Lögberg - 12.07.1900, Blaðsíða 5

LOGBKRU, FíMtMLTUD4.aiNX 12. JLILf 19)0.
(DavidsoD) hefði fordæmt hluti sem
stæðu í sambandi við landþurk-
unarverk, sem væri algerlega
fyrir utan deiidina. Á þetta hefði
verið minst til að reyna að sanna,
að deildinni hefði ekki verið stjórn-
að eftir starfsregium. Ræðumaður
sagði, að ef hann væri beðinn að
nefna á nafn nokkra stjórnardeild í
Canada, sem stýrt hefði verið eftir
starfsreglum og fylkinu í hag, þá
sagðist hann mundi nefna opiuberra-
verka deddina í Manitoba. Hann
sagðist segja þetta til varnar hinum
fyrv. opinberraverka-ráðgjafa, sem
ekki væri á þingi og gæti því ekki
borið hönd fyrir höfuð sér sj5lfur.
Opinberraveika-dcildin hefði á síð
astl. 12 árum varið hundruðum þús-
unda af dollurum fylkinu til fram-
fara, í nýlenduvegi, brýr, landþurk-
un og í miklar og fallegar opinberar
byggingar; en samt sem ftður hefði
eDgin kæra komið fram í þá átt, að
einum einasta dollar af öllu því fé
hefði verið ranglega varið eða að
fylkið hcfði ekki fengið gott verð-
mæti fyrir peningana. Ræðum.
tddi upp hinar opinberu byggingar,
sem stjórnin hefði komið upp síð-
astliðin 12 ár, svo sem vitskertra
spítala, heimili fyrir ólæknandi fólk,
stofnun fyrir heyrnar- og málleys-
ingja, hið nýja dúmþingshús o.s.frv.,
sem allar væru opinbérraverka deild-
inni og öllum, sem við hana væru
riðnir, til hins mesta sóma. Hann
sagðist ekki þekkja meira hrós en
það sem fylkið hefði fengið fyrir
hinar ágætu stofnanir er ynnu gott
og þarft verk og væri vel stýrt.allur
sparnaður hefði verið viðhafður og
hagsmunir fylkisbúa verið hafðir
fyrir augum við stjórn þeirra. þeg-
ar Greenway-stjórnin kom til valda
hefði einungis verið vitskertra spít-
alinn i Selkirk, og hefðu fyrirrenn-
arar Greenway-stjórnarinnar álitið
að honum væri stjórnað eins hagan
lega og mögulegt var. En frjáls-
lyndi flokkurinn hefði álitið að dá-
1 til óþaifa eyðslusemi hefði átt sér
stað þar, og að þar mætti spara eins
og í öðrum greinum stjórnarinnar,
enda he?ði niðursíaðan sýnt, að hann
(frjálslyndi fiokkurinn) hefði haft
rétt fyrir sér í þessu. Hann (ræðu-
maður) hefði rannsakað þetta atriði
og komist »ð því, að kostnaðurinn á
hvern sjúkling í Selkirk-spítalanum
hefði numið $287.30 árið 1887 (rétt
áður en Greenway-stjórnin tók við),
en árið 18^9 hefði hinn sami kostn-
aður numið einungis 1231.63 á hvern
sjúkling, og hefði Greenway-stjórn-
in þannig sparað $56.17 á hverjum
sjúklingi yfir árið. þetta væxi
praktísk sýnishorn af þvf, hvernig
stjórnað hefði verið eftir réttum
starfsreglum; en þetta og annað taka boðið ekki til greina, þar eð
eins hefði rannsóknarnefndin ekki þcir (bjóðendur) ætluðu sér ekki að
minst á með einu orði. þannig
hefði samt kostnaðurinn»verið færð-
ur niður, og samt hefði verið eins
vTel lagt til eins og áður. Ef opin-
b’erraverka-deildin gæti sýnt eins
góða útkomu við næstu árslok eins
og hefði verið að undanförnu, þá
sagðist ræðumaður skyldi
hinum núverandi ráðgjafa.
vonaði að þetta yrði svo, fylkisins
vegna.
