Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 16.12.1910, Blaðsíða 7

232
Þjóðviloinn
XXVI.t 57.-68.
Árni Eiiftsson
Austurstræti 6 ReyKjavík
selnr lang-skemmtilegastar,
íjólbreyttastar og ódýrastar
Jóíavörur.
Þangað streyma allir.
STÓR JÓLABAZAR.
» —■ ■■ ■■ • ■■■. ■ -i i i .i ■ ii.ii..
Vagnhjólin
i
Liverpool
em, Bamkvæmtfenginni margraára reynalu
hér á landi, þau sterkustu, vönduðustu
og endingarbeztu kerruhjó), er hingað
hafa flutst.
Fást mismun8ndi að stærð t. d.:
40"X2V2'' 40"XB"
36"X2V2" 36"X3"
44 "X21/,"
Einnig geta menn feDgið tilbúna vagna
á komandi vori.
Sökum mikillar eptirspurnar þurfa
pantanir að vera komnar helst fyrir
Febrúarmánaðailok.
Verslunin Livcrpool
KONUNCtL. HIRÐ-VERKSMIBJA.
Bræðurnir Gloetta
mæla með sínum viðurkenndu Sjökó]a.ðe-teg-vTn<lu.m, sem eingöngu eru
búnar til úr
fínasta Kakaö, Sykri og Yanille.
Enn fremur Kakaópúlveri af beztu tegund. Agætir vitnisburðir
frá efnafræðisranneóknarstofum
Prentemiðja Þjóðviljans.
23
hann hafði hugann bundnari, en svo, við samsærið, að
hann gæti sofnað.
Hann gekk hér og hvar, unz hann kom í dimma,
þrönga götu, og \oru háir múrveggir beggja megin.
Það vorn risavöxnu verksmiðjurnar í Craneboro, er
gert böfðu borgina nafnkunna, sem hann var kominn að.
Hér og hvar sést loga biegða fyrir glugga, svo að
bjart varð á götunni í svip, og í sífellu heyrðist afskap-
legur ekarkali í hömiunum, sem breifðir voru með gufu-
afli, en sjálf gatan var dimm og mannlaus.
Kenwood ætlaði að fara að snúa við, er hann heyrði
að vagn var á ferðinni, og fór mjög hratt.
Hann nam etaðar, og var hann þá af tilviljun stadd-
ur hjá stórri jérnbrautarbrú.
En er vagninn var kominn gegnt hounm, epruttu
upp þrír menn, er leynzt hefðu öðru megin við vagninn,
og stöðvuðu hann.
Einn þeirra þreif i höfuðið á heetinum, annar greiddi
vagnstjóranum svo vel úti látið hnefahögg, að hann féll
til jarðar, en þriðji maðurinn lauk upp vagnhurðinn,i og
etökk í ekyndi i vsgninn.
Þetta var allt um garð gengið á einu augabragði,
og áður m Kenwood fengi áttað sig, heyrðist að blístrað
var hátt, og menmrnir voru borfnir í náttmyrkrinu.
Kenwood eá þó, að sá maðurinn, sem farið hafði
:nn í V8gninn, flýði í aðra átt, en hinir tveir.
En er hann kom að vagninum, kom hann auga á
fctóran mann, sem var í þykkri yfirhöfn, og með linan
liatt á höfði.
„Hvað gengur á?“ kallaði Kenwood.
Hann hljóp í þessa áttina!u kallaði maðurinn, og
‘24
*
ætlaði varla að ná andanum. „Jeg vil gefa yður hundr-
að, eða jafnvel fimm hundruð sterlingspund, ef þér náið
honum! TTm manninn sjálfan gerir þó minna, ef þér að
eíns náið töekunni minni!u
Kenwood beið eigi frekari skýringar, en hijóp upp
götuna, og með því að hann var ungur, og frár á fæti,
náði hann manninum brátt.
Þegar hann var að eins fá skref frá honum, kallaði
hann: „Nem staðar, og fáðu mér töskunB!u
Sá, s«m eltur var, sneri sér við.
„Sannarlega ágæt uppáfynding, Kenwood!u stundi
hann upp. „Tá, ágæt! En eigi geta allir skarað fram
úr í öllu, og þegar höfuðið er eiei þess eðlis, geta fæt-
urnir verið þaðu.
Kenwood hrökk við, er hann heyrði málróminn.
„Hver eruð þér?“ sagði hann lágt. „í guðs nafni, hver
eruð þér?u
Maðurinn tók ofan, og fór að þurka af sér íframan
með vasaklútnum. „Þér hljótið að vera mjög minnis-
sljór, Kenwoodu, mælti hann hlægjandi. „ef þér hafið
þegar gleymt mér?u
Eoachley! Það er Roachley!u
„Rétt er það! En flýtum okkur, evo að hann nái
okkur ekkiu.
„Hver? Hvernig á að skilja þetta?“ epurði Kenwood
er þeir gengu áfram götuna. „Fyrir tæpum sex kl.tím-
skildí eg við yður á Charring Crose járnbrautarstöðinni.4*
„Og var þá að leggja af stað til Folkestone — alveg
rétt!u evaraði Roachley.
„Jé, en þá gætuð þér ómögulega verið hérna“,