Lögberg - 08.06.1905, Blaðsíða 6

\
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. JÚNÍ 1905.
LUSIA
aOSFREYJAN Á DARRASTAÐ.
Hún brosti.
„Ekki kvendjöfull,“ sagði hún, „heldur met-
orðagjörn kona, lávarður minn—eigið þér við hjóna-
band Lúsíu? Já, þvi réði eg. Getið þér ekki skilið
Jað, að eg vildi koma henni úr vegi?“
„Guð fyrirgeti vðttr,“ sagði Harry og hengdi
niður höfuðið; „eg get það ekki!“
„Ríðið þangað til eg bið yður þess, lávarður
minn,“ sagði hún. „Og þó sé eg nú enga ástæðu til
þess, að þér ekki fyrirgeflð mér. þegar þér fáið’ að
vita, hvað eg ætla nú að gera næst,“ og hún gekk að
dyrunum.
Harry stökk á fætur.
„Hvert eruð þér að fara?—hvað ætlið þér að
gera ?“
„Eg ætla til Lúsíu,“ sagði hún. „Ekki til þess
að biðja hana fyrirgefningar — í þess konar heimsku
geri eg mig ekki seka; en eg ætla mér að hreinsa yður
í augum hennar — aði láta hana vita, að .eins og a
stóð gátuð þér ekki hjá þvi komist að giftast mér.
Eg neyddi yður til þess að biðja mín, var ekki svo?"
„Veriðt þið sælir, herrar mínir,“ sagði hún hlæj-
andi. „Mr. Merle, með klaufaskap yðar hafið þér
slegið gæfuna úr hendi okkar beggja, og það get eg
ekki fyrirgefið yður. Að falsa ávísun! — það var óðs
manns æði!“ Við þessi síðustu orð kom fram fyrsti
geðshræringar vottur hjá Maríu, og um leið og hún
fór leit hún gremjulega til Merle.
í>eir heyrðu, að hún gekk þýðlega og léttilega
upp stigann í áttina til herbergja Lúsíu. María hafði
það fram yfir flest illkvendi og illmenni, að hún var
ekki .heigull.
Head lögmaður gekk til Harry og studdi hend-
inni á öxl hans.
„ Þetta eru undarlegar og óvæntar fréttir, lá-
varður mmn,“ sagði hann hátíðlega. „Lengi hefi eg
haft einhvern óljósan grun um leyndarmál í sambandi
við æfiferil markgreifans sáluga; en eg vona þér
kannist viði, að það var ekki í mjnum verkahring
aö—“
Harry hristi höfuðið þreytulega.
„Hvað á að gera?" sagði hann.
„Eg býst naumast við að reynt verði að mót-
mæla þessu," sagði Head logmaður með áherz.lu og
leit til markgreifans. „Eg ráðlegg. samkomitlag.“
Markgreifinn rak upp hæðnvshlátur og hallaði
sér aftur á bak i stólnum.
„Samkomulag!“ sagði hann. „Eg skal láta
minn síðasta pening ganga til að inótmæla kröfu
þessari. Eg gef það aldrei eftir. Ald«;i.“
Head lögmaður gekk til lians, laut niður að hon-
um og sagði:
„Verið þér stiltur, yðar vegna. Reitið hann ekki
til reiði; það hefir ilía verið með hann farið. Lítið
til baka, herra minn, ti! áranna sem hann hefir mátt
ganga með skugga á mannorði sínu og þola ilt um-
tal. Hvað kröfu hans viðvíkur þá er hún rétt, .og eg
sé, að þér vitið það. Það verður vandalaust að
«inna j>að. Það er úti um yður.“
„Spæjarirjn hafði allan Jjennan tima staðið graf-
kyrr og veitt öllu nákvæma eftirtekt; en nú gaf hann
sig fram og gekk með hægð til markgreifans.
„Eg hlýt að gæta skyldu minnar,“ sagði hann.
