Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 22.06.1910, Qupperneq 7

XXIV., 28, 29.
Þjob vrr..i in k
115
Harn rar talinn í röð merkari bænda
í Eyjafirði.
Dáinn er og ný skeð Pétur, bóndi á
Sjávarborg í Skagafjarðarsýslu, faðir Sigurð-
ar sáluga Péturssonar er um skammastund
var settur sýslumaður í Suðui-Múlasýslu,
en dó, er hann var nýlega seztur þar að.
17. febrúar þ. á. andaðist að Kirkjuvogi
í Höfnum í Gullbringusýslu Magnús Jóns-
son, prest9 Torfasonar síðast að Felli í
Mýrdal.
Magnús heitinn var fæddur 6. nóv.
1830, og var kvæntur Ingigerði Ketils-
dóttur, bónda í Kotvogi Jónssonar.
Fiðluíeikarinn Oscar Johansen efndi til bljóra- i
leiks, er haldinn var 4 Hótel Island 17. þ. m,, j
og var ungfrú Kristrún Hallgrímsson honum til >
aðstoðar. i
Leikin voru, meðal annars. tvö lög, er tón-
skáldið Sveinbjörn Sveinbjörnsson hafði samið.
!
Hr. Bjarni Jónsson, sem veitingu hefur fengið
fyrir öðru dómkirkjuprestsembættinu, kom hing-
að með „Floru“ 12. þ. m., eptir að hafa lokið
kennslustundum sinum, sem forstjóri barnaskól- j
ans 4 ísafirði.
Hann verður prestvígður béh í dómkirkjunni
næstk. sunnudag (26. þ. m.).
„Botnía“ lagði af stað héðan 11. þ. m. til
Yestfjarða, og þaðan norður og austur um land
til útlanda.
Meðal þeirra, er tóku far ^með skipinp, voru:
Oli Coghill og Þorbjörn snikkari Sveinbjörnsson,
er báðir lögðu af stað héðan til Ameríku.
REYKJAVÍK 21. júní 1910.
Tíðin fremur hagstæð, en grasspretta þó enn
skammt á leið komin, Sem bæði stafar af hlýju-
leysi, og af því, að vorið hefur verið í þurrviðra-
samara lagi* —
Ein kennara-staðan við barnaskólann hér í
bænum er auglýst laus, og eiga umsóknarbréfin
að sendast borgarstjóranum, hr. Páli Emarssyni,
fyrir 15. ág. næstk.
Árslaunin eru 1000 kr.
Danskur prestur, frá Esbjærg á Jótlandi, er
kom hingað með „Stetling“ 11. þ. m., Biering
að nafni, sté i stólinn hér i dómkirkjunni 19. þ. m.
Annars var aðal-erindi hans hingað, að kynna
sér hag „Kristilegs félags ungra manna“, eins
og drepið var á í síðasta nr. blaðs vors.
21. þ. m. verður í bæjarþingstofunni háð fram-
talsþing (vorhreppaskil) fyrir Reykjavíkurkaup-
stað.
Þar eiga þeir að mæta, sem eitthvað af tí-
undbæru lausafé hafa fram að færa.
Framtalsþingið hefst á hádegi fyrgreindan dag.
„Flora“ kom hingað 12. þ. m., degi áður, en
áætlað var, austan og norðan um land, frá Nor-
egi, og var það fvrsta ferð skipsins hingað í ár.
Meðal farþegja, er með skipinu komu, voru:
Frá Akureyri: Júlíus banka-útbússtjóri Sigurðs-
son, Karl kennari Finnbogason (bróðir Guðm.
meistpra Finnbogasonar) og Oddur prentsmiðju-
eigandi Björnsson.
Frá Isafirði kom: síra Guðm. Guðmundsson,
fyr prestur í Gufudal, og frá Flateyri, Pétur bók-
haldari Snæland, og kona hans.
Danski rithötundurinn Aage Meyer-Benedict-
sen, er kom hingaö með „Sterling“, sbr. síðasta
nr. blaðs vors, er íslenzkur að nokkru, kominn
af Staðarfellsættinni svo nefndu, fjórði maðurinn
frá Boga sáluga Benedictsen á Staðarfelli.
Hefir hann brugðið sér hingað, til að kynn-
ast stöðvum œttmenna sinna og ætlar í sumar
að bregða sér til Geysis, og sjá jafnframt Gull-
foss, en bregða sér síðan til Breiðafjarðai, og-
koma þá að öllum líkindum að Staðarfelli.
Loks skreppur hann og norður að Mývatni.
Bæjarbúar, cr fá börnum sínum ókeypis kennslu
í barnaskólanum hér í bænum yfir næstkomandi
vetur, eiga að senda borgarstjóra umsókn síua
fyrir 15. ág. næstk.
12. þ. m. fór fram hér í bænum koppglíman
um „íslandsbeltið11.
