Lögberg - 10.07.1889, Síða 3
inn 638 í sálmabókinni; sjera Jón
Bjarnason las 20. kap. í Postulanna
gjörn. og fiutti bæn á eptir.
Svo var kirkjuþingiuu slitið kl.
9 ft. Jónsmessukvöld.
Svar til Ijeiniskringlu
eptir Ottð/. Magnimon.
Þó nýlendan sje kölluð öll skógi vaxin,
j,á er liún j>að ekki öll; )>nð verða ekki
kölluð „mýrardrög" flónbreiður sem er
nð flnna eina eða tvær milur upp frá
vntninu, sumar margar rnílur á lengd
og jftfnvel á slika Aia má all-
viða finna innan takmarka nýleudunnar;
mjer er nær að halda að fullur fjórði
partur nýlendunnar sje annaðhvurt flóar
eða mýrlendi, sumt af ]>ví allgott engja-
land, sumt ljelegt, sumt alveg ónýtt,
sem er meiri partur af liinum stóru
flóum, eu gætu órðið eitthvert liezta og
arðsamasta land nýlendunnar, ef vatn )>*ð
sem á það safnazt í rigningartíð, skemmdi
J>að ekki, en gæti runnið burt strax;
allt þetta land rná gera gott með skurð-
um, af þeim scm liafa krapt í höndum,
j,ví íivíða gagna smáskurðir. Þetta sem
jeg hef sagt um skóglausa landið, liversu
mikið ]>að er, er sem nærri má
geta engin mæling en ágizkun, ekki
byggð á öðru, en daglega vaxandi þekk-
ing manna á bæði hinu byggða og ó-
byggða landi nýlendunnar.
„Þó þeir sjeu mitt í Ameríku, standa
þeir i þessari nýlendu eins greinilega
fyrir utan áhrif hins hjerlenda þjóðlífs,
eins og þeir sjeu heima á íslandi*1.
Það lítur út á þessari setning, sem
fleirum, að við nýlendumenn sjeum
smáir í augum „Hkr.“, lítur út fj'rir að
við lesum ekki mjög mikið og ekki
það blað einu sinni, og sjáum )>vi ekkert
hvaö gerist; af því jeg vcit að margir
af nýlendumönnum lesa „Hkr.“, væri vel
gert aö lýsing á hinu araeríkanska þjóð-
lifi, ekki sízt sem snerti búnaðinn, kæmi
út í fleiri myndum en liingað til í því
blaði, fyrst það veit svo vel, hvað langt
við stöndum frá áhrifum hius lijerienda
þjóðlífs. Jeg skal geta þess, nð fyrsti
flokkur íslendinga, sem liyggði Nýja-
ísland var í Ontario fyrsta árið á víð
Og dreif meðal hjerlendra manna, og
íslendingar úr ýmsum stöðum í Ame-
ríku fluttu til Nýja-íslands meðan það
vnr aðalnýlendan íslenzka hjer vestan
hafs. Ýmsar greinar í hinu hjerlendn
þjóðlífi liafa margir af þessum inönnum
verið fnrnir að þekkjn eða að minnsta
kosti meira en þeir hefðu verið heima á
íslandi. Ýmsir af þessum mönnum eru
enn í Nýja tslandi; bæði þessir menn og
þeir sem seinna liafa komið leita á
ýmsum tímnm í vinnu út úr nýlendunni,
og jeg liugsa að fiestallir af |>eim mönn
um hafi opm augun og líti í kring um
sig þar sem þeir ferðast um; margir af
þeim mönnum lenda í bændavinnu tima
og tíma, og sumir annað slagið svo ár
um skiptir. Það er óhætt að segja að
flestir af hinum eldri búendum Nýja
íslands liafi einlivern tima af veru sinni
lijer farið í bænda vinnu, j’lir lengri
eða skemmri tíma. Það lítur sto út
sem „Hkr“. lmfl litla hugsun haft um
það, hvort skoðun sú, sem iiún hefur
á Hfi okkar nýlendubúa, sje yfir höfuð
að tala byggð á góðum grundvelli eða
ckki, og eins livaí snertir nýlendu okk-
ar sjálfa. Jeg vil spyrja „Hkr.“ eins:
hefur landið í Dakota og Argyle ný-
lendunni verið það sama akurland allt
skógi vaxið svo saman sje jafnnhdi t. d.
