Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 28.11.1913, Qupperneq 3

XXVII., 57.
J? JOÐ VIL JINN.
'215
'þau síðan í fjögur ár, en fluttusfTþá árið
.1907, tii ísafjarðarkaupstaðar.
Á^ísafirði áttu þau síðan fieimili i eitt
ór, !:en fluttust síðan til Bolungarvikur,
þ. e. til Bolungarvíkurverzlunarstaðar,
sem nú er, og dvöldust þar, unz þau,
árið 1912, fluttust aptur til ísafjarðar-
kaupstaðar.
Þó að hjúskapar-árin yrðu eigi fleiri
en þrettán, varð þeim þó alls ellefu barna
auðið • þar af tvennir tvíburar —, og
©ru nú átta barnanna á lífi.
Þau heita:
1. Petrína, 13 ára.
2. Ástrún, 12 ára..
3. Skúli 11 ára.
4. Gifðrnann Indriði Þórarmn, 9 ára.
5. Jón Elías, 8 ára.
6. Emilía Jósefína, 6 ára.
7. Þóróy Solveig, 2 ára.
8. Kristín Unnur, á 1. árinu.
Af börnunum, sem dáin eru, hlotn-
aðist einu eigi skírn. —- HinTtvö hétu:
•Guðmundur og Þórey.
Eins og gefur að skilja, þar sem börn-
in hlóðust þannig á, ár frá ári, gat líf
þeirra hjónanna sízt orðið sæidarlíf, —
hlaut að verða æ vaxandi strit pg áhyggj-
ur, sem foreldra-ástin gerir þó ögn létt-
bæran en ella.
A uppvaxtar-árunum hafði Þórður sál-
ugi vanizt allri algengri bændavinnu til
Iands og sjávar, og auk þess verið á þil-
skipi um tíma.
Bókband hafði hann og að mestu
numið af sjálfum sér, og varð honum
það nokhur stuðningur að vetrum, er
landlegur voru, ekki sízt þau árm, er
hann dvaídi i Bolungarvíkurverzlunar-
stað, og reri þar allar vertiðir.
Annars hneigðist hugur Þórðar sál-
uga Grunnvíkings mjög að bókum. —
En bæði skorti hann þar að mun tima,
enda hafði og eigi notið þeirrar mennt-
unar á uppvaxtar-árunum, sem nauðsyn-
leg var, né heldur — vegna stritsins og
baslsins fyrir lífinu — haft tök á þvi síð-
ar, sem skyldi, og löngun hans var.
Hann var og hagorður að mun, og
hefir — auk ýmislegra tækifæris-kvið -
linga — ort rimwr af Sálusi og Nikano r >
sem og af: Vigkœni kúahitdi.
Töluverðu safnaði hann og af kvið-
lingum eptir hma og þessa alþýðumenn
o. fl., sem og af þjóðsögum o. fl. o. fl.
Enn fremur safnaði hann og eða tíndi
saman ýmislegt (fræðigreinar o. fl.), úr
blöðum og timarítum, — ritaði dagbók
sína um nokkurra áia skeið o. fl. o. fl.
Yfirleitt hafði hann unað af öllu slíku.
og má því ætla, að tölitvert hefði legið
eptir hann af ýmiskonar drasli, hefði
honum enzt aldur, eða orðið að mun
lengra lífs auðið en varð.
Nafnið „Grunnvíkingur“ valdi Þórður
sér eptir það er hann fluttist áð Isafjarðar-
djúpi, til aðgreiningar frá ýmsum, er
samnefnt áttu við hann, -— hétu Þórðar
Þóröarsynir-' sem hann.
Má vera að metnaðUr hafi ogþiokkru
um ráðið, þvi maðurinn var framgjarn
nokkuð, — fann sig yfirleitt settan á allt
aðra hyllu í lífinu en hann vildi.
Að þvi er til stjórnmálaskoðananna
| Grol/t ráð.
í samfleytt 30 ár hefi eg þjáðst af
kvalafullri magaveiki, sem virtist alólækn-
anleg. — Hafði eg loks leitað til eigi
færri, en 6 lækna, notaðmeðul frá hverj-
um einstökum þeirra um all-laugt tíaaabil,
en allt reyndist það árangurslaua.
Tók eg þá að nota hinn ágæta bitter
Valdemars Pete^sen’s, Kína-lifs-elexírinn,
og er eg hafði brúkáð úr tveirn flöskum,
varð eg þegar var bata, og er eg hafði
eytt úr 8 flöskum, var heilsa mín orðin
svo miklum mun betri, að eg gat neytt
almennrar fæðu, án þess mér yrði íllt af.
Og nú ber það að eins stöku sinnum
rið, að eg verði veikinnar nokkuð var,
og taki eg mér þá bitter-inntöku, fer svo
þegar á öðrúm degi, að ‘jeg kenni mér
ekki uieins.
Jeg vil því ráða sérhverjum,- er af
sams konar sjúkdómi þjáiet, að nöta bitter
þenna, og mun þá ékki iðra þess.
Veðrnméti, Skagafirði 2Q. marz 1911.
Bj'órn Jónsson
kemur, var Þórður heitinn mjög eindreg-
inn sjálcstæðismaður, og því æ áhuga-
mikill um kosnirigaf o. fl.
Ótal mörguiri,, er Þórði sáluga Grunn-
vikingi kynntust í liíinu, er eptirsjá að
honum, og þájekki sízt ekkjunni, ersvo
mikils hefir misst, og stendur nú ein
uppi í lífintt með fjolmeiirian barnahóp.
. En „hvenær, sem kallið kemur, kaupir
sig enginn frí“, og tjáir því eigi um slíkt
að táía. V: " ! í
55
„Til
hr. Tómasar Allen
24 Irougate-stræti.
Bradfordu.
Nú bar og jafn framt svo við, að andvörp, og stun-
ur, og voDleysis-kvein, er lýatu al-ólýsanlegri sorg, heyrð-
ust bór og hvar í herherginu.
Jeg vissi, hvs.ð nú myndi í vændum, og þreif tvi
annari höDdinni .í handlegginp á Fraser, en hinni i borð-
plötuna og hvíslaði síðan að honum i skyndi:
«„Hertu nú upp hugann um hrið! Það mun bráðum
um garð gengið!“ , >
Jeg sá, að . Fraser þeit nú á jaxlinn, og var þess
albúinn, að taka hverju, er að höndum bæri.
'Síðan benti hanp — með þeirri höndinni, sem eg eigi
hélt i — þangað, sem honum þá heyrðist hljóðið koma frá.
.Sko, þarna!“ maglti hann lágt. Sko, þarna!u
Úr dimmunni, í því horninu, sem fjærst^ var, sást
nú einhver mannsmynd s ná-þokast fram í birtuna, hægt,
•og bljóðalaust,' -- og klæðnaðurinn svipaðastur því, er
tíðfcaðist á 'fyrstu ríkisstjórnar-árum Yictoriu drottningar.
Hann var í síðum, dökkgrænum kjól, og i gulleitu
vesti, með einkenniiógum leggingum.
Búxurnar voru mjðg nærskornar, Óg'festar, með bönd-
rim, rindiri stígyélá-ilj'arnar.
Um hálsinn hafði harin vafið stóreflis, hvitu háls-
hriýti,. og huldi það nálega hökuna.
En hnappárriir á kjótnum voru allir gylltir, og kjólS-
inn því meira skart-fat, en ella.
52
gerði mér mjög fár um, að heyra jafn vel hvert minnsta
hljóð.
Svari minu hvíslaði eg þó að honum. !
„Áður en „penny“- (þ. e. t1/, eýris-) pósturinn
hófit, og áður ón byíjað var, að1;nota frímerki, seldi
stjórnin umslög, er bréfin voru látio í, ög þegar umslag-
ið var borgað, þá var og, á þann hátt, borgað fyrir
flutniriginn á bréfinu, — fevipað fýrirkomlag, ems og
enn er notað, að því er snértir Umslög, sem frimerkja-
stimpillirin er á“. 1 h 1
„En umslögin sem stjórnin seldi, voru þeim tnegin,
sem ‘ufaúáskriptinni var ætl'áð rfð3 verau, mælti eg enn
Irem'uý' .prýdd ýmis ' koria'r1 iriýndúm, og hafði stjóruiu
látið fraágan ilstihálara anriazUÚm’ þjfð"*.
„Jeg hefi einu sinni“, lúælti egf enn ffemur, Bséð
eitt þéssara bréta á safni, ojg þaú erú’ nú í geypi-verði.
Og svona var nú bréfið, sem eg sá á borðinU vikuna,
serri ég gat úm“.
Fraser hrissti höfúðið', en 'rmélti súó snögglega:
„Það getur verið að einhver hafi komið þvi á póst-
inn í ógáti, — einhver fáfröður fáfækíingur, eða þá ein-
hver skólapiltÁrinn éf fil vill, piltu'f, sem á frimerkja-
safnbók, og ókúnnugt hefur þá verið úm verðmæti þess
konár' umslagáu, ' ’’ '
■Jeg hrissti höfuðið, gréip um • úlfliðinn á honum,
•og sleppti ekki takinu, en mælti:
; „Þetta héfði getáð' vbflð, ef -- “éf ekki’’—“
flJæja, ef ekki —^'mælti'' Ffaeer.Hil þess að herða
á mér ; ' '•
•t’!: j,Hefðí urnslágið vériðf,þarriáu, rtiiélti jág.
„Já, en þú sást það-’þé ' sagðiát rétt áðari haík sóð