Lögberg - 02.03.1905, Blaðsíða 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. MARZ 1905.
LUSIA
HtfáFKEYJAN A DARRASTAÐ
Allir horfðu á hana.
„Súsý," sagði hún aftur. „Hún hefir dulbúið sig
með því. Hún var hér í gærkveldi — hún vissi orðið
—c'), Lúsía, er það ekki óttalegt?“
Lúsía stóð hreyfingarlaus og vissi ekki hvað hún
átti urn þetta að hugsa; alt í einu mintist hún orða
Harry Herne um kveldið, þegar hann heyrði fótatak
Jiennar. Þá nefndi hann Súsý á nafn, hélt hún væri
Súsý, hafði átt von á Súsý.
í>að sló fiana eins og ekling og gerði hana allra
snöggvast að steini. Öllu öðru hefði hún getað tekið
með ást og trausti, — en þetta eina smáatriði særði
hana; það þoldi hún ekki.
„Gætið þið að/'j sagði markgreifinn; „það liður
yfir hana!“ og hann liljóp til hennar; en henni tókst,
ineð því að beita allri orku, að bera fyrir sig hendina
og bægja honum frá sér.
„Við skuium fara — heim,“ sagði Uún í hásum
róm og svo sorgbitin og yfirgcfin, að tilheyrendurnir
gátu ekki annað en komist við. „\'ið skulum fara
— heim.“
Þegjandi gengu allir heim á staðinn, og fru l)al-
ton leiddi Lúsíu til herbergis hennar.
Markgréífinn nam staðar úti fyrir hjá Maríu
Verner.
„Á eg nú að fara?“ spurði hann í lágum róm.
„Nei,“ svaraði hún; „bíðið þér við. „Það verður
ekki langt þangað til hún sendir eftir yðuL“
„Haldið þér það?“ spurði hann efablandinn.
„Eg er viss um það. Erúð þér nú ánægður?, lá-
varður minn?“ spurði hún og hvesti á hann augun.
„Meira en ánægður,“ svaraði hann. „Yður hefir
tekist þetta betur en eg ^erði mér von um, betur en
mig dreymdi um. Það er undravert. Þessi lykill —
engum öðrum en kvenmanni líkum yður hefði getað
’ hugkvæmst annað eins.“
María Verner þokaði sér fjær.
„Kerlingarálftin er að liorfa út um gluggann“
sagðí hún. „Nú ætla eg að fara inn til þeirra og
segja þeim, að þér séuð svo reiður við Harry Ilerne
fyrir það hvernig hann hafi gabbað ungfrú Darrastað,
að þér ætlið að klaga hann. Það ætti að koma henni
td að senda eftir yður,“ og svo glotti hún og fór inn.
Markgreifinn gekk um gólf úti fyrir, léttstígur
cins og hann átti að sér svo fótatakið heyrðist ekki.
Hvers mundi kvendjöfull þessi krefjast 1 laun
fyrir að hafa soðið saman vélráð þessL
Á meðan hann var að velta fyrir sér þessu mikils-
ýerða atriði kom Maria út til hans aftur.
„Hún vill finna yöur,“ sagði Maria. „Hún biður
vöar í litlu stáss-stofunni. Farið þér varlega."
Hann hneigði sig og gekk inn, og þjónn fylgdi
(íonum inn í stofuna. _ ,
Lúsía hafði sent eftir honum án þess hun eigm-
vissi hvað hún ætlaði sér að segja eða gera.
Þunglamalega gekk hún inn í stofuna og hallaði
sér upp að gluggakarminum. Andlit hennar var svip-
laust og hvitt eins og marmari.
Þegar markgreifinn kom inn sneri lnm ser und-
an birtunni og benti honum að setjast niður.
En hann gekk til 'hennar og tók hond hennar, og
i andliti hans mátti lesa alvöru og hluttekmngarvott.
„Þér gerðuð boð eftir mér,“ sagði hann kurteis-
Ic2f3. ocr meö viðkvæmni.
,Já,“ svaraði hún þurlega. „Eg—eg vildi finna
yÖUrÞað leit helzt út fyrir, að hún ætlað ekki að
geta sagt meira, og hann beið þegjandi og mður-
lútur. . ' , „ „ ■
Áð finna yður,“ endurtók hun með gætm. „Lg
ætlaðí að spyrja hvað þér hefðuð í hyggju að gera,
Merle lávarður?“
Það er ekki nema um eitt að gera, sagði ham
með 'gremju og vanþlætingasemi. „Enginn maður
sem breytir jafn glæpsamlega, ætti að sleppa undan
hegningu. Lögregluliðið verður ekk! lengi að hafa
upp á honum og sjá um, að hann fái makleg mala-
gjöld.“
Það fór hrollur um Lúsiu.
