Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.04.1913, Blaðsíða 5

XXVIL, 13.-14.
I> JOÐ VIL JINN.
B3
andaðist Kjaitan prófastur Einaisson að
Holti undir Eyjafjöllum, — hafði verið
* meira eða minna veikur síðan um
hátíðar.
Síra Kjartan var fæddur að Ytri-
Skógum í Rangárvallasýslu 2. febr. 18B5.
— Foreldrar hansvoru: Einar Kjartans-
son, prssts Jónssonar, og kona hans Helga
Hjörleifsdóttir frá Drangshlíð.
Hann lauk stúdentsprófi 1878, og tveim
árum síðar (1880) embættisprófi á presta-
skólanum, og vígðist þá um haustið sem
prestur að Húsavík í Suður-Þingeyjar-
sýslu prófastsdæmi, en fékk síðan veit-
ingu fyrir Holtsprestakalli undir Eyja-
fjöllum árið 1885, og gegndi þar síðan
prestsembætti til dánardægurs.
Prófastur í Rangárvallasýslu prófasts-
dæmi varð hann árið 1890.
Síra Kjartan var tvíkvæntur. — Var
fyrri kona hans Guðbjörg Sveinbjarnar-
dóttir, prests í Holti Guðmundssonar, en
seinni kona hans Kristín Sveinbjarnar-
dóttir, ritstjóra og prests Hallgrímssonar,
og lifir hún mann sinn.
Hann var námsmaður mikill á skóla-
árum sínum, og mun hafa verið i röð
fremri klerka hór á landi.
Maiinalát.
—O—
Eins og getið var um í 24.-25. nr.
blaðs vors f. á., andaðist húsfreyjan Þmíd-
ut Gudmundsdóttii að heimili sínu Meiri-
Hattardal í Súðavíkurhreppi í Norður-
ísafjarðarsýsln 13. marz f. á. (1912).
Hún var fædd 2. okt. 1852, og voru
foreldrar hennar: Guðmundur Jónsson,
Eggertssonar prests, Snæbjörnssonar, og
Halldóra Ásgeirsdóttir, Jónssonar prófasts
í Holti i Önundarfirði.
Þuríður sáluga ólst upp hjá foreldr-
um sínum að TJppsölum í Súðavíkur-
hreppi, og dvaldi hjá þeim unz hún
fluttist sem vinnukona að Ögri, til Þuríð-
ar Ólafsdóttur, er þar býr enn, og þá
var ekkja.
I Ögri kynntist hún eptirlifandi eigin-
manni sínum, Ólafi hreppstjóra Jenssyni
í Meiri-Hattardal, og giptust þau 9. ágúst
1877.
Dvöldu þau hjónin fyrst tvö ár i hús-
mennsku í Vigur, en fengu jörðina síðan
til ábúðar, eptir lát Önnu Kristinar Eb-
enezersdóttur, fyrri konu Sigmundar heit-
ins Erlingssonar í Vigur, og bjuggu þau
síðan góðu búi í Vigur í fimm ár.
Ur Vigur fluttu þau síðan að Meiri-
Hattardal i Súðavikurhreppi, og bjuggu
þar jafnan síðan, unz þau brugðu búi,
fyrir tveim árum.
A]ls lifðu þau í farsælu hjónabandi í
35 ár, og varð alls tíu barna auðið. —
Dóu fjögur barnanna í æsku, og tvær
dætur, uppkomnar og mannvænlegar,
misstu þau á sama árinu, fyr fám árum.
Á lífi eru nú fjórar dætur þeirra, og
eru þær þessar:
1. Anna María, gipt Asgeiri D. Bjarna-
syni, hreppstjóra Jónssonar í Tröð
í Alptafirði.
2. Þuríður, gipt Gunnlögi Torfasyni
í Hattardal.
3. Victoria Júlía, gipt Sveim bakara
Sigurðssyni á Flateyri í Önundar-
firði.
4. Halldóra Rannveig, ógipt í föður-
húsum.
Þuríður sáluga var kona fríð sýnum,
vel greind, og gædd góðu minni, eins og
hún átti ætt til. — Hún var og forstands
kona, reglusöm og myndarleg í sér, um-
hyggjusöm og góð móðir barna sinna,
ástrík eiginkona og stjórnsöm og dug-
andi húsmóðir, en frásneidd allri léttúð,
bæði í andlegu og verklegu tilliti.
