Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 05.02.1913, Blaðsíða 3

ÞJOÐVILJINN.
15
XXVIL, 4.-5.
Danskt gufuskip, „Volmer“ að nafni
forst við Englandsstrendur á jóladags-
morguninn, og varð að eins tveim mönn-
um bjargað, þ. e. skipherranum, eg ein-
um hásetanna.
Skipið lenti í ofsa-roki, og sökk nær
að vörmu spon, er verstu sjóirnir tóku
að ganga yfir það.
Af skipverjum fóru fyrst átta í annaa
skipsbátinn, og hvolfdi honum þegar, og
drukknuðu þeir allir.
Hinii níu fóru þá í hinn bátinn, þar
á meöal skipherrann og stýrimaðurinn,
er varð brjálaður, og réð á skipherrann,
en andaðist litlu síðar, og svo hver af
öðrum, er á bátnum voru, nema hvað
skipherrann, og einn hásetanna, sióruðu
af, sem fyr segir, — báóir meðvitundar-
lausis í bátnum, er þeim loks varð bjargað.
Höt’ðu þeir þolað afar-mikla vosbúð,
og orðið að þola bæði hungur og þorsta.
29. des. síðastl. fór 88 ára gamall karl
Llausen að nafni, sem farþegi í lopt upp
í fiugvél, og sagðist nú geta dáið róleg-
ur, er hann kom niður aptur, — hafði
einhverju sinni dreymt, að hann flygi í
loptmu, og taldi nú draummn rætzt hafa.
Noregur.
Isalög mikil. eða áfreðar á jörðu í
Lappmörkinni nú um áiamótin, ogmælt
að hreindýr hafi þá fallið þar á sumum
stöðum.
t Dáinn er ný skeð (seint í des. síð-
astl.) málarinn Ludvig Skramstad, fædd-
ur að Hamri í Noregi 30. des. 1855.
Hann málaði einkum landlagsmyndir,
og þykir eigi hvað sízt vert um myndir
hans, er sýna landið að vetrinum til, eða
skógana, er þokur eru.
f Látinn er og í síðasta desember-
mánuði Liestöl, fyr ráðherra, og nokkr-
um sinnum forseti lögþingsins.
Hann var og skáldmæltur, og eru
kvæði hans ort á „landsmálinu11, sém svo
er nefnt.
Bretland.
Aðfaranóttina 24. des. siðastl. varð
húsbruni í Islington á Englandi.
Þar brunnu hjón inni, og tvö börn
þeirra, og þrír menn aðrir skaðbrenndust
einnig.
Ameríski auðmaðurinn John Pierpont
Morgan — fæddur í Hartford í Con-
necticut, einu Bandarikjanna -- varð ný
skeð fullra 75 ára að aldri.
Danska blaði „Politiken11 getur þess
— eptir ameriskum blöðum —, að eigur
hans: i bönkum, járnbrautum, og hluta-
bréfum ýmiskonar, hafi fimmtugfaldast
á síðustu 20 árum, eða freklega það, —
hafi árið 1892 numið alls: 527,282,664
dollurum, en nemi nú: 26,854,254,628
dollurum.
Pierpont Morgan kvað lifa mjög blátt
áfram, — sinnir bókum, og listgripum
ýmiskonar, sem honum hafa safnast.
Maiinalát,
—o—
Það hefir dregist helzt til lengi, að
birta á prenti fráfall tveggja merkis-
kvenna í Dýrafirði, eptirkomendum vorum
til fróðleiks og sjálfum þeim til maklegr-
ar sæmdar. Þær unnu báðar trúlega í
kyrrþey og vörðu öllu lífi sínu öðrum
til góðs, og mannfélaginu til heilla i öllu,
sem þær náðu til. Þær bárust ekki mik-
ið á, létu ekki mikið yfir sér, on létu þó
margt og mikið gott af sér leiða. Þær
lifðu báðar um langt æfiskeið á sama
heimili, og dóu báðar á sama árshring,
en sín á hverju ári.
1. Jngibjöi g Jónsdóttir, fædd 10. mai
1822 dóttir Jóns bónda i Hringsdal og
síðar í Stapadal í Arnarfirði, Björnssonar
á Dynjanda, Pálssonar hins ríka á Dynj-
anda, Jónssonar. — Jón Björnsson var
bróðir Þorbjargar, konu Símonar skipstjóra
Sigurðssonar, og voru þeirra synir hinir
nafnkunnu Dynjandabræður í Arnarfirði.