Ræðum. sagði, að alvarlegar á-
kærur hefðu verið færðar fram
gegn fyrverandi stjórn í sambandi
við landþurkun í fylkinu.
snerti
deild.
senda neina banka-ávfsun. Ræðun .
sagði, að það hefði verið reynt nð
koma þeirri skoðun inn hjá mönn-
um, að Mr. Watson hefði stungið
opinberu fé í vasa sinn, en þetta
væri algerlega ósatt.
Ræðum. sagði, að stjórnin hefði
hrósa' fulla og óyggjandi tryggingn fyrir
Hann öllu því fé. sem Mr. Whitehead hefði
verið lánað. Fjármálarú^gjafinn
(Davidson) hefði sagt, að Mr. White-
head skuldaði fylkinu nú $40,000,
en hann (Davidson) hefði ‘ ekki
skýrt þinginu frá, að stjórnin hefði,
þetta; sem tr}-ggingu fyrir láninu, vélar er
sérstaklega hlutaðeigandi hefðu kosíað milli 50 og 60 þúsund-
Landþurkunar-héruðin hefði; ir dollara, mikið af brenni og $11,000
verið mynduð, skuldabréf hefði í periingum. þegar peninga-trygg-
verið gefin út, landið, er nyti hags- ingin ($11,000) væri dregin
muna af uppþurkuniuni, hefði verið |frá, þá væri skuldin $29,000,
tekið sem trygging og fylkið ábyrgst og fyrir þessari upphæð hefði
stjórnin $75,000 tryggingu 1
skuldabréfin. Stjórnin hefði lagt!
fram peninga, og verkið hefði verið
unnið undir umsjón opinberra'verka-
ráðgjafans. Hvað hin tvö land-
þurkunarhéruð snerti, þá hefði verk-
ið verið boðið upp og samningar
gerðir eftir boði í það. Fjármála-
ráðgjafinn hefði mest fundið að því,
að þegar samningur var gerður um
vélum o. s frv., og þar að auki ’hefði
Mr. Whiteheajl tvo" ábyrgðarmenn,
sem að líkindum væru $100,000
virði. Lánið, sem Whitehead hefði
verið veitt áður en samningurinn
var undirskrifaður, hefði gengið til
að borga vélar, sem sendar hefðu
verið til stjórnarinnar og sem stjórn-
þurkunina á Boyne-flóa, þá hefði in ætti og réði yfir, en ekki Mr.
stjórnin ekki tekið lægsta boð, þrátt j Whitehead. það hefði verið búið
fyrir að boðið hefði vgrið gert reglu- að þiggja boð Mr. Whitehoad’s, þótt
lega og samkvæmt auglýsiugu. I ekki hefði verið búið að skúfa und-
ræðu fjármálaráðgjafans stæði, að ir samninginn. (Mr. Davidson sagði,
boð Whiteheads & Co. hefði verið j að boðið hefði ekki verið þegið fyr
þegið þótt það væri $16,000 hærra en 1. október). Ræðum. (McMil’an)
en lægsta boð og þó lægsta boði j sagði, að leyndarráf s-samþyktin um
hefði fylgt viðurkend banka-ávísun- það mundi hafa veiið gerð fyr en
(Mr. Ðavidson sagði, að það stæði í. það. Stjórnin hefði viðhaft þá var-
boðinu sjálfu, að viðurkend banka-|úð, að líta eftir, að þegarMr. White-
úvísun hefði verið send með því).! head hefði verið borgað fó eftir á-
Ræðum. (Mr. McMillan) sagði, aðjætlun um hvað mikið væri búið að
það væri ekki satt, að viðurkend ^ vinna, að þá væri peningarnir lagðir
banka-ávísun hefði fylgt því. (Mr. inn ( reikning stjórnai'innar, til að
Campbell áleit heppilegt að þinginu endurborgn lánið.
