Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 16.09.1913, Blaðsíða 5

XXVII., 42.-43.
ÞJOÐVILJIIvN
165
5 þús. Jcróna, hvort drid, þ. e. 10 þús.
króna, og þact þó act eins mect þvi
skilyrdi, ad héradid leggdi þá sjálft
fram 20 þús.
Skírskotaði nefndin í þessu efni til
þess, að sú væri venjan orðin, að lands-
sjóður leggði aldrei fram meira, en þriðj-
ung kostnaðar, er um bryggjugjörðir í
hinum eða þessum kauptúnum landsins
væri að ræða.
Þegar hér var komid,\ virtist »brim-
brjóts«-málid þá horfa all-óvænlega vid,
og varð þvi, ef vinnast skyldi, að taka
á öllu, sem til var.8)
„Brimbrjóts“-málið varð ad vinnast,
og — minna en tillaga mín fór fram á,
varð héraðinu alls eigi boðið.
Málið vinnst, þ. e. tillaga Sk. Th.
nær samþykkí neðri deildar
Alþingis.
Leikar fóru þá og svo, er til atkvæða-
greiðslu kom í deildinni:
ad tillaga min (Sk. Th.), þ. e. 20
þús. króna fjárveitingin var sam-
þykkt med 19 atkv. gegn 6.
20 þús. króna lánveitingiri^nádi og
samþykki deildarinnar.
Mátti heita, að þeir reru einir á bát-
kænunni, fjárlaganefndarmennirnir, er ris-
ið höfðu gegn tiliögunni.
Sjaldan — et nokkurn sinni — i
þingsögu Alþingis, er fjárlaganefndinhefv
farid flatar.
Sumir fjárlaganefndarmannanna urðu
þá og svo afar-gramir, er þau urðu
8) Tíðast er litið svo á., sem má.1 það sé
unnið, er fjárlaganefndin mælir með, en hitt þá
•og tapað, er hún leggst móti, — shr. þá og: í
nefndinni æ sjö menn, þ. e. nær þriðjungur
•deildarmanna, er atkvæði greiða.
leikslokin, sem fyr segir, að þeir snerust
gegn lánveitingunni til „brimbrjótsins“,
þ. e. greiddu nú atkvæði gegnhenni,
þvert ofan i þad, er þeir höfdu sjálíir
samþykkt rétt ádur i fjárlaganefndinni.
Nú er málið í gott horf komið, —
þ. e. eptir því, sem frekast varð á þessu
þingi, og reyndar i mun betra horf, en
eg (Sk. Th.) hafði, í byrjun þingsins, og
fyrir þing, þorað að gera mér enda allra
minnstu vonir um.
Það er sjaldnast sigurvænlegt, að vera
í allra fámennasta ílokkinum á þingi.
Og þó er einn oft sterkastur, — er
málefnið er gott.
Gleði eins, — gleði allra.
Urslitin, sem orðin voru þá þannig
í neðri deild, fengu mér (Sk, Th.) að sjálf-
sögðu eigi all-litillar gledi.
Horfur málsins höfðu verið allt annað
en glæsilegar.
Og nú var þá sigurinn unninn.
Daginn eptir símaðý eg þá og kjós-
endum mínum í Norður-ísafjarðarsýslu (í
Bolungarvíkurverzlunarstað o. fl.) tíðindin,
sem gjörzt höfðu, — vildi, ad þeir gœtu
og sem fyrst gladzt yfir þvi, sem áunnizt
hafdi.
Vona og, að svo hafi orðið, — þótt
eigi yrði enn lengra komizt.
(Meira.)
í gveininni: „Úr „eldhússdag8“-umræð-
unum“, sem birt er i 40.—41. nr. blaðs vors þ.
á., hafa — við prentunina — slæðzt inn stöku
prentvillur, og enda smá-orð fallið úr.
Var þó allt, eða þá flest, þess eðlis, að sjálf-
lesið var í málið, en þykir þó róttara, að af-
sak • ð só.
„Þjóðvina-félagið".
(Hvað á aðal-fundi þess gerðist.)
Aðal-fundur „Þjóðvina-félagsins var
haldinn i fundarsal neðri deildar i Al-
þingishúsinu og hófst kl. 5 e. ’n. 12. sept.
Forseti neðri deildar, síra Magnús
Andrésson, stýrði fundinum, eptir tilmæl-
um forseta félagsins.
A fundinum skýrði forseti félagsins,
dr. Jón Þorkelsson laidskjalavörður, stutt-
lega frá störfum félagsins, síðan hann
tók við forsetastörfunum.
Lagður var fram reikningur félagsins
frá tið hr. Tr. Gunnar ssonar, þ. e. til
loka ársins 1911.
