Lögberg - 27.01.1910, Blaðsíða 6

t
LöGBERG, FIMTUDAGINN 27. JANOAR 1910.
Erfðaskrá Lormes
[eftir
Charles Garvice

Þegar hún gekk nú yfir grasbalann blíöleg og
yndisleg á sýndum, hækkaði hún röddina og söng,
ekki hrygðarþrungin bœnariljóð, lieldur glaðvær stef
ur söngvum hinna gömlu Jakobsinna, sem þetta var
upphaf aö:
“Þegar Karl kom til Vor,
kempan unga —
Hálfbliknuðu blómin á grundinni virtust reisa
kollana með nýju lífi í haustsólskininu þegar Leola
fór fram hjá þeim; fuglarnir þögnuðu og hlustuöu,
en tóku svo undir með hemii; og það var því líkast
sem öll nátúran syngi með henni, þessari ungu stúlku,
sem hafði svo undur fagra rödd. Svo virtist tveimur
mönnum að minsta kosti, er stóðu í skemtigarðinum
og hlýddu tiíl þegjandi. Það voru þeir vinirnir,
Beaumont lávarður og Cyril Kingsley. Lávarðurinn
hafði mætt Cyril í skemtigarðinum á leið heim að
Lormesetrinu, og þeir höfðu fariS aS tala þar saman.
Mjög einlæg vinátta hafði tekst meö þessum
tveim mönnum.
Kunningjar Beaumonts sögöu, að hann væri
aldrei ánægSari, en þegar hann væri meS bóndanum
Cyril Kingsley.
Beaumont fór til búgarSsins nær því' á hverjum
degi og hitti Cyril.
Stundum ræddu þeir um bækur, sem báðir höfðu
lesiS; stundum fór Beaumont að ráðfæra sig við vin
sinn um eitthvert málverk, en alloftast aS tala viS
hann sér til skemtunar.
Cyril var ekki aS eins orSinn kær Beaumont lá-
varði, heldur og foreldrum hans, og greifinn talaSi
jafnan mjög virSulega um “Kingsley unga”, er hann
nefndi svo.
Cyril hafSi eitthvaS það við sig, er laðaði hugi
manna aS honum. Engum gat dulist þaB, ef hann á
annaS borð var nokkur mannþekkjari, að Kingsley
var mesta prúSmenni, þó að liann bærist ekki mikið á
í klæSaburöi og gengi íverkamannafötum.
ÞaS var'dálitiS skringilegt að sjá þá saman,
kunningjana. Hver sem ekki hefði vitaS um stétta-
mun þeirra, hlyti að hafa ímyndaS sér, aS Cyril væri
fremur fyrir hinum, því Beaumont lávarSur leitaSi
jafnan álits hans um hvað eina, og mintist hans aldrei
nema mjög virðulega.
"Eg held helzt,” sagði hann einu sinni við Sess-
elíu, er Cyril var nýfarinn út úr myndastofu hans,
“að Cyril sé fær um að gera alt, er hann leggur hönd
aö á annaö borð. Hann er frábærlega víðlesinn,
hann leikur á hljóðfæri, þaS veit eg af því aS eg sá
hann blaða lengi í söngheftinu þarna, hann er reið-
maöur á við Mexicana, sundmaður ágætur og —”
“Og mundi vera aSdáanlegur Crichton, ef hann
kynni að mála,” sagði Sesselía og brosti.
“Eg er ekki viss um nema hann kunni það líka,”
sagði Beaumont “ Eg hefi séS fagra uppdrætti heima
hjá honum, sem hann hefir gert.”
• “Og samt gerir hann sér að góöu svo lítilfjör-
lega stöðu, að vera ráSsmaöur á búgarði,” sagði
Sesselía.
“öfundarðu mig?”
“Já, af stöSu þinni hér. t>ú átt svo oft kost á að
sjá hana og tala við hana.”
Cyril vafði svipunni um fót sér og leit ekki upp,
en sagði:
“Eg verð nú aS ónáða Miss Dale oftar en hér
fyrrum, vegna heilsufars Mr. Slines.”
“Segðu heldur drykkjuskapar hans,” sagði Beau-
mont.
“Já, eg er hræddur um, að hann drékki heldur um
of,” sagði Cyril.
“Já, okkur er öllum kunnugt hver forstjórinn er
í raun og veru, og eins það hve búgaðrurinn græöir
á því.”
“Eg er að eins staðgöngumaðiur Sline, meöan
meðan hann er veikur,” svaraöi Cyril rólega. “En eg
neyðist oft til aS ónáða Miss Dale, eins og eg sagði
áöan.”
“Og þaö er einmitt það, sem eg öfunda þig fyr-
ir,” sagði Beaumönt. "Þú getur fundið hana aS máli
hvenær sem þér sýnist, talaS við hana, hlýtt á hana, en
við hinir—” Hann þagnaSi, því að Cyril haföi blóð-
roönaö í framan, þó að stutt stæði á litbrigöunum.
“Eg hélt að yður væri ávalt heimilt að koma til
Lorme-setursins, Beaiumont lávarður?”
“Já, að vísu”, svaraöi Beaumont og nú brá hann
litum. “En eg get varla setið þar alla daga, þó að
mig langaði mest af öllu til þess. • Mér finst eins og
alt Lormesetrið sé nú oröiS sveipaö í óumræöilegri
geisladýrð. En þey, þey”.
Leola hafði nú byrjað á öðru lagi við hrífandi og
fjörugt kvæöi, og þegar minst varði gekk hún fram
á þá Cyril og Beaumant þar sem þeir stóðu inni í
runnanum. Hún hrökk við og hætti að syngja, roðn-
aði og gekk í móti þeim.
“HvaS eruð þið að brugga, herrar mínir, þarna
inni í runnunum,” sagði hún glaðlega og tók í hönd
Beaumonts en hneigöi sig fyrir Cyril, er lyfti hatt-
ínum sínum og leit á úriö sitt um leiið.
“ViS vorum aö tala hér saman í mesta meinleysi,”
sagði Beaumont; “eg var að spyrja Cyril hvernig
honum litist á aö mála myndina gömlu í dag.”
Leola leit upp í heiðskíran himininn og kvaðst
halda aS veSrið væri hiS ákjósanlegasta.
“Viljið þið koma meS mér og líta eftir því?”
sagði Beaumont.
"Eg verS að fara að sinna störfum mínum,”
sagði Cyril og lyfti hattimim. Ifann var mjög fölur
og alvarlegur á svip.
"Megið þér ekki vera meö okkur ofurlitla stund
lengur?” spurði Leola mjög blíSIega og lundirgefnis-
lega svo sem vani hennar var að ávarpa hann.
Cyril nam staðar og beiS viö.
"Eg var aö hugsa um að minnast á Gile’s búgarS-
inn viö yöur,” sagði Leola. “Mr. Ford hefir skrifað
viðvikjandi honum. Eg er með bréfið i vasaj
mínum.”
Síðan rétti hún aS honum bréfiö, og mátti þá
glögt sjá, að hún bar meiri tiltrú til hans, en ménn
bera til ráðsmanna sinna venjulega.
“Viö skulum slá tvær flugur í einu höggi,” sagði
Beaumont. “Við skulum öll verða samferSa til myln-
unnar. Eg hefi látið fara með dráttlistar-áhöld mín
þangað, og á leiöinni getið þið talað um búskapinn."
Leola leit til Cyril, en þagði. Þ.að var hálf kyn-
legt að hún, húsfreyjan, skyldi ekki skera úr þessu.
“Eg er reiöubúinn að gera vilja Miss Dale,”
sagSi Cyril þá.
“Þá er bezt aS við ieggjum strax af stað til
mylnunnar,” sagöi Leola.
Þau sneru þá við, og gengu þvert yfir skemti-
“Já; eg skil ekkert í því,” svaraði Beaumont lá-
varður og var djúphugsaður. “Mér er oft áð detta í j
hug. að eitthvaS það hafi komið fyrir hann, sem hafi
neytt hann til að gera sér að góðu starfa, sem er miklu
minni háttar en hann ætti skiliö.”
“Mér fellur vel viS hann, af því að honum fellur,
vel við þig,” sagði Sesselía.
“Eg held að honum falli vel við mig,” svaraði ^
Beaumonl, án þess að taka eftir hlýleikanum í oröum j
hennar. "Og mér finst að eg vera allur annar mað-
ur siðan eg kyntist honum.”
garSinn og gekk Leola á milli þeirra.
Þau komu brátt að ánni og gengu meöfram henni
og fyrir knappa bugðu sem á henni var, og mátti þá
sjá gömlu mýlnuna.
Lormur einn hafði látiS gera mylnuna. Hann
hafði augsýnilega haft mætur bæði á byggingarlist og
vélfræði. Um þaö báru vott bæði mylnan og forn
kastali, er sást frá henni.
XVIII. KAPITULI.

“Þú ert tríiklu mannblendnari að rninsta kosti,” ,
sagði greifafrúin, sem komið hafði inn myndastofuna
í þéssu, “og mér fyrir mitt leyti geðjast vel að Mr.
Kingsley.”
En svo seni fvr var sagt, stóðu báðir ungu menn- ^
irnir Jjöglir í skemtigarðinum og hlýddu á hinn fagra
söng Leol.u
“En hvaö hún syngur vel,” sagði Beaumont.
“Finst þér ekki Cyril?”
“Jú,” svaraöi Cyril með hægö.
“Eg öfunda þig oft, Cyril,” sagði Beaumont al-(
varlegur.
Þegar þau höfðu numiö staðar annars vegar við
þurran vatnsfarveginn, þar er vatnið féll um, ef stífl-
urnar voru opnaðar, og því var hleypt úr tjörninni
fyrir ofan, sagöi Cyriil Leolu sögu mylnupnar, en hún
hlýddi til með mikilli athygli. “
"Það er svo að heyra, sem þú sért vel að þér i
sögu Lormanna, Cyril,” sagði Beaumont lávarður.
"Hvaðan hefir þú þenna vísdóm? Eg veit samt, að
þú hefir skýrt rétt frá, því að frásögn þín kernur alveg
heim við J>að, sem eg hefi um þetta heyrt áöur.”
"Einmitt það ?’ 'sagði Cyril. “Marsden gamli
hefir sagt mér þetta.”
“Ykkur er vel til vina, er ekki svo?” sagði Beau-
mont. “Er það ekki gamlí maðurinn, sem á fallegu
dótturina?” spurði hann sakleysislega.
“Jú. Polly er lagleg stúlka,” sagði Cyril blátt
áfram, en Leola roðnaði við. Cyril tók ekki eftir
litbrigðum Leolu þó að Beaumont yrði var við þau, en
hélt áfram og sagði: “ÞaS er leitt, aS ekki skuli
neitt vera hrest upp á mylnuna. Hún er vel bygð og
ef góð vél væri til að knýja mætti stórmikið gagn
af henni.
Beaumont lávarður rak >upp gremjuóp.
“Guð sé oss næstur! Þú ert þó ljklega ekki að
hugsa um að fara að láta gera við mylnuna og hleypa
, henni af staö? Geröu það ekki, Cyril. Allir malarar
I hér í grendinni mundu géra aðsúg að þér og ráða þig
af dögum. Mylnan er falleg eins og hún er. En
gerið ykkur í hugarkmd hvílíkur ósómi væri aö sjá
reykjastrók standa upp úr henni.”
Leola hiló og alvörusvipurinn á Cyril minkaði.
“Ykkur listamennina hrífur að eins hin arðlausa
fegurö. Mér sýnist mylnan vera talandi vottur um
hiröuileysi. Eg held áð eg geti komið hernni af stáð,”
sagöi hann i hálfum hljóðuni.
“Hversvegna reynið þér það ekki?" spurði Leola
eins og haun einn væri eigandinn.
“Gefið honurn ekki leyfi til þess,” hrópaði Beau-
rnont lávarður. “Bíddu viS svo sem fimrn mínútur,
! meðan eg lýk við teikninguna mína. Eg sé þaö á
augnaráði Cyril, að hann liefir ilt í huga. Þegar
hann hefir einsett sér aS gera eitthvaö, þá er hann
viss með að hafa það fram. í hamingju bænum
bíddu þangað til eg er búinn meS teikninguna!”
Og að svo mæltu tók hann að teikna meö miklum
flýti.
Cyril brosti.
“Það er ekki svo auðvelt aö koma henni af staö,"
sagði hann og fór ofan í þurra farveginn og yfir
að hjólinu.
“Þar er liann farinn,” sagði Beaumont brosandi
og horfði á'eftir honum. “Ef þér væruð karlmaSur,
Miss Dale, mundi eg liafa viljað veöja við ySur um,
að hann verður búinn að koma mylnunni af stað eftir
svo sem þrjá mánuði.”
Leola horfði líka á eftir fallega þrekvaxna mann-
inum og brosti.
“Mr. Kingsley er mjög einbeittur maSur,” sagði
hún dálítið drýgindalega.
“Ekki alt af,” sagði Beaumont. “Munið þér eft-
ir, hvað hann var tregur til að þiggja vináttu mína,
og sjáið þó, hversu nú er komið! Miss Dale, eg held
að mér sé óhætt aö segja, að það sé lán fyrir yður,
að hafa eignast slíkan — mér liggur viS að segja
vin.”
“Já,” sagði Leola og leit niður fyrir sig. “Eg
veit ekki hvernig færi 'um staðinn, ef hann væri ekki.
“Og eg ____ eg heid mig lánsaman líka fyrir ]>á
sök, að eg hefi eignast tvo vini, ef eg ma nefna yöur
vinkonu mína,” sagði Beaumont mjög hlýlega.
“Hvers vegna ekki?” sagði Leola og horfði eins
og í 'lieiðslu á manninn, sem stóð hjá mylnuhjólinu.
Beaivmont lávarður leit framan í hana og var
mjög hræröur. Hún virtist vera svo sakleysisleg og
barnsleg í öllu fasi, að hann átti bágt með a'ð fa af
sér að segja þaö, sem homum lá á hjarta.
“YSur grunar liklega lítið, hve mér er J)að mikið
gleðiefni, að heyra yður segja þetta, sagði hann og
reyndi að tala rólega. “Mér er mjög ant um vináttu j
yöar, Miss Dale — Leola, en þó vilcli eg mega óska af
yður annars, sem er enn meira í varið—Leola, ’ sagði
hann og greip um hönd hennar. “Eg hlýt að segja
yður þetta — eg er hræddur um — að yður komi það
of óvænt, en hverjum skyldi vera unt að umgangast
ySur eins og mér, án þess að verða ástfanginn af yð-
ur? Leola, eg elska yður!”
ÞaS er mjög óvist aö Leola hafi heyrt í fyrstu
fyllilega, hvaS hann sagði, því aö hún horfSi svo fast
á mylnuna, en brátt varð henni ljóst ailt þaS er hann
hafði sagt og leit nú til hans undrunaraugum. Henni
varð hálf hverft við að sjá hvað hann var fölur og al-,
varlegur og hún dró með hægð að sér höndina, strauk
henni um enniö og stundi viS.
“Hvað hefi eg sagt?” hrópaði Beaumont lávarð-
ur. “Hefi eg stygt yður, Leola?”
“Nei,” svaraði Leola og var mjög föl og var j
tregt um mál; “þér hafiö ekki stygt mig, e.n J>ér haf-1
ið hrygt mig.”
“Hrygt yöur,” endurtók hann mæSulega. “Þá,
þá elskiö þér mig ekkþ Leola?”
Hann virtist leggja svo mikla áherzlu á orðið
“mig”, að Leola svaraði mest vegna þess:
“Eg — eg elska engan, Beaumont lávarður!”
“Þá má vera,” mælti hann, “aS þér getiö með
tímanum lært að elska mig. O, Leola, eg hafði ætlað |
mér að láta vera að segja yður þetta, þaö var óhyggi-
GIPS A VE6GI.
JSIS“ Þetta á aö minna yður á aö gipsiö
sem vér búum til er betra en alt annaö.
Gipstcgundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgeröar gips
„Gold Dust“ fullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifiö eftir bók sem
segii hvaö fólk, sem
fylgist meö tímanum,
er aö gera.
Manitoba Gypsum Go., Ltd.
SKRIFSTÖFA Oíí MYLKA
WINNIPEG, MAN.
l€gt, heimskulegt af mér, þvi að hvernig áttuð þér að
hafa getað verið famar að hugsa um mig, eftir ör-
stutta viðkynningu, mig, sem er yðar öldungis óverð-
ugur.”
“Segiö ekki meira, segið ekki meira,” sagði Leola
i bænarrómi.
“Eg má til!” sagði hann með ákefS. “Eg liefi
sagt yður, að eg elskaði yður, og orð mín verða ekki
aftur tekin, þó að eg vildi, og mig langar ekki til aS
afturkalla þau, Leola,” sagði hann alvarlega. “Eg
vonast ekki eftir að þér getið elskaö mig eins og eg
eiska yöur, en eg bið ySur að gefa mér einhverja von
— einhverja hughreysting. Ef þér sviftiö mig allri
v°n Leola, segið, að eg megi ávalt vera vinur yö-
ar, og reyna aö ná síðar enn nieir og innilegri hylli
yðar, og—”
Nei, ’ sagði Leola. “ Verið vinur minn!”
Já,’ sagði hann. “Segið ekki meira. Hitt
skulum við láta bíða.”
Leola fölnaði.
‘B'eaumont lávaröur,” sagöi hún með lágri en
styrkri röddu, “eg finn glögt, að þaS sem þér biðjið
um, getiur aldrei orðið—”
Hún þagnaði, því að bak við |>au heyrðist Iágt,
veiklulegt óp. Þeim varö báöum litið við, og brá t
brún að sjá Sesselíu standa skamt þaöan sem þau
voru, horfandi yfir höfuð þeirra, náföla af skelfingu.
Þau litu starx í sömu átt sem hún horfði, en sáiu;
fyrst ekkert. En ]>egar Beaumont lávarður teygði sig
upp eins og hann gat bezt, fékk hann séS yfir runna
ndkkurn þá sýn, er Sesselíu haföi orðið svo