Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.03.1910, Síða 4

52
ÞjÓÐ VIL.jINW.
XXIV., 13.-14.
Margir þjóðhöfðingjar hafa keypt afar-háar
Hfsábyrgðir. —
Umberto, fyrrum Ítalíukonungur, R&, er myrt-
ur var, var Jiftryggður fyrir 7'/« mijjón dollara,
g núvorandi ítaliukonungur hefir tryggt Jif s tt
fyrir 3l/a mili.j: dollara.
*
* *
Þó ekki séu nema fáar lífsábyrgðir svona háar
þá er það engum vafa bundið, að hinar mjög svo
almennu lifsábyrgðir i Ameríku, eru einn meg-
inþátturinn i þv/, að gera fólk vel efnum búið.
Þegar maður fram af manni tekur við lífsá-
byrgðarfó eptir ættingja sína; þá hlýtur að safn-
ast fé, sé ekki því ver á lialdið.
Lifsáhyrgð í áreiðanlegu íélagi er beztaeígn
og tryggasta, sem alþýðufólk á, eða getur átt
Hún kostar tiltölulega lítið, og má haga svo
til, að greitt sé áriegt gjald æfilangt, og myndast
þá á þann hátt varasjóður — sem ekki er mögu-
legt að skerða, eða nota til eyðslu — til styrkt-
ar fjölskyldu, eða ættingjum að manni látnum.
En þó að þetta sór algildur sannleiki; þá er þó
opt erfitt, að fá fólk til þess að gera sér hann
ljósan.
Lifsábyrgðarfélögin í Ameríku leggja afar-
xnikið kapp á, að fá menn til að líftryggja sig
og hnfa í því skyni marga sendimenn (agenta)
í ferðalógum, enda verður þeim mikið ágengt.
Ef gamla orðtakið: „Þrýstu þeim tii að koma“
á nokkursstaðar við, þá á það við, þegar um
Hfsábyrðir ræða.
Mörg íslenzk ekkjan i Ameríku, á beinlinis
lífsábyrgð manns síns, það að þakka, að
hún og börn hennar fóru ekki á vonarvöi, þegar
mannsins missti við. Og i mörgum tilfellum
var mönnum „þrýst“, til að kaupa lifsábyrðgina
En hvað gera ísiendingar i þessa átt?
Hver einasti Isl. ætti helzt að vera iítryggð.
ur svo að íslendingar gætu með tímanum orðið
ilnuð þjóð, og efnahagur þeirra farið jafnt vax-
andi.
En er ekki of lítið starfað að þessu?
Blöðin ræða ekki þetta nauðsynjamál, og aug-
lýsingar um það sjást naumast, bvað þá að menn
ferðast um landið í þeim erindagjörðum, að iíf-
tryggja fólk og brýna fyrir því nauðsynína á því.
Lög síðasta þings um líftrygging sjómanna,
er mikilsvert spor í lifsábyrgðaráttina! en þar
er farið of gætilega í sakirnar. Lífsábyrgðin
befði þurft að vera að minnsta kosti helmingi
hærri.
Állt alþýðufólk líftryggt! Það ætti að verða
eitt af herópum vorra aldar.
A.
Snjóilóðið í Ytri-Skálavib.
Gleggri fregnir hafa nú borizt, að því er snjó-
flóðið i Skálavik ytri i . Norður-ísafjarðarsýslu
snertir.
Það var að kvöldi dags 1. marz síðastl., er
snjóflóðið féll, og skall, sem örskot,yfir tvö býli
að Breiðabóli í Skálavík ytri, svo að bæirnir
brotuuðu, og fóru í kaf í snjónum.
Bðndinn á öðru býlinu, Sigurður Quðmunds-
8oa að nafni, var að ganga út úr bænum, er
snjóflóðið féll, og varð í milli hurðar og dyru-
stafs, og fannst hann þar örendur.
Kona hans, Jnhanna Hálfdánsdóttir, sem bjarg-
að varðjásauat fjórum börnum, eptir fjörutiu kl.
tirna, var í rúmi; ásamt börnunum, og varð þeim
það tii Hfs, að stór skápur stóð hjá rúminu, og
stóð fyrir, er bæjarsúðin fóll niður. — En nærri
má geta, hvernig æfi hún, og börnin, hafa átt,
ineðin þau voru þarna inni byrgð.
Fimmta barn þeirra hjóna, er fórst í snjó-
flóðinu, var i rúmi hinu. megin í baðstofunni, og
varð undir súðinni, með því að þar hlífði eigi
skápurinn.
Hríðarbylur var nóttina uæstu, og daginn
eptir fram á kvöld, svo eigi varð fyr komizt
yfir heiðina, sem er milli Skálavikur og Bolung-
arvíkur, til þess að leita hjálpar
En að morgni þriðja dags inarzmánaðar, brut-
ust Bolvíkingar, all-fjölmennir. yfir heiðina, tii
þess að leita þeirra, er fyrir snjóflóðinu höfðu
orðið, og tókst þá að bjarga konunni, og börn-
unum sem fyr segir, og fundust þá og jafn framt
lik Siqurðar, og barns bans, og Ara Fétufssonar
og Lnvísu, konu bans, er á hinu býlinu bjuggu.
Lauganesspítaiinn.