Eptir reikningi þessum átti félagið
þá 89 kr. 26 a. í sjóði.*)
Að öðrh l'evti var þess getið, hvað
reikning þenna snerti, að yfirskoðunar-
menn félagsms (hr. Einar ritstjóri Gunn-
arsson og Olafur G. Eyjólfsson verzlun-
arskólastjóri) hefðu að vísu litið yfir hann,
en — gefist þó upp við að endurskoða
hann. —
Höfðu þeir kvartað eitthvað yfir því,
að þeir hefðu eigi fengið svo nefnda
„Sjóðsbók“, né heldur hefði „Höfuðbók-
in“ verið sem reglulegust að færslu.
Niðurstaðan varð því sú, að frestað
var (eptir tillögu Sk. Th.J, að samþykkja
reikning þenna, og ætlast til þess, (eptir
tillöga Jóns 01.), að hann yrði endur-
skoðaður af yfirskoðunarmönnunum, er
aðal-fundur nú kysi.
Þá var og lagður fram reikningur
') Reikningurinn bar það með sér, að hr.
Tr. G. hafði fært félaginu til tekna 200 kr., —
gefið því þá upphæð að skilnaði, eða þá jafnað
reikninginn á þan hátt.
29
með því að skipstjóranum á „CormoraDt“ var farin að
deiðast biðin.
Læknarnir létu nú dót sitt upp í bátÍDD, stigu upp
d hann. og var síðan þegar lagt frá landi.
Vélarbátinn bar nú óðum áleiðis, út að gufufleytunni,
er var alferðbúÍD, og beið þess að eins, að vélarbáturinn
kæmi.
En er vélarbáturinn var rétt kominn að skipinu.
komu tveir menn, einhver af yfirmönnunum á skipinu,
og brytinn (hvítklæddur, frá hvirfli til ylja) — út að
öldu-stokknum.
„Ágætt, herrar mínir!“ Komið upp í skipið!“ k«ll-
aði stýrimaðurinn, og Ashley flýtti sér nú upp stigann.
„Gott kvöld!u svaraði Ashley. „Komum við til
muna ot eeint?“
„jjálf-tíma of seint!“ svaraði skipherrann „og er þó
enn eigi loku fyrir það skotið, að getum enn komizt til
Arneyjar, áður en klukksn er niu! Straumurinn er með
oss, og flýtir það drjúgum fyrir!“
„Hvernig leið drengnum, er þér lögðuð af stað?u
mælti Ashley, all-áhyggjufullur
Mjög ílla!“ svaraði skipherranD, og snöri sér undan.
.„Allt traustið er, þar sem þér eruð, herra minn!“
„Jæja! Af steð þá þegar í stað!“
Skipherrann samsinnti því, og gekk út að skip«-
hliðinni.
„Dragið vélabátinn upp! mælti hann.
Hásetarnir hlppu þegar til starfa.
„At stað þá, — rneð fyllsta hraða, sem unnt erl*
jkallaði hann til stýrimannsins.
26
Þrem stundar-fjórðuDgum siðar var vagninn al-til-
búinn, og kominn að húsdyrunum.
Dr. Ashley, og Wakefield, aðstoðarmaður hans, sem
var allvanur því, að svæta með deyfaodi meðulum, sett-
ust nú bíðir upp í vagninn, og óku síðan, sem hraðast,
úr garði.
Fyrir vestan þá var löng strandræma, og fram und-
an henni voru eyja-klasar all-miklir, en opinn særinu
hinum meginn, og þó — til að sjá —, sem alsettur væri
dálitlum dökkum dílum, eða blettum.
Það voru skip og bátar, því að fjöldi skipa átti þar
æ leið um.
Sól var mjög tekin að lækka á lopti, er þeir voru
komnir yfir hjallann, sem blasti við þeim, er þeir lögðu
af stað að heiman.
„Cormorant“, þ. e. eimbáturinn, hlaut nú að vera
brunandi einhversstaðar j eyja sundunum, en hvergi gafc
Ashley þó komið auga á hann, hvernig sera hann starði.
Sennilega skyggði einhver eyjan, eða þá hóllinn, á
bátinD.
En ef vélin væri nú í einhverju ólagi! Hann bar
lítið skynbragð á slíkt! Gat og eigi hugsazt, að eitthvað
hefði valdið þvi, að báturinn hefði alls eigi getað lagt
af stað?
Þá var einka-syni Tom Alexander’s engin lífs vonin!
Þetta fékk honum mikillar áhyggju.
En rétt í sömu andránni sá haDn hvítau díl í sól-
skininu, er hreifðist hægt og hægt, eða mjakaðist fram hjá
höfða nokkrum.
Þetta hlaut að vera eimbáturinn. Hann var odd í