Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 17.08.1910, Blaðsíða 3

XXIV., 38.
JÞjóbviljinn’.
151
Til ísafjarðar
er nýkorainn danskur lyfsali, er ætlar að setj-
ast þar að, sem lyfsali.
„Yestri“ segir, að hann kaupi lyfjabúð Davíðs
héraðslæknis Schevinas.
Gullbrúðkaup.
Hjónin Jon Jcmsson og Málfríðw Andrésdóttir j
& Seljum í Hraunhreppi f Mýrasýslu minntust
nýskeð gullbrúðkaups síns, höfðu gipzt 25. júní
1880.
Hafa þau búið að Seljum. unz þau brugðu
búi nú í vor, og tók Guðlaugur, yngsti sonur
þeirra þá. jörðina.
Héldu sveitungar hjónanua þeim samsæti að
Ökrum, og sátu samsætið nm hundrað manns; —
Voru hjónunum gefnir menjagripir, og peningar,
og guðsþiónustugiörð haldin, til minningar um
gullbrúðkaupið, og voru þá jafnframt gefin í
hjónaband Guðlaugur, sonur gömluhjónanna, og
ungfrú Elín Þnrðardðttir lrá Ytri-Skógum.
Kvæði til gullbrúðkaupshjónanna voru sungin,
•er ort höfðu Hannes Blöndal og Pétur, hrepp-
stjóri í Hjörsey.
Bréf og peningar, bárust hjónunum og úr
. ÁlptanesBhroppi á Mýrum.
„Suðu rland“,
nýja blaðið á Eyrarbakka, skyrir frá því ný- |
skeð, að snjóinn hafi leyst óvanalega fljótt af j
Heklu, þegar litið sé til tíðarfarsins, sem verið
'hefir, og séu því ýmsir hræddir um, að eldsupp-
komu sé von.
FYekar þó enn eigi heyrzt um þetta.
'Fiá Patrekslirði.
Um manntjónið, er varð frá Patreksfirði á síð-
astl. vori, er „E>ióðv.“ nýlega ritað, að ætlun
manna sé, að skipið „Industrí" hafi farizt í Látra-
röst 6. mai þ. á;
Á skipinu voru þessir menn:
1. Guðmundur Jönsson, írá Auðkmlu í Arnarfirði,
er var skipherra á skipinu.
2. Þorhjörn Tomasson, er og var frá Auðkúlu,
og var stýrimaður.
8. Kristján Jdnsson, bróðir skipherrans, sem einn-
ig átti heima á Auðkúlu.
4. Olaýur J. Gíslason á Auðkúlu.
5. Sigurður Guðmundsson á Auðkúlu:
G. Pétur Jónsson frá Karlsstöðum í Auðkúlu-
hreppi.
7. Gísli Jðhannesson, Patreksfirðingur, er lætur
eptir sig konu og börn.
8. Andrés Hafliðason, frá Patreksfirði, unglings-
piltur.
9. Jon Ó laísson, unglingspiltur af Rauðasandi.
10. Eiuar Magnússon, kvæntur maður á Bíldudal,
40 ára að aldri, er lætur eptir sig konu, og
3 börn í ómegð.
11 Magnús, sonur fyrgreinds Einars, drengur,
ellefu ára að aldri.
Það er Arnarfjörður, sem sérstaklega hefir
orðið fyrir miklum hnekki við skipskaða þenna,
eins og drepið var á í síðasta nr. blaðs vors.
Tveir nienn drukkna.
7. ágúst þ. á. vildi það slys til, að tveir kaupa-
menn Björm sýslumanns Bjarnarsonar á Sauða-
felli í Dalasýslu drukknuðu.
Hét annar manna þessara Eyjðlíur Böðvars-
son, húsmaður að Pjósum í Laxárdal, sonur Böð-
vars bónda á Sámsstöðum, en tengdasonur Jöns
hreppstjóra Jönssonar á Hömrnm i Laxárdals-
hreppi: — hinn var unglingspiltur, 18 ára, Óli
Kristinn Steíánsson að nafni, Jónssonar húsmanns
að Saurlióli í Saurbæjarhreppi i Dalasýslu.
