Lögberg - 17.01.1894, Blaðsíða 4

4
LÖGBERO, MIÐVIKUDAGINN 17. JANÚARR 1894
LR BÆNUM
-<)G-
GRENDINNI.
3Iunið eptir að borga
Lögberg:.
Nf lpga befur af Ottawastjórninni
vcrið töluveit rj'mkað um veiðirjett í
"W’innipegvatni fyrir menn, sem búa
fram með {>ví.
Övenjulegt janúar-veður hefur
verið hjer i okkra fyrirfarandi daga,
svo að segja, og stundum alveg.frost-
laust á daginn, og mjðg lítið frost 4
nóttum.
Á mánudagsmorguninn Ijezt hjer
í bænum Pjetur Gudluuytsson frá
Mikllióli í Skagatirði, 74 ára gamall.
Jarðarför hans fór fram f gær frá
beimili hans á Point Dauglas
Fylkisstjórnin hefur fengið bæn-
arskrá frá sveitarstjórninni í Nyja ís-
landi uui að veita í73U styrk á mflii
hverja af járnbraut, er lögð veiði um
sveitiua út frá C. P. R. Talað um að
brautargreiu J>essi skuli lögð frá F'ux-
ton, sameinast f>ar hinni fjrirhuguðu
Selkirk og Dauphin járnbraut. Hjer
er f>ví að ræða um sömu járnbrautar
hugmvndina, sem var 4 prjónuuum f
fyrra í nyiendunni.
Á bæjarstjórnarfundi hjer í bæn-
um i fyrrakveld var sampykkt með 6
atk. gegn 4, að sækja til fylkisjiingsins
um vald til að verja $100.000 til að
styrkja viðgerð á St. Andrews-
strengjunum, og sömuleiðis um að
gefa út skuldabFjef fyrir $200,000 til
J>ess að reisa fjórar nj*jar br/r —
hvortveggja með J>eim fyrirvara samt,
að aukalög J>essnm atriðum viðvíkj-
andi veiði samf>ykkt af atkvæðisbær
um borgurum bæjarins.
487 barnafæðingar hafa verið
registreraðar hjer í bænum síðastliðna
0 mánuði. liæjarritarinn er sann-
færður um, að eins mörg börn að
niinnsta kosti muni hafa fæðst, sem
liann hafi ekki verið látinn vita um,
pótt f>að sje lagaskylda að registrera
barnafæðingar. t>ar sem bæjarbúar
eru 30,000, segir hann, ættu fjölskyld
urnar að minnsta kosti að vera 5000,
og með J>ví að hjer er svo fátt af
gömlu fólki. eins og kunnugt er, J>á
ættu að liara fæðst að minnsta kosli
um 1000 börn 4 J>essu tiuiabili.
Læknarnir eru á sama máli.
Mr. Si g. Christopherson kom á
laugardagsmorguninn hingað til bæj-
arins uoiðan frá Nyja íslandi, og leizt
honum mjög vel á sig f>ar nyrðra, enda
heyrðist honum gott hljóð í mönnum
f>ar. Fiskiveiðarnar virðast ganga
prýðilega [>ar í vetur, og meir en 20
akneytum með fisk mæt:i hann á leið-
mni norður, J>au voru á leiðinni upp
til Selkirk. Sumir veiða mikið fram
undan landareign sinni, [>ótt mest sje
veitt í veri norðar á vatninu en byggð
nær. Oss skildist á Mr. Ch. sem hon-
mn virtist Ný-íslendingar standa sig
e nna bezt í áraf öllum íslenzkum ný
lendumönnum. Honum J>ykir mjög
illa farið og ósanngjarnt, að þangað
skuli ekki f>egar lögð járnbraut.
Kynlegitr atburiTur.
(Niðurl. frá 1. bls.)
Og konurnar sitja f>arna stundar-
korn án J>ess að J>ora að hræra legg
nje lið. t>ær stara f>arna á hina látnu
konu með galopnum aujrum og J>eiin
er ekki unnt að koma upp nokkru orði.