Kona Jóns Björnssouar og móðir Ingi-
bjargar var Kristín, dóttir Bárðar Guð-
mundssonar hreppstjóra í Arnardal, Bárð-
arsonar, en Bárður Guðmundsson var
bróðir Kristjáns dannebrogsmanns í Vigur
og Ebenzers á Armúla, föður ágætismanns-
ins Kristjáns dannebrogsmanns í Eeykj-
arfirði. Móðir Kristínar, en amma Ingi-
bjargar, var Sigríður, dóttir Jóns yngra
Arnórssonar, sýslumanns í Eeykjarfirði í
Isatjarðarsýslu. Bárður Guðmundsson var
fyrsti maður hennar (sbr. Sýslum.æfir II.
B., bls. 240). Um uppvöxt og uppeldi
116
fyrst, vikja talinu að öðru, og brosti hún þá, — þóttist
skdjH. hvar fiskur lá undir steini.
Pilippus viidi auðsjáanlega leyna þvi, sem frekast
var unDt, að honum hefði nokkru sinni verið nokkuð
»Dnt um Mary en mælti þó:
.Jeg held, að flestir hér í grenndinDÍ vorkenni UDg-
frú Stirliug, enda veit eg um mig að ekki vildi eg eiga
n'lt UDdir náð frú Barminster. — Hún er mesta hörku-
n»l, svo að eg er jafn vel stundum hræddur við haDa!u
„Jeg man t d. um kvödið, er þér komuð til herra-
^srðsins14, mælti hann enn frerour, „að þá sá eg, — eg
f)e>ð þá i forstofunni - , að frú BarroÍDster var á gaDgi
lr«tn og aptur á graspallinum, með manDÍ, sem var i
ferðafötum, og virtist vora langt að korninnu.
„Dað var svipurinn, er þá var á frú Barmineteru,
^nælti Harcrurt eDn fremur, „er olli þvi, að eg veitti þeim
nptirtekt. — Hún virtist vera afskaplega reið, — eDgu
1 ara, eD maðurinn hefði vakið mestu gremju hennar,
gremju, Sem olli þvi, að hún inissti algjörlega valdið yfir
B.lálfri sér“.
fí'>lippu8 hrökk við, er hann mælti þetta.
nSkyldi það geta verið?u mælti hanD. „Fyrirgefið,
»0^°' 60 m®r * eiDU 1 bng) hvort gamli mað-
þDi sem frú Barminster átti tal við, getur eigi hafa
V6n sarni maðurinn, sem drukkoaði?“
Lola leit á hann.
. ^ au voru þá á gaDgi í garðinum, — heim að hús-
luu, og lötruðu i hægðum sínum.
En allt í einu nam Lola staðar, og mælti háli-
hlægjandi:
„Þetta er kjánaleg imyndun, hr. Harcourt’ Hefði
105
hun þá föl, og þreytuleg! Mér þótti það leitt, en eigi
veit eg, hvað valdið kann að hafa!“
Pilippus anzaði þessu engu, — hafði allan hugann
við kvöldið, er hann var boðiun til herragarðsins.
Skyldi þá gefast gott tækifæri ?
Um þetta var bann að bugsa, — flatmagaDdi í legu-
stól, er stóð í skjóli trjánna, á húsflötinni. og var honum
þá færður seðill, frá Lynch Towers herragarðinum.
Neðsn undir efni miðans stóð nafnið „Lola Dou-
glass“, og sté blóðið þá þegar ört fram í kinnarnar á
honum.
Efni miðans var, að Lola beiddi hanD, að finna sig.
„Þér getið orðið mér að miklu liði“ — stóð i seðl-
inum —. Jeg ætla að biðja yður, að leika eina persón-
una í einum smá-leikanna. og treysti því, að þér skorist
okki undan því“.
Pilippus var nú fljótur að búa sig, og lagði þegar
af stað til herragarðsins.
Gekk hann hratt, þó að hiti væri mikill, un« leið
hans lá um þorpið.
Veitti hann þvi þá eptirtekt, að maður nokkur stóð
í dyrunnm á veitingakránni, og var að reykja vindil.
„Skrítinn karlu, hugsaði Pilippus likastur Spánverjal
Hvað ætli hann sé hér að gera?u
Maðurinn einblíndi á eptir Pilippusi, —sá, aðhann
hafði veitt honum eptirtekt, og geðjaðist eigi vel að því.
Hann gekk nú iil veitingamaDnsins, er sat, hálf-
mókandi í stól, sem var rétt fyrir innan dyrnar
„Getið þér sagt mér, hver maðurinn var?u spurði
hann.
„Maðurin,n sem gekk hérna fram hjá? Eigið þér