Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 05.02.1913, Side 5

XXVII., 4.-5.
ÞJOÐVILJIKN,
17
»íðar (SK). okt. 1883) að eiga nöfnu henn-
*r, Ingveldi Ólafsdóttur, en «amvistir
þöirra urðu *igi langar, með því að hún
•ndaðist 9. júlí 1886.
Alls varð þeim hjónunum fjögra barna
»uðið, og eru þessi þrjú enn á lífi:
1. Sigurður, bóndi í Dal í Miklaholts-
hreppi í Snæfeilsnes*- og Hnappa-
dalssýslu.
2. Sigríður, gipt Eiríki bónda Kuld,
að Ökrum í Mýrasýslu.
3. Guðmundur, nú í Lauganesi.
Tvær dætur eignaðist Jóhann og milli
kvenna, og heita þær: Guðrún og Jó-
hanna.
Loks kvæntist Jóhann heitinn í þriðja
skiptið 24. sept. 1890, og gekk þá að eiga
Sigurlaugu J óhannesardóttur, og lifir hún
hann.
Eignuðust þau alls fjögur börn, og
«ru þrjú þeirra á lífi:
1. Jónas,
2. Björn,
3. Jóhann ö-arðar.
Nokkur börn annara ól hann og upp,
að meira eða minna leyti.
Jóhann sálugi var dugnaðar- og mynd-
ar-bóndi, er bætti að mun jörðina, bæði
að húsum og öðru.
15. des. síðastl. (1912) andaðist Georg
P. Gudmundsson, bóndi að Núpi í Fljóts-
hlíð í Rangárvallasýslu.
Banamein hans var krabbameinn inn-
vortis, og hafði hann legið í sex vikur,
áður en hann andaðist.
28. des. f. á. (1912) andaðistfrú Karen
kona Georgs læknis Georgssonar á Fá-
skrúðsfirði, tæplega þrítug.
Hún var dóttir Friðriks Wathne á
Seyðisfirði, og höfðu þau hjónin að eins
verið gipt í 5 ár.
Þau eiga þrji börn á lífi.
22. maí næstk. (1913) er aldar-afmæli
! þýzka skáldsins og tónlagasmiðsins, Rich.
Wagnei ’s.
Hann er fæddur í Leipzig 22. maí
1813, en andaðist í Venedig 13. febr. !
1883.
Ludvik II., konungur í Baiern, hafði
hann mjög í hávegum, sem kunnugt er,
og nú er hann talinn einn af frægustu j
tónlagasmiðum Þjóðverja.
Líkneski 11 agner’s var afhjúpað í
Miinchen 1. okt. 1903.
Telja má og víst, að aldar-afmælis
hans verði minnst mjög rækilega í ár,
bæði á Þýzkalandi og víðar.
Bæjarhús brunnin.
Bæjarhús brunnu eigi alls íyrir longu að
Bakka í Arnarfirði, bjá Valdemar bónda Jóns-
syni, er þar býr, en fyr bjó að Fremri-Arnardal
í Norður-ísafjarðarsýslu.
Innanstokksmunum kvað þó hafa bjargað orð-
að mestu.
Laus prestaköll.
1. Oarðcir á Alptanesi. öarða- og Bessastaða-
sóknir, og er sameining verður í komið, lfka
Kálfatjarnarsókn, samkvsemt prestakalla-oglaun*-
lögum 1907.
Beimatekjur.
1. Eptirgiald eptir jörðina Garðar á
Alptanesi ásamt bjáleigunni Hóli
með mótaki og öðrum hlunnind-
um, með landamerkjum samkv.
lögum nr. 13, 22. okt. 1912 . . . kr. 300,00
2. i.eiga eptir fjalllendi.......— 20,00
3. Haruarskotstún i Hafnarfirði . . — 70,00
4. Undirhamarstúnblettur s. st. . . — 18.00
Samt. kr. 408,00
Komi til þess, að Garðasöfnuður færí kirkjuna
til Hafnarfjarðar, má skylda prest til að flytja
þangað, og byrfi þá prestssetrið Garðar úr heima-
tekjum, sem þó yrði eigi, meðan núverandi mata-
skeið stendur yfir (fard. 1910—1920).
Prestakallið veitist frá fardögnm 1913.
Umsóknarfrestur er til 7. mars 1913.
2. Sandfell.í Örœ/um.
3. Kirkjubær í Hróarstungu.
Veitast bseði frá fardögum 1913.
Umsóknarfrestur til 7. mars. Þau prestakðll
bæði auglýst áður.