Um vesalings stúlkuna, sem hann ginti út í
glæpínn með sér, er það að segja, að eg vorkenm
henni og skal sjá um, að hún sæti engn hegmngm
En hann verðskuldar alla þá hegnmgu, sem logm
gera ráð fyrir.
„Nei,“ sagði hún lágt.
NeP Ungfrú Darrastað.“
”Nei,“ sagði hún aftur og rétti fram hendma
biðjandi, og hann hefði tekið i hana hefði hún ekki
fallið snögt niður aftur. „Þér megið ekki geræ það.“
’,En—“ sagði hann blíðlega.
„Sýnið mér umburðarlyndi," sagði hún með grát-
staf í hálsinum og ýtti hárinu frá enninu á sér eins og
hún þyldi ekki þunga þess. „Sýnið mér vorkunsemi,
lávarður minn. Þér—þér vitið ekki hvernig á stend-
ur. F.g get ekki sagt yður það. Það mundi gera út
af við mig," og hýti brá snöggvast höridunum fyrir
andlitið og það var eins og krampadrættir færi um
allan líkama hennar. „Spyrjið mig ekki um það,
hvers vegna eg bið fyrir hann, en eg bið yður að
vægja honum,“ og hún rétti fram hendurnar.
„Þér biðjið honum vægðar! — manni, sem hefir
gabbað yður og leitt ógæfu yfir saklausa stúlku, lagt
í sig niður við fyrirlitlegan þjófnað" sagði hann með
| hægð.
„Já,“ svaraði htm. „Eg bið honum vægðar. En
i spyrjið mig ekki . hvers vegna. Merle lávarður. hann
1 er á yðar valdi; verið honutn miskunnsamur.“
„Hvers vegna ætti eg að vera það? Hann hefir
rænt ntig, hann hefir gabbað yður, honum ætti að vera
j hegnt; mannfélagið á heimtingu á því, að yfirvöldun-
um sé'sagt til hans.‘
„Eg bið yður að gera það fyrir mig. Vægið hon-
hana og þurkað gleraugun sín.
Hann sagði, að Grant læknir gerði alt senx unt
væri að gera; að liann væri í alla staði samþykkur
1:< kninga-aðferð hans; og svo kvaddi hann og lagði
á stað til borgarinnar afttir; og þegar síðast sást til
híuis, var hann enn þá að þurka móðuna af glerattg-
unum sínum. Eu 'rétt áðtir en hann sté upp í vagninn
laut hann að evra Grant læknis og sagði:
„Hitaveikin er ill; en ungfrúnni líður enn þá
ver eftir að yður hefir tekist að lækna hana, og það
tekst yður með snild yðar og umönnun. Likams-
kraftar liennar verða þá gersamlega lamaðir. Augun
í henni líta ekki vel út; þér verðið að upplífga hana,
læknir góðttr — fara eitthvað i burtu með hana. Ó-
ráðið hlýtur að stafa af einhverju meira en litlu sem
henni hefir mætt. Gætið hennar vandlega þegar hita-
sóttin hverfur.“
*„Hún mætti einhverju mótlæti, Sir John,“ jsagði
Grant læknir.
>,Einmitt J>að, einmitt það. Mótlætisins, hvað!
sem það kann að vera, gætir ekki sem stendur, en það
gerir vart við sig aftur Jægar líkamskraftarnir styrkj-
ast, og þá fyrst vandast málið fyrir yður. En hvað
ríkir við gætum orðið, læknir góður, ef við gætuum j
um og látið hann sleppa, og eg skal — ó, lávarður
j minn’ þér vitið ekki hvað þakklát eg mundi verða ! íundið upp eitthvert kynja-lyf við bilun á sálinni.“
j yður fyrir það." Og svo brosti Sir John, hneigði sig, sté upp í
„Og geri eg það,“ sagði hann i lágum róm, ,.þá 1 vagninn og fór.