æri skýrt frá.hvers vegna það hefði þá sneri ræðum. sér aftur að
ekki verið). Ræðum. (Mr.McMillan) þvl atriði í verkahring raunsóknar-
sagði, að hann skyldi ábyrgj»st, að
fyrv. ráðgjafi, Mr. Watson, mætti
fyrir þingnefndinni sem ytírskoðar
fylkisreikningana, ef fjármálaráð-
gjafinn æskti þess, oggæfi allar upp-
lýsingar sem æskt væri eftir (Lófa-
nefndarinnar, hvort skýrslur þær er
lmnn (ræðum.) gaf þinginu, á meðan
hann var fj rmálaráðgjafi, hefðu
verið „fullar, ljósar og full-
komnar“. Hann sagði að þetta
snerti hæfilegleika, g^fur og skiln-
klapp). En hann (ræðum.) sagðist ing þingmanna og rannsóknarnefnd-
lieimta, að nefndinni væri gefið vald arinnar eins og fylkisbúa í heild
til að yfirheyra önnur vitni tindir
eið. (Mr. Myers sagði, að þetta
væri hin eina og sanngjarna aðferð).
Ræðum. (Mr. McMillan) sagði, að
hann hefði umboð frá Mr-. Watson
til að staðhæfa, að eng'n banka-
ávísun hefði fylgt því boði ( verkið,
sem hér væri um að ræða, og enn-
fremur, að einn af mönnunum, sem
riðnir voru við boðið, hefði komið
til hans (Watsons) og beðið hann að
sinni, og v’rtist honum þvilik rann
s ikn mjög sérleg. Ræðum. las hug
leiðingar blaðsins „Tribune“ út af
ýmsum af hinum tíu f jármála-ræð-
um, er hann (McMillan) hafði haldið
í þinginu, og hafði blaðið látið það
álit sitt í ljósi, að skýrslur hans
hefðu verið ljósar, stuttorðar og rétt
hugsaðar; blaðið hefði kallað þær
fyrirmynd. Ræðum. las einnig
sterka lofræðu, sem Mr. Jumes Fish-
er hélt út af fjármála-ræðu hans
(McMil’ans) Arið 1892. Viðvíkjandi
tekjuhallanum, er nefndin segði að
væri $248.146 40, n inti ræðum.
(McMillan) á þá sta^hæfingu, sem
hann hefði g*'rt í þinginu fyrir ári
síðan, að ef þoir g300,000, er stjórn-
in bað um úr skólasjóði fylkisins í
höndum ssmbands stjórnarinnar,
kæVnu ekki inn á árinu, þá yrði
tekjuhalli er næmi $200,000 eða
raeir. Hann sagðist ekki álíta að
hin fráfarna stjórn væri áfellisverð
fyrir þennan tekjulialla. Hann áleit
að hin núverandi stjórn, þegar hún
nú sjálf yrði að fjalla um fj >rmálin,
mundi kannast við að fyrirrennar-
ar hennár hefðu gert hið bezta sem
hægt var að gera með þeiui tekjum,
er þeir höfðu yfir að ráfa. Hann
sagði, að það væri enuinn stórglæp-
ur þó þannii? tekjuhalli hefði orðið.
Gamla sambands stjóinin (aftur-
haldsstjórnin) hefði haft tekjuhalla
er nam til samans 17 milj. doll.
Mundu afturhaldsmenn játa, að þetta
hefði verið eyðslusemi að kenna og
að eitthvað hefði verið stórkostlega
bogið við fjármála-ráðsmensku he*nu-
ar? Aukin útgjöld væru í sjálfu
sér engin sönnun fyrir eyðslusemi.
það væri engin niðrun fyrir hina
núveraudi stjórn að kannast við, að
tekjuhalli mundi verða hjá henni
við lok þessa árs.
(Niðurl. næst).
S ifn af sögum «•; kvæðum
eftir
Sg. Ji\l. Jóhaiiiicsson,
öyrjar að koma íit í suD>ar. I'\ a
heftið kenmr fit i áyfist, og inrrir
með myud hðfumlarins; i pví vnða
eitmngis W' ieði, ■ 'g ko rar að nir>« 35
cents. Þeir, sctn kynru að vilja
eignast petta h«'fti, gjön svo v<-| að
skrifa sig fyrir |>'í hjá DÖfundinum
sein lyrst..
Með vinsemd og virðingu,
810 Jól. JóllA SNEl.SO í,
358 P c fic Av-e., Winmppg.
Auglýsing.
Jö p h yssa týndist 8. jftní.síð-
astl. á leiðinni fríi Wmnipsg til A!j»ta-
vati-s nýlendunnar fyrir austau Shoal
Lake. Hfto er bliod á hægra auga,
og bvft á öðruin afturfaeti upp á fóf-
skegg, roeð (ykt tagl litið stíft.