akuryrkju þar og hjer? hafn þeir sem
þau lönd hafa byggt verið jafn-efnalaus-
ir og Ný-íslendingar? hnfa þnu pláss
verið höfð fyrlr afrjett, sem efnalaus-
um hefur verið htúgað saman á, eins
°g Nýja tsland? og |>ar á ofnn lðstuð
með öllu móti? — Bændur í Nýja-íslandi
sjá vel, hvað vinna þarf til endurbóta
í nýlendunni. Menn sjá vel að hveiti
akrarnir eru enn litlir og fl. þ. h. Ný-
lendubúar mundu vinna meira að hveiti-
rækt en þeir enn gera og munu vinna
að miklum mun nð þvi, j>eg:ir þeir sjá
sjer það fært og stofninn af kvikfjenu
er orðinn nægilegur til að lifa af;
meðan eru þeir að breyta skóglandinu
við hljótum að hirða og fara með kvik- ] ekki af; þeir sem hafa stórar fjölskyld-
i akurland, og eignast. meiri áhöld til
akuryrkju. Það er raunar fáttannaðen
kvikfjenaður sem gefur af sjer peninga
innan nýlendunnar, og sem eðlilegt er
verða bændur að auka fjárstofn sinn
sem unnt er, þrátt fyrir það hve landið
er óhentugt ó ýmsum stöðum til kvik
fjárræktar, euda er kvikfjenaður árlega
stórlega aukinn.
Það er reyndar von að fátækum mönn-
um, sem fara liingað í skóginn, ægi við
því, ef þeir hafa ekki verið í skóglandi
áður, eða þcgar þeir fara í vinnu í allt
öðruvísi lagað pláss eins og flestir sem
fara í bændavinnu í Dakota eða Mani-
toba annarsstaðnr. Þeir vita um efna-
leysí sitt, en sjá að þeir geta ekki selt
eina spýtu af hinum þjetta skógi, sem
fje okkar líkt og hjerlemlir menn, fyrst
við erum í sama landinu. Þessa lágu
hugsun haftt fleiri en Ný-íslendingar.
Ilvað gar'ðræktina snettir, |>á er ekki
liægt að bera á móti því, nð hinir ruddu
blettir í nýlendunni eru smáir, í sam-
anburöi við hveitiakrnna á sljettunum, en
jeg ber á móti því, að nýlendumenn hugsi
ekki um meira en að fulln.Tgjn heim-
ilisþörfum með ofurlitilli garðrækt, og
jeg er nálega viss um að aldrci kemst
inn sá hugsunarháttur, sem „Hkr.“ til-
færir, og kalla jog slíkt „liumbug”, sem
liún fer j>ar með; lika gæti liún gert
meiri gangskör, en hún hofur gert, að
kenna þeim „ófróðu“ eitthvað af hjer-
lendum búnaði, svo þeir fái ekki óbeit
á „byltiugum“. „Að það sjeu flest fá-
tæklingar — margir ofualaUsir—“, sem
flytja til Nýja íslands, er sntt, cn jeg
er ekki að öllu leyti samdóma „Hkr/
í því, að íslendingnr hati óviljnndi hlaðið
„ómegð" á nýlenduna. Fátækum, helzt
alveg efnnlausum mönnum, sem koma
til Winnipeg að heiman, eða annarsstað-
ar frá, er beinlíhis vísað hingað til ný-
lendunnar, nokkuð af þeirri ástæðu,
liversu Ijett sje fyrir hinn efnalausa
að lifa hjer, og svo hafa citthvað að
jeta. Því hinar nýlendurnar liafa bein-
línis viljað vern lausar við sem flesta
efnalausa menn.
Þegar menn koma til Winnipeg að
heimnn, þá er sagt við marga þeirra á
þessa leið: „Ef þú ert nlveg efnalaus og
ætlar út í einhverja nýlenduna, þá farðu
til Nýjn Islands; |>ar geturðu haft uög-
an flsk. Það er ekki til neins fyrir þig
að fara í aðrar nýlendur.*1 Þeim mönn-
um, sem sendir liafa verið ur hinum
ýmsu nýlendum, þegar landar koma að
heiman, er rækilega lagt á hjarta að
reyna sem mest að ná til sín þeim efn-
aðri. „Verið þið sjeðir í valinti; þið
sjáið það sjálflr. hversu mikill hngur það
er, að fá sem flesta efnamenn, þai sem
ur fram aö faern, sæta j.essu meiri part
ársins í fleiri ár: margir eldri nýlendu-
menn rjetta líka æðimörgum lijálpar-
hönd, betur en líkindi eru til.