j ætlið þér að vera — ,þakklát‘, segið þér. Ungfrú Dagarnir liðu, og á sínum tíma rénaði hitasóttin,
Darrastað — Lúsía, þakklát er kuldalegt orð. Kulda- 1 og rak þá Grant læknir' sig á það, að spádómur Sir
legt fyrir þann, sem hungrar og þyrstir eftir hlýlegra j John rættist. Föl og tekin klæddist Lúsía og sat eins
j orði. Leyfi eg manni þessum að sleppa, viljið þér þá og vofa í sólskininu við gluggann; og lífið og það,
j muna alt sem þér hafið sagt — viljið þér muna, að j sem umhverfis hana gerðist, var henni ekki meira
i vg gerði það yðar vegna?“ ; virði en vofu. Maria og frú Dalton höfðu stundað
j , /„já. _ já!“ tautaði hún í hásum róm. ,’Leyfið j hana með dæmafárri alúð og umönnun. Það gat varla
bonum einungis að sleppa.“ j heitið, að iMaría yfirgæfi hana- heldur sat nótt og dag
,.Eru það satnningar?“ hvíslaði hann slæglega j hjá rúminu til þess að heyra hvað hún kynni að segja; j
i og færði sig nær henni. j en Lúsia talaði ekkert orð. Það var eins og húil hefði
„Levfið honuum einungis að sleppa.“ j lokað hjarta sínu, bælt niður alt í sambandi við Harry
> Og þér ætlið þá aldrei framar að tala um Herne og þjófnaðinn. Hún nefndi hann aldrei á nafn,
þakklátsemi* aðeins?“ spurði hann. „Ungfrú Darra- jafnvcl ekki þegar óráðið var á hæstu stigi. En María
! stag _ Lúsía, þér vitið, þér hljótið að vita hvað Verner vissi’ að hann mundi ekki vera úr huga hennar
hjarta mitt þráir mest af öllu—“ nemaj í bráðina, að endurminningarnar um hann
,-Ekki!“ sagði hún og veinaði af angist. „Segið nmndu gera vart við sig síðar.
ekki meira í þetta sinn — ekki í þetta sinn. Dag eftir dag sat Lúsía við gluggann, með hend-
„Eg skal ekki gera það,“ sagði liann og strauk a nrnar krosslagðar í kjöltu sinni, og horfði sviplausum
henni glóðheita henaina, „ekki í þetta sinn. En sa Gg þvínær heryfingarlausum augum út í skóginn.
tími kennrr, og það bráðlcga, að þér launið mer þetta, Henni voru færð blóm og bækur; það var reynt að
! Lúsía?“ 7 hafa ofan af fyrir henni með því að tala við hana, |
Hún þokaði sér fjær honum og stóð stuggur af e;lls Gg g;r j0;ln hafði ráðlagt; en það var alt árang-
hoilum eins og eiturnöðru. urslaust. Hið eina, sem hún virtist þrá, var að sitja
„Gætið þess, að eg get látið leita hann uppi hve- þ0gUl 0g hreyfingarlaus við gluggann og horfa á sól-
j nær sem mér sýnist—“ ina færast niður eftir vesturloftinu og ganga til viðar.
„Eg veit það — eg veit það “ æpti hún. | Læknirinn nrintist á það við hana að ferðast í annað
„Að eg get gert hann að dærJdum óbótamanni loftslag, og María hafði einnig orð á því á sinn gáska-
Hún gaf honum bendingu með hendinm um að fulla hátt, en Lúsía hristi höfuðið og tók því fjarri.
: þagna. , en£a löngun til að ferðast,“ sagði hún
„Að hlífi eg honum, þa er það yðar vegna og með ;lægð. „Iivers vegna ætti eg að gera það ? Eg
einskis annars. Og geri eg það, þá neítið þer mer er aihe;jþrlgð — einungis þreytt, þreytt.“
ekki um það sem eg fer fram á að launum U Á meðal bókanna á borðinu sá Lúsía eínu sinni
„Hlífið honum vægið onum. g eintak af blaðinu Times, sem frú Dalton hafði skilið
gera hvað sem er hvað sem _ - ; Þar eftir. Hún tók blaðið i einhverju hugsunarleysi
Hann tók hond hennar og ar ana upp < j og rendi augunum yfir ],að. Alt í einu bliknaði hún
tim sér. A UPP °g let blaðið falla úr höndunum á sér niöuur á
„Forlög hans eru i yðar hendi sagðc hánn. Það ; ^ ^ ^ ; frásöguna um hús.
