Lögberg - 09.08.1900, Blaðsíða 5

LOQBBRO, FIÍIM.TI/DAGIÍÍN 9. ÁGUST 1900.
tyndi af sögunni, siövenjum og munn-
mælum, að konan hefði aldrei verið
&litin vera sem f>yrfti að vinna. Hún
þuldi ljóð sem sönnuðu, að konan var
sköpuð til að lifa i allsnægtum.
,Mundi ekki kviðdómmenn eftir konu
með hringa & höndum og hljómandi
bjöllur & tánum? Voru peir búnir að
gleyma [>vl sem sk&ldið sagði: ,Kona,
mannsins ást og yndi?‘ Hver gæti
ætlast til pess, að kona, sem væri ,ást
og yndi', skyldi vinna við húsbygg
ingar? Raunar hefði konan verið
neydd til að vinna um síðustu tvær
aldirnar, en pað hefði komið til af þvl,
að maðurinn hefði ekki verið fær um
að standa straum af henni og f>ví
hefði hún orðið að vinna eins og þræll.
Maðurinn hefði pannig brotið & móti
Íögum n&ttúrunnar- Hvergi I sög-
unni fycdift sönnun fyrir pvf, að kon-
an væri ætluð til að vinna. Gamlar
sifvenjur stæðu langt fyrir ofan öll
lög, og pær s/ndu að konan væri
brúða, sem ætti að l&ta vel að‘.
,Þar eð petta er viðurkent*, sagði
hún, ,f>& ná pau lög alls ekki yfir kon-
udb, sem ákveða að hegna skuli iðju-
leysingum4. Kvíðdómnrinn gaf sam-
stundis úrskurð, scm var samhljóða
skoðun verjandans og hin ákærða
var gefin lau=.—Literary Digest.
Vinarkveðja tii Vestur-
Islendinga.
Eftir priggja ára dvöl mfna hér
vestan hafs, kveð ég nú með hlýjum
tilfinningum mína kæru landa f Vest-
urheimi, og óska peitn til allrar ham-
ingju með Dýjum tfmamótum. Jafn
framt pakka ég peim mörgu, sem ég
hef notiö góðs hjá, peirra bróðurlegu
manndáð og gestrisni yfirleitt. Ég
hef allsstaðar mætt góðu meðal bræðr-
anna vestra, ekki síður en á Islacdi.
En sérstaklega minnist ég bænda-
stéttarinnar í Norðu’-.Dakota, Argyle
og N/ja íslaudi. Um þær bygðir er
ég mest kunnugur. I>ar næ3t f bæn-
um Selkirk og hér í Winnipeg.
Skyldi ég eiga eftir að koma til Vest-
ur-íslendinga aftur, J>á gleður pað
mig að eiga hér frj&lslyndum viuum
að mæta, sem munu reyuast mér vel.
Mér er ómögulegt annað en að
bora Vestur-íslendingum dugnaðar-
o. drengskapar-orð. I>að er h&tt-
talandi sannleikur, að hér hefur meiri-
hlutinn af bl&snauðum innflytjendum
blossast & örstuttum tfma, og breiða
peir sinn hl/ja bróðurfaðm ekki ein-
aata móti f&tækum skyldmennum,
heldur lfka & móti sérhverjum er bágt
& og af einhverjum ótöldum ástæðum
er hingað kominn.
Það er mikill heiður fyrir sögu
gamla landsins og framtfð þess, að
enn á ísland frjálsa, hugdjarfa m nn,
sem vilja brjóta brauð úr jörð víðar
en & blettinum sem peir fæddust á.
Já, það er heiður fyrir Fjallkonuna
við íshafið, að börn hennar vilja læra
menningu annara pjóða. £>að er stór
heiður fyrir kalda landið, að ean eru
til drengir sem elska kjarna pess og
sólskins-bleiti, svo peir vilja jafn-
vel hverfa heim aftur, í von um að
meðöl finnist í landinu sjálfu er
lækni landfarssýkina, pá n&ttúrlegu
s/ki, að menn vilja lifa sem minst
pjáðir af höfðingjavaldi.
