Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.02.1913, Blaðsíða 5

XXVII, 6.-7.
ÞJOÐVILJINN.
25
A þrettándanum (6. janúar þ. á. höfðu og
Olfusingar skemmtisamkoaiu að Kröggóllsstöðum
(ræður, söng, uppletsur, dans), og var þar flest
unga fólkið úr Ölfusinu saman komið o. fl.
Húsbruni.
Seint í janúar þ. á; (eða um mánaðamótin
Íanúar—febriar) brann hús, er hr. Bmil Strand
átti upp við Elliðavatn, — notaði það til sumar-
bústaðar.
Hafði hr. Strand verið að smíðum þar upp
frá, — eitthvað verið að dytta að húsinu, eg valt
þá um lampi. og kveikti í hefllspónum, og læsti i
’eldurinp. sig síðau um allt húsið, og varð eigi
slökktur.
Minningarsjóður Björns ráðberra.
Nokkrir menn í höfuðstaðnum, og grennd við
Ihann, hafa ný skeð sent áskoranir til manna
▼íðsvegar um land, um gjaör til sjóðs, er beri
uoafn Björns heitins Jónssonar, fyr ráðherra.
Ekkju hans síðan ætlað að ákveða, hvernig
sjóðnum, eða árlegum vöxtum hans, skuli varið.
f'iskifélag íslands.
Eiskifélag Islands, er sótt hafði um einka-
ieyfi, að því er sölu á steinolíu snerti,jhpfir verið
synjað þess, — stjórnin eigi talið sig’hafajneina
tryggingu þess, að það gæti séðjlandinufyrir
nægum birgðum.
Félagið samþykkti því á fundi, er haldinn var
aý skeð, að panta einn steinolíufarm til reynslu,
því bærust nægar pantanir með fyrirfram-
greiðslum, og steiuolía fengist moð lægra verði,
en n ú er.
tfimmtíu ára afmæii
Forngripasafnsins.
febr. þ, err fimmtíu ár liðin, síðan er
í’orngripasafnið var stofnað.
Aformað er að minnast þess með samsæti, or
haldið verður í höfuðstaðnum (á bótel Revkjavík).
Tjón af brimi og óveðri.
Aðfaranóttina 9. þ. m. (febr.), gekk sjór mjög
á land á Eyrarbakka, og þar í grenndinni,
og hlutust af eigi all-litlar skemmdir á vegum
og flóðgörðum.
Skýrir „Þjóðv.“ vsentanlega glöggar frá því
siðar.
„Haddapadda“.
Svo nefnt leíkrit hr. Guðm. Kamban’s, er áður
hefir verið getið um i blaði vornpkvað nújákveð-
ið, að leikið verði á kgl. leikhúsinu i Kaup-
mannahöfn.
F’élag' skipstjórnarmanna í Ála-
sundi í Noregi hefir nýlega mælt með
því, að eigi sé krafist tolls af íslenzku
saltketi, sem fiutt er til Noregs.
Sömuleiðis mælir það og með þvi, að
tollur á íslenzkum hestum sé lækkaður í
Noregi.
Bretar láta um þessar mundir
smíða eigi fátt fiugvéla, og loptíara, og i
hermenn temja sér að stjórna, — vilja
hafa öll tök í loptinu, eigi síður en á
sjónum.
Maimalát.
—o—
(Æfiatriði Jens próf. PAUsonar i G-örðum).
Það hefir því miður dregist um of
að geta í blaði voru helztu æfiatriða síra
Jens heitins Pálssonar, prófasts í Kjal-
arnesþingum.
Láts hans var stuttlega getið í 55.
nr. „Þjóðv.“ f. á., og þá um leið atvik-
anna, er að hinu sviplega og sorglega.
! fráfalli hans iutu.
“Uann var fæddur að forna höfuðból-
M
inu Skarði á Skarðströnd i Dalasýslu 1.
apríl 1851, og hét fullu nafni: Jens
Olafm Páll Pálsson. — Voru foreldr-
ar hans: Páll Jónsson Matthiesen,
er siðast var prestur að Arnarbæli (f 1880),
og kona hans, GuJlaug Þorsteins-
dóttir, bónda í Núpakoti, Uagnússonar.
^xrið 1870 lauk hann stúdentsprófi við
lærða skólann i Reykjavík, og gekk þá
um haustið á prestaskólann, og lauk þar
embættisprófi árið 1872, en sigldi síðan
til Kaupmannahafnar, til þess að kynn-
ast siðum erlendra þjóða, og vígðist síðan,
nokkru eptir heimkomuna, 2. nóv. 1873,
sem aðstoðarprestur föður síns, er þá var
prestur að Arnarbæli.