Glímurnar byrjuðu kl. 4 e. b. og stóðu yfir
á annan kl.tíma.
Alls tóku niu menn þátt í glímunum, og
voru þrír þeirra norðlenzkir, en hinir héðan úr
bænum.
Fimm menn höfðu verið kosnir, til þess að
dæmajum glimurnar, og voru þeir þessir: Jón
alþm. Jónsson frá Múla, Karl Sigurjónsson, sem
er formaður „Grettisfélagsins. Jónatlian kaup-
maður Þorsteinsson, Guðm. Sigurjónsson, og
Halldór Hansen.
Hlutskarpastur allra glimumannanna varð
Siguijön Pétursson, og hlaut hann því „íslands-
beltið“, með því að hann hafði einn vinning um-
fram Hallgrím Benediktsson.
Ahorfendur skiptu eigi all-fáum hundruðum.
Norðlenzku glimumönnunum var haldiðsam-
sæti í „Iðnó“ 14. þ. m.
Alls tóku um fjörutíu þátt i því.
Skemmtu monn sér þar með ræðuhöldum o. fl.
117
svo fast að kverkum hans, að Jasper varð dimmblár í
framan.
Barstone stökk nú á apturgönguna — ef rétt væri
að brúka það nafb —, og reyndi, að kollsteypa henni,
til þess að frelsa Jasper, sem lá við köfnun.
Gilbert legði frú Archer DÍður í grasið, og brá við
til að hjálpa vini sínum, og tókst þeim þá að ráða við
vitfirringinn.
Hvít-munkurÍDn kútveltist í grasinu, sparkaði út
öllutu ÖDgum, og æpti voðalega.
Munkahettan var dottin af honum, svo að nú sást
glöggt framan í hann í tUDglskininu.
Gilbert og Harley æptu báðir í senn:
„Guð minn! Það er Harley sjálfur!“
Það var rétt. — Harley var hvítmunkurinn!
Harley var morðinginn, vitfirringurinn, er grenjaði
nú, sem óarga dýr, í greipum mótstöðumanna sinna.
Vinnufólkið heyrði hávaðann, og þusti út hálf-nakið.
Leyndarmálið, sem öllum hafði verið óskiljanlegt,
var nú öllum ljóst.
Harley, sem enginn hafði haft grun á, var vofan,
morðinginn, sem enginn hafði vitað hver var.
Þar var og heppilegt, að hjálp kom, með því að
Gilbert og Barstone áttu fullt í fangi með það, að geta
haldið morðÍDgjanum.
Hann barði öllum sköDkum, reif af þeim fötin, og
lét, sem vitlaus maður, og tókst eigi að fjötra hann, fyr
en fjórir vinnurrenn komu, og skárust í leíkinn.
Tresham gafst nú loks tóm til þess, að gá að, hvað
hinum liði. — Jasper, sem næstum var farinn sömu
114
að koma ofan, og gekk þá á undan inn ganffinn, með
því að þeir hefðu ella eigi komizt báðir fyrir.
Að vörmu spori var hann kominn inn í hvelfing-
udb, sem var undir kirkjunni, og náði Barstone honum þar.
„Jæja“, mælti hann, all-forviða. „Þetta er sannar-
lega hyggilegur umbúnaður. — En skyldi það vera eini
inDgangurinn að kórhvelfingunni?“
„Ekki held eg það“, svaraði Gilbert. „Þú manst,
hvað jeg sagði þér um Jasper, er hann var á ferðinni
með böggulinn. - Að þvi er mér skilst, hlýtur að vera
hlemmur, og lúkugat, á gólfinu i bænahúsinu, eða í ein-
hverjum klefanna, sem nota má, ef á þarf að halda“.
Veggirnir voru ósléttir, og rakir, flísagólfið í kór-
hvelfingunni blautt, og skot inn í veggina hér og hvar,
þar sem líkkistur höfðu auðsjáanlega áður verið látnsr
standa.
Þessa höfðu þeir ekki vænzt, því að hér sýndist ó-
vistlegra. en svo, að nokkur mennsk vera gæti dvalið þar.
„Yið höfum enn ekki rannsakað alla kórhvelfinguna“r
svaraði Gilbert, og gekk lengra. „Borið saman við stær5
bænahússins, þá er þetta að eins lítill hluti af kórhvelfing-
unni. —- En hér er annar gangur! Gáum að, hvert
hann liggur!“
Gangurinn, sem var með hvelfdu lopti, endaði við
stóreflis hurð.
Til allrar hamingju var hurðinni ekki tvílæst, og
var þvi hægt, að ljúka upp.
Gilbert brá ljósinu upp, svo að sá inn í herbergiðy.
og brá svo, að hann hrökk við.
„Líttu á“, mælti hann og sneri sér að Barstoner
„Þetta er leyDÍklefinn".