Börnum sínum lét Þuríður sáluga sór
annt um að veita sem bezt uppeldi, svo
að þau yrðu eigi jafnöldrum sínum síð-
ari, en öllu heldur fremri, að því er snerti
siðprúða hegðun, kunnáttu í handavinnu
o. fl.
Hið þunga mótlæti, er henni mætti,
er hún varð, á sama árinu, að sjá á bak
tveim uppkomnum og efnilegum dætrum
sínum, bar hún með dæmafáu þreki og
hugprýði, en brátt tók þó heilsu hennar,
eptir það, að hnigna.
Banaleguna, er varð henni bæði lang-
vinn og þungbær, bar hún og með hug-
prýði, og þráði þá að lokum heitt hvild-
ina, eptir þreytu og örðugleika lífsins,
Þuríðar sálugu er sárt saknað af öldr-
uðum eiginmanni, börnum, vinum og
vandamönnum.
Friður sé með henni.
S. 2.
165
að lítast vel á sig, og yrði þvi, að tnka hann öðru vísi.
Hún gekk nú út úr herbergi sínu, og niður gang-
inn, un* hún kom að dyrnnum á herbergi Patrisk’s.
Júlía hafði sagt henni, að hRnn væri kominn á fæt,-
ur, og sæti i skrifstofu sinni
Hfm barði því þegar eð dyrum, og gekk rakleiðis
inn, er hún heyrði Patrisk segja: „Kom inn!“
Hann sat við skrifborðið sitt, og komu hrukkur í
ennið á honum, er hann leit upp, og sá, hver komin var.
Lola tók eptir því, og styggðist að mun.
,Mér þykir leitt, að verða að gera yður ón»ði!“
mælti hún, og gerði sig fremur drembilega í málrómnum.
„En nauðsyn brýtur lög!“ mælti hún síðan.
Petrisk stóð upp, og studdi annari höudinni á borðið,
en hinni hélt hann um stólbrikina.
„Sem yður þókriast!“ mælti hann mjög þurlegs.
Lolu varð litið é hann. En hve henni sýndist hann
breyttur!
Daginn áður bafði henni, þótt veiklulegur væri hann,
vir*t iiann vera allra manna friðastur sýnum, en nú
virtist henni hann gamellegur, og kinnfiskasoginn, og
orðinn allur af manni genginn.
Henni þótti því réttast, að vikja fyrst talinu að sjálf-
um honum, og tyllti sér því á stól, sem stóð rétthjá skrif-
borðinu.
„Eins og eg sagði, þykir mér mjög leitt, að verða
að ónáða yður“, mælti hún, „ og er eg hrædd um, að
þetta leiðinda mál — jeg á við atburðinn, sem gerðist
hérna í gærkvöldi — hafi því miður haft eigi góð áhrif
á yður“.
„Það er nú komið, sem komið er“, svaraði lávarð-
159
Engu að síður gazt henni þó be*t »ð honum, eins
og á stóð, enda fleygði hún þá og öðru svartleitu fati
yfir herðarnar á sér, lét á sig hattinn, sem einnig var
mjög blátt áfram, og hirtþ eigi, að láta á sig glófa, eð*
vetiinga.
Fyrir utan gluggann hennsr var dálltið útskot, og
tækÍBt hanni að ktöngrast eptir því, unz komið væri að
glugganum í næsta herberginu, virtist henni hægra, að
komast þaðan ofan á jörðina.
Þetta var ekki bættulaust, en í þvi skapi, sem Mary
var, kunni hún ekki að hræðast.
Hún hinkraði nú ögn við, — lypt' sér eigi þegar
út um gluggann, en beið þess, að allt yrði að lokum
alveg kyrrt og hljótt i húsinu.
Loks skreið hún síðan út um glugann, og fikraði
sig nú, með sem mestri varkárni, fet og fet eptir glugga-
útskotinu.
Hún hafði ákafan hjartslátt, og skalf ö)l, og nötraði.
Loks nam hún staðár, er hún var komin að hinum
glugganum, og saup nú í sig veðrið.
Glugginn virtist hvíla á nokkurs konar súlu, og sá
Mary að á henni myndi hún geta fest fæfcur hér eða þar,
un* húa kæmist alla leið til jarðar.
Loks komst hún klakklaust til jarðar, og varð henni
það þá fyrst ljóst til fulls, hvílíka glæfraför hún hafði
farið.
Hún hafði rifíð sig til blóðs á höndunum, — líkam-
inn var henni allur sar-aumur, og skjilfti í henni, eptir
alla áreynzluna.
Mary varð því að hvíla sig ögn, og reyna að safna
kröptum.