Fumandi er beðinn að auglýsa hryss-
una mót sanngjörnum fundarlauui m.
E ThorkelsB'i'i,
771 Portage Ave., W'innipeg.
Verkfærh-sjibi
A Gimli.
Eg undirskrifaður hel t d s llu alls
kouar akuryrkju-verkfæn o-> tl. fra
Massey-Harris félaginu í Wpeg.—
Með þvf að snúa sér til mín, geta
tnenn fengið góð verkfæri og koui-
ist að hagfeldum satnnii: _;U'U.
Gitnli, 28. mai 1900.
S. THORAREn'SEN.
♦♦♦♦*♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦»
♦♦♦ ♦«♦
♦♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
llltllill IteiTH' Fllliil Liíts
Association.
Assessment System.
Mutual Principle.
O
__ '“•o
3-s
s e
5 ■■S
s §
Ö s
Br
- t. »
« 1 8
*« s
s 4 ••
« s V
^ s s
5- 'V.
HS <3
í. Ss
>2.8 &
eitt af hinum allra stærstu lífsábyrgðarfélögum lo'iin'ies
og he'ur starfað meira m nokkvirt aiinaft rifsábyrgftnrfé’ ig á
saraa aldursskeiði. Þrátt fyrir lágt gjald ábyrgð''i-hafe..<l , liafa
tekjur |>ess frá upphafl numið yflr.........58 rniljóu 1 iloiUn .
Dánarkröfur b rgaðar til erflngja..........42 “
eða um T0”/. af allri inntekt.
Árlegar tekjur þess nú orðið til jafnaðar .. 6 “ “
Árlegat dánarkröfur nú orðið til jafn. borgaðar 4 “
Eignir á vöxtu.............................. '&% “ *•
Lífsábyrgðir nú í gildi........... ......... 173 “ “
Til að fullnægja mismunandi kröfum þjóðanna, sfíui nú
Mutual Heserve Pund Life lífsábyrgð undir |>tjátín mi«»’"inan<li
fyrirkomnlagi. er liafa ÁBYKGST verðmæti eftir ivii nr, hvort
heldur lánveitingu, uppborgaða eða framlengda lífsabyrpð eða
peninga lítborgaða.
Undanfarin reynsla sannav skilvísi Mutual Reserve,
Leitið frekari upplýsinga hjá
«♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
A. R. McNICHOL,
General Manager, Northwestern Ðepartment.
CHR. OLAFSSON,
General Agei t,.
411 McIntyke Blocic, Winnipkg, Man.
4i7 Guaranty Loan Bi.ug, Minneai'oi.is, Minn,
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦♦
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦»
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦ »
♦♦♦
89
hann hefði lofað, að ónáða ekki JMiss Remsen. Mr.
Barnes var hér um bil kominn að peirri niðurstöðu,
að hann hefði verið auli að lofa pessu og að koma (
petta hfta, pegar hann alt í einu breytti pessari skoð-
an sinni við að heyra pjóninn kalla upp nafn Dýs
gests 1 dyrunum.
Nafnið var: „Mr. Alphonse Thauret“.
Leynilögreglumaðurinn kannaðist strax við
nafnið. Það var sama nafnið sem var & nafnspjaldinu
er franski maðurinn, sem fór af jámbrautarlestinni í
Stamford, hafði afhent honum. Barnes aðgætti Mit-
chel nákvæmlega peoar pessi nýi gestur var nefndur
svona óvænt, og honum virtist] að hann sjá óánægju-
svip bregða fyrir á andliti Mitchels. „Eru pessir
menn kunnugir hver öðrum, eða eru peir máske fó-
lagar í glæpum?“ hugsaði hann með sér.
„Mr. Mitehol, lofið mér að gera Mr. Thauret yð-
ur kunnugan”, sagði Dora.