„Hkr.“ jarf að atliuga vandlegar kring-
umstæðurnar, og af hverju framfaraleysið,
sem hún svo kallar, stafl hjá okkur nýlend-
ubúurr; henni virðist það vera þeim svo
mikið sjálfum að kenna. Eg lier ekki
á móti því, að framfarlr í húnaði gætu
verið meiri undir sömu kringumstæð
um; en )>nð er eins og margt annað,
Sem menn geta hugsað betra og full-
komnara, en mnrgt hamlar að því full-
komnunar takmarki sje náð, og þnð verð-
ur stundum seint. stundum jnfnvel nldrei.
(Meira).
L II. Van Ettfiii,
---SELUR----
TIMBTJR.ÞAKSPÓN, VEGGJA-
ÍIIMLA (lath) <Scc.
Skrifstofa og vörustaffur:
liornið á Prinscss og Logail strætum,
WINNIPEG.
P. O. Box 748.
hjer er víða, mega hylta honum frá sjer
ár eptir ár án nokkurs í aðra hönd,
auk þess litln sem notað er til húsa,
eldiviðar og girðinga. Er það sanngjarnt
að búast við nð fjör og líf hæði í bún-
aði og öðru sje Hkt og á því iandi,
sem lítið eða ekkert þnrf annað við að
gera en stinga plógnum í það og plægja
fleiri eða færri ekrur á fyrsta ári, og fá
ef til viil góða uppskeru, sem borgur
mnrgfalt kostnnðinn, þar sem í skóg-
landið verður að leggja í fleiri ár vinnu
og peninga, sem engnn ágóða gefn, þnr
sem ómögulegt er aö fá uppskeru af
meitu en því, sem jarðöxin og manns-
höndin geta áorkað; í fleiri ár verðnr
plógnum lítt við komið. Þó að „Hkr“.
álíti við liugsuin „ekki hærra en að
hafa kvikfjárrækt cina og ofurlitla garð-
rækt“, þá er kvikfjárræktin æfinlega heið-
ariegur og góður búnaðarmáti, og iáta
margir hjerlendir menn sjer það lynda,
að lifa nrerri því eingöngu af henni;
við erum |ar ekki „ófróðir í því, er
lýtur að hjerlendri búnaðaraðferö“, því
Dr D. ARCHER.
Útskrifaður frá Victoriu-háskól-
attum í Uanada.
OfRcc yfir Cavincross’- Húðinni.
Edinburgh. - - - Nordúr-Dakota
Vægt verð óg sjúklingum gegnt
greiðlegn.
NORTHEHN PACIFIC
OG MANITOBA JÁRNBRAUTIN.
Koma i gildi 1. apríl 1889.
Dagl.
nema
sunnud.
Expr. |
No. 51
dagl. I
13 I Expr. ,Dgl.
m | No.54 nma
l_| dagl. j s.d.
e. h
o.iofhU.oo
0.20fhÍ4.15
9l 9.37fhÍ4.38
hinir efnalausu eru okkur hyrði fleiri
ár ef til vill. Þeir geta Hkn farið til
Nýja Islands; þar er plássið lianda þeim.
Landar okkar i AYiunipeg hafa það líkn
fyrir reglu að visa þeim þangað. „Þar
er staðurinn handa þeim“, segja þeir“.
Ilkr. mun varla geta liorið á móti
þessu, að það éigi sjer stað, nje
lialdið þrí frnm, að )>að sje eintómur
mannkærleiki og hjálpsemi, sem hefur
knúið þá menn, sem tekið hnfn fyrir
reglu að vísa þeim efnalftusú tii Nýja
Islands. Það lítur svo út að Nýja Is-
land til þessa hafl verið sú rjetta af-
rjett til að reka á þá efnalausu, úrval
af snauðum Islendingum. I hverju
skym er þetta gert? I því skyni að
losast við )>á, og nf því nð þeir eiga að
hafa lijer eitthvað í sig að jeta,
En ekkert tiílit er tekið til, hver
framtíð þeirra muni veTöa, og hún er
nú ekkert þægiieg fyrstu árin. Þeir lifa
lijcr mikið á fiskiafla og því sem þeir
fá fyrir vinnu sina, sem þeir mega sækja
í meiri og minni fjarlægð, og veitir
| járnbr.stööv.
1.2öch l.40eh,t. Winnipeg f.
l.lOeh l.Síehi’ortageJunct’n
12.47eh 1.19eh . .St. Norbert.
ll.Sáfh 12 47eh:. St. Agathe .!24|l0.19fh|5.S«
11.24f h l‘2.27eh'. Silver l’lains. 33 10.45f h fi. 11
10.5(if h 12.08eh . .. Morris.... 40 ll.OSfh 6.42
10.17fh!ll.55fh . ,St. Jean... 47 11.23fh 7.07
11.33fh!.. Letaílier
NORTHEHN PACIFIC
OG MANITOBA JARNBRAUTIN.