L'oksins herðir önnur fieirra upp
hugann svo sem henni er framast unrit,
og f>ytur úttil f>«ss að sækja hús-
bóndann. Hún kernst inn í berbergi
hans og hrópar ineð angislina afmál-
aða á andlitinu, að hann verði tafar-
laust að koma með sjer.
Hann heldur að eitthvert slys
hafi viljað til. og hraðar sjer af stað
til að hjálpa; en óðara en hann er bú-
inn að ljúka npp dyrunum verður
hann seni Iostinn af eldingu.
Hann hafði f>á lika sjeð svipinn,
og f>egar hann sá höndina, sem vofan
hjelt upp ógnandi og áininnandi, lá
við að hann hnigi niður á gðlflð hálf-
dauður af hræðslu. Hann gat ekki
f>olað fressa sjón nema örskamma
stund; svo stökk hann út úr húsinu
eins og brjálaður maðu og var ófáan-
legur til að snúa aptur.
t>essi undarlega vitran hvarf, en
þrátt fyrir f>að fjekkst maðurinn ekki
til að fara inn til sín aptur. Meðan
hann stóð f>arna fyrir utan, skjálf-
andi og nötrandi, sjer hann systur
sína, sem hann hafði gefið helminginn
af pessum 6000 krónum; hún kom
Jijótandi, og virtist allt benda 4, að
hún væri í binni ofsalegustu geðs-
hræringu.
'Eitt augnablik stóðu f>au syst-
kinin og horfðu hvort á annað; í
fyrstu gátu f>au engu orði upp komið;
en að lokum tókst systurinni að sk/ra
frá f>vf sem hjer segir:
Hún hafði einni klukkustund áð-
ursetið í daglegu stofunni sinni, og
[>á lieyiði hún allt í einu undarlegt
brakhljóð fyrir aptan sig.
Hún sneri sjer við, og sá f>á vofu
systur sinnar rjett hjá stólnum, sem
hún sat á. Vofan lypti hendinni upp
ógnandi, en annars stóð hún hræring-
arlaus eins og líkneskja, og systirin
f>orði ekki heldur að hreyfa sig.
Svo fór vofan allt í einu að færa
sig nær henni, án f>ess nokkuð heyrð-
ist til hennar. Þá rak konan upp hljöð
Og [>aut ailt hvað fætur toguðu ofan
stigann og út á götuna. Það lá við>
að pað liði yfir bróðurinn, pegar liann
heyrði, að systir sín hefði orðið fyrir
hinu sama sem hann, og svo sagði
hann, að hin látna hefði líka heimsótt
sig, og að hann liefði ekki verið einn
vottur að pessum kynlega atburði,
heldur lí. a kona sín og unga stúlkan.
Þau systkinin náðu sjer samt að
lokum eptir hræðsluna, og nú íhug-
uðu pau í einrúmi, hvað gera skyldi,
og hvernig [>au ættu að skilja pessa
vitran.
Systirin var trúhneigð, og hjelt’
að pessi vitran ætti að skiljast sem
bending frá guði, hegning fyrir pað,
að J>au höfðu haft pað af bróður sín-
um, sem honum barmeð rjettu. Bróð-
irinn var á sama máli, og pað er ekki
auðvelt að 1/sa fögnuði daglauna-
mannsins, pegar ríku systkinin hans
sem aldrei hófðu stigið sínum fæti inn
fyrir hans dyr, komu einn góðan veð-
urdag inn í fátæklegu stofuna hans
og lögðu 6000 krónur á borðið hjá
bonum.
Blaðið bætir pví við pessa kyn-
legu sögu, að hver verði að halda pað
sem honum s/nist um pessa vofu, sem
á að hafa sjezt á tveim stöðum. Menn
geti trúað eða tortryggt pau fjögur
vitni, sem pykjast hafa sjeð vofuna
augliti til auglitis; en pað sje að
minnsta kosti víst, að fátæki daglauna-
maðurinn á Jótlandi hafi fengið pær
6000 krónur, sem systir hans hafi arf-
leitt hann að.