„Ég hef haft pá ánægju að hitta hann áður“,
sagði Mitchel um leið og hann hneigði sig kuldalega
fyrir komumanni, og slðan gekk hann til Emily eins
og til að hindra, að hann yrði gerður henni kunnug-
ur. En peita var auðvitað ómögulegt, og mátti sjá
að Mitchel mislikaði. E DÍly gekk á móti Mr. Thaur-
et, rétti honum höndina og gorði hann sfðan kunnug-
an Mr. Barnes, sem var staðinn á fætur og hneigði
sig að eins fyrir gestinum.
„Mér er mesta ánægja 1 að hitta yður aftur, Mr.
Barnes“, ssgði fr&nski maðurÍQD.
84
smá standmyndir. En fttheimtir pað samt ekki
fjarska mikla list, að gera pessar upphleyptujmyndir
á svona litla gimsteina?“
„Ég er yður samdóma, Mr. Barnes“, sagði Em-
ily, „og pykkist ekki hið allra minsta við yður fyrir
að dást að brjóstnálinni minni. Þér megið skoða
hans, ef pér viljið“. Að svo mæltu los&ði hftn nálina
og fékk Barnes hana. Steinninn á brjóstnálinni var
nákvæm líking af steinunum I vestishnöppum Mit-
chels, að ööru en pví, að á honum vi r mynd af Shake-
speare. Gimsteinninn með myndinni á var settur (
gull-umgjörð, og par eð demöntum vaj greypt ( um-
gjörðina, 1 kr>ngum myndina, var brjóstuálin skfn-
andi fagur skrautgripur. „Þér hefðuð aldrei getið
yður pað til, Mr. Barnes, að petta var eitt sinn al-
gengur hnappur“.
Barnes lést verða alveg forviða, eins og petta
væri algerlega ný hugmynd. En hann sagði aðeins:
„Það má vera, að petta hafi verið hnappur, en
pað hefur vissulega ekki verið algengur hnappur“.
„Jæja, nei, auðvitað ekki algongur hnappur“,
sagði Eraily. „Ég geri ráð fyrir að pór vitið, að ég
er trfilofuð vini yðar?‘’
Mr. Barnes j&tti pv( á pann h&tt að hneigja sig,
og Emily hélt áfram og sagði:
„Skömmu eftir að við urðum trúlofuð ferðaðist
ég til Evrópu, og á meðan ég var par kyntist óg gull-
smið, sem gerði hinar fegurstu upphleyptar myndir &
gimsteina og gróf mauna bezt myndir & dýra steiua.
81
menn fengu pað álit að hftu væri kaldgoðja, þ*. var
Lún í ra tn og veru svo hjartahlý, að sögusmett'irnar
hefðu orðið forviða, ef pær hefðu vitað pað.
SfðaD hvíldi Dora höfuð sitt (fellingunum á hin-
um mjftka silkikjól systur sinnar, pannig, að andlit ð
sást ekki, og sagði sfðan feimnislega:
„Mig langar til að segja pór nokkuð, d'-otning“,
„Ham nft, hrekkjatóa, hvaða syndajátningu ætl-
ar pft nft að fara að gera?“ sagði Emily.
„Ég hef boðið karlmanni að koma hingað og
heimsækja mig“, sagði Dora og lyfti höfðinu snögg-
lega upp, og pað var nú ofurlitið öðruvísi hrcimir
i röddinnien áður.
„Er petta alt og sumt?“ sagði Emily h'æjandi.
„Hver er hann, petta skrfmsh? llvar hofur pfi hitt
hann ?“
„Ég hef hitt hann nokkrum sinnum, við eft'r
miðdags-tedrykkju”, svarati Dora.“ Þegar við sá-
umst slðast spurði hann mig, hvort hann mætti heira-
sækja mig—og óg sagði honutn, að hann mætti gwa
pað nú I dag eftir h&degi, pvl ég hélt að pft yrðir
lieima. Var petta mjög rangt af mér? ‘
„Nfi, Dora, ég álít að pfi hitír ekki gcrt alveg
létt f pessu, sagði Emily pað er másko ckkeTt ra ngt
f pvl, par eð pfi hefur hitt h»uu ( húsum viua okkar,
Eu hvað heitirhann?4
„Alphonse Thauret“, svaraði Dora.
„Hann er pá frauskur?* sagði Emily.
„Já, pótt h»nn tali ensku með mjög litlum út-
lecdum framburði*-, sagði Dora.