Blöðin Lögberg og „Heims-
kringla“ eru vinsamlega beðin að
færa lesendum sínum pessi orð frá
mér.
Bróðurlegast,
ÉllCAK JOCHUMSSON.
Dánarfregru.
Laugardaginn 14. júlí síðastliðinn
andaðist að heimili sfnu, Gardar P.O.,
Norður-Dakota, Mrs. Margrét Guð-
brandsdóttir Brandson, kona Jóns
Brandssouar, bónda að Gardar, og
móðir dr. B. J. Brandsonar I Winni-
peg. Hún veiktist af blóðeitrun
tveim m&nðum &ður en hÚD lézt og
var með ór&ði, svo hún vissi ekki um
sig nema stöku sinnum allan þennan
tíma. Sonur hennar, dr. B. J. Brand-
son, sem nýbúinn var að ljúka prófi
sínu f læknisfræði áður en hún veikt-
ist, var yfir henni allan pennan tfma,
og alt var gert, sem unt var, til að
hjálpa henni.
Margrét sál. var dóttir Guðbrandar
Sturlaugssonar bónda f Hvftadal, f
Saurbæ í Dalasýslu. Húu fluttist
hingað til Amerfku með manni sfnum
fyrir nálægt 20 árum, og fóru þau
hjón fyrst til Minnesota. Hún var
sjaldgæf kona, góð og g&fuð f bezta
lagi, og sönn prýði þess mannfélags,
sem hún bjó í. Hennar er saknað af
manni hennar og 5 börnum, ásamt
öllum peim, sem hana þektu, bæði
nær og fjær.
Saíu af sögum og kvæð’um
eftir
Sig. Júl„ Jóhannessou,
byrjar að koma út í sumar. Fyrsta
heftið kemur út í ágúst og verður
með mynd höfundarins; í pvf verða
cinungis kvæði, og kostar að eins 35
cents. Deir, sem kynnu að vilja
eignast þetta hefti, gjöri svo vel að
skrifa sig fyrir pvf hjá höfundinum
sem fyrst.
Með vinsemd og virðingu,
SlG. JÓL. JÓHANNBSSON,
358 Pacific Ave., Winnipeg.

♦♦♦
♦♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
fltnlual towc Fund Lifc
ASSOCIATXON.
Assessment Syetem, © Mu.tu.al IPrinciple.

♦
♦
!•§
s ts •
>.§
V •
^ *«•
líTt
11
^ e
|-4
8
S

to s.
ts
Er eitt af hinum allra stærstu ljfsábyrgðarfélögum heimsins
og hefur starfað meira en nokkurt aanað lífábyrgðarfélag á
sama aldursskeiði. Þrátt fyrir lágt gjald ábyrgðartakenda hala
Tekjtir þess frá upphafi numið yflr........5 58,00C,(X0
Dánarkröfur borgaðar til erfingja (um 70o/°
af allri inntektinni) .................. 42,000,000
Árlegar tekjur þess nú orðið til jafnaðar.... 6,000,000
Árl. dánarkröfur borg. nú orðið tiljafn.... 4,000,000
Eignir á vöxt.um............................. 3,600,000
Lífsábyrgðir nú i gildi ................... 173,000,000
Til að fullnægja mismunandi kröfum þjóðanna, selur nú
Mutual Reserve Fund Life-félagið lifsábyrgðir undir þrjátíu
mismunandi fyrirkomulögum, er hafa ÁBYRGT verðmæti eftir
tvö ár, hvort heldur lánveitingu, uppborgaða eða framlengda
lifsábyrgð eða peninga útborgaða.
Undanfarin reynsla sannar skilvisi Mutual Reserve Fund Life-
félagsins fullkomlega.
Leitið frekari upplj'singa hjá
A. R. McNICHOL, ge&M5£?f:er’
411 Mclntyre Block,Winnipeg, Man.
417 Guaranty Loan Bldg., Minneapolis, Minn.
CllT. Olafsson, Gen. Agcnl.