Slys þetta. atvikaðist, sem hér segir: Menn-
irnir fóru skömmu eptir hádegi, ásamt tveim
olztu sonum sýslumanns, Jóni og Ragnari, ofan
að Miðá, fyrir neðan engjarnar á Sauðafelli, til
að baða sig. — Höfðu þeir farið úr fötum, nema
nærskyrtunum, og vaðið um neðsta endann á
svo nefndu Skarðsfljóti í Miðá, þar sem það er
gry n nst.
En er þeir höfðu baðað sig, för Oli á bak
hesti, sem þeir höfðu riðið niður að ánni, og reið
út í hana, þar sem dýpst var. — Hesturinn, sem
opt hafði verið sundriðið, tók sundið, og sáu
þeir, sem á iandi stóðu, að hann sporreistist
fleirum sinnum, svo að eigi stóð upp úr vatninu
annað, en blá-snoppan. — Var þá kallað til Ola
að láta hestinn sjálfan ráða, en í sumu svipan
hvarf hann af kestinum, hefir að líkindum runn-
ið aptur af hestinum, og sást hann svamlandi í
vatninu.
Þegar Eyjólfur, er fyr var getið, sá, hversu
komið var, hljóp hann út í ána, til að hjálpa Óla,
og komst þangað, er hann var, en þar var svo
djúpt, að hann missti botns.
~ ■■ -------------- - -
Jón, elzti sonur Björns sýslumanns, 16 ára
að aldri, stökk þá á Hestbak, en Ragnar, bróðir
hans, árinu yngri, greip í taumana á hestinum,
og aptraði bonum, reið Jón þá í skyndi heim
að Hamrendum, sem voru Iskammt þaðan, ekki
þúsund faðma, til þess að útvega hjálp, og hlupu
þá til fjórir hreppsnefndarmenn, er þar voru
staddir á hreppsnefndarfundi; og höfðu með sér
langan silungsneta-stiaka:
Jafn framt var og þegar sent eptir sýslu-
manni, og lækninum í Búðardal.
En þegar hreppsnefndarmennirnir voru komn-
ir niður að ánni, voru mennirnir báðir drufckn-
aðir, og er Björn sýslumaður kom að; var ný
biiið að ná líkunum úr ánni. — Hafði orðið að
vaða upp fyrir mitti út í ána, t.il þess að ná
líkunum með silungsneta-stjakanum, oa geneið
þó mjög örðugt, og er gizkað á, að líkin hafi
legið um tuttugu minútur á kafi í vatninu.
Sýslumaður lét þegar gera lífgunartilraunir
á likunum, og balda þeim áfram í nær þrjár kl,-
I stundir, unz læknirinn kom, og skoðaði þau, en
j gat, alls ekkert lífsmark fundið.
Það, sem hér hefir sagt verið um atburð
þenna, er byggt á skýrslu Björns sýslumanns
Bjarmarsonar á Sauðafelli: — Segir hann Eyjólf
heitinn hafa verið „duglegan, reglusaman, vand-
aðan, lípran, og góðan í umgengni11, og láta eptir
ir sig unga ekkju, og fjögur börn, öll kornung.
Óla heitinn, segir Björn sýslumaður hafa verið
við nám hjá sér mánaðartíma veturinn 1909, og
hafi hann verið „mjög námfús, greindur og ið-
inn, og einstaklega vandaður, og ástundunar-
samur við vinnu, lipur. og hið bezta mannsefni11.
Ileyskapurinn.
„Norðurland“, 6. ág. síðastl., segir óþurrka
mikla á Norðurlandi, svo að töður séu farnar
að skemmast.
Sjiilfsmorð.
Blaðið „Reykjavík11 tjáist hafa frétt, að gamall
kvennmaður, er átti heima að Móeiðarhvoli í
Rangárvallasýslu, hafi nýlega fyriríarið sér á
þann hátt; að hún hengdi sig.