Einu vagnarnir með
—F 0 R S T O F U—
OG PULMANNS SVEFN- OG MIÐDAGS-
VF.RÐARVÖGNUM
Frá Winnipeg og suöur.
FARBRJEF SEI.D BEINA LEIÐ TIL
ALLRA STAÐA í CANADA
einnig British Columhia og Baiidarfkjnuna
Stendur í nánu sambandi við allar nðrnr
brautir.
Farbrjef sömuleiðis til sölu til allra staða
i austurfylkjunum
EPTIR VÖTNUNUM MIKLU
meö mjög niöursettu verði.
Allur flutninger til allra staða i Canada
verður sendur án nokkurar rckistefnu með
tollinn.
Utvcgar far með gufuskipum til Bretlands
og Norðurálfunnar, og hcim aptur. Menn
geta valið milli allra heztu gufu-skipnfje-
laganna.
Farbrjef lil skemmtiferða vcstur að Kyrra-
hafsströndinni og til bakn. Gilda í sex
mánuði
0.40f h
8.55f h
8.40f h
56
11,00fh f.West Lynnet. 65
10.50fh frá Pembina til 66
6.25f hWinnipeg Junc
4.45chj. Minncapolis .
4.00eh;frá St. I’aul. til
6.40eh|... Helena. . ..
3.40eh , .Garrison ...
1-OðfhL. Sþokané...
S.OOfhi...l’ortland ..
4.20fh .. .Tacoma.. .
11.45fh|7.45
12.10eh8.30
12.35eh *.45
8. lOehj
6.35fh
7.05f h
4.00eh
6.35eh
9.55f h
7.00fh
6.4ðf h
Allar upplýsingar
fjelagsins
fást hjá öllum agcntum
E.H. E. H.l F.H.iE. H. E.H.
2;30 8:00 'St. Paul 7:30) 3.00 7.30
E. H. F. H . F.H. K. H.lE.H. E. H
10:30 7:00 9:30 Chicago 9:00 3.10 8.15
E. H . E.H. F. H.í E.H.lE. H. F. H.
6:45 10:15 6:(X) . Detroit. 7:15 10. 45 6.10
F. H. E.H.! r. ii.l E. II.
9:10 9.50 Torotito 9:10! 9.05
F. H. E. H. J F.H. E. H. E. II.
7:00 7A>J NewVork 7:30' 8.50 8.50
F. H. E. H.l F.H. E.H. E. H.
8:30 3:00 Boston 9:35 10.50 10.50
F. H. E. H. E.|H. K. H.
9:00 8:30lMontreal 8. lðj 8.15
Skraut-svefnvagnar l’ullmans og miðdegis-
■ kB
vagnar i hverri Test.
J. M. GRAIIAM,
forstöðumaður.
H. SWINFORD,
aðalagent.
J.P.SkjoldMoii.
EÐINBURCH, OAKOTA.
Verzla með allan Jiann varning,
?em vanalerra er seldur I bfiðum í
o
smábæjunum út um landið (geheral
stores). Allar vörur af beztu teg-
undutn. Koniið inn og spyrjið um
verð, áðtir en þjer kaupið annars-
staðar.
H. J. BELCH,
farbrjefa agent---- 285 Main Str.
HERBERT SWINFORD,
aðalagent------457 Main Str.
J. M, GRAHAM,
aðalforstöðumaður.
TAKIÐ ÞIÐ YKKUR TIL
OG HEIMSÆKIÐ
EAT0N.
Og fiið verðið steinhissa, hvað ódýrt
þið getið keypt nýjar vörur,
EINMITT N Ú.
Miklar byrgðir af svörtum og mis-
dtum kjóladúkum.
50 tegundir af allskonar skyrtu-
efni, hvert yard 10 c. og par yfir.
Fataefni úr alull, union og bóm-
ullarblandað, 20 c. og par yfir.
Karlmanna, kvenna og barnaskór
með allskonar verði.
Karlmanna alklæðnaöur $5,00 og
par yfir.
Ágætt óbrent kaffi 4 pd fyrir $1,00.
i”í odyrara, en nokkru sinni aður
W. H. Eaton & Co.
SELKIRK, MAN.
467
orðið úr öllu saman. Veslings stúlkan var ekki
eins og Kúkúana-stúlkur gerast svona upp og
niður, heldur hafði hún mikla, tnjer liggur við
að segja tiguloga, fegurð til að bera og allnætn-
ar tilfinningar. Jin hve mikla fegurð og hve
næmar tilfinningar sem um var að ræða, pá gat
ekki verið ákjósanlegt að Good færi að bindast
henni; pví að „sólin getur ekki átt við myrkrið,
nje heldur pað livíta við pað svarta“, eins og
liún sjálf sagði.