Konu raunir.
Faesæll BATI AF ÁEA EÖXGL'M
ÞJÁNINGUM.
Mrs. Blondin segir sögu, sem er öllum
konum hugðnæmileg. Dúsundir
kvenna pjást af sama sjúkleik sem
hún.— Lffið var nærri óbærilegt.
Ur ‘‘Cornwall Freeholder.”
Síðan birt var fyrir nokkrum
mánuðum í blaði pessu nákvæm frá-
sögn um kytijalækning pá, sem Dr.
Williams’ Pink Pills for Pale People
veittu Mr. William Moore, hefur um
pessar slóðir mjög aukizt eptirspurn
eptir pvi ágæta lyfi við peitn mörgu
sjúkdómum, sem mannkynið pjá. Að
Dr. Witliams’ Pink Pills hafi sanna
kosti til að bera, pað orkar engum
tvímælum. 4>að líðurengin vikasvo,að
eigi sje sk/rt frá lækning af peirra
völdum á langvarandi sjúkdómum, og
pað mætti fylla dálka mðð reynslu
sögum manna, sein hafa fenoið aptur
beztu heilsu f/rir lífgjafarkrapt peirra.
Frá merkilegu tilfelli hefur ‘-Free-
hold t” verið sk/rt, og svo að vjer
jrætum sk/rt frá hinu sama, öðru'm
sem pjást, til hagsmuna, pá höftim
vjer gert oss pað ómak að rannsaka
sannariir fyrir pví.
Hver maður í Carnwall pekkir
John B. Blondin, sem hefur um mörg
ár verið í pjónustu Almon B. Warner,
sem umboðsmaður sauraavjela, hús-
gagna o. s. frv., sjer í lagi í hinni
frakknesku deild bæjarins, par sem
hann er gjörkunnugur og mjög virtur.
Allir kunningjar Mr. Blondins sam
hrygðust honum mjög í peirri miklu
sorg, sem margra ára sjúkleiki konu
hans ollt honum; en hún pjáðist af
fleirkynjuðuro sjúkdótnum, sem ollu
að hún gat litla sem enga aðstoð
veitt heimilinu, og varð hann og
peirra ungu börn að annast pað.
Mr. Blondin bjó um petta leyti i
norðvestur hluta bæjarins, sem fyrir
ræsaskort er fretnur óheilnæmur, og
eignar Mr. Blondin heilsubilun konu
sinnar meðal annars óhollri legu húss
hans. Mr. Blondin b/r nú uppi yfir
gamla pósthúsinu; pfgar fregnriti
vor koin pangað, var hann kynntur
Mrs. Blondin, sem leit mjög vel og
hraustlega út og alls ólík pví likneski,
sem sagt var hún hefði verið fáeinum
mánuðum áður:
,.Jeg vildi pjer vilduð segja tnjer
eitthvað af sjúkleikstilfelli yðar, Mrs.
Blondin”, mælti fregnritinn, “pótt jeg
skyldi ekki ætla eptir útliti yðar, að
pjer hefðuð verið heilsulaus”.
“Jæja, herra”, sagði Mrs. Blondin;
“jeg var í mörg ár sárpjáð. Jeg hafði
sífeldan kveljandi höfuðverk, enga
matarlyst; hörundið var purt og
skrælnandi. Jeg hafði kvöl I kakinu,
hálsinum og herðunum og varsípreytt
og sár pjáð.”
“Já”, tók Mr. Blondin fram I;
“jeg var farinn að gefa frá mjer alla
von um að henni mundi nokkru sinni
batna. Jeg liafði varið ærna fje, til
læknishjálpar, en henni virtist versna
í stað pess að batna; jeg var satt að
segja orðinn sannfærður um að hún
mundi deyja, og flestir liöfðu sama
álit”.
