Lögberg - 26.07.1900, Blaðsíða 6

6
LÖGBERQ, FIMTUDAGINN 26. JULI 1900.
Ferðasa{£a.
líeykjavlk, 11. júní 1900.
Herra ritstj. Lögbergs.
1>4 erum við loksins komin til
lleykjavít ur, komum hiogað með
„Laura'* & máoudaginn var.
£>egar við lögðum á stað frá
Wpeg, gerðum við okkur h&lfvegis
vo i um, að purfa ekki að bíða jaÍD
lengi í Skutlandi eins og raun varð ft.
Okkur fanst líklegt, að tíeiri gufuskip
v eru 1 förum milli Skotlands og ís-
lauds en pójtskipa-dallarnir dönsku,
en okkur varð ekki að pví. Við
ge gum fift einum skipa-sgentinum
til annars í Leith og spurðum um
sk'paferðir til íslsnds, en okkur var
alisstaðar bent á pessa ferð „Laura“
sem hina fyrstu og beztu ferð, er hægt
væri að fá. t>að var J>ví ekki um
annað að gera en að bíða, hvort sem
okkur líkaði pað betur eða ver.
I>að er alls ekki tilgangur minn
með línum pessum að skrifa nftkvæma
aögn um ferðina að vestan, en ég ætla
hinsvegar að minnast á ýmislegt, sem
fyrir okkur bar á leiðinni, og má vel
vera að sumt af J>ví, sem ég segi,verði
dilítil leiðbeiniog fyrir pft, sem sfðar
kunna að ferðast þessa sömu leið og
aldrei hafa ferðast hana áður.
Við leigðum okkur rúm í „Tour-
ist“-vagni pegar við lögðum á stað
frá Wpeg_ £>að er miklu ódýrara en
að kai pa plftss í reglulegum svefn-
vögnum, en er pó að flestu leyti al-
veg eins gott. Rúmin í peim eru svo
góð, að pau mega heita fullboðleg
fyrir hvern sem er; maður hefur sitt
vissa plftss útaf fyrir sig og getur haft
a!Ja sína hentisemi, réit eins og ft
heimili sfnu. Ofninn er logandi heit-
ur allan dsginn frá morgni til kvelds,
svo maður getur hitað sér á katlinum
pegar manDÍ sýnist. Með hverjum
slfkum vsgni er gæzlumaður, eða
pjónn, rem býr um rúmin á kveldin,
tskur pau upp á morgnana, sópar
vagninn og sér um ofninn.
£>að fór mjög vel um okkur á
jftrn hrautarleiðinni, og ferðin gekk
vel viðunaníega fljótt. Lestin lagði
á stað frft Wpeg kl. 4 e. m. (mánud.
30. aprl)), og kom til Toronto kl. 2 á
miðvikudag. I>ar biðum við til kl. 5,
e i lögðum svo á stað áleiðis til New
Yotk, og komum pangað næsta morg-
un kJ. 8.
I>ó lestin færi æði hratt að jafn-
&ði, þá höfðum við samt hina beztu
skemtun af ferðinni. Útsýnið ft leið-
inni er viða hvar skínandi fallegt,
etnkum austan til f Ontario. Bæimir
f>ar mega heita hver öðrum skemti-
legri og fallegri, eins og þeim er
kunnugt sem farið hafa par um. í
New York rfki er lfka víða fagurt út-
sýni, en tæplega finst mér pað geta
jafnast við Ootario, nema ef vera
tkyldi sá kafii leiðarinnar er liggur
meðfram hinu nafntogaða Hudson-
fljóti, sem vitaolega er mjög fagur
og tilkomumikill.
