Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.04.1913, Blaðsíða 3

XXVIL, 13.—14.
ÞJOÐVILJIlsíí,
51
Austurriki.
f 27. janúar þ. á. andaðist Raiiux,
•rkihertogi, 86 ára að aldri.
Hann var mjög hneigður fyrir listir
•g vÍ8Índi.
Ekkja lifir hann, Maria CatoUna að
safni.
Þýzkaland.
Frakkneskt eimskip rakst ný skeð á
þýzka aeglskipið „Pangani", í grennd við
Hague-höfðann á FrakkJandi, svo að það
sökk.
Þar drukknuðu alls 30 menn.
Rússland.
í febrúar þ. á. (1913) voru 300 ár
liðin, síðan er PoTreanoio-keisara-ættia hófst
til valda á Rússlandi, og var þess minnzt
þar með hátíðahöldum, — veitt, og upp-
gjöf pólitiskra saka, og þó að vísu í mjög
| takmörkuðum mæli.
I Félag nokkurt í Pátursborg hefir ný-
lega keypt Rujidala-fossinn á Finnlandi,
— og ætlar að leiða þaðan rafmagn til
Pétursborgar.
Kaupverðið kvað hafa verið 4 millj.
og 600 þús. finnskra marka (eitt finnskt
mark = 72 aur.)
Victoria Louise prinsessa, einkadóttir
Vilhjálms keisara, tnilofaðist nýskeð Ernst
Augutt, syni Cumberlandshertogans.
Enn fremur er mælt, að Olga, yngsta
dóttir Cumberlandshertogans, sé föstnuð
Adalbert, þriðja elzta syni Vilhjálms
keisara.
Talið er víst, að mágsemdir þessar
leiði þá og til tullra sátta milli Vilhjalms
keisara og Cumberlandshertogans. — En
þar hefir verið kalt á milli, með því að
faðir hertogans var, sem kunnugt er,
■viptur ríki í Hannover árið 1866, og
því hefir hertoginn enn eigi viljað gleyma,
nó heldur hinu, að eigmr Hannover-kon-
ungsættarinnar voru þá og upptækar
gjörðar, og hefir enn eigi fengist skilað,
en Prússar lagt þær í sérstakan sjóð,
„Welfa“-sjóðinn, og notað á ýmsan hátt
í pólitisku augnamiði.
Bandaríkin.
All-mikill ágreiningur risinn milli Breta
og Bandamanna, er stafar at því, að
Bandamenn haí'a ákveðið, að skip sjálfra
þeirra, er Panama-skurðinn nota, skuli
ekkert gjald greiða, en að eins skip ann-
ara þjóðerna.
Bretar vilja á hinn bóginn eigi, að
skip Bandamanna standi betur að vígi í
þessu efni, — telja það geta spillt fyrir
verzlan sinni.
Leikkona nokkur, tíaby Deslys, sem
sagt er, að verið hafi væn og góð vina
Manuel’s, fyr konungs í Portugal, kvart-
ar undan því, að á leið til Bandaríkj-
anna hafi verið stolið frá henni dýrgrip-
um, er alls voru um 180 þús. króna virði.
Leynilögreglumaður, er komast átti
á snoðir um hver þjófnaðinn hefði fram-
ið, var skotinn til bana, — veginn af
einhverjum óþekktum manni.
Á Filippseyjunum, er yfirráðum Banda-
manna lúta, sem kunnugt er, kvað hafa
verið all-miklar róstur í öndverðum jan-
úar þ. á., — drepið eitthvað af setuliði
Bandamanna þar, og þó eigi að mun.
Það mun hvívetna vera svo — og á
svo að vera —, að alls staðar ííki óánægja,
meiri eða minni, þar sem þjóðerni lýtur
yfirróðum einhvers annars þjóðemis.
Mexico.
Þaðan þeirra tíðmda getið, að eld-
fjallið Colíma hefir verið að gjósa, og
hefir því fjöldi manna flúið, er heima
átti í bæjum, sem næstir eru eldfjallinu.
Mælt er, að nokkrir menn hafi og
íarizt, en fregnir enn óljósar um þessi
efni.
Marocco.
Frakkar hafa nú ný skeð lýst Mar-
oeco að fullu og öllu háð sinum yfirráða-
og a »rndar-rétti, og hafa Pjóðverjar tjáð
sig þvi fyllilega samþykka, — þótt eigi
komi þeim að vísu það mál írernur við,
en kettinum.