„Eg handtek yður fyrir að hafa skrifað falska ávísun
á Coutt’s bankann."
Markgreifinn tók viðbragð og greip um borðið'.
„Lér — þér getið J>að ekki,“ »agði hann.
,Það er einfaldasta og skemtilegasta skjalfölsun-
armál sem eg hefi átt við,“ sagði spæjarinn með’ á-
nægjubragði. „Sannanirnar eru órækar. Maðurinn
þarna" — hann benti á Sinclair—•„hefði ekki getail
það; hann er ekki maður til þess. Komið þér og
sýnið enga óþægð.“ *
„Bíðóð Jær ögn við,“ sagði Harry. „Viljið þér
leyfa mér að tala við hann afsíðis fáeinar minútur?“
Spæjarinn leit til Head lögmanns.
mínútur, láv'arður minn," sagði hann, og
svoi gengu þeir, spæjarinn og lögmaðurinn, fram i
ganginn.
Harry læsti stofunni á eftir þeim, og á meðan
tók hann eftir því, að Sinclair smevgði sér xit um
gluggann, en hann lét sig það engu skifta. Náfölur
og alvarlegur gekk hann að borðintt þar sem mark-
greifinn sat.
. „Þú verður hér ekki nema tíu mínútur,“ sagði
Harry með skjálfandi rödd og horfði í andlit manns-
ins sem svo miskunnarlaust hafði ofsótt hann, en var
nú á valdi hans. „Ritaðu í snatri. Gefðu henni
frelsi sitt og—“ hann benti á hálfopinn gluggann.
Markgreifinn hló.
„Og láta þig taka við öllu — verða Merle mark-
greifi,“ sagði hann og nísti tönn'um.
v „Eg hirði ekkert urn nafnbótina né auðintt; eg
er einungis að httgsa um að frelsa Lúsíu frá þér. Eg
trúi þér ekki fyrir henni framar, og neitir þú að gefa
henni hér skriflegan skilnað þá skal'enginn mannleg-
ur kraftur fá frelsað þig frá hegningu þeirri, sem þér
ber með réttu. Fljótt nú!“
Markgreifinn þorði ekki að þrjózkast lengur;
hann sá, að Harry meinti það sem hann sagði, og
ritaði þiví eins og fvrr harin var lagt. Aið því búnu
tók hann hatt sinn og yfirhöfn, semkvæmt bendingu
Harry,'og forðaði sér út um gluggann.
„Þrátt fyrir þetta er Lúsia konan mtn,“ sagði
hann og glotti illmannlega framan i Harry.
„Eg veit það,“ sagðí Harry. „Eg skal ekki
gleyfna því. Farðu nú!“
Glugginn lokaðist með hægð, og Harry beið
þegjandi eftir mönnunum. Þegar tíu mínútur voru
liðnar var barið að dyrutn. Hann opnaði stofuna og
þeir Head lögmaður og spæjarinn komu inn.
„Farinn?“ spurði spæjarinn eftir að hann hafði
gengið úr skugga um, að Harry var einn i stofunni.
Harry hneigði sig alvarlega og spæjarinn beit á
vörina.
„Þér um það, lávarður minn; en það hefði verið
óv'iðjafnanlega skemtilegt og auðvelt mál.“
XXXVI. KAPITULI. ’
Úálftíma síðar stóð Harry úti fyrir húsinu og
rendi augunum út yfir grasflötinn og skemtigarðinn
og skógana umhverfis.
Head lögmaður var fatmn til London með spæj-
at anum; en áðitr en hann lagði á stað átti han-n tal
í ' ið Harry og sýndi honum fram á, að á því léki lítill
setn enginn vafi, að 4tann væri rétti og löglegi tnark-
greifinn, og maðurinn, sem hingað til hefði boriði
| aðalsnafnið ,yrði frá a hverfa félaus og umkomulaus.
