Lögberg - 30.08.1900, Blaðsíða 5

LOGBBRQ, FIMMTUDA.GIJÍX 30. ÁGUST 1900
5
“Tribune's" hefði vafalaust fyrir-
dænat þessa aSferð, ef einhver aDnar
en hann sjálfur hefði átt hlut aS
máli; en hann er nú orðinu svo sam-
dauna undirferli og svikum aftur-
halds-flokksins, að hann er
búinn að taka, upp þá aSferS
aS fordæma það hjá öðrum, sem
hann sj'ilfur aðhefst. Af þessum og
öðrum ástæðum er þaS augljóst, aS
'Mr. Richardson er aS hugsa um
sjálfan sig, en ekki hagsmuni lands-
ins og kjósendanna, aS hann er aS
reyna aS hreykja sjálfum sér uf p,
og notar fagurgala og hræsni til
þess að ná augnamiði s‘nu. Hann I
Uezt, meSal annais, vilja láta lækka’
tollana enn meir eu orðið er, en
tekur þ<4 höndum saman við aftur-
halds-flokkinn, sem hefur lýst ský-
laust yfir, að ef hann komist til
valda, þá takihann aftur npp vemd-
,artollana alræmdu, og hœkki toll-
av a yjir höfiið' í þaff, sem þcir
Voru á&ur. Eítir framkomu Mr.
Richaidsons aS dæma er þaS vegur-
inn til að afnema og lækka tolla, aS
talca höndum saman við verndar-
tolta- og hátotla-flokkinn! Ef kjós-
endur sjá ekki í gegnurn hræsni og
nndirferli Mr. Richardsons, þá eru
þeir heimskari en vér álítum þá.
H-karlinn í ,,Hkr.“
Oftast vita liundarnir
hvað þeir hafa étið.
Einhver afturhaldsmaður, er
auSkennir sig með „H.“, ritar mjög
vitlausa grein í síðustu „Hkr.“, meS
fyrirsögn : „Hinar komandi kosn-
ingar“. þótt vér rennum grun í
hver liöfundurinn er, þá ætlum vér
að láta sem vér vitum það ekki; en
þar sem vér vit’im að höf, er karl-
maSur — en ekki kvennmaður—þá
ætlum vér, oss til hægri verka, að
nefna hann H-karl, enda svipar
honum til hákarla að þrí leyti, að
hann hefur ekki einasta gleypt
beitu þá, er Mr. R. L. Richardson
(þingm, fyrir Lisgar-kjörd.) hefur
haft á boSstólum, heldur öngulinn
(sóknina) með.
Ef nokkrar nýjar sannanir
þyrfti fyrir því, að Mr. Richardson
er algerlega kominn á bás með aft-
urhalds- og auðvalds-flokknum,þá er
grein H-karlsins sönnun fyrir því
þaSvarsútíS að hrós-greinar um Mr.
Richardson áttu ekki heima í „Hkr“,
en nú er öSru máli aS gegna. Nú
er hann genginn f lið með aftur-1
halds- og auSvalds-flokknum, og
þess vegna fanst H-karlinum sjálf-!
sagt að fara að hæla honuin í „Hkr.“ |
Hér sannast gamla máltækið, að
„oftast vita hundarnir hvað þeir
hafa étið“. I
H-karls-greinin er ekki þess
verð að fara mörgum orðum um
hana. Allir skilja af hvaða toga
hún erspunnin og vita, að henni er
hnoðað saman í þeiin * tilgangi að
villa frjálslyndum kj' smdum sji'uir
—hún er ekki „sett saman“ til að
villa afturhaldsmönnuin sjónir, því
þeir vita ofurvel.eins og H-karlinn.
hvar Mr. Richardson steudur nú í
pólitík. Vér ætlum að eins að
minnast á fáein atriði meS sem
fæstum orSum.
AnnaShvort hefur Mr. Richard-
son sagt vísvitandi ósatt, eða H-
karlinn umhverfir orðuin hans j’ar
sem hann ber hann fyrir því, að
hafa sagt, að bændum sé einungis
„leyft eitt vöruhús viS hverjar
brautarstöðvar."
