Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 22.06.1910, Síða 4

112
T’jóðviijinn.
XXIV., 28-29.
harm í slíkum fjötrum? Þetta er ein-
mitt sigur karlmennskunnar og einmitt
í tilveru, sem er þrotabú, og hjá lifi, sem
er krypplingur. Fyrir því má vel unna
krypplingnum nóg til þess að una því
vel að vinna honum, og eiga starf sitt og
minnjar í velliðan hans Það er þó sá
sigur, að draga úr hörmung sameiginlegs
skipbrots.
Sátt min við dauðann getur eðlilega
stafað af því, að jeg hef ekkert traust á j
lífinu, eða þeirri tilveru, sem lífið er runn- j
ið af. Hin eina bending um eðli þess og |
örlög er það sýnishorn, sem jeg hef átt
kost á að sjá hér og kynnast, og þetta
sýnishorn eykur sannarlega ekki tiltrúna
eða óskina um áframhald. Það getur
blátt áfram verið voðatilhugsun, að vera
ofurseldur tilveru tilfinningarlausri og
ábyrgðarlausri eins og vor tilvera er
þar sem ekki yrði flúið á náðir neins
dauða. Því þeir sem sýna vilja fram á
líknsama náttúru eða góðan guð, geta
miklu rökréttara bent á dauðanu en lífið
að því sem vér þekkjum bæði enn. I
þessari hugsun er fult samræmi, og kvæð-
ið „Eptir frænku mínau og fleira sýnir,
að ályktun bkáldsins verður eitthvað i
þessa átt. (Niðurl.;
Jitsíma-fregnír.
—o—
Frá Danmörku.
Dómur ríkisdóms.
Símfregn, er barst frá Kaupmanna-
i höfn 17. þ. in. (júní), segir ríkisréttardóm
upp kveðinn i málinu gegn fyrverandi
ráðherrum, J. C. C'hristensen og Sig.Berq.
Dómsúrslitin urðu þessi:
í
J. C. Christensen alsýknaöur,
; en að því er Sigurd Berg snerti, var hann
dæmdur i 1000 kr. fjársekt.
Ekki er ósennilegt, þar sem þessi urðu
úrslitin, að því er Christensen snertir, að
honum verði nú falin forstaða ráðaneyt-
isins, er tekur við af XafíZe-ráðaneytinu.
Að öðru leyti vantar enn glöggar fregn-
ir um máiið, og um dómsúrslitin.
Aukaþings-áskorunin. Auk alþing-
ismanna þeirra, er undir aukaþings-áskor-
unina skrifuðu, var Sig. alþm. Sigurðsson,
annar þingmanna Arnesinga, henni og
samþykkur, að því er sjá má af síðasta
nr. „Þjóðólfsu, þar sem skýrt er frá sam-
tali hans við ritstjóra nefnds blaðs, en
hann var fjarverandi, er áskorunin var
send.
A hinn bóginn hefir „Isafold“ borið
brigður á það, að alþm. Jösep Bjórnsson
&é aukaþingi fylgjandi nú orðið, þótt hann
teldí það æskilegt, þegar þingmálat'undur
Skagfirðinga var haldinn.
f Etazráb Glíickstadt.
(I’orstjóri Landmandsbankans.j
Að kvöldi 14. júni þ. á. andaðist í
Kaupmannaböfn etazráð Oluckstadt, for-
stjóri danska Landmandsbankans í Kaup-
mannahöfn.
Hann hét fullu nafni Isak Moses Hart-
vig Oluckstadt, og var fæddur í borginni
Fredericia árið 1839.
Árin 186B—1872 var hann við banka-
störf í Kristíaníu, en sleppti því starfi
síðar nefnda árið, og gjörðist forstjóri
Landmandsbankans í Kaupmannahöfn, er
stofcaður var greint ár, og veitti hann
honum forstöðu til dánardægurs.
Gliickstadt átti góðan hlut að því, að
hlutafélögin: „Fríhöfn Kaupmannahafn-
ar“, og „Austur-Asíu-félagið44 komust á
laggirnar, sem hvorttveggja voru Dönum
nytsemdar-fyrirtæki.
Hann var einn í bæjarstjórn Kaup-
mannahafnar árin 1886—1892.