Skip strandar.
Þrír menn drukkna. Að kvöldi 20. janúar þ.
á. strandaði enskur botnverpingur í Grindavfk.
Skipið var trá Grimsby og kvað bafa heitið
„Aaronel".
Þrír menn, er reyndu að koma kaðli i land,
drukknuðu allir, með því að bátnum hvolfdi und-
ir þeim.
Hinum mönnunum, sem í skipinu votu, björg-
uðu Grindvikingar daginn eptir.
Björgunarskipið „Geir“, er brá sér suður, til
þess að reyna, að koma botnverpingnum á flot,
varð frá að hverfa, vegna brims.
Skipið þá þó eigi brotið að mun, hvað sena
siðar hefur orðið.
Úr Önundaríirði.
(Hlaða fýkur,- hey týnast).
I ofsa-roki 9, januar þ á. fauk hlaða i Breiða-
114
XI.
Þess þarf eigi að geta, að eigi leið á lÖDgn, unz
Hugo Douglass var orðin þess vísari, að Filippus Haroourt
var þess albúinu, að leggja sig flatan fyrir fætur henni,
sem og eigur sinar.
Hefði eigi staðið eins á, eins og gerði, þ. e hefði
Lola eigi talið sig hafa orðið fyrir æ nýjum, og nýjum
vonbrigðum, hefði hiin alls eigi leitt hugann að þessu
uugnabiikinu leDgur, en eins og á stóð, var öðru máli
gegna, — aðdáun Filppusar dýrmæti, sem tæpast varð
uietið.
En misakilningur var það, er hún hugði, að það, að
gefa Haraourt undir fótinn, gæti vaki afbrýðisemi hjá lá-
varðinum) — manninum, sem hún hafði einsett sér, að
ná í.
Hefði hún eigi verið blind, befði henni þegar átt
vera það ljóst, að það var ekki vegurinn, til að ná
* hann.
Hún var að vísu eigi svo heimsk, að hún sæi eigi,
«ð öll ást haDs til hennar var horfin; en þar sem nú var
11° komið, að ástin var vöknuð hjá sjálfri henni, ásetti
nn 8ér, að láta alls einskis ófrestað, til að fá vilja sín-
Ham gengt.
^ ^á var hún svo heimsk, að ímynda sér, að
i ippus Harcourt gæti orðið verkfæri i hendi hennar í
þvi efni.
Annars var það nú enginn Dýr viðburður í lífi Lolu,
® <nni væri, af hinum eða þessum, gefið i skyn, að
onuui litist vel á hana, og að því frá skildu, hve ríkt
107
„Hún er lagleg koua“, mælti gestgjafinn, og kom
hik á hann, unz hann mælti:
„Hatið þér áformað að dvelja hér lengi?
„Nú, einn eða tvo daga“, svaraði maðurinn, „eða
þá lenguc! En jeg hafi liklega ekki sagt yður tii nafns
míns — jeg hoiti Leith — John Leith! Jeg á von á
nokkcum bréfnm og á simskeyti! Viljið þér tæra mér
bað, er það kemur?*4
Gestgjafinn tjáði sig fúsan til þess.
Það var sjaldgæft, að nokkur dveldi i veitingahúsi
hans, nema i örfáa kl.tíma.
En gestgjafinn vissi eigi, hverrar stéttar gestur hans
var, lét sig og að visu litlu skipta, þar sem hann borgaði
skilvislega allt, sem honum var í té látið.
Kona Tom Birehell’s gestgjafa var leið yfir því,
hve fljótt kona hr. Leith’s hafði farið.
„Það er eitthvað bað i fari hans, sem mér geðjast
ekki að“, mælti hún. „Hví lét hann konuna sÍDa þegar
fara? Jeg sá tár í augunum á henni, og sorgin, og ó-
gæfan skein út úr andlitinu á henni“.
„Nú, nú!“ mælti gestgjafinn, „Hverjum þremlinum
ertu nú að finna upp á? Hvað finnst þér vera athuga-
vert við hann?“
Frú Bircheli svaraði engu þegar, en loks sagði hún,
og þó dræmt:
„Jeg veit það ekki, Tem, en hitt finn eg á mér, að
einhver galla-gripurinn er hann!“
„Æ — það er líklega hitinn, sem slæm áhrif hefur
á þig!“ mælti gestgjafinu góðlátlega.
„Já, satt er það, að heitt er“, svaraði frú Birehell,
„en hitinn er aldrei vanur, að hafa nein áhrif á mig!