„Þér eruð tnarkgreifinn, Harry, og kjör hans
og—hennar eru í yðar höndum. Það er yðar að
segja hvað gera skal.“
Harry studdi hendinni undir ennið og hlýddi
með athygli á orð gamla og gætna lögmannsins.
„Eg get ekki ákveðið það núna,“ sagði hann.
, Þetta ber alt svo bráðan að, er svo óvænt og undar-
legt.“
„Og þó svo undur einfalt þegar maðlur hugsar
um það,“ sagði Head lögmaður. „Spæjarinn sagði
tnér, að þpð hefðj óðar slegið sig þegar hann heyrði
í markgreifann tala og horfa á yðrir, að þér væruð lög-
; lcgi eigandinn alls hér og falsaða ávísunin væri borg-
un handaöeinhverjum íyrir að þegja um það. Og nú
í ætla eg að bregða tnér til London,“ sagði hann að
endingu. „Eg ætla að fá útdráttinn úr kirkjubókinni
staðfestan og líta eftir vitnum, ef til kemur að þeirra
verði krafist, og — ja, hvað annað get eg fyrir yður
gert?“
,,Tvent,“ svaraði Iíarry. „Finnið þér — mark-
greifann og fullvissið hann um það, að hann skuli
engan skort liða það sem hann á eftr ólifað. Eg
skal eftirláta honum riflegar tekjur, með því skylyrði
þó“—og það seig á Harry brúnin—„að hann komi
aldrei nærri konunni sinni nema hún geri hönum boð
að koma. Hitt er að koma við i húsi þessu“— hann
rétti lögmanninum pappírsblað—„þar finrtið þér
Súsý. Segið henni að Lúsía húsfreyja Inarfnist henn-
ar og sendið hana tafarlaust hingað.'f •
Og þegar Head lögmaður var farinn, gekk
Harry út á svalirnar og horfði yfir landareignina, sem
hann átti nú — hann, sem nú var orðinn Merle
markgreifi.
En viði það færðist engin glaðværð í svip hans.
Það var honum nú alt einskis virði—nafnbótin, lönd-
in, húsin, gullið — úr því hann hafJíi mist af því
i eina, sem honum var meira virði en alt annað; úr því
hann hai'i mist af Lúsíu. '
Sklnaðarorð fals-markgreifans: „Þrátt fyrir
þetta er Lúsía konan mín“, kváðu við í eyrutn Harry
eins og likhringing og minti hann óaflátanlega á það,
að á milli þeirra var staðfest djúp, sem ekkert neina
dauðinn gat brúað.
Hawn hafði mist Lúsiu, og aldrei hafði umhug«-
unin um það fengið meira á hann en nú. Nafnbótin
og auðlegðin gerði honum Jvetta margfalt tilfinnan-
legra og varð honum því harmabrauð.
Þúsund sinnum heidur hefði hann kosið sér að
^ vera óskilgetinn bóndi og fá að njóta konunnar sem
hann unni, heldur en að vera Merle lávarður og vita
] unnustu sina öðrum gefna, og það einmitt mattni Jæm
sem hann hafði velt úr sessi.
Alt í enu heyrði hann fótatak að baki sér og
j María Verner nam staðar við hlið hans.
„Jæja, lávarður minn,“ sagði . hún og brosti
j gletnisilega; „þér eruð að blína á eign yðar, lönd yðar
og akneyti, þjúna yðar og þjónustukonur. Hvað
snögglegri breytingu alt hefir tekið, finst yður ekki ?
Töfrastafnum slegið tiiður á jörðina, og Merle mark-
greifi fellur niður í botnlausa niðurlæging og eymd,
og í sama Vetfangi nium lítils virt Harry Herne
lyft upp til auðs og metorða. Er það ekki skrítið ?