Ráðsmaður holdsveikraspítalans i Lauganesi
er skipaður Einar Markússon, fyr kaupmaður og
umboðsmaður í Ólafsvik.
Það er stjórn holdsveikraspítalans, en eigi
ráðherra, sem sýslan þessa veitir.
Kenusla i sjðinannafrteði.
Hról/ur skipstjöri Jakob^so i á Ísaíirði hefur
í vetur veitt þrem piltum á ísafirði tilsögn í
sjó nannafræði tveggja mánaða tíma.
Piltarnir hétu: Eiríkur Einarsson, Relgi Ket-
ilsson og Kristján Bergsson.
A Eyrababka
er i ráði, að byrjað verði mjög bráðlega að gefa
út blað, sem sérstaklega ræðir málefni þau, er
héruðin á Suðurlands-undirlendinu varða.
Prentsmiðjan, sem hagnýtt var í Hafnarfirði,
meðan „F’jallkonan11 var gefin þar út, flyzt i ofau
greindu skyni til Eyrabakka.
Frá ísatirði
eru helztu tíðindi: Síðan um miðjan jauúar-
armánuð getur tæpast heitið, að á sjó hafi gefið
enda fisklaust, hafi það borið við, að á sjó hafi
verið farið.
28. febr. síðastl. var nfskaplegt óviður, og
sjógangur mikill, og rak þá á land sex báta,
sem lágu á höfninni, og brotnaði einn þeirra að
mun, mócorbáturinn „Guðbjörg“, fonnaður líáll-
dór Samúelsson. —Sumir hinna bátanna slcemmd-
ust og nokkuð.
Nokkrir bátar, sem á höfninni voru, og stóð-
ust veðrið, urðu og fyrir nokkrum skemmdum
i ofviðri þessu,
Býsliirundur Vestnr-lsfirðingn
var haldinn að Þingeyri 21.—22. febr: þ. á:
Fundurinn tjáði sig því meðmæltan, að veitt
yrðí 4 næstu fjárlögum fé til þess að leggja
31
og þetta er orsökin til þess, að sagt er, hann sé enn
á sveiirii hér í klaustrinu.
í>að er mæit, að hann gangi aptur, til þess að l.eita
að bóknm klaustursins, og koma Dafni sínu aptur á nafna-
skrána.
Vofan hlýtur að vera furðu vitgrönn“, mælti Harley
háðslega. „A hún ekki að vita, að hér er nú ekki frBmar
klaustur? Jeg hafði vænzt þess, að vofan þin væri ögn
«kynsamari“.
„Ku hvað varð um dótturin»?“ spurði Tresham.
„Hún giptist forföður vorum Aylmer Farley“, svar-
aði Fay, og sakir skyldleikans, beiddi hún konung, að
gefa sér klaustrið, þar sem Inger, faðir hennar, hafði
dvalið".
rNú — frú Harley hefir þá feDgið að vita, aðlnger
var faðir henDar?“
„Já“, svaraði Fay, „en þá var langt, um liðið. —
Það fundust skjöl, sem sýndu, bvorrar ættar hún var, og
þar 8eui henni var kunnugt um sorgar atburðinn, sem hér
liafði gjörzt, skildi hún, bvernig i öllu lá.
En hvít-munkurinn gengur hér enn Ijósum logunum.
„Heimskuleg hjátrú er þetta“, mælti Harley, reiðilega.
“Það er enginn hjátrú, pabbi“, svaraði Fay, auð-
sjáanlega sannfærð. „Þ.>ð sést Ijós borið þar úr eirium
glugganum í annan um nætur“.
rÞví hefi egeinuig tekið eptir“, mælti Öilbert, „en
auðvitað hefir það verið eitthvað af heimafólkinu“.
„f’að er senmlegt“, mælti Harley blátt áfram. „þó
að pg hafi bmnað því að fara þang^ð, því nð jeg vil að
sjálfsögðu eigi styðja að því á neinD hátt, að hjátrúin
40
per minnast á morð, 02 velti því fyrir mér, með skelf-
íngu, hver það gæti verið, sem myrða ætti.
Jasper nefndi kvennmann! Hvaða kvennmaðnr v&r
það?
Þessum spurningum verð eg að láta ósvarað.
Tíminn leiðir sannleikann í Ijós.
St°ndur þetta ef til vill í einhverju sambandi við
fortið Harley’s ?
VII. KAPÍTULI.
Shemmtilegar samrœður.
„Nú, Tresbam?-4 mælti Parcy Barstone, er hann hafði
tyllt sér makindalega í hægindustól. „Hvernig geðjast
þér að Dýju stöðunci?“
Þ’tta var í daglegu stofunni hans Gilberts, og klukk-
an var ný slegin ellefu.
Bjrstone hafði komið heim til sín daginn áður, og
brá sér strax daginn eptir til Tresham’s til þess að vita,
hvemig honum liði.
Ef til vill hofir hann og jafn framt langað til þess,
að fá að sjá Fay.
Harley, sem mat UDga maoninn mikils, sakir þess
hve fjö’legur hanu var, biuð honum, að sitja með sér að
miðdegisverði; og þáði Barstone boðið, en afsakaði þó,
livemig bann væri til fara.
Allt kvöldið sólaði hann sig í broshýru ungfrúar-
innar, og þegar Harley togaði hann nauðugan með sér