Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 04.09.1913, Blaðsíða 1
vM[
7 7L7L
AðflntnÍDgsbannið.
(Nýs þjóðaratkvæðis krafist.)
Tveir austfirzku þingmannanna (þ. e.
G. Eggerz og dr. Valtýr) vilja, að leitad
sé ad nýju þjódar-atkvœdis um þad, hvort
adflutningw áfengis skuli bannadur hér
á landi.
í þessu skyni hafa þeir í neðri deild
borið fram svo látandi þingsályktunar-
tillögu:
Neðri deild alþingis ályktar að skora
á stjórnina, að láta fara fiam leynilega
atkvæðagreiðslu allra alþingiskjósenda á
landinu um það, livort nema skuli úr gildi
lög nr. 44, 80. jðlí 1909 um aðflutnings-
bann á áfengi. Aðkvæðagi eiðsla þessi fari
fram fvrir 1. júlf 1914.
Eins og neðri deild nú er skipuð,
vonum vér þó, að tillaga þessi nái eigi
fram að ganga.
En sýnt er nú — evo sem hver maður
og einatt hefir mátt vita — að við shk-
um ái ásum á áfengisbannslögin má einatt
búast, og það upp aptur og aptur.
Starfsemi Good-Templara, og annara
bindindisvina, er sþví síður en ekki lokið.
nAI-óvÍ8t, að henni verði það nokkuru
sinni. —
Læknahéraða-fjölgnnin.
rrumvörp, er lúta að stofnun nýrra lækna-
hóraða, eiga mjög örðugt uppdráttar á þinginu
að þessu sinni.
Snemma á þinginu, var nefnd skipuð í neðri
deild, til þess að íhuga, og gera tillögur um öll
slik má), er þÍDginu bærust, en uefnd þessi hef-
ut enn eigi, er þetta er ritað (31/8-’13) látið nppi
neitt álitsskjal um málin, og ætlast þvi auðsjá-
anlega til þess, að ekkert þeirra nái fram að
ganga.
Ritstjóri blaðs þessa (Sk. Th.), sem var fluttn-
ingsmaður eins frumvarpsins, þ. e. um stotnun
læknishéraðs i Bolungarvíkurverzlunarstað m. m.,
sá sig þvi ný skéð (þ. e. 28. ág. siðastl. að morgni)
til knúðan til þess, að biðja forseta neðri deild-
ar, að gefa nefndinni alvarlega áminningu.
Ekki hefur þetta þó enn hrifið minnstu vit-
und.
Eptir því, sem vér höfum hlerað, mun það
þó eigi vera nefndin öll, en meiri hlnti hennar,
sem valdur er að þessu.*)
En örlög málanna eru nú þegar séð á þessu
þingi, nema eitthvað alóvænt verði.
Meiri hluti nefndarinnar vill eigi fjölga lækna-
héruðunum, úr því sem komið er.
*) Tveir nefndarmannanna (hr. Halldór Steins-
son og sira Kristinn 'Daníelsson), sem flytja og
sitt frumvarpið hvor, um ný læknishéruð, munn,
sem von er, vera sár-Ieiðlr yfir háttalagi hina,
en fá ei gi að gert.
Skáldin.
Við 8. umræðu fjár'aganna f neðri deild (23.
ág. þ. á.) vildi Bjarni frá Vogi eigi gera Guðm.
skáld Guðmundsson lægri að sMldlaunum, en
Einar Hjörleifsson, Guðm. MagnúsEon, og Þor-
stein Erlingsson.
Taldi hann Guðmund yrkja „formfegurst11, og
„lyriskast“, og vera og „afkastámestan allra ís>
lenzkra skálda“.
Niðurstaðan varð þá og sú, að Guðm. skáldi
Guðmundssyni var þokað ögn upp, þ. e. gerður
jafn síra Valderaar Briem, eða ætlaðar alls 1600
kr. yfir fjárhagstímabilið.
En nú er að vísu eptir' að vita hvað efri
dcild gerir.J
Henni hafa skáldin tjáð vankvæði sín i all-
löngu erindi, þ. e. þrjú þeirra Einar, Guðm.
Magnússon, og Þorsteinn.
Vilja þeir, að deildin hlutist til um, að þeir
haldi óbreyttum sömu skáldlaunum, erhafthafa;
þ.J e. fái hvor um sig 1200 kr. árlega, i stað
2000 kr. að eins yfir fyrra ár fjárhagstimabilsins.
Nú leggur hver lesandanna það til málanna,
sem honum sýnist.
Mannalát.
—O—
18. júní þ. á. andaðist í Botni í Súg-
andafirði, í ’Vestur-ísafjarðarsýslu, bónd-
inn Pálmi Lárentíusson.
21
á komið, hvað ókkur snertir, þegar við giptumst! Getur
nú ekki verið, að eg hafi þá horfið aptir, til að láta þig
vita, að nú væri allt orðið annað?“
Hann horfði alvarlega, og ákveðið, á hana.
„Muríel! Er þér það þá vel ljóst, sem þú segir?“
mælti hann.
„Já, fyllilega!“ svaróði hún. „Mér þykir nú orðið
vænt um þig!“
Hann svaraði engu, en faðmaði hana að sér, og
varir þeirra mættust.
Hálf-grátandi vafði hún sig að honum.
Nú hafði hún að lokum fundið friðinn, og ánægjuna.
Allt í einu heyrðist nú töluvert hark.
Muriel og Henry sneru sér bæði við í senn, og gátu
þá gryllt i hvað orðið var.
Brúin hafði hrunið ofan i djúpið.
Þau horfðust í augu, og skildu nú, hvar komíð var.
öll björgunarvon var horfin.
#
*
* *
Hvorugt þeirra gat siðar gert sér grein fyrir, hve
lengi þau höfðu setið í myrkrinu.
Stundum spjölluðu þau saman, — töluðu lengi um
það, hve heitt þau elekuðu hvort annað, og skildu þá
fyllilega hvort annað.
Muriel fannst þá því likast, sem hún væri ferðamað-
ur, er lagt hafði af stað þaðan, er gæfan hefði átt heima,
og ætti nú eigi aptur kvæmt þaugað.
* *
*
- . .i ’jr