“Hvað Iæknaði hana?”
“Jæja”, sagði Mr. Blondin; “jeg
átti einn dag tal við granna minn
einn, og hann sagði: ‘t>ví reynirðu
ekki pessar Pink Pills, som svo mikið
er aflátið?’—Jeg hafði ekki veittpeim
mikla eptirtekt, en fannst vert að
reyna pær.”
“Jeg vildi ekki vera að taka inn
meiri lyf,” sagði Mrs. Blondin; “on
eptir nokkrar fortölur sendi jeg pó
eptir öskju »f Pink j’dls, og jeg verð
að segja, að jeg var ekki búin með
fyrstu öskjuna pegar jeg fór að finna
á mjer bata. Hin fyrsta bót, sem jog
varð vör við, var, að höfuðverkurinn
var ekki svo ákafur; síðan livarf hann
alveg og með honum kvalir pær; sem
mig böfðu pjáð. Jeg fór að annast
meira um húsið og gat farið að senda
börnin í sköla aptur, Nábúar mlnir
fóru að sjá mun á mjer, og pegar
jeg hafði tekið inn úr fimm öskjum,
var jeg eins hraust eins og jeg liafðí
nokkurn tíma verið á æfi minni. Jeg
hafði verið mjög mögur, en safnaði nú
smámsaman holdum og prótti og fanst
jeg vera alveg eins og n/ manneskja.
Jeg hef ráðlagt mörgum vinmn og
nábúum mlnum Dr. Williams Pink
Pills, og jeg veit af mörgum tilfell
um, par sem f ær hafa komið miklu
góðu til leiðar. 4>að eru rnargar kon-
ur, sem pjást af pvl sama sem að
injer gckk, og jeg ræð peim alvarlega
til að reyna til fullnustu Dr. Williatns
Pink PiÍls.”
Lvfsalar segja að Dr. Williams’
Pink Pills seljist ákaflega, og hvaðan-
æva koma hrós sk/rslur um verkanir
af notkun peirra. í mjög mörgum
tilfellum hafa pær unnið góðverk sitt
cptir að læknarnir höfðu brugðist og
l/st vonlaust að sjúklingurinn gæti
læknazt. Ilannsókn s/nir, að Dr.
Williatns’ Pink Pills innihalda í sam-
dreginni mynd öll frumefni pau sem
nauðsynleg eru til að endurlifga blóð-
ið og endurhreinsa veiktar taugar.
£>ær eru óbrigðult einkalyf við ölluin
sjúkdómum sem koma af gæða r/rn-
un blóðsins eða af veiklun tauga-
kerfisins, svo sem lystarleysi, pung-
lyndi, blóðpurð colorosis eða bleiksett,
almennum vöðva-slakleik, drunga,
minnisleysi, locomotor ataxia, magn-
leysi í útlimum, mjaðmaverk, riðu,
aíleiðingum la grippe, öllum sjúkoóm-
um, sem koma af skemmdu blóði, svo
sem kirtlaveiki, illkynjuðum útbrotum
o. s. frv. t>ær eru og sjerstaklega
lyf við sjúkdómum, sem konutn eru
eigirilegir, pær endcskapa blóðið og
færa aptur heilsu-roðann á bleikar og
fölvar kinnar. Á karlmönnnm gjör-
lækna pær öll sjúkdómstilfelli, sem
koma af andlegri preytu, ofreynslu
eða óhófi.
Dr. Williams’ Pink Pills eru til-
búnar af Dr. Williams’ Medicine
Company, Brockville, Ont., og Sche-
nectady, N. Y., og eru seldar í öskj-
um, sein bera verzlunaruiark fjelagsins
og umbúðir, á 50cts. atkjan eða sex
öskjur fyrir $2.50, og fást hjá öl'.um
lyfsölum eða beint með pósti frá Dr.
Williams’ Medicine Co. frá öðrum
hvornm staðuum. Varizt eptirlíking-
ar og staðgöngulyf.