£>að var pungt loft og sudda'rign-
ing um morgunin, pegar við komum
til New York. Eins og allir vita, sem
til New York hafa komið, pá líður J>ó
rokkur tfmi frá pví að maður kemur
inn í útjaðra borgarinnar þangað til
komið er inn á jámbraut‘irsti.''ð New
York (Jentral-jftmbrautarinnar, á fimt-
ugasta og fjórða stræti. £>að var svo
að segja rétt nýlega orðið fullbjart
þ->gar við komunj að borginni,og gas-
Ijósin voru enn vfða lifandi. Manni
liggur við að verða hissa á að sjá
gastýrur á strætunum I annari eins
borg og New York. Lamparnir eru
lfka svo ómyndarlegir, og ljósin svo
lítil og dauf, að þeir minna mann ó-
sjftlfrfttt á steinolíulamp&na á götun-
um bér í Reykjavík. En hversu mik-
ið sem maður undrar sig á þessum
gamaldags gaslöropum, þft verður
maður ekki síður forviða á að borgar-
búar skuli enn ekki hafa lagt niður
hesta sporvagna. £>eir eru enn víða
mikið notaðir. Auðvitað eru samt
rafmagnsvagnarnir miklu fleiri nú orð-
ið, og auðvitað er borgin Ifka lýst upp
með rafrnagns'jósum ásamt gasljósun-
um, en að rafiragnið skuli enn ekki
vera búið að útrýma gaslýsingu á
götunum og hestunum sem hreifiafli
sporvagnanna, virðist mér í meira
lagi undarlegt.
£>eim, sem eru óvanir stórborgalífi
og koma svo til New York, mun
þykja nóg um umferðina á götunum,
svona fyrst í stað. Manni verður að
spyrja sjálfan sig, hvað allur þessi
grúi af mannlegum verum g ti verið
að fara. Og það er sfður en svo að
fólkið sýnist vera á ferðinni svona
rétt sér til skemtunar, eða til að eyða
tfmanum Allir virðast vera. önnum
kafnir. £>að veitir svo að segja eng-
inn öðrum eftirtekt. Menn skálma
áfram, hver sem betur getur, alveg
eins og hver og einn hafi þriggja
manna verk að vinna og megi þess
vegna ekki tapa einu einasta augna-
bliki til ónýtis.
A sporvögnunum og yfirjarðar-
brautunum er þetta að sfnu leyti al-
veg eins. £>ar eru nálega allir með
dagblöð f höndunum og lesa af kappi,
rétt eins og þetta væri eini tíminn,
sem þeir hefðu til að líta f blöðin.
Er það algengt að sjá menn, sem
verða að standa sökum þrengsla, halda
með annari hendinni f stuðningshanka,
en halda á blaði í hinni hendinni og
vera I óða önn að lesa. £>ar eru menn
heldur ekki mikið að fást um hverjir
samferðamennirnir eru. Tíminn er
svo naumur, að menn mega ekki vera
að því að lfta hver á annan. £>að hef-
ur hver og einn nóg að geraað hugsa
um sig og sínar sakir. Glæsimaður-
inn á fína frakkanum, me* silkihatt-
inn á liöfðinu og gullbúnu gleraug-
un á nefinu, vekur ekki neitt meiri
athygli en verkamaðurinn f hversdags
vinnufötura sfnum. £>eim er gert al-
veg jafuhátt undir höfði. £>j,ð er eog-
inn að fftst um, hverjir þeir eru eða
hvað þeir hafa fyrir stafni.
1 Nevv York’eru menn ekki mik-
ið að hugsa um að standa upp fyrir
kvennfólki, hvort heldur það er á
sporvögnunum eða ft yfirjarðarbrauta
lestunum. £>að heldur hver þvf sæti,
sem hann hefur einu sinni náð, og
kærir sig ekkert um þó kona, eða kon-
ur, verði að standa þ»r rétt hjft. Ég
varð hissa á þessu hér áður fyr, þegar
ég var í New York, og veitti þessu
þvf n&kvæma eftirtekt. £>að var að-
eins f eitt einasta skifti, sem ég sá
mann standa upp fyrir konu f strætis-
vagni, allan þann tfma sem ég var
þar, og það var auðséö að konan varð
hálf-forviða á þessari eftirlátsemi og
kurteisi mannsins. Maðurinn hefur
að öllum lfkindum verið aðkomumað-
ur, sem var ókunnugur siðunum í
New York, en samt veit ég það nú
ekki.
