Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.02.1913, Blaðsíða 8

‘28
ÞJÓÐVILJINN.
XXVII., 6.-7.
S/ -
OTTO HBNSTEDs
dan$ka amiðrítld «r bc&
biðjift um i&Qundbmar
JbóLcy" mlngóÍHjtrm „Hekla"«o« SmdfbLdT
%
SndöHikið f<ce$í cmungre fna i
Ofto Mönsted 7r. /
Kauprrwnnahöfn og Arósutn
i Oanmðrku. *
KCNUNGL. HIRB-VERKSMIf)JA.
Bræðumir Cloétta
mæla“með sínum yiðnrkenndu Sjókólaðe-tefjundum, sem eÍDgöngu eru
bÚDar til úr
fniasía Kakaó, Sykri og Vanille.
Enn fremur Kakaópúlveri af l>ei!tia.itegund. Agætir vitnisburðir
frá efnafræðisrannsóknarstofum.
lótorMtur til söln.
Sterkbyggður bátur með 3 hesta mót-
orvél, hentugur mjög til fiskiveiða á
sumrum og til ferðalaga, er til sölu fyrir
ótrúlega lágt verð ef borgað er!út í hönd.
Menn snúi sér til undirritaðs.
ísafirði 18. febrúar 1913.
Jón Hrúbjartsson.
Grott ráö.
I samfleytt 30 ár hefi eg þjáðst af
kvalafullri magaveiki, sem virtist alólækn-
anleg. — Hafði eg loks leitað til eigi
færri, en 6 lækna, notaðmeðul frá hverj-
um einstökum þeirra um all-laogt timabil,
en allt reyndist þuð árangurslaua.
Tók eg þá að nota hinn ágæta bitter
Valdemars Petevsen's, Kína-lífs-elexirinn,
og er eg hafði brúkað úr tveim flöskum,
varð eg þegar var bata, og er eg hafði
eytt úr 8 flöskum, var heilsa mín orðin
svo miklum mun betri, að eg gat neytt
almennrar fæðu, án þess mér yrði íllt af.
Og nú ber það að eins stöku sinnum
við, að eg verði veikÍDnar nokkuð var,
og taki eg mér þá bitter-inntöku, fer svo
þegar á öðrum degi, að jeg kenni mér
ekki meins.
Jeg vil því ráða sérhverjum, er af
sams konar sjúkdómi þjáist, að nota bitter
þenna, og mun þá ekki iðra þess.
VeðramAti. Skagafirði 20. marz 1911.
Björn Jónsson
122
„Jeg var einmitt að segja ungu 6túlkunni, hve
ieitt mér þykir það, að hún tekur eigi þétt í sjónleikun-
um í kvöld“, mælti frú Hareourr.
„Mary hefur eigi gaman af þess konar skemmtun-
umu, mælti frú BarmÍDSter, ofur vingjamlega.
I málrómnum ‘lýsti sér þó eitthvað, sem frú Har-
court geðjaðist eigi að, þótt eigi vissi hún að vísu hvers
vegna.
„Jeg gæti nú og aldrei feDgið mig til þess“, svar-
aði frú Haicourt- „Filippus segir, að maður verði að
standa aJveg brcifingarlaus í meira, enn tvær mínútur!
Jeg ekil ekki, hvemig nokkur getur það!“ — „En hve
Hugo er yndisleg í kvöld!“ mælti hún enn fremur. „Þart
eru lagleg, þarna hvort við bliðiDa á öðru, frú Barminster!®
Frú Barminster brosti.
Hún veitti því og eptirtekt, að hún fölDaði og að
sorgar svipur kom á haDa, er hún sá Hugo leiða Patrick
ÍDn í stofuna.
Frú Harcourt lét dæluna ganga áfram.
„Það eru ekki margar.stúlkur, sem sagt verður um,
að séu fyrirtaks friðaru, mælti hún. „En um Hugo verð-
ur eigi annað sagt! Og perlumar, hvilikur himneskur
fegurðar ljómi! Jeg hefi aldrei séð neitt, er þeim 1 ikiet!“
Mary, er orðum þessum var beint til, reyndi að
svara brosandi:
„Já, perlurnar eru mjög fagrar — og perlum hefi
eg unað af!“
Mjög hátíðlega, og stillilega, bætti hún síðan við!
„Og Hugo er vissulega fríðasti kvennmaður!“ Meðan
er hún sagði þetta, varð heDni litið upp, og mættust þá
augu hennar og Patriok’s.
123
Mary kenndi ákafs hjartsláttar. — Henni virtist
augnaráð hans svo kynlegt, — alólikt því, er hún hafði
fyr tekið eptir.
Yesalingurinn! Enga hugmynd hafði hún um það,
hve ákafar tilfiDningar hans voru, — grunaði alls eigi, að hefði
hann getað sagt, sem honumbjó í brjósti, mynd ihann þegar
hafa rétt út báðar hendur, oggrátbænt hana um ást'hennar.
Mary leit undan og komst þá og brátt í samtlag,
sem fyr. •
„Æ, hvernig á eg að þola þetta?“ hugsaði hún, og
var all-örvæntingarfull. „Sjái jeg þau sarnaD, þá er, sem
hjartað ætli að springa!“
Patrick lávarður reyndi, að komast þangað, sem
Mary var, en tókst ekki.
Lola hékk einatt við hliðina á bonum, og brosti
að eins öðru hvoru framan í Filippus Harcourt, sem var
í sýnilega íllu skapi.
Enda þótt hann teldi Patrick eigi keppnaut sinn,
þótti honum þó ekki gaman, að sjá hana láta svona mik-
ið við annan, en hann.
„Hann ber sig að eins svona vel, til þess að svo
skuli sýnaat, sem hann sé heilbrigður“, hugsaði Hareourt.
„Það er deginum ljósara! Hún vorkennir honum líklega
— nema —u
Filippus gjörðist allt í einu að mun alvötugefnari
á svipinn.
„Nema það séu peningarnir hans, sem hafa að-
dráttarafiið á hana! Að þau hafi einu sinni verið trú-
lofuð, því trúi eg ekki! Það er ekki sennilðgt, að hÚD
hefði þá komið hingað! En nú sé eg, hverju fram vind-
ur í kvöld!u