Eins og kunnugt er, hefir Landsbank-
inn hér á landi, síðan hann var stofnað-
ur, haft aðal-viðskipti sín erlendis við
Landmandsbankann, og mun Gliickstadt
þvi, ýmsum fremur, hafa haft dálitil kynni
af ástandinu hér á landi.
Kgl. dansia búnaðarfélagic^ hefir boð-
ist t.il þess, að útvega unglingum, er land-
búnað vilja nema erlendis, vinnumennsku
á góðum bóndabæjum í Danmörku.
Ætlast er til, að þeir verði tvö ár í
vinnumennskunni, og eru launin 175 kr.
fyrra árið, en 200 kr. seinna árið.
Umsóknir vorða þó því að eins tekn-
ar til greina, að umsækjandinn kunni
dönsku, og hafi verið tvö ár við land-
111
„A! Á!u mælti Barstone, og spratt upp.
„Hvað gengur á?u mælti Gilbert.
„Skyldi hann eigi hafa lokað hana inni í kórhvelf-
ingunni, þar sem móðir hennar er?“
„Það er ómögulegt! Jeg held, að þeir þyrðu því
hvorugur, Harley eða Jasperu.
„Jeg er annarar skoðunar1*, mælti Barstone. „Yið
verðum að gera síðustu tilraunina til þess, að komast að
því í nótt, hversu umhorfs er í kórhvelfingunni.
XVIII. KAPÍTULI.
I körhvélfingunni.
Seinni hluta dagsins, sem og um kvöldið, var Gil-
bert í mjög íllu skapi.
„En ef við finnum hana nú ekki“, mælti hann, upp
úr þurru, eptir langa þögn.
„Já fari svo“, mælti Barstone, „þá komumst við þó
ef til vill að raun um, hvað sannast er, að því er frú
Harley snertir, en þó þvi að eins, að Jasper sé ekki á
verði við tréð“.
„Jeg læt mig engu skipta, hvort hann er þar, eða
ekkiu, svaraði Gilbert all-ákafur. „Málið er alvarlegra,
en svo, að það þoli bið. — Varni Jasper okkur, fleygi
eg honum í ánau.
„Guð hjálpi mér!“ mælti Barstone, og brosti. „Við
skulum vona, að tii þeirra ráða þurfi ekki að grípa.u
Þegar leið á kvöldið, fór Gilbert að gjörast rólegri,
en hann hafði verið enda sá hann, að nú þurfti á still-
120
„Hún dó í Triest", svaraði frú Areher. „Hvers vegna
ímyndið þér yður, að hún væri enn á lífi?u
„Bæði ungfrú Carr, og Dexter ofursti, héldu, að hún
væri á lífiu.
„Nefnið eigi það nafn“, mælti frú Archer, og skalf
í henni röddin. „Honum er þetta allt að kennau.
„Þér verðið að fyrirgefa honurn. —Hann er dáinn“.
„Dáinn! Hvíli hann þá í friði. — Hann hefir syndg-
að, en honum hefir hefnzt fyrir syndir sínar. — Jeg hefi
frétt um hin langvinnu veikindi hans í Nizza. — En
hvernig víkur því við, að ungfrú Carr er þessu kunnug?“
„Hún heyrði eitthvert kvis um það, að einhver væri
lokaður inni í vestur-álmunni“, mælti Gilbert, „og minnti
það hana á einhverjar sögur, sem hún hafði heyrt um frú
Harley og Dexter, og ásetti sér þá að finoa Dexter, og
fá að vita, hvernig í öllu lægi. — Það gjörði hún, og
komust þau þá bæði að þeirri niðurstöðu, að frú Harley
hefði ekki dáið í Triest, en að hún hefði með leynd verið
lokuð inni í kórhvelfingunni“.
„Og þór hafið þá án efa haldið, að veslings systir
mín væri hvít-munkurinn, — og hefði myrt einka-son
sinDu.
„Já; öðru vísi varð gátan ekki ráðin!u
„Nei, það skil eg“, svaraði frú Archer stillilega; „en
nú vitið þér, að það var hr. Harley, sem lék hvít-munk-
inn, og drap Felixu.
„Vissuð þér það þá?u
Jeg ímyndaði mór, að svo hlyti að vera, en var
ekki vis8 um það. — Þér verðið að muna, að álitið var,
að hr. Harley væri erlendisu.
„Já, álitið, að hann væri erlendis!“ mælti Gilbert.