Og svona er þetta líf okkar mannanna barna.“
Ilarry horfði á brosleita og hæðnislega andlitið
hennar með undrun og viðbjóð. Var það hugsanlegt,
að stúlka þessi, tilfinningarlaus og hlæjandi yfir öllu,
sem uppvist var orðið, væri sama stúlkan, sem fyrir
fáum vikutn hafði kropið grátandi við rúmstokkinn
lians og kallað guð til vitnis um það, að1 hún elskaði
hann, og var nærri búin að gabba hann til að giftast
sér ?
„Þér eruð alvarlegur eins og dómari, lávarður'
minn,“ sagði hún. „Hvernig víkur því við ? Nú
ættuð þér að) fieygja hattinum yðar upp í loftið og
‘nrópa af öllum mætti: ,Eg hefi sígrað!1; en í þess
stað eruð jiér svo stúrinn, að: það lítur fremur út fyr-
•*
ir, að þér hafið mist af greifadæminu en eignast það.
Lítið þér á hvað vel li’ggur á mér, og mundi þó marg-
itr segja, að eg hefði ástæðu til að barma mér. En eg
lít þannig á. að skemtunin, sem eg hefi haft af ölþt
þessu, sé nokkurs virðé. Vitfð þér-fivað eg hefi verið
að gera. lávarður minn? Eg hefi verið að segja henni
Lúsíu satt og rétt frá öllu; hefðuð þér heyrt óhljóðin
í þem frú Dalton og Lady Famley og séð viðbjóðinn
uppmálaðati í andliti þeirra , þá munduð þér geta
farið nærri um það hvað skemt mér var. Já, Harry
—fyrirgefið—lávarðitr minn, átti eg að segja, eg hefi
skýrt nákvæmlega frá öllu. Þegar maður rifjar upp
fyrir sér alt ráðabruggið í næði, þá getur maður ekki
neitað því, að það var alt of gott og skemtilegt til
þess að vera eyðilagt i miðju kafi mleð fífldirfsku
markgreifans — sem var, á eg við. Hvað á maður nú
annars að kalla hann? — Mr. Merle?“
Hún hló og haliaði sér fram á grindumar rétt
við hliðina á Ilarry, og gaf engan gaum alvarlega
fyrirlitningarsvipnum á andlitf hans.
„Já, það var sniðugt, og það var eg, sem fann
upp á því öllu. Eg gerði þpð alt, eða það mátti svo
h.eita. því eg held markgreifinn hefðj aldrei haft hug
i sér til þess að fela silfurkerið í húsinu yðar, og eg
er sannfærð um þiað, aðí hanti hefði aldrei við hana
Súsý ráðið. Aumingja Súsv! Segið þér henni, að
eg fyrirgefi henni jað þó hún ropaði þessu í yður;
það er ekki nema Jað sem yið mátti búast.“
„Og þér gerðuð alt þetta — og hefðuð—“ hann
þagtiaði við, og gat ekki fengið sig til að segja þaðl
sem honum bjó í huga.
„Gifst yður? Auðvitað, Og vitið þér livað?
Mér kom það aldrei til hugar fvr en eg heyrði gamla
manninn segja ltonum Sinclair, að þér væruð löglegi
markgreifinn. Alt ráðabrugg mitt þangað til var
til þess gcrt eingöngu að koma yður úr vegi og láta
markgreifann giftast Lúsíu.“
„Til hvers?" sjntrði Harrv alvarlega.
María vpti öxlum.
' •
„Vegna þess ráðabrugg á vel við mig, og til þess
að hafa markgreifann framvegis i *hendi mér. En
til hvers er að fara fleiri orðum um þetta? Lúséa
segir yðu? Iiákvæmlega frá því öllu. Þá liggur næst
íyrir að hugsa um fratntíð mina. Ætlið þér að
giftast mér, lávarður minn?“ og'lutn hneigöi sig fyrir
Harry.
Hann virti hana fyrir sér öldungis forviða.
