Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 04.09.1913, Blaðsíða 1

40.-41. tbl.
Reykjavik 4. september 1913.
XXVII. árg.
Steingrímur Thorsteinsson
fyrri’ en þeim auðnaðist sólina að sjá
og sviptign af ljósum degi.
19. maí 1831. — 21. ágúst 1913.
Miimingarljóð.
i.
Svanurinn þagnaður. Hljóðnaður söngur á heiðum
Hatmur og Þökk faðmast grátandi’ á almannaleiðum.
Friðgrænum frá
frjódölum angurvær þrá
líður að brimsölum breiðum.
Hnigin er göfgasta gígjan úr meistarans hendi,
guðamál listar og snilldar er þjóð vorri kenndi.
Huggeislinn hans
hjarta hvers einasta manns
unun og sólblíðu sendi.
Harmfögur tregar því hjartfólgna þjóðskáldið góða
hreimgöfug tjallkonan, móðir hans síungu ljóða.
bjartasta bar
brúðartign hennar um mar
mál hans til menningarþjóða.
Þá grétu’ yfir Undinu íslands-fijóð,
er *Islands riddarans« frásögn dýra
á fegursta málinu’ hann færði þjóð,
sem fleira listanna gullið skíra.
Og svimháan Byrons og Shakesjaeare’s anda.
hann sál vorri lét fyrir skýran stand.a
Oss hefir hann dýrsiu demanta sótt
úr draumlöndum Heine,s og Goethe’s sölum,
og frætt svo um heilaga himindrótt
á hæðunum Olymps — þann snilldarþrótt
í litskrúði og marmara’, er mænir hljótt
frá musterum hrundum í Grikklands dölum
og talar þó skýrar en tungan snjalla
um tignarmark andans og fegurð alla.
Hann leiddi’ oss og fræddi um lindigöng
ljóðheimsins hvar sem hann talaði og söng. —
Af sólskinslöngun var lífsþrá hans sprottin,
í listinni hvíldi ’ann sig, mælti við drottin.
Þar átti’ hann sinn himin og aðal-skjöld
fram á æfinnar hinsta kvöld.
j Núj er hann seztur að söngvum hjá Jónasi og Bjarna,
samstilltum listhreimi bifast hver einasta stjarna!
Heiðskir og hljóð
haustkvöldin bera þann óð
dýpst inn í brjóst vorra barna.
II.
1 » Unadal« söng hann um elskunnar frið,
svo æskan komst dreymin í sakleysi við, —
hann lýsti’ inn í huldulands heima.
Um lundinn og dalina, lautir og mó,
um ladauða vogana’ i blíðkvöldsins ró
með skaldinu sælt var að sveima.
Og gott var með Steingiimi’, er glampaði um sið
á Gilsbakka skógdrög og Laugaidals hlíð
að aftni hin sífagra sunna!
Hver blettur varð ljúfari’, er ljóðdísin hans
þar lagt hafði skínandi minmngarkranz.
Og gott er svo góðum að unna!
HI.
Með Aladdins lampann í hægri hönd
að hásæti Persa landa,
um æfintýranna Austurlönd
að Eldorado og Gózenströnd
hann lýsti’ oss með eldi og anda.
með dísum ljósum í léttum blæ
vér liðum í veldi drauma
um Himinfjallanna heiðan snæ
og heilaga Ganges strauma.
Hann túlkaði sál vorri söngva þá,
er svífa’ undir pálmum i Austurvegi.
Hann beindi til ljóssins barnsins þrá,
við börnin sin skilið gat hann eigi
IV.
Og frjálsan’ og göfgari ættjarðarást
er óvíst að neinn hafi bonð;
þann taldi’ hann sinn fjandmann, er fósturjörð brást
og fetaði í kúgarans spori.
Fyrst geystist hann ólmhuga’ og glóð brann í sál,
unz gætnin með reynslunni lægði það bál.
En sama var vonin hans, víðsýn og há,
um viðreisn á komandi dögum, —
og hamingjudaginn i hylling hann sá,
er heimtum vér rétt vorn að lögum.
Þá varð hann sem brúðgumi blíður og hýr,
er brosandi faðmi að unnustu snýr.
V.
Svo kveðjum vér þig síðsta sxnn
vort sólskinsbarnið kæra!
Vér þökkum hlýja hreiminn þinn
og hjartans gullið skæra.
Þú hefir gefið oss þann arf,
sem æðra er dýrum seimi.
Það lifir allt þitt æfistarf
i ódauðleikans heimi.
Þér opnast dýrðar ómhvolf við
þar ymja gullinstrengir,
er roðnar lyng í rjóðri og hlið
og rökkrin hjá oss lengir.
Er faðmar þig „hið fagra haust“
og fóstran söngs og ljóða,
vér teygum yndi endalaust
úr ómlind skáldsins góða!
Guðm. Guðmundsaon.