Árið 1874 — 11. dag júnímánaðar —
kvæntist 1 ann eptírlifandi ekkju sinni,
Gudtr únu Sigridi Pétui sdóttus, heit-
ins Gruðjohnsen organista, og var hjóna-
band þeirra æ hið ástúðlegasta.
Síra Jens heitinn mátti að ýmsu leyti
telja heppnismann í lifinu, og varð prests-
ferill hans hinn glæsilegasti, — valdi
úr beztu brauðum landsins, fékk fyrst veit-
ingu fyrir Arnarbæli, síðan Þingvöllum
1879, þá utskála 1886, og loks Garða á
Álptanesi árið 1895.
Prófastur í Kjalarnesþingum varð hann
árið 1900, er dómkirkjupresturinn i Reykja-
vík, síra Jóhann Þorkelsson, lét af því
starfi, og gegndi því síðan til dánardæg-
urs.
126
Gafc hún eigi annað, eo viknað, er hún minntiet
þass, er hún hafði í svip bitt vin föður sins sáluga.
Hún geymdi, sem sjáaldur auga sins‘ blaðið, er rifið
bafði verið upp úr vasabókinni, las það opt, og vöknaði
þá utn augu, þvi að benni var það nýtt, að nokkur hugs-
aði vingjarnlega um hana.
Henni þótti mjög leitt, að hún hafði eigi getað séð
bann aptur, og vottað honum þakklátssemi sína.
En er hún kom nær sjónum, var, sem eitthvað íllt
leggðist í hana, þótt eigí væri hún hrædd.
Nam hún nú staðar, og leit út á sjóinn, sem var
rennisiéttur, og heyrði þá fótatak, og sá manninn koma,
sem ráðgjört hafði verið.
Hann var eins klæddur, eins og þegar þau hittnst
fyrst, og alls eigi sem góðmannlegastur.
„Mér tókst, að koraast inn í garðinn1*, mælti hann.
„Vildi eigi komast i sama, sem fyr, og klifraðist því
yfir murgarðinn! En v{8fc er um það, að greiðari ætti
gata min til Lyneh-Towers-herragarðsins að verau.
Mary svaraði engu, en dró betur að sér sjalið,
serr
bún hafði kastað um herðarnar á sér.
*Jeg er óánægður með sjálfan mig“, mælti Johi
eith enn fremur. „Jeg ætti ekki að eyða svona mikl
Hn ^’iia, — hefði heldur átt að ganga heim að húsinu
hefi leitað mér upplýsinga, siðan eg hitti yðu:
8i ast, og veit nú, hvers vegna þér tjáðuð yður fúsa, ti
að hitta migu.
Það for titringur um Mary alla.
nJeg lofaði að hitta yðuru, mælti hún þurrlega, na
þvi að —u
Henni varð orðfall, vissi eigi, hvað segja skyldi.
119
Nei, eg get það ekki, enda fengist hún þá ef til vill eigi,
til að tala við manninn. — og þá kæmi hann heim i
húsið, lávarðinum til sorgar, og armæðu! Það get eg
ekki átt á hættu, — hlýt því að tala sjálf við hann!
Mikið illt gæti ella af honum hlotizt, þar sem haon hef-
ur komizt á snoðir um margt! En sonur gamla Gregory’s
veit eg ve\ að hann gMfcnr ekkí verið!u
Hún gekk nú til dyra, en staldraði þar dálitið við.
„Hvað skyldi nú gjörzt hafa er eg kem hingað apt-
ur?“ tautaði hún við siálfa sig.
Um sama leyti, sem hún kom fram á ganginn,
kom Lola og dt úr herbergi sinu, og gat þá eigi annað,
en orðið starsýnt á Mary, er var óvenjulega lagleg, og
töfrandi fögur.
Pýsti hana nú enn meira, en fyr, að geta komið
því til leiðar, að hún færi alfarin frá herragarðinum.
„Hvað var eðlilegrau, hugsaði hÚD, en að ung stúlka,
sem var einmana í hniminum, óskaði sér, að vera orðin
frúin á herragarðinum, og hvað var eðlilegra, en að jafn
brjóstgóður, og skyldurækinn maður, sem Pntriek, gæti
talið sér trú um, að hann hefði skyldur að rækja, að því
er hana snerti. — Að bonum litist vel á Mary, lét Lola
sér eigi koma til hugar, — taldi það hlægilegt. — En
meðaumkvunÍD gat orðið öllu öðru ytírsterkari hjá honum“.
Hún varð að hafa gát á öllu, — Mary varð að fara.
í kvöld gat hún eigi hugsað um það, hvaða ráða
skyldi neyta í því efni, en morgun daginn ætlaði hún
að nota, til að hugsa um það sem rækilegast, hvernig
Mary yrði komið burt.
Þegar hún gekk dú fram hjá Mary, ofan stigann,
var hún undarlega æst.