«r í y»ar hendi- hvort hann sleppur ,0a er dreg.nn ^ ^ ^ ^
fram fyrir dómstólana. jþún raii n lágt vein og hné út af í Jecu-
Hún hneig aftur á bak upp að glugganum, það , ^gu
1,-ið ekki vfir hana, en líkams og salarkraftar hennai —— —
lclð C } ricr aneist Og markgreifinn Það var svona maður — svivirðilegur, fyrirlit-
voru þrotnir af areynslu <« ang.st^ g - sent hún ha«i levft sér a« elska
vfirgaf hana i l’vl , - olotti hegar hnn sá| ;; 1IM mátti ekki til þess httgsa án þess af) blygðast sin.
Maria bei« hans «t. fynr og glot 16 „„j, a, ^ ^
hvað fölur hann var.
Farib þér inn til hennar," sag»i hanu: ,.eg hefi
„Earið þér
því sem næst sigrað."
XXII. KAPITULI.
„a» sem fratn vi« Lúsíu. haffii
: ’ húsinu og alt heirnilisfólkið vissi að „e
nijoðum i husinu ö vlísi hvað þetta
bvab" haföi komtb <1™; “ ^ haf3l (arið og Súsý
hnraUir" 06 ehhtva, hafbi - hierasb
. .toiifl hefði verið frá markgreifanum.
itkn rinn var ráfialaus, og var hanu 1» gamah
Tkib haf»i á móti tveitnur kynslobnm |
treysta. Hvert einasta orð af vörum hans.halði ver-
ið henni öllu öðru dýrmætara. Hún hafði álitið hann
allra manna göfugastan;• en hann hafði hlegið að-ást
hennar og verið að búa sig undir að drýgja glæp, og
haft þjónustustúlkuna hennar í vitorði með sér.
Þannig lá hún samanhnipruð í hálfan klukku-
tíma, gagntekin af blygðun og sjálfslæging. Alt í
emu stóð hún á fætur og studdi sig við stól; hún var
náföl og óstyrkur á henni, en svipurinn bar þess vott,
að hún hafði komist að einhverri ákveðinni niður-
stöðu.
Hún reikaði að borðinu og hringdi. María og
frú Dalton komu báðar hlaupandi inn, en námu staðar
öldungis forviða Jægar þær sáu breytinguna sem orðið
hafði á svip Lúsíu. Þegar þær yfirgáfu hana fyrir
klukkutíma síðan var hún afskiftalausýsljó, hreyfing-
arlaus eins og marmarastytta; en nú, þegar þær komu
inn, hafði marmarastyttan lifnað við.
x tpkio « ---- .. , , ”E& held'eg fari út,“ sagði hún með hægð. „Vilj-
Darrastabarættarinnar inn i hriminn og W » V> *•>* Þjúnustnstúlknna til min?"
Jnta þeirrra áleibis burt e„ „essi | h»or á aðra.
„Já, en við skulum klæða þig,“ sagði frú Dalton
eins blátt áfram og henni var unt. „Finst þér þú vera
frískari núna? Heldurðu þú sért fær um að fara út
f ‘ . knir frá London sér til hjálpar; en þess!
Sr^hiárúminuogborTaiá^rtúik.
una vellauðuga þogull og alvarlegur. m þ
fvrir, að hann ekki gæti neitt annaö gert en horft á enn þáv< j)yi ag þrevtingin var svo snögg að gamla
konan var ekki sem rólegusL
>.Eg er alheil, ‘ sagði Lústa og brosti harðneskju
og kuldalega. „Eg hefi hangt hér með ólund alt of
lengi. Það er satt, sem þú sagðir; það er ekki rétta
aðferðin til að láta sér batna.“
„Það er rétt, góða mín, það er rétt,“ sagði frú
Dalton og var eins og á nálum.
„Eg skal láta setja hestana fyrir vagninn,“ sagði
María hafði augun á Lúsíu. „Það er bezt þú sért
í lokuðum vagni.“
„Nei," sagði Lúsía einbeitt. „Eg vil heldur
\ iktoríu-vagninn. í honum fæ eg meira af frísku
lofti. “
Maria gekk út og þrýsti saman þunnu vörunum.
hað varð tafarlaust að lofa markgreifanum að vita
um brevtinguna sem á hafði orðið. Þegar hún kom
mður i ganginn þá kom vagninn hennar Lady Farn-
ley fyrir dyrnar og gamla konan sté niður úr honam
v’Hvar er hún?“ sagði Lady Farnley formála-
,!St tega/ hún kon’ a«ga á Maríu. „Eg er nýkomin
le!!n °g frettl ekkl Urri en þar, að hún hefði verið
veik. Fylgið mér til hennar. Hvers vegna skrifuðuð
þið mer ekki—?“
„Lngfru Darrastað hefir verið mjög veik, Ladv
■aririey; hvað lítil geðshræring—“ byrjaði María 'í
v.'ðkvæmum og sætum róm.