Sjálfsagt hefir eitthvað þrengt meira, en minna,
að gömlu konunni, þar sem hún greip til þessa
óyndisúrrœðis.
Úr Skagaflrði.
Þar voru nýskeð þrir Svíar á ferð, að því er
skýrt er frá í blaðinu „Norðri“, og keyptu þar
timmtiu hesta.
39
niður á grasflötina, enda þótt hún yrði undir hests fót-
unum.
En hann gizkaði á, hvað hún hefði í huga.
„Það yrði eigi að neinu liði, stúlka mínu, mælti hann.
Hesturinn fór nú á brokki, og síðan var yfir á
»ð fara.
Maðurinn lypti henni þá upp á öxl sér, og hélt
henni með hægri hendi.
Hesturinn fór á sundi yfir ána, og varð hún þá að
halda fast utan um hálsinn á manninum, til þess að missa
eigi jafnvægið.
Hún gat eigi horft á árstrauminn, og lét því aptur augun.
Þegar hún lauk aptur upp augunum, var hesturinn
kominn á þurrt land, og var hún þá tekin þýðlega af
baki, og lögð á jörðina.
Maðurinn vatt sér af baki, og hrissti vatnið at’ leð-
urstígvélunum sínum.
Hún var að vísu all-hávaxin, en náði honum þó
eigi, nema upp í öxl.
„Jæja, jungfrú Valincourt14, mælti hann. „Velkom-
í Gull-ey!u
Hún var næstum dauð af hræðslu.
Henni fannst það augljóst, að maðurinn hlyti að vera
'vitfirrtui!
Hún reyndi þó að halda niðri í sér hræðslunni, er
þau gengu saman um trjágöng nokkur, og hesturinn
lötraði lau9 á eptir þeim.
En er þau höfðu nær gengið trjégöngin á enda, sá
•hún glætu úr Ijóskeri, sem hékk á dálitlum kofa, er
‘byggður var úr reyrviði og stráum.
„Nú borðum við kvöldverðu, mælti jötunvaxni
36
Konu hans varð á hinn bóginn starsýnna á komu-
manninn, en á hestinn.
Hann hafði farið af baki spölkom frá þeim, og starði
— höfði hærri en klárinn — í suður á eptir járnbraut-
arlestinni.
„Sankti-María!u kallaði hún upp. „Slíkur jötunn!“
Nú kom járnbrautarlestin.
Konan sá, að komumaður aðgætti reiðtýgi sin, og
teymdi hestinn síðan alveg að járnbrautinni, og stóð klár-
inn þar grafkyrr, þótt óbundinn væri.
Komumaður gekk á hinn bóginn að fyrsta flokks
járnbrautarvagni, áður en eimreiðin var numin staðar, eins
og ætti hann von á einhverjum, sem hann þekkti.
Henni varð í svip litið til hliðar, en heyrði þá eitt-
hvert hljóð, og er hún leit við aptur, sá hún komumann
þeysa burt, og reiða eitthvað blátt fyrir framan sig; og
leið eigi á löngu, unz hann var kominn langt, langt burt,
og þvi sem næst úr augsýn.
Meðan á þessu stóð, heyrðist stunið í eimreiðinni,
er hún spjó frá sér reyknum, en kolamokarinn, og járn-
brautarstjórinn, störðu báðir á eptir ferðamanninum, sem
og fleiri, og roskinn kvennmaður, sem virtist hafa borið
smyrsl framan í sig, til andlitsprýðis, gerði ýmist að
hljóða upp, eða hníga í ómegin í fangi herbergisþernu
sinnar.
En er menn voru hættir að horfa á eptir terðamann-
inum, og varð litið á kvennmanninn, æpti hún skerandi
röddu.
Jeg er Yalincourt hertogafrú, og hún dóttir mín!“
„Hver? Hver?“ spurðn áheyrendurnir í meðaumk-
vunarróm.