WINNIPEG, MAN..........
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦♦
*♦♦ . .
♦»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«♦♦♦♦♦♦♦♦♦'
♦
♦
♦
♦
♦
♦
*
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
v
♦
.♦
«♦♦
<?
<?
í
1
l
<?
Enginn
Skurðr
ACTINA
HIÐ MIKLA. AUGNA-MEÐAL OG CATARRH-LŒKNING.
Varnar Blindu.
,,Actina“ verkar strax á hin ýmsu og
margbreyttu sjónfæri, taugarnar og himn-
urnar sem mynda augaö.
,,Actina“ kemur reglu á augun, eyrun og
nefiö, hálsinn og höfuöiö, og læknar þannig
þrálátan Catarrh, hálsvilsu og allskonar
augnveiki.
Qefur sjónina.
,,Actina“ er hættulaus fyrir augun, í
hvaða ástandi sem j?au eru og hvort maður
er ungur eða gamall. Yfir 500,000 manns
hafa og eru að brúka ,,Actina“, og aldrei
hefur heyrst, að neinn hafi haft illt af því.
Vanalega læknast menn á þremur mán-
uðuin, en stundum nægir einn mánuður.
(PRXCE SIO
,,Actina“ er alger vasa-rafvél, sem sjúklingurinn getur-borið á sér,>og er ætíð til taks á hvaba tíma sem er. það er
ekki ómerkileg innöndunar-vél.—það þarf ekki að svæfa menn né skera í þá eða skóða þá með verkfærum við neinni augn-
veiki. Cataracts, Pterygiums og þesskonar útrýmt og eytt. Sjónin bætt án þeirrar hættu og kvala, sem nú tíðkast hjá
augnalæknum.
AUGAÐ OG SJÚKDÓMAR þESS:—Eiguleg bók er send frítt öllum þeim, sem um hana . biðja.
bendingum fyrir alla þá, sem augnveikir eru.
Hún er full af
COpií) ab
hbdbiuu.
Karl K. Albert,
l
l
í
3
268 McDermott Ave
Winnipeg, flan.
133
„En pað er hiö sama og að svíkja yður í hend-
urnar & lögreglunni“, sagði Randolph.
„Nei, Mr. Barnes er ekki lögreglan—hann er
einungis prfvat leynilögreglumaður“, sagði Mitchel.
„Yður rekur líklega minni til, að hann var einmitt
maðurinn sem við vorum að tala um pegar við gerð-
um veðmálið. £>ér voruð að hæla fimleik hans og
snild. t>ér ættuð pví að vera ánægður með að hleypa
honum á slóð mfna, og ég er einnig ánægður með
pað, ef pér sampykkiö að minnast ekki á þetta efni
við nokkurn annan mann. Skal petta þá vera samn-
ingur milli okkar?*1
>}J&, fyrst pér eruð ánægður með það“, sagði
Randolph. „Ég má til að segja einhverjum pjóni
réttvfsinnar það sem ég veit um þetta m&I. Mér er
ómögulegt að geyma hj& mér pað sem getur leitt til
þess, að glæpamaður verði uppvfs“.
Sfðan fór Mr. Randolph burt úr hótelinu og
byrjaði tafarlaust að leita Mr. Barnes uppi. En ein-
mitt & meðan þeir Randolph og Mitchel höfðu verið
að tala saman, var Mi. Barnes að ræða við Wilson.
„I>ér segið, að Mitchel hafi aftur laumast burt
fr& yður seinni partinn f gærdag?“ sagði Barnes.
