Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 05.02.1913, Blaðsíða 4

16
ÞJCÐVILJINN.
XXVII., 4.-5.
Ingibjargar sálugu er mér ekki kunnugt,
enda þarf ekki svo mjög að grafast eptir
því, hún bar sjálf þess glöggar menjar,
að uppeldið hefir verið hið bezta og jafn
vel fyrirmynd, því hvað ungur nemur,
það gamall hefir, enda þurfti hún, engu
síður en aðrir, að neyta þeirra andlegu
og líkamlegu krapta, sem hún hafði hlotið.
,.TJng var eg Njáli gefin“ gat hún sagt,
því 19 ára gömul giptist hún, 22. sept.
1841, Ólafi syni Jóns bónda Ólafssonar
i Haukadal, og voru þau þar síðan alla
stund til þess Ólafur dó á Gramlárskvöld
1899, eptir 58 ára hjónaband (sbr „Þjóðv.“
XIV. árg., bls. 22). Þau áttu saman
10 börn, sem flest náðu þroska aldri.
Það er nokkuð vandasamt að lýsa
þeirri konu svo að ekkert sé af henni
dregið, enda verður það ekki gert hér.
Hún var sjálf skrumlaus. og hefði ekki
kært sig um margmælt lof, en þeim, sem
kynntust henni að einl verju. mun seiot
gleymast hennar tilgerðarlausa ljúfmenska
og háttprýði, gáfulegu og fræðandi við-
ræður og sakleysislega blíða viðmót, allt
fram í dauðann, þolinmæði í öllum and-
köstum æfinnar, og frábæra umhyggju
fyrir velferð barna sinna, sem mönnuðust ,
svo ágætlega undir hennar handleiðslu.
Hún var sannkölluð gáfukona, fróð og
minnug til hins síðasta og unni allri
menntun. Henni var mjög annt um að
líkna sjúkum og bágstöddum, og fekkst
lengi við ljósmóðurstörf, þó aldrei hefði
hún lært, enda var það næsta samboðið
hjartalagi hennar og mannkærleika. Eptir
það hún varð ekkja, dvaldi hún lengst
hjá dóttur sinni, húsfrú Kristínu í Hauka-
dal, og hjá henni andaðist hún þann 25. júlí
1911, kl. 4 f. m., 89 ára gömul. Börn
hennar, þau er næst voru, húsfrú Kristín,
Matthias alþingismaður og Jóhannes
hreppstjóri á Þingeyri, stóðu fyrir útför
hennar með rausn og sóma, enda áttu
þau þar á bak að sjá góðri og merki-
legri móður.
2. Sigr ídur Jónsdóttir í Höll í Hauka-
dal, fædd 1834, dóttir Jóns bónda í Höll,
Ólafssonar bónda í Höll, Jónssonar bónda
í Höll, Þorvaldssonar bónda í Höll, Jóns-
sonar bónda i Höll, Þorvaldssonar bónda
í Haukadal, Jónssonar, Pálssonar, Ólafs-
sonar prests og skálds á Söndum, Jóns-
sonar. Kona Jóns síðasta i Höll og móðir
Sigríðar, var öuðrún Sigmundsdóttir frá
Ytrihúsum í Núpsþorpi Bjarnasonar, og
var það góð bændaætt. Jón Ólafsson í
Höll og Guðrún áttu saman 4 dætur, sem
allar giptust i Dýrafirði. — Hún var
allan sinn aldur á sama bæ — það eg
veit — og var vinnukona hjá Björgu
systur sinni — sem var 10 árum eldri —
og manni hennar Eggert bónda Magnús-
syni, til þess hún giptist þar 1864, merkis-
manninum Andrési skipstjóra Péturssyni,
og voru þau þar alla stund, tit þess And-
rós dó, 1. júlí 1892. Eptir lát hans var
Sigríður þar húskona til þess hún dó 29.
janúar 1912. Þau hjón áttu engin börn,
sem til aldurs kæmust, en þau áttu samt
2 börn, sem þau gengu í foreldra stað.
Þau tóku að sér nokkur börn vanda-
manna sinna, meðal þeirra voru tvær
stúlkur, sem báðar hlutu gott gjaforð frí
þeirra höndum. Önnur þeirra er húsfrá
Sigríður — sem bar nafn Sigríðar sál —
kona Guðmundar Kristjánssonar skip-
stjóra á „Yestra“, hún er dóttir Guð-
mundar bónda Eggertssonar í Höll, sem
var systursonur Sigríðar sál. — Önnur
fósturdóttir Sigríðar sál. og manns hennar,
er húsfrú Marsíbel Olafsdóttir, kona Matt-
híasar alþingismanns í Haukadal, hún
var bróðurdóttir Andrésar sál. Péturssonar,
en þau hjón voru mörgum fleirum til
góðs og hjálpar en þessum, sem hór er
getið. Sigríður sál. var tryggðakona,
háttprúð og að öllu hin heiðvirðasta mann-
esk>, og vel að sér gjör um flesta hluti.
