Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 14.01.1913, Blaðsíða 4
12
Í>JCÐVILJINN.
xxvn., b.
ÖTTO HBNSTEDs
dan$ka
rb«$*.
%
. B*6!* —------ , _
.Ingóíflir" mH&damJmcAbUT
ðmiöriikiö ia^t «tnung«5 frai
Ofto Mönsted T¥. /
Kaupmannahðfn ogAró^ um ygr I
_______i Danmðrku.____/Vr *
Vindlar og
reyktóbak
tnjög margar tegund-
ir, dýrar :og ódýrar,
fást í verzíun
[ Skúla Thoroddsen ’s
á Isafirði.
KONUNGL. HIRB-VE RKSMIí)jA.
Bræðurnir Cloetta
mselal*mfð sír.um vi?urkerr.rlu SjólcólnÖe-teg’iiníl'u.m, sem eirigÖDgu eru
bÚDar til úr
fínasta Kakaó, Sykri og Vanille.
Enn fremur Kakaópúlveri af£t>eztu.Uegund. Agætir vitnisburðir
frá efnafræðisranDSÓknarstofum.
ENSK VAÐIÁL
eru lang-bezt og 'ódýrust.
í verzlun
tSkúla Thoíroddsen’s
á Isafirði.
Allt af séð fyrir nægum
birgðum.
Í02
„Já, ástæðaD getur eigi bafa verið önnuru, hugsaði
bún. „Hún hefur viljað refsa mér — og hefur ef til vill
gamnað sér yfir vonbrigðum mínum allan tímaDn!“
Lola dranp höfði, og var afar-reið.
Átti hún að láta sér ósigurinn lynda?
Það var meira, en hún fengi þolað!
Slíkan ósigur, jafn auðvirðilegan, hafði hún aldrei
hiðið.
Henni sárnaði hann og því fremur, sem ástin tit
hans var nú og vöknuð hjá henni.
Hana laDgaði til, að heyra hann nefna nafnið henn-
ar, með sömu viðkvæmnÍDni, sem fyr.
Hana langaði til þess, að hafa nú öðlast sama vald-
ið yfir honum, sem fyr hafði hún, haft.
Hún gat því eigi fengið sig til, að fara, fyr en.
svona laDgt væri komið.
AugDaráð hans, er hann horfði á eptir Mary, gerði
og fremur, að hvetja hana, en letja.
Henni vorn það því sárustu vonbrigði, að Mary
skyldi eigi fars.
Hreinskilnislega vildi hún að visu eigi kannast við
það fyrir sjálfri sér, að henni stæði ótti af UDgu stúlk-
unni, þótt svo væri í raun og veru.
Treysti hún og byggindum sjálfrar sin, og að eitt-
hvað hlyti að verða til ráða.
„Jeg þori óhrædd, að leggja út í bardagann við’
hana!“ tautaði hún í barm sér.
X,
. s
Heimboðin, sem trú Barminster gerði hinum, og;
103
þessum, voru öll þegin.
Gleðskapurinn sem farinn var að tiðskast á herra-
garðinum, var alveg óvanaleg nýlunda.
Vakti það og hvivetna mikla eptirtekt, hve góðaik
bata Patrick lávarður var farinn að fá.
Frú Hareourt þóttist vera öllu gagnkunnug.
„Þau trúlofast auðvitað brátt aptur!“ mselti hún
við son sinn, sem var á sífelldu ferðalagi milli borgarinn-
ar, og Langton.
En Filippus var i undarlega illu skapi, — hatðii
eigi talið„sig svo reikulan í rásinni, sem raun var 4
orðin — En sannleikurinn var sá, að honum var farið1-
að standa næstum á sama um Mary, þótt honum gremd-
ist að visu, hve mjög hún var farin, að verða kuldaleg,
°g gjörn á, að bíta hann af aér.
Honum hafði soúiat að mun hughvarf, er hann sá.
Lolu.
Hefði hann gengið að eiga Mary, hefði það nú orðið '
að eins verið af hyggindum gjört.
Sem koDa hans, myndi hún sð líkindum, og þó var
það eigi alveg víst, hafa lag á þvi, að vinna sér álifc*
sakir fegurðar, og yndisleiks.
En kvæntist hann Lolu, stæðu honum þegar allar
dyr opnar hjá heldra fólkinu, og það þótti honum fillu,
skipta.
Filippusi duldist að vísu eigi, að upphefðardraumur
gæti það verið, því að enda þótt hún hefði að vísu verið
rajög náðug, og alúðleg, vissi hann þó, að eigi myndi
sá björninD auð-unninn aér.
Hann lét það þó eigi gera sig kjarklausan, — taldi.
sér hafa boðiafc færi, er skylt væri, að reyna, að hagnýta.