„J&, hann fór svo oft til baka aftur & yfirjarðar-
(jporveginum, að ég misti sjónar & honum og hann
komst ft lest, sem ég n&ði ekki f. Eins og pér sj&ið,
þ& var mér ómögulegt að vita, hvort hann ætlaði að
fara eða ekki, fyr en seinasta augnablikið. Hann
tróð sér inn f mannpyrpinguna og virtist vera um-
136
gimsteina-kaupmann í Parfs uppi. Ég hef nafn
hans í vasabók minni, pví ég skrifaði pað hjá mér af
kaupbréfinu, er Mitchel sýndi mér. Ef pessi rök-
semdafærsla er rétt hjá mér, þá hefur einhver veitt
konunni eftirför frá Frakklandi I pvf skyni að stela
gimsteinunum frá henni, eftir að hún hafði gengið I
gegnutn hættuna sem því er samfara, að lauma gim-
steinunum inn i landið &n pess aö borga toll af
peim. Er maðurinn, sem veitti henni eftirför, vinur
vor Mr. Thauret? Samkvæmt pessari röksemda-
færslu kemst maður að peirri niðurstöðu, að Mr.
Mitchel hafi enn sem komið er ekki drýgt glæp
sinn. Hann gaf mér bendingu um að ég skyldi hafa
petta hugftst, ef ég skyldi komast að peirri niður-
stöðu að liann væri saklaus af þeim glæpum, sem
pegar hafa verið drýgðir. En frfa ég hann viö pá?
Hvers vegna sýndi hann mér pennan rúbín og sagð-
ist tttla að gefa unnustu sinni hann? Ætlar hann
sér að gefa henni steininn og stela honum síðan frá
henni? Ef petta er álormiö, pá hlýtur hún að verða
f samsærinu og gera hávaða út af þjófnaðinum, svo
að sagan um hann kcmist í blöðið? I>a8 var partur
af samningnum viðvfkjandi veðmáli hans. En að
pessu sleptu, hvað skal segja um hnappinn? Engin
skýring, sem ekki kastar ljósi á atriðið viðvíkjandi
hnappnum, er nægileg skýring.11
t>egar Mr. Barnes var hingað kominn með hug-
leiðÍDgar sfnar, var hann truflaður með pvf, að hon-
um var sagt, að Mr. Randolph væri kominn og vildi
129
vagninum, og rétt svo glæpsbróður slnum þýfið út
um glugga. Fréttaritarinn fór um brautina f gær,
og byrjaöi hann rannsóknir sfnar f New HaveD.
Hann kom & öll hótelin þar og reyndi að komast
eftir, hvort nokkur grunsamur maður hefði komið til
bæjarins. A einu af hótelunum, er hann kom seinast
& og sem er um fimm mfnútna gang frá járnbrautar-
stöðinni, mundi skrifarinn eftir manni sem hafði hag-
að sér undarlega. £>að Jftur út fyrir, að maðurinn
hafi koir.ið inn í hótelið um h&degi hinn 3. deseinber,,
ritað nafn sitt & gestaskr&na, beðið um aÖ handtaska
hans væri l&tin inn f j&rntk&pinn til geymslu, fariO
svo út og ekki komið pangað sfðan. Fréttaritarinn
gat sér strax til, að petta væri hin týnda handtaska,
og pegar hann hafði látið petta álit sitt f Ijósi, var
sent eftir yfirmanni lögregluliðsins og handtaskan
opnuð í viðurvist hans. 1 handtöskunni var veaki úr
rauðu rússnesku leðri, en I veskiau voru umgjarða-
lausir gimsteinar, svo margir og fagrir, að maður get-
ur vel trúað því, að þeir séu eitt hundrað púsund
dollara virfi, eins og konan, sem stolið var frá, hélt
fram að þeir væri. Að þetta sóu binir týndu gim-
steinar sést á því, aö á veskið er letrað með gullnum
stöfum nafnið Mitchel. Til allrar óhamÍDgju var
ekkert f handtöskunni, eða f sambandi við hana, sem
bendir til hver pjófurinn er. En hótel-skrifarinn
man samt vel hvernig maðurinn, er koir. meft tösk,
una, var f hátt, og vona leynilögreglumennirnir þvf,
að þeir fir.ni pjófinn innan skams af lýsÍDgu skrifarl
ans og taki h&nn fastann“.