S. Gr. B.
13. nóv. síðastl. (1912) andaðist að
heimili sínu, Öxney á Breiðafirði, Jóhatm
óðalsbóndi Jónasson.
Hann var fæddur í Skoreyjum á Breiða-
firði 10. okt. 1833.
Foreldrar hans voru: Jónas .Tókanns-
son og Guðrún Steinólfsdóttir, og missti
Jóhann föður sinn, er hann var á tíunda
árinu.
Jóhann heitinn var þríkvæntur, —
kvæntist fyrst Ingveldi Þorgeirsdóttur,
er var ekkja Páls bróður hans, sem
drukknað hafði.
Jóhann og Ingreldur áttu ekki barna.
Arið 1860 reisti Jóhann sálugi bú í
Fagurey og bjó þar síðan, unz hann
íiuttist í Öxney vorið 1884.
Meðan er hann bjó i Fagurey, missti
hann Ingveldi, konu sína, en gekk nokkru
106
við hann? Hann heitir Hareourt, os býr, ássmt móður
sinni, þar sem „The Grange“ netnist*.
„Jeg hygg hann vera málfærslumann, eða eitthvað
því líktu, mælti gestgjatínn enn fremur, og geispaði.
„En ekki bygg eg hann vera mjög vinnusaman“, bætti
hann við.
ókunnugi maðurinn hnyklaði brýrnar að mun
„Málfærslumaður? hugsaði hann. „Skyldi hann vera
í sama félaginu, sem —?“
Síðan sagði hanD, og þá svo hátt, að gestgjafinn
heyrði: _Hann þarf ef til vill ekki að vinna?“
„ó. nei“, svaraði gestgjafinn. „Haon stendur til að
fá offjár! Faðir hane var meðeigandi alþekkts hlutafélags
i miðbænum i Lundúnum, og vann bæði fyrir sig og
hann!“
„Þakka yður fyrir upplýsingrnar!“ mælti ókunnugi
maðnrinn, og tók dagblað, og lét, sem hann færi að lesa.
„Það er sama félagið“, tautgði hann í báífum hljóð-
um. „Jeg verð að hafa hraðann á! En sé heppnin með,
borgar það sig vel, «n lengi getur það gengið!“
Gestgjsfinn sat enn etundarkorn, hálf mókaodi, en
stcð svo upp.
Hiti var mikill i veðri, sem fyr segir, og veiting-
ingarstofan troðfull af þorstlátum gestum.
„Nú, jeg verð líklega að dragnast inn, og hjálpa
konunni minni!“ mælti hann. „Konan yðar dvaldi hór
ekki lengi, hr. minn!“ bætti hann við, og gaf ókunnuga
manninum hornanga.
Ókunnugi maðurinn sneri sér við, og leit á hann.
„Hver? Nú — konan mío! Hún átti ekki annað erindi,
en að spjalla við mig um lítilsháttar viðskipti!“
115
henni var það i huga, að klófesta Patri«k. var lífið á
herragarðinum fremur tilbreytingalítið, og því sizt að
furða. þótt það stytti henni og stundirnar, að gefa Harcourt
ögn undir fótinn.
Emily hafði og látið einhver orð falla í þá átt, að
Filippus léti eigi litið með Mary og er eigi óhugsandi,
að það hafi og ýtt, undir haDa, svo að hún lét meira með
hann, en ella.
Eptir það, er hún varð ekkja, hafði henni alls eigi
komið til bugar, að giptast aptur, ud* hún fór að hugsa
um Patrick Barminster.
Hún átti mjög þægilega daga, og naut frelsisins í
fullum mæli, og hvað átti henni þá að ganga til þess,
að fara að bindast hjúskapar böndum?
En það, að hún hitti fru Barminster, sem og þá
eigi siður það, að hún hafði gefið í skyn, að nú vasri
Patrick búinn að gleyma því, sem fyr hefði verið þeim
á milli, — hafði espað hana.
En heimska var það af henni, að fara þá að gefa
Filippusi Harcourt undir fótinn.
Þegar Filippus og hún voru á gangi í þorpinu, —
létust þurfa að kaupa hitt og þerta, er til kvöldskemmtun-
arinnar þyrfti, hafði honum að nokkru tekizt, «ð fá úr
henni ólundina, sem kuldaglettni Patr'ck’s hafði baaað
henni.
Þau röbbuðu þá um hitt og þetta, og Lola kom
samræðunni að lokum að Mary.
Iunti hún nú Filippus eptir ýmsu, er hana srierti,
og sagði hann henni allt af lótta; en það var að vísu
fæst, er henni var eigi kunnugt um áður.
Hún veitti þvi eptir tekt, að Gilippus vildi þá sem