Odyrasta Lifsabyrgd!
Matual Reserve Fund Life
Association of New York.
Assf.ssment System.
Trypgir lif karla og kvenna fjTrir
allt að helntingi lægra verð og með
betri sRilmálum en nokkurt annað Jafn
áreiðanlegt fjelag í heiit inum.
Þeir, sem tryggja 1H' sitt í fjelaginu,
eru eigendur þess, ráða t>vi að öllu leyti
og njóta alls ágóða, því hlutabrjefa hof-
uðstóll er enginn. Fjelagið getur því
ekki komizt i hendur fárra manna, er
hafl það fyrir fjeþúfu fyrir sjáífa sig og
ef til vill eyðileggi það.
Fjeiagið er innbyrðis (mutual) lifsá-
byrgðarfjelag, og hið langstærsta og öfl-
ugasta af þeirri tegund ( veröldinni.
Ekkert fjelag í heiminum hefur
fengið jafumikinn viðgang á jafnstutt
um tíma. Það var stofnað 1881, en hef-
ur nú yflr
Sj tíu þvívnð meðlimi
er hafa til samans lífsábyrgðir úpp á
meir en tvö hundruð og þrjdtíu milVjónir
dollara.
Fjelagið hefur siðan það byrjaði borg-
að ekkjum og erflngjum dáinna meðlima
yfirlJKmitjónirdoUara
Árið sem leið (1892) tók fjelagið
n/jar lífsábyrgðir upp 4 liðugar OO millj-
ónir dollara, en borgaði út sania ár erf-
ingjum dáinna meðlima $2,105,000,00.
Varasjóður fjelagsins, sem nú er
orðiun nál. milljón dollara, skiptist
milli meðlima”á vissum tímabilum.
1 fjelagið liafa gengið yflr 370 ts-
Itndingar er hafa til samans tekið lífs-
ábyrgðir upp á meír tn $000,000.
Upplýsingar um fjelagið eru nú til
prentaðar á Ssienzku.
M. 11. Paulson
Winnipeg, Man
General acent
fyrir Man, N. W. Terr., B. Col. etc.
A. R. McNICHOL, Mclntyre Block,
Winnipeg. Manager í Manitoba, Norð-
vesturlandinu og Brit.ish
546
ff
„Mr. Cossey“, svaraði gósseipandinn cg hneigði
sig eins kurteislega og hátíðlega eins og honum var
unnt, „livaða hluttekning sein jeg kann að hafa haft
með yður, pá er hún óðum að hverfa vegna pess,
hvernifr pjer hegðið yður. Jeg sagði yður, að dóttir
min yrði að svara fyrir sig sj'álf. Hún hefur svarað
mjöjr sk/rt, ofr í stuttu máli hef j'eg alls engu að
bæta við J>að sem hún hefur sa)rt“.
„Jeg skal segjayður, livað pað er,“ sagði Cossey
og hrisstist af vonzku, „jeg hef verið svikinn og
dr 'ginn á tálar, og svo sannarlega sem guð er uppi
yfir okkur, pá skal jeg hefna mín einhvern veginn
fyrir petta allt sarnan. Peningarnir, sem pessi mað-
nr segist hafa fundið, heyra drottninguani til en ekki
yður, og jeg skal sjá um að rjettu mennirnir fái að
vita um pá áður en pjer hlaupið burt með pá, og
pegar búið er að taka pá af yður, pá skulum við sjá,
hvernig fyriryður fer, ef petta er ekki allt saman
lygi. Jeg segi yður J>að, að jeg skal taka pessa
eign, og rífa niður pennan gatnla stað, sem yður
pykir svo vænt um, svo par skal ekki steinn yfir
steini standa, og ryðja honum út í díkið, og plægja
yfir. Jeg skal selja landareignina í smáskömmtum
og purka hana út. Jeg segi yður pað, að jeg hef
verið dreginn á tálar. J>jer /ttuð undir hjónaband-
ið sjálfur — pjer vitið að pjer gerðuð pað — og
bönnuðuð pessum manni að koma inn í yðar hús.“
Og nú pagnaði hann til pess að ná andanum og
bugsa sig um, hvað hann skyldi segja.