þá hefur Mr. Richardson lika
verið að fara með argasta rugl-, ef a
H-karlinn umhvertir orðum hans^
þar sem hann lætur hann vera aB
tala um skattgreiðslulög, er s.min
hafi verið og undanþiggi laud Can.
l’acific jarubrautai innar frá skatt-
greiðslu! Vér höfum aldrei fyr
í heyrt getiS um þessi skattgreiðslu-
lög. Á síðasta þingi barSi Mac-
dqnald-stjórnin í gegn lög, sem svifta
sveitafélögin þeim rétti, er þau áður
höfðu, að leggja skatta á eignir
járnbrautafólaga. Skyldi Mr. Rich-
ardson og H-karlinu eiga við þá
löggjöf?
Jivínæralt, sem H-karlinn hefur
eftir Mr. R chardson, kemur annars
eins og fjandinn úr sauðarleggnum
og engin von að nokkur maður botni
í dellunni. HvaS sem annars er aS
segja um Mr. Richardson, þi vitum
vér að hann hefur ekki látið þádellu
út úr sér, sem H-kadinn þykist hafa
orðrétt eftir honum, enda er ræða
hans alt öðruvísi í lianseigin blaði,
„Tribune.“ En þaS virSist sem les-
endum „Hkr.“ sé alt fullboðlegt.
I það þarf svo sem ekki að veraneinn
| sannleiki eða vit í því—að eins sjóð-
bullandi stóry rSa-aftui halds-graut-
ur.
H karlinn klykkir út meS aS
fiæða lesendur , Hkr.“ á því, aS
þingmannsefni frjálslynda flokksins
í Lisgar, Mr. Valentine Winkler, sé
„Mennonite“ (mennon(ti). það væri
manninum reyndar ekkert til mink-
unar, þó hann væri „MenDonite",
því menn af þeim trúarbragSa-flokki
eru jafn-heiðarlegir menn og hverj-
ir aðrir, og flestir þeirra ha‘a hæl-
ana þar sem Hjörtur — H-karlinn
ætluSum vér að rita—hefur tærnar.
En Mr. Winkler er ekki „Menno-
nite“, þó hann sé af þýzkum a ttum
eins og þeir eru. Ef Mr, Winkl-
er er , Mennonite“, þá er þingfor.-eti
afturhaldsmanna, Mr. Wm. Hespel-
er, einnig „Mennonite". Jiað I eíur
eins mikið kveðið að Mr Winkler á
þingi eins og ritstj. „Hkr.“ (B. L.
Baldwinson), að öðiu leyti en því,
að hann hefur ekki verið aS buiðast
þar meS neitt krabbaskottu-fium-
varp, sór og þjóðflokki sínum til
háSungar. H-karlinn mun þó álíta
krabbaakottu-riddarann þinghæfan?
I
f
<?
$
$
t
Mesta undur aldarinnar.
Actina
Blindir
Sja
Daufir
Heyra
wP'
Actina
HEIMSINS BEZTA MEDAL
Vid Cataracts, Pterygiums og allskonar aug’nveiki, eyrna- og- hálsveiki. Hun
gefur sjonina aftur.
ENGINN SKURDUR. ENGIN DEYFANDI MEDUL. ENGIN HÆTTA.
JraS er bókstaflega engin þörf á gleraugum — Engin þörf á að svæfa eða brúka hnifinn við auguu —Jiað cr sama hvað gcngur að
augunum — ACTINA dregur ekki einungis úr kvölum, heldur læknar.
HEYRNARLEYSI LÆKNAD MED ACTINA.
Níutíll Ofí fillllll af liuiidrnúi af allskonar heyrnarlaysi, sem vér höfum kynst stafar af langvarandi C itarrh í hklsinum og inn
eyrunum. Loftpipan lokrst af kvefvilsu og hlióf'sveiflubeiniu hætta að hreyfast, Lœkning er ómöeuleg nema vilsan fari. í hana
næst hvorki með verkfærum né rprauti. þessv-’gna geta eyrnalæknar ekki hjálpað. Ear Drums miklu verri en gagnslausar.