Búðarþjónarnir í New York eru
einhverjir hinir leiðinlegustu, sem
maður getur hugsað sér. Peir eru
rétt á borð við. búðarlokurnar í sum-
um smft-kauptúnunum hér heima á
Islandi, og_ munu margir kannast við
hvernig þær eru- £>egar ég var á
mannfræðisskólanum, þá voru þar
samankomnii' menn úr ýmsum ríkj-
um Bandarfkjanna, frá Canada og frá
Evrópu, og okkur kom öllum samaa
um það, að búðarþjónarnir í New
York væru einhverjir hinir stirðustu
og ólundarlegustu verzlunarmenn,
sem við hefðum nokkurn tfma þekt.
Auðvitað eru til margar undantekn-
ingar frá þessari reglu, og maður hitt-
ir fyrir innan um lipra og þægilega
menn, en hitt er samt sem áður hið
almenna, og má það makjegt heita,
þar sem verzlunarkepnin er eins
mikil og hún vitanlega er.
Ef maður stansar á götu í New
York, þft er maður strax umkringdur
af betlurum, sem biðja mann að gefa
sér peninga. Yerstur er þessi ófðgn-
uður áBroadway og öðrum fjölförnum
strætum. Fólk þetta hefur vanalega
mjög svo lipurt tungutak, og heldur
fyrir manni átakanlegar ræður um böl
sitt og raunir. Ef lögregluþjónar
eru 1 nánd, þá getur maður séð það
gefa þeim ónotalegt hornauga, svona
öðruhvoru, meðan ft ræðunni stendur.
Og tf lögregluþjónninn snýr við á
göngu sinni og gengur í áttina, þar
sem maður er staddur, þá getur farið
svo, að ræðumaður sjfti sér þann kost-
inn beztan að hætta við ræðuna í
miðju kafi og hafa sig á burtu. Sum-
ir af betlurum þessum eru alls ekki
neitt ræðalega ti! fara, margir rétt
eins vel búnir og menn gerast svona
upp og ofan.
(Niðurl. á 4. bls.)
Dr. M. Halldorsson,
Stranahan & Hamre lyfjabtíð,
Park i var, — JI. Dal^ota.
Er að hiíta á hverjum miðvikud,
í Hrafton, N. D., frá kl.5—6 e. m.
Stranahan & Hamre,
PARK RIVER, - N. DAK
SELJA ALLSKONAR MEDÖL, BŒKUK
SKRIFFÆRI, SKRAUTMUNI, o.s. frv.
ty Menn geta nú eins og áönr skrifað
okkur á íslenzku, þegar þeir vilja fá meðöl
Munið eptir að gefa númeríð á glasinu.
Anyone sending a sketch and description may
quickly ascertain our oplnion free whether an
invention is probably patentable. Communica-
tions strictly confldential. Handbook on Patents
sent free. Oldest agency for securing patents.
Patents taken tnrough Munn A Co. recelve
tpecial noticty without charge, in the
Scitnfific Jfmcrican.
A handsomely lllnstrated weekly. Largest cir-
culation of any scientiflo journal. Terms, $3 a
year: four months, $L Soid by all newsdealers.
MUNN & Co.361Broadway' New York
Broiicb OlBce, 626 F 8U, WasblcgtoD, D. C.
REGLUR YID LANDTÖKU.
Af öllum sectionum með jafnri tölu, sem tilheyrasambandsstjórn-
inni í Manitoba og Norðvesturlandinu, nema 8 og 26, geta fjölskyldu-
feður og karlmenn 18 ára gamlir eða eldri, tekið sjer 100 ekrur fyrir
heimilisrjettarland, það er að segja, sje landið ekki áður tekið,eða sett
til sfðu af stjórninni til viðartekju eða einhvers annars.
INNRITUN.
Menn meiga skrifa sig fyrir landinu á þeirri landskrifstofu, sem
næst liggur landinu, sem tekið er. Með leyfi innanrfkis-ráðherrans,
eða innflutninga-umboðsmannsins I Winnipeg, geta menn gefið öðr-
um umboð til þess að skrifa sig fyrir Iandi. Innritunargjaldið er 81C,
og hafi landiö áður verið tekið þarf að borga $5 eða $10 umfram fyrir
sjerstakan kostnað, sem þvl er samfara.