Talsverð óánægja á hinn bóginn hjá
landslýðnum þar syðra, og þvi nýlega
ráðið á frakkneskan herflokk, sumir drepn-
ir, en aðrir særðir.
[Kina.
Eptir kaþólskum kristniboðum í borg-
mni Haining í Kvangsí-héraðinu, er það
haft, að yfirvöldin þar hafi ný skeð látið
168
margt i fari hcnnar, sem eg skil ekki, en eg ann henni
þó, og geri það einat,t!“
Lola vsrð náföl.
Aldrei bafði hún áður kennt, slíkssársauka, né fund-
i*t sér jafn freklega misboðið.
„Það er skritið, að fara að gera þess játningu fyrir
méru, mælti hún, og héJt röddinni þó niðri i sér. „Jeg
í nynda mér, að það eigi að vera gert mér til hegning-
ar; — en yður gleymist, að þér hafið fengir mér vopn i
hendur! Þér elskið stúlkuna, en réttvisinni fáið þér þó
eigi sfstýrt! Þér viljlð lóta, sem þér vitið eigi af flótts
hennar, en þér getið eigi vænzt þess, að aðrir tjái sig
jefn óheiðvirða, sern þér!“
Hún stóð nú upp, og ætiaði að fara, en Pf.triek
greip þá i handlegginn ó henni.
„Biðið ögn!u mælti hann. „Það var nokkuð enn
eptlr! Jeg hefi gjört yður jétningu mina, en þér eigið
eptir, að gjalda mér i sömu mynt! Á jeg að leysa yður
af hólmi? Þér komuð hingað i þeim ákvoðna tilgangi,
nð neyða mig til þess, að lúta vilja yðar! Þér voruð
gengin úr skngga um það, að koma yðar til berragarðs-
ina gæti eigi borið tilætlaðan árangur. ©n verður tilviii-
unin yður til hjálpar! Erindi yðar var að þessn sinni
oigi það, að minnast á dýrgripina sem yður hntði fcorfið,
heldur hitt, að gefa mér í skyn, að léti eg‘ eigi að vilja
yðar, mynduð þér gera allt, sem i yðar valdi stæði, til
að svívirða, og aleyðileggja stúlKuna, sem eg ber óst til!
Yiliið þér ekki játa, að það sé hreinn og beinn sannleiki.
tem eg fer með?“
Þreytan, og ellin, var nú, sem horfið af ardlitssvip
hans, oð fríðari mann, en hann, hafði hún aldrei litið
157
Msry fannst það engu likara, en að hún vaknaði af
hræðilegum draumi, er fcóm heyrði frúnn snúa lyklinum,
og fótatsk hennar hvarf benni siðan.
Hún stóð á miðju gólfi í herberginu sinu, og skim-
aði vandræðalega i allar áttir.
Það var að vísu hiti i veðrinu, en þó ekalf hún,
og nötraði
Loks tókst henni að ná sér i stól, — settirt á hann
greip hönum fyrir andlitið, og reyndi siðan, að gera sér
grein fyrir því, hve hörmulega ílla nú var komið fyrir
henni.
öat hún þá eigi annnð, en rennt fyrst huganum til
Pntrick’s Barminster’s, — minn*t þess, hve hörkulegur
hann hafði orðið ó svipinn og hversu hann hafði hvítnað
albir upp.
Var henni og, sem enn heyrði hún reiðina, ogfyrir-
litninguna, sem hafði lýst sér i málrómi hans.
Hún fann, að þessu myndi hún aldroi geta gleymt!
En þá rrinntist hún þesa, hvað því olli, að hún
varð að þola þetta mótlæti, og þá var, sem sórsaukinu
þokaði íyrir gleði-tilfinningunni.
Hún var lítilsvirt, og fyrirlitin, én Patrick hafði
húu þó bjargað.
Þó að hún sæi hann aldrei framar, hlaut þetta þó
æ að dríga úr sársauka hennar.
Líklega hefði hverri óreyndri, og barnslegri stúlku,
á svipuðu reki, sem Mary var, orðið það, að láta algjör-
lega hugfallast, en hvað Mary snerti, var, sem mótlætið
gæfi henni stillingu, og þrótt, enda var húu því og vön-
ust, að standa ein sins liðs, og búa alein að hugsunum
sínurn.