Það er því heimska af heyiDarieysingjutn að - onast eftir hata með gamla fyrirkomulaginu eyrnalæknanua, og í stað |>ess að eyða
tíma og ærnum peningum fyrir iækningar, sem aldrei hafa læknað heyrnarleysi eða Catarrli, ættu menn að fylgjB með tímanum oe nota
hina vísindalegu aðfeið. Að vísindaleg lækDÍng sé fengin við heyrnarleysi <~g Catarrh það sannar ACTINA. Þegar efnið í ACTINA
er sogið upp í nefið fer það eftir eyrna pípunum, losar kvefvi'suna og losar um beinin (hamarinn; steðjann og ístaðið) í inneyranu svo
þau láta eftir minsta hljóðhristingi.
SUDA FYRIR EYRUNUM.
ACTINA hefuraldrei brugðist að lækna þessi leiðu einkenni Efnið úr heuni fer með hraða eftir pípunum og losar vilsuna. sem
lokar hljóðið inni. Vér höfum j>ekt fólk, se n hefur genjið með veiki þessa árum saman, og.ACTINA hefir læknað á þremur vikum.
Þar eð heyrnarleysið og suðan s afaraf Catarrh, þá læknast maður ekkl af því fyrr en Catarrh erlæknað, og þar eð Catarrh helzt
ekki við þar sem ACTINA kemst að, þá þarf engini að ganga með heyrnarleysi og suðu fyrir eyrunum ef hann fæst til þess að brúka
ACTINA eins og á að gera.
ACTINA læknar einnig Andarteppu, Bronkítis, sárindi í hálsinurn, veikluð lungu, kvef og' höfuð
verk, sem alt stafar meira og minna af Catarrh.
Skrifið oss um veiki yðar Vér gefum ráðleggingar ókeypis, og órækar sannanir fyrir lækningu.
Eiguleg bók—Próf. Wiison’s 80 bls. lækningaoók—frítt. Biðjið um hana.
Sérstakt tilboð.
Vér höfum svo mikið traust á ACTINA, að vér bj >ðumst til að skila þeim verðinu aftur, sem eru óánægðir með
verkanir ACTINA eftir 6 mánuði. Þetti tilboð gildir fyrir alla þá, sam kaupa ACTlNA í næstu fimtin daga.
Gagnvart
Stovel Block.
Karl K. Albert,
Ceneral Western A^ent.
268 McDermott Ave
Winnipeg, flan.
2
9
109
var auli, aö óg skyldi trúa kvennmanni fyrir jafn-
ftriðandi málefni og p688u.“
„Ó, voruð J>ér pað?“ sagði Lucetto. „Jæja,
þessi kvennmaður er ekki annar eins auli og J>ér
baldið. Ég er búin að n& hnappnum aftur.“
„Ah, pað er gott,“ sagði Barnes. „Hvernig fóru *
J>ér að pví að ná honum ?“
„Dau fóru öll á leikhúsið í gærkvöldi,“ sagðl
Lucette, „svo ég bara tók mig til og leitaði í öllum
hirzlum Miss Remsons pangaf til ég fann huappinn;
hann var i einum af gullstáss kössum hennar. Hérna
er hann.“ Um leið og hún talaði siðustu orðin, af-
henti hún leynilögreglumaoniuum hnappinn með
Upphleyptu myndinni á gimsteininum f, hnappinn,
sem hann hafði fundið í herberginu par sem morðiö
var framið. Mr. Barnes si að petta var sami hnapp-
Urinn, og J>að var honum nokkur huggun að hafa
fengið hann. aftur.
„Hefur Mr. Mitchel gefið Miss Remsen nokkra
gjöf nýlega?-* spurði Barnes.
„Já, hann gaf henn: dýrðlegan rúbin í gær-
kvöldi,“ svaraði Lucette. „Miss Remsen sagði mór,
kð gimsteinninn væri beilmikill auður i sjálfu sér, og
bann leit lika út fyrir að vera J>að.“
„í hvernig umgjörð var gimstunninn?“ spurði
Rames.