HEIMILISRÉTTARSKYLDUR.
Samkvæmt nú gildandi lögum verða menn að uppfylla beimilis-
rjettarskyldur sfnar með 3 ára ábúð og yrking landsins, og má land*
neminn ekki vera lengur frá landinu en 8 mánuði á ári hverju, án sjer-
staks leyfis frá innanríkis-ráðherranum, ella fyrirgerir hann rjetti sín-
um til landsins.
BEIÐNI UM EIGNARBRÉF
ætti að vera gerð strax eptir að 3 árin eru liðin, annaðhvort hjá næsta
umboðsmanni eða hjá þeim sem sendur er til þess að skoða hvað unn
ið hefur verið á laudinu. Sex mánuðum áður verður maður þó að
hafa kunngert Dominion Lands umboðsmanninum í Ottawa það, að
hann ætli sjer að biðja um eign&rrjettinn. Biðji maður umboðsmann
þann, sem kemur til að skoða landið, um eignarrjett, til þess að taka
af sjer ómak, þá verður hann um leið að afhenda slíkum umbbðam. $b.
LEIÐBEININGAR.
Nýkomnir innflytjendur fá, á innflytjenda skrifstofunni f Winni-
peg y á öllum Dominion Lands skrifstofum innan Mauitoba og Norð-
vestui.'aodsin, leiðbeiningar um það hvar lönd eru ótekin, og allir, sem
á þessum skrifstofum vinna, veita innflytjendum, kostnaðar laust, Leið-
beiningar og hjálp til þess að ná I lönd sem þeim. eru geðfeld; enn
fremur allar upplýsingar viðvíkjandi timbur, kola og námalögum All-
ar slfkar reglugjörðir geta þeir fengið þar gefins, oinnig geta inenn
fengið reglugjörðina um stjórnarlönd innan járnbrautarbeltisiijs f
British Columbia, með þvf að snúa sjer brjeflega til ritara innanrfkis-
deildarinnar 1 Ottawa, innflytjenda-umboðsmannsins í Winnipeg eða
til einhverra af Dominion Lands umboðsmönnum I Manitoba eða Norð-
vesturlandinu.
JAMES A. SMART,
Deputy Minister of the Interior.
N. B.—Auk lands þess, sem menn geta lengið gefins, og átt er við
reglugjörðinni hjer að ofan, þá eru þúsnndir ekra af bezta landi,sem
hægt er að'fátil leigu eða kaups hjá járnbraut&rfjelögum og ýmsum
öðrum félögum og einstaklingum.
106.
„l>að verður erfitt fyrir yður að sanna það“,
ftágði Mitchel.
,,Ó, álítið þér það?“ sagði Barnes. „Ég hef
vitni. Gerið svo vel, berrar mínir, og komið hingað
fram“. Degar Barnes hafði sagt þetta, opnaðist
hurðin I innri enda herbergisins og tve;r læknar komu
inn I það. Leynilögreglumaðurinn hé't áfram og
sagði: „Hvað hafið þér nú að segja?“
„Að ég er yður ósegjanlega þakklátrr fyrir, að
þér hafið gert mér mögulegt að sanna einmitt hvað
fram hefur faiið, og einnig fyrir það, að þér létuð
mig vita svona fljótt að við vorum ekki einsamlir hér“.
Mr. Baines beit sig I varimar við þessi smánaryrði,
en Mitchel sneri sér aftur að læknunum og sagði:
„Ég er afar glaður yfir þvl, herrar mtnir, að þér
heyiðuð hvað okkur fór á milli. £>að getur skeð, að
heimtað verPi, að þið berið vitni um þ&ó. Ef þið
hugsið ykkur um, þá Imycda ég mér að þið viður-
kennið, að Mr. Barnes spurði mig hver þessi kona
væri. Ég Ieifiiétti málfræði hans cg svaraði: ,Hún
var Rose Mitchel4. Er þetta nákvæmlega rétt hjá
mér?“
„Algerlega rétt“, ssgði annar la-knirinn.