. „Ekki það ?“ sagði hún. „Eg bjóst naumast við
því, en eg áleit það skyldu mina aðl gefa yður kost á
því. Þér gætið þess, að þér getið ekki gengið að
eiga Lúsíu.“
Harrv varðl náfölur og augu hans tindruðu.
„Kona, kona! hrópaði hann. „Hafið þér enga
meðaumkvun ? Nægir yður það ekki að hafa gert
okkur bæði ófarsæl, þó þér nú ekki bætið því ofan á
að hlakka yfir öllu satnan?“
Hún horfði þegjandi á Harry allra snöggvast,
og eitthvað óvanalegt kom fram í svip hennar.
„Elskuðuð þér hana svona heitt?“ sagði hún
lágt. „Lndarlegt! Hvað er það annars, þessi ást?
Eg þakka skapara mínum fyrir það, að eg hefi ekkert
af henni að segja. Hvernig hún getur ger.t ykkur,
karla ekki síður en konur, a?5 flónum. Hefðuð þér
elskað Lúsíu ofur lítið minna, þá hefðuð þér ekki
stokkið í burtu; alt ráðabrugg mitt hefði að engu.
orðið, og }>ið væruð nú gift hjón. Og nú — verið þér
sælir. Lúsía og báðar kerlingarnar ráku mig í burtu
frá sér með eins miklum óbænum eins og konur í
þeirra stöðu leyfa sér aðl láta sér um munn fara, og
eg býst við þér farið eins að. Verið jnér sælir. Eg
ætla að reyua á ný að leita gæfunnar. Æ, æ! hvað
skyldi þá ciga eftir að verða úr Maríu Vemer?“ og
lutn rak upp ónotalegan kuldahláaur og fór.
„Bíðið þér við,“ sagði Harry. „Finnið þér
Head Mgma'nn; ráðstafanir skulu verða gerðar_______“
meira gat hann ekki sagt.
„Er j«ðl mögulegt ?“ sagði María og leit til hans.
„Ætlið þér að rétta mér hjálparhönd? Harry“—
hún Jjokaði sér nær honum og lækkaði málróminn —
„Harry — lávarður minn — það var jafngott þó eg
ekki giftist yðiur til þess að — verða ógæfusöm.“
Það voru síðustu orðin, sem hann nokkum tíma
heyröi af vörum Maríu. Þegar hann var búinn að
ná nógu tnklu valdi yfir skapsmunum sínum til þess
að segja henni aðl vera sælli, þá var hún öll á burt.
Hann stóð þama enn þá við um stund til þess
að ná sér, og gekk síðan inn í húsið. Fréttirnar flugu
frá manni til manns á. heimilinu, hamingjan veit
hvemig ,og fólkið var alt búið að vita, að| húsbóndinn,
sem það hataði, var falsgreifi, og að Harry Herne var
löglegi markgreifinn. Öllum á heimilinu, körlutn og
konum, hafði æfinlega verið vel við hann, og hrósuðki
nú happi. Fagnað&róp mundu hafa heyrst úr hverju
horni ef fólkið ekki hefði vitaði, og tekið sér það
nærri, að húsfreyjan sat syrgjandi upp á lofti.
„Spurðu markgreifafrúna hvort hún vilji finna
mig allra snöggvast,“ sagði Harry við eina vinnu-
konuna.
„Já, lávarðiir minn,“ sagði vinnukonan og
hneigði sig.
„Þei,“ sagði hann og hélt upp hendinni. „Eg:
er ekki—“ hann þagnaðd við og ygldi sig. „Kallaðu
mig það ekki. Eg er Harry Herne.“
„Já, lávarðlur minn,“ sagði vinnukonan og fylgdi
honum upp á loft og að dyrunutn á herberginu þar
sem Lúsía sat inni.
Lúsia sat þar á tnilli þeirra Lady Farnley og frú
Dalton; og j>egar þær stóðu upp til þess að ganga
fram úr herberginu, þá rétti hin fyrnefnda Harry
hendina og sagði:
„Harry! Þetta er svo óvænt, að það er eins og
maður geti naumast trúað því; en — en nú lægi vel á
mér ef það væri ekki vegna hennar. Vertu góður við ■
hana.“
Hann tók vingjamlega í hendina á Lady Farnley,
en svaraði ltenni engu oröi. Hann hafði ekki augun
af Lúsíu, og fanst hún aldrei hafa verið jafti fögur
og elskuverð eins og einmitt nú þegar engin von var
til þess að hann fengi að njóta hennar.. Og hann
komst svo við af hinu margfalda mótlæti hennar, að
hann ásetti sér að gera kjör henar eins bærileg og
unt var. Ilann féll á kné frammi fyrir henni og
sagðS:
„Lúsía!“
Hún grúfði sig á handlegg hans og sagði:
„Iíarry! Harry! Getið þér fyrirgefið mér? Æ,
Harry, hvað hefi eg látið koma mér til að gera? Hvað
liefi eg gert?“
„Talið þér ekki svona,“ sagði Harry blíðlega.
„Á milli okkar skal ekki vera um neina fyrirgefningu
að ræða ef þér viljið minnast þess sem á bak við er.
Hér er ekkert að fyrirgefa. Eg má ekki til þess
] hugsa hvað mikið ilt hefir leitt af þeirri heimsku
| nipini að stökkva í burtu héðan—“ það’ kom einhver
| kökkur í háls hans, svo hann varð að þagna uím stund.
„En eg kom ekki ltingað til þess að) tala um fortíðina,
heldur framtíðina."
„Framtíðina, framtíðina!“ endurtók Lúsía ör-
væntingarfull.
„Já,“ sagði hann/ „Verið þér ókvíðin, Lúsía.
Eg fer nærri um það, hvað yðttr skelfir mest. En
verið þér óhrædd. Hann hefir gefið yður skilnað'
eftir.“
Hún kiptist við og leit upp.
„Lítið þér á,“ sagði hann. „Hérna er það.
Hann lofar að koma ekki á fund yðar fyr en þér
sendið eftir honum.“
„Ekki fyr en eg sendil“ Hún tók meðl hendinni
fyrir kverkar sér. „Þegar eg lutg.sa til þess, Harry,.
að eg er eiginkona manns þessa, þá finst mér enginn
dauðdagi vera svo ógurlegur eða kvalafullur, að lífið
hljóti þj ekki aðl vera enn þá meira óþolandi. En eg
skal fara — þér eruð nú húsráðandi hér. Það er mín
eina huggun mitt í allri ógæfunni, Harry. Eg skal
fara og leynast einhvers staðat á afskektun/ stað
þangað til dauðinn sér aumttr á mér og bindur enda
á mótlæti mínu.“
„Talið þér ekk svona,“ sagði Harrj' aftur og
rétti henni hendina. „Haldið þér kannske, að þér
standið í nokkttrri skuld við mig, Lúsía?“
„Skuld.“
„Sé svo, þá getið þér greitt liana alla, já, og það
með vöxtum. Viljið þér ganga að kostum þeim, sem
eg set yðmr?“
„Eg vet ekki hvað' það gæti verið, sem eg ekki
vildi fyrir yður gera,“-sagði hún í lágum en enbeitt-
um rótn.
„Eg bið yðlur þess þá að vera hér í staðinn minn.
Haldið áfram að vera húsfreyjan á Darrastað.
Lítið eftir fólkinu mínu — nei, það eti fólkið yðar.
Lifið fyrir aðra, gleymið því, sem á bak við er,
gleymið honum og — gleymið mér.“
Hann lét höfuðið síga niðttr á bringuna. Og
Lúsia svarað engu.
„Viljið l>ér gera þetta fyrir mig?“
1
*