547
Aptur hneigði gósseigandinn sig, ogsú beyging
var hrein snilld. Slikar beygingar sjást ekki að jafn-
aði nú á döjrum.
„Hlustið pjer á mig eini mínútu, Mr. Cossey“,
sagði hann ofur stillilega, pví að pað var eitt af ein-
kennum hans, að hann varð óvenjulega stilltur, pag-
ar eitthvað verulegt kreppti að, „hlustið pjer á mig
eina mfnútu, og svo held jeg að við getum lokið
pessari óviðfeldnu samræðu. Þegar jeg kynntist
yður fyrst, gazt mjer ekki vel að yður. Síðan breytti
jeg s' oðun minni á yður af /msum ástæðum, og
hjelt að pað væri ekki nema hleypidómar, hvað illa
mjer gazt að yður. Það er alveg rjett, sem pjer
segið, að jeg reyndi að stuðla að pví, að pjer kvænt-
uzt dóttur minni, og eins [>að, að jeg bannaði Quar-
itch ofursta að koma í mitt hús. Svo jeg sje hrein*
skilinn, pá gerði jeg pað af pví að jeg sá ekkert
annað ráð til að forða ætt minni frá að fara með öllu
á höfuðið, en pað getur verið, að jeg hafi gert rangt
með pvf. Jeg vona, að pjer komizt aldrei I pær
klípur, að pjer neyðist til að gera neitt líkt. Svo
gerði jeg rr.jer ekki um pað leyti, og sannast að
segja ekki fyrr en 4 pessu augnabliki, fulla grein
fyrir, hvernig ástatt var. Jeg vissi ekki, hvað vænt
dóttur minni pótti um annan mann, og ef til vill var
jeg ófús á að láta mjerskiljast pað. Jeg skildi ekki
heldur til fulls, hvernig pjer s/nizt hafa farið að pví
að ná loforði dóttur minnar í fyrsta skiptið. Mjer
var anat um að J>essi ráð tækjust, af prí að jeg hjelt,
550
að pakka. Ilann var maðurinn, sem fann pening.
ana, en guð almáttugur kenndi honúm líka, hvernig
hann ætti að fara að pví. En hann er góður inaður,
pað er hann; og hann or gentlemaður, ólíkur
honurn“; og enn benti liann með óumræðilegum fyr-
irlitningarsvip á vcginn, setn Edward Cossey hafði
farið eptir.
„Lítið pjer riú á,“ sagði gósscigandinn, „veiið
pjer nú ekki að standa hjer og pvaðra allan daginn
um hluti, sem pjer skiljið ekki. £>að er á pann hátt,
að pjer eyðið tímanum venjulega. Farið pjor nú og
hafið |>jer auga á pessu gulli; [>að ætti ekki að vera
skilið eptir mannlaust, pað sjáið pjer sjálfur. Við
komum bráðum ofan til Moldvörpuhaugsins, pví að
jeg b/st við, að pað sje par. Nci, jeg getekki beð-
ið eptir pví að heyra söguna nú, og auk J>ess vil jeg
láta Quaritch ofursta segja mjer hana.
„Gott og vel, gósseigandi,“ sagði Georg og tók
i rauðu nátthúfuna sína, „jeg skal fara“; og svo fór
hann.
„Georg,“ hrópaði húsbóndi hans á eptir honum,
en Georg nam ekki staðar. Það var siður hans að
lieyra ekki, pegar gósseigandinn var að kalla á hann,
og liann vildi fara eitthvað annað.
„Heyrið pjer mannskratti“, öskraði gamli mað-
urinn, „hvers vegna staldrið pjer ekki við, pegar jeg
er að kalla til yðar?“
Nú stöðvaði George langa, mjóa likamant! á,
sjor-