,.Mr. Barnes heldur þvl fram, að ég hafi viður-
kent, að ég hafi þekt þessa konu. En ég staðbæfi,
að ég hafi einungis viðurkent að ég hafi þekt nafn
hennar, sem er alt annað“.
„£>ér viðurkenduð meira en það“, sagði leyni-
jUjjreglumaðurinn með nokkrum þjósti, „þvl þér baf-
111
ungisjíéð hana I eitt skifti á æfinni áður en ég sá lík
hennar nú I dag. Sagan er mjög stutt. Ég hef
ekki verið full tvö ár I þessari borg (New York). Ég
trúlofaðist Miss Remsen I vetur sem Ieið. Hér um
bil mánuði slðar fékk ég bréf, sem nafnið Rose Mit-
chel var ritað utdir, og sagði bréfritarinn I því að
hún skyldi ljósta upp ættar leyndarmáli, er mundi
hafa það I för með sér að Mtss Remsen segði mér
upp. Bréfritarinn nefndi upphæðina, er hún heimt-
aði til að þegja, og hún sendi ljósmynd af sér 1 bréf-
inu, I þvf skyni að ég þekti hana þegar hún kæmi;
þvl hún tilkynti mér djarflega, að hún ætlaði sjálf að
koma eftir peningunum. Hún gerði það líka, og ég
hef aldrei séð haua slðan, fyr en nú I dag“.
„Getið þér sannað þessa sögu yðar?“ 3agði
Barnes.
„Ég skal sýaa yður bréfið og ljÓ6myndina,ef þér
viljið koma með mér til Garfield geymslu-hvelfing-
anna“, sagöi Mitchel.
„Ég skal fara þangað meðyður tafarlaust“, sagði
Barnes. „Greidduð þér peningana, sem konan
heimtaði?“
„Já, ég greiddt þá“, svaraði Mr. Mitchel.
„Vitið þér ekki að það er grunsamt, að láta hafa
peninga út úr sér með hótunum?“ sagði Barnes.
„£>að bendir til að sá, er það gerir, sé á valdi þess
sem bótanirnar befur í frammi“.
„£>að er alveg rétt“, sagði Mitchel. „Ég var á
valdi þessarar konuM.
110
að hugsa um á leiðinni, Mr. Barnes, og ég býst við,
að yður sé einnig forvitni á að vita hugsanir mínar.
Ég ætla mér að fullnægja forvitni yðar I þassu efni.
Ég hef verið að reyna að skoða stöðu mína frá yðar
sjónarmiði, geta jnér til, hvaða ályktanir þér hafið
dregið af atferli mlnu þegar ég si llk konunnar“.
„Ég get ekki sagt yður ályktanir mínar“, sagði
Barnes, „af þeirr: einföldu ástæðu, að ég hef enn
ekki komist að neinni niðurstöðu I þessu máli sjálfur.
£>að hefur ætíð verið siður minn, að forðast að búa
mér til nokkra kenningu of snemma. Leynilögreglu-
maður, sem býr sér til kenningu, er ætíð I freistingu
að starfa I þá átt að sanna einmitt það, sem hann hef-
ur slegið föstu. En ég starfa að þvl að uppgötva
sannleikann. £>ess vegna forðast ég ætlð kenningar“.
„Ágætt!“ sagði Mitchel. „Ég sé nú, að ég má
til að breyta þeirri skoðun minni um leynilögreglu-
menn, er ég lét I ljósi I samtalinu sem þér heyrðuð
ft jámbrautarlestinni. Ég állt nú saint, eftir sem áð-
ur, að ég hafi haft rétt fyrir mér yfir höfuð að ta)a,
en að þér séuð undanteknÍDg frá hinni almennu
reglu“.
„Ég gef ekkert fyrir gullhamra, Mr. Mitchel“,
sagði Barnes. „Eins og stendur eruð þér í mjög
grunsömum kringumstæðum. £>ór sögðust geta
skýrt það atriði, hvernig þér gátuð þekt lík konunn-
ar án þess að vera henni kunnugur“.
„Það sksl ég Jíka gera“, sagði Mitchel. „Fyrst
af öllu skal ég þá segja yður það, að óg hafði ein'