„Svei! haldið þér eg hafi aldrei á æfinni séð veika
manneskju fyrri, stúlka mín. Segið þér henni hús-
m° ^ ,yðar’ að sé konrin,“ sagði hún við þjóninn,
og gekk siðan mn á eftir lionum og upp á loft.
Lusia sat við spegilinn, með frú Dalton og nýju
þjonustustúlkuna hjá sér, og henni brá þegar hún
heyrð, malrom Lady Farnley úti fyrir. Nú reyndi á
Það hvort hun gæti staðið við hugrekki það, sem hún
liafði sett ser fyrir.
„Kom inn; auðvitað má eg koma inn,“ hrópaði
gamla konan , því hún kom inn; en svo nam hún stað-
ar og laekkað, róddina. „ó, barnið nritt, þvi létuð þér
nng e i vita ? Hvað hefir gengið að yður?“ og svo
tok hun Lusíu í fang sér.
Lusia hvildi allra snöggvast höfuðið á öxl gömlu
konunnar, og svo leit hún upp og brosti.
”Ó, eg hefi verið veik; eg ofkældist, held eg — já
það var víst innkuls; en nú er eg orðin jafngóð. Eg
var að bua mig undir að fara út í fyrlta sinni. Hvað
vænt mer þykir um, að þér eruð konrin heim.“
Lady Farnley horfði áhyggjufull á hana meðan
'et dæIuna Langa, 0g strauk mögru hendurnar
liennar.
„ “P003 n5Ín’ &óða niín> Þer hafið verið ósköp nrik-
io veik. ^
„Hakhð þer það? Já, eg býst við því. En nú er
eg orðm alveg jafngóð - alveg,“ og SV0 hló hún
Lady Farnley settist niður og horfði á hana með
viðkvæmm og meðaumkvun.
„ ’’Mér Þykir vænt um> aö eg er komin heim aft-
nr, tautaði hún; „þér þurfið einhvern til þessað líta
eftir yður.“
,,Ó, allir hafa verið mér góðir og langt fram yfir
þa > sagði, Lusia; „en eg skal sannarlega ekki slá
hendmn, a móti því> að þér kjassið mig 0g faðmið,
goða Lady FarnleyU
„Eg skal líka gera það,“ sagði Lady Farnley eip-
æglega. „Og hvað er alt þetta sem verið er að segja
>ner urn hann Harry Herne? Það er annað, sem mér
er oskdjanlegt — Harry Herne og Súsý?“
vB dyman°rU 'Ínar ‘ “°fl'"ni' “ “** stó5 á
iwrm't brá'.c,” hiin sneri !ér a'1
raman 1 hana og svaraði með léttúð •
„Harry Herne og Súsý? T, hann er farinn, og
Ium hka. Hann er farinn til - Ástralíu, held eg; eg
veik enarS mn að glCyma Því - eg hefi verið
e.k, eins og þer vitið. Og Súsý fór til London til
þcss að bæta kjor sin eins og fólk kemst að orði. En
hvað vel þer htið út. Viljið þér aka út með mér p
Mig er farið að langa til að koma út og slá mér frá
Eg ætla nu að verða kát og fjörug úr því mér er batn-
a< reghriega kat,“ og hún rétti út handleggina og
hlo. Á andlit hennar sló óeðlilegum roða og eldur
brann úr augum hennar.
Og hvernig sem því var varið þá tók ekki Lady
Farnley undir við hana né hló með henni.j
MUBESar -\t
XXIII. KAPITULI.
Lúsía stóð við orð sín. Hún fór að verða „kát“,
og það svo ákaft, að frú Dalton og Lady Farnley leizt
ekki á blikuna, og jafnvel María var hissa.
London-heimboðin voru um garð gengin og
heimboðin til höfðingjasetranna út um landsbygðina
fóru í hönd, og Lúsía ásetti sér að bjóða eins mörg-
um til sín og húsrúmið á Darrastað leyfði.