegaD.
Þegar hr. Harley býður mér til miðdegisverðar,
stendur á miðanum: „H.iðdegisverður“, og brosi eg þá
er eg f* r.
Um daginn sýndi hann mér miða, sem letrað var á:
„Athuga ekki vestur-álmuna,u, og var því auðsætt, að hann
vissi, að þetta var vani miun.
Jeg sveraði þá einhverju, sem að vofunni laut, og
retti hann inér þá miða, sem letrað var á: „Aulabárðuru.
Þetta er dú það seinasta, sem okkur hefur á milli
farið, og efast eg ekki um, að eg hefi minDkað að mun
i hans augum, sakir hjátrúar minnar.
Þá vík eg að Felix: Örðugra starf hefi eg eigi
tekizt á hendur, en að kenna honum. Hann er að visu
ongan veginD heimskum, en hann er fáorður, hirðulaus,
latur, og færist ekki fjör í hacn, nema hann tali um
flkáldskapinc.
YislÍDgs drengurinD er blóðHtinn, og engu líkara,
«n banD bresti lifsafi.
Jeg gæti eins vel reynt, að koma lífi í hnoðaðan
22
Stundum fóru Tresham og Fay ein, og röbbuðu þau
þá um hitt og þetta.
Fay geðjaðist vel að heimiliskennaranum, og voru
þau þvi öpt saman.
Að mörgu leyti var hún mjög barnaleg, og opin-
ská og svc einstaklega sakleysisleg. að Tresham gat ó-
mögulega feDgið sig til þess, að gjörast höggormurinn,
er tældi hana, til að bo ða af skilnings-trénu.
Honum duldist eigi, að hann bar ást til hennar
— En henni var alveg ókunnugt um það, og hefði að
líkindum eigi skilið hann, þó að hann hefði lýst ti!finn-
ingum sinum fyrir henni.
„Vitið þér, hvað mér dettur nú í hug, hr. Tresham?
mælti Fay einu sinni, er þau reru niður eptir ánni að
morgni dags, ér veðrið var unaðslega fagurt. „Mér dett-
ur í hug, að ef þér væruð ekki bérna, myndi mér dauð-
leiðastu.
„Er þið nú satt?u svaraði Tresham, og reyndi, að
láta bera sem minnst á því, hve yfir honurn glaðnaði.
„Þér eruð hér þó í föðurhúsum14.
„Æ, haun pabbi!u mælti hún, og sló út höndinni.
„Jeg get naumast kalla hann því nafni, því það er ekki
netna stöku sinnurn, sem hann fæst til þess, að vera öðr-
um til skemmtunar, og samlætis“.
Gilbert brosti.
„Hvers vegna á hann að lifa, sem einsetuinaður?u
mælti hún. „Hann ætti þó að mionsta kosti að muna
eptir því, að hann á dóttur, sem á að giptast?u
Tresham leit til jarðar.
„Langar yður mjög, til að giptast, jungfrú Harley?“
mælti liann að lokum.