„Hann var greyptur í nál, sem ætlast er til að
borin sé í hárinu,“ sagði Lucette.
„Jæja, ég hef ekkert starf handa yður sem stend-
172
d/aldi J>ar í tvo klukkutima, og þegar hann fór pað-
an, var Thauret með honum. £>eir gengu báðir upp
á White Elephant, og eyddu par fyrri hluta dagsins
við að spila billiard’. Heir átu hádegisverð á Del-
monico cafe, og skyldu síðan kl. 2. Mitchel fór pá á
hesthús, sem leigir og geymir hesta og vagna, og
fékk J>ar hest og léttan vagn. Hann átt hvorttveggja
sjálfur. Hann ók hægt eftir Madison avenue, og
stansaði við leiguherbergja-húsið á 30. strstti. S—.
„Það bólaði ekkert á Miss Remsen allan fyrri-
part clagsins. Hún er búin að fá nýja pjónustumey.
Stúlkan sem áður var hjá henni, Sarah, kom til baka
í gær, en húsmóðir hennar vildi ekki taka hana aftur.
Það virðist auðsætt að hún skilji, að stúlkunni hafi
verið mútað til að fara út á land og mæla með
Lucette í pláss sitt sem frændkonu sinni. Mitchcl
kom pangað akandi i hinum létta vagni siuum um
kl. 2.30. Samkvæmt J>ví, sem fyrir mig var lagt,
bjó ég inig undir að fylgja honum og Miss Remscn
eftir í vagni, svo pau gætu ekki heimsótt Rose litlu
Mitchel og komist undan mér með f>ví að aka hart.
Fékk mór J>ví leiguvagn, og beið i honum þegar pau
sneru upp Madison avenue og óku inn I miðpart borg-
nrinnar. Ég gat hæglega fylgt peim eftir 4n pess að
vekja nokkurn grun, en ég fékk ekkert nýtt að vita,
Jar sem pau einungis óku í gegnum skemtigarðinn,
eftir St. N’cholas avenue, og heim aftur eftir Boule-
vatd- og Riverside-veginum. Hann tafði hjá Rem.
165
„Viljið þér segja mér, hvcrs vegna þér viljið
halda mér hór inni?“ spurði Lucette.
„Ég héit að ég væri bú:nn að segja yður p<ð,“
sagði Mitohel. „Sannleikurinn er, að ég vil ekki að
pér afljúkið pessu litla erindi yðar.“
„Ég veit ekki hvað pér eigið við,“ sagði Lucetto.
„Þér skiljið J>að vfst,“ sagði Mitchel. “£>ér er-
uð ekki svo heimsk. Jæja, stúlka min, pór mættuð
eins vel beygja yður fyrir örlögum, sem ekki verða
umfiúin. L&tið fara eins vel um yður og pér getið
par til kl. er 12. Þér megið lesa blöðin ef pór viljið,
í peim er fróðleg skýrsla um morðmálið----um moið
konunnar, sem v«r drepin uppi & efra loftinn f þessu
húsi, eins og pér vitið. Hafið pér ekki fylgst með
því máli?“
„Nei, það hef ég ekki gert,“ svaraði Lucette ill-
hryssingslega.
„Það er undarlegt,“ sagði Mitchel. „Ég skal
þá scgja yður það, að ég áleit yður einmitt m»nn-
eskju sem hefði fjarska mikinn áhugafyrir þessháttar
hlutum.“
„Jæja, en ég er það ekki,“ sagði Lucette.
f næstu tvo klukkutfma talaði hvorugt þeiria eitt
einasta orð. Mr. Mitchel sat f stórum brfkastól og
bara horfði & Lucette, og var ertandi hros á andliti
hans. Satt að segja var bros hans svo ertandi, að
þegar Lucette hafði litíð & Mitchel nokktum sinnum
og séð brosið, þ& leit hún ekki á hann framar, heldur
Uorfði stöðugt út um gluggann og yfir um strætið,