Jeg parf naumast að taka pað fratn, að við
komumst aldrei inn í fjárhirzlu Salórnons. Eptir
að við höfðum hvílt okkur — og til pess purft-
utn við 48 klukkustundir, fórum við ofan S miklu
gryfjuna i peirri von að finna holuna, sem *við
höfðutn skriðið um út úr fjallinu; en okkur tókst
pað ekki. Fyrst og freinst hafði rignt og regn-
ið aftnáð spor okkar; og auk pess voru brekk-
urnar fullar af holutn eptir tnaur.agleipur og önnur
kvikindi. Dað var ómögulegt að segja, hver af
pessuin hafði orðið okkur til lífs. Daginn áður
en við lögðu m upp frá Loo rannsökuðum við
líka betur dásemdir stönglabergs-hellisins, og pað
var eitis og einhver hvíldarlaus tilfinning drægi
okkur áfrain, svo að við fórum jafnvel aptur inn
í dauðrasalinn; við gengum undir spjót dauðans
og störðuin með tilfinningum, sem mjer væri ó-
mögulegt að lýsa, á haniarinn, sem hafði lokað fyrir
okkur útgöngunni; við hugsuðum um stund
Jtíll
Allt í eínu stóð etnn af mOnnmium upp, sá okk-
ur, og fjell til jarðar, hrfnandi af hræðslu.
„Infadóos, Infadoos! Dað erum við, vinir
pínir.“
Hann stóð upp, hljóp til okkar, glápti á
okkur æðislega, og skalf af ótta.
„Ó, lávarðar mínit', lávarðar mtnir, pið eruð
pá f sannleika komnir aptur frá hinum dauðu!—
koinnir aptur frá hinum dauðu!“
Og gainli bardagamaðnrinn fleygði sjer nið-
ur fyrir fratnan okkur, faðmaði knjen á Sir Henry,
og grj'et af fögnuði.
X/N. kapituli.
Kveðja Ignosis.
Tíu dögtint eptir pennan minnisstæða ínorg-
un vorum við enn einu sinni i okkar gömlu hí-
býkim í Loo; og pó undarlegt megi virðast, pá
vorum við hjer um bil jafngóðir eptir okkar
voðalegu raunir, netna hvað hárstúfarnir á mjer
komu talsvert grám út úr hellinum en peir
höfðu farið inn f hann, og að Good varð aldrei
alveg sami tnaður eptir dauða Foulötu, sem virt-
ist hafa fengið mjög mikið á hann. Jeg verð
að segja pað, að pegar jeg lft A tnálið frá sjón-
armiði veraldarmanns ineð götnlum skoðunutn, pá
virðist mjer fráfall hennar heppilegur atburður,
|>vf að annars er áreiðanlegt að vafningar liefðu
463
stærri en gluggarúða f litiu húsi. Glætafl var
svo dauf, að jeg efast um að nokkur augu hefðu
getað sjeð hana, nema pau sem ekkert höfðu
sjeð netna sorta svo dögum skipti, eins og hjer
var um að ræða.
Okkttr varð einhvern veginu pungt um andar-
dráttinn af voninni, og við ruddumst áfram; eptir
5 mfnútur ljek engirm vafi lengur á pessu; petta
var blettur, sem dauft ijós bar á. Eptir svo setn
eina mínútu ljek um okkur verulegt hreint lopt.
zífram preyttutn við. Allt í einn prengdust göng-
in. Sir Henry fór á hnjen. Enn jirengri urðu
Jiau, Jiangað til J>au voru ekki orðin vfðari en
stór refahola—nú er jörð umhverfis okkur; klett-
urinn var á onda.
Við prýstum okkur inn og brututnst tim, otr
S:r Henry kotnst út, og Good líka, og jeg lfka,
og yfir höfðum okknr voru blessaðnr stjörnurnnr,
og hreina loptið f vitum okkar; ]>á ljet allt l
einu eitthvað undan, og við kútveltumst langa,
lengi yfir gras og kjarr og tnjúka, vota jörð.
Jeg náði í eitthvað og nam staðar. Jeg
séttist upp og hrópaði fjörlega. IJjett neðan und-
an injer koin annað ój> sem svar; ]>ar hafði Sir
Henry stöðvazt á sinni fljúgandi ferð, af pví að
hann hafði lent á einhverjum flötum bletti. Jeg
skreyddist til hatis og fann hann ósærðan, en
móðan mjög. Þá skyggndumst við um eptir
Good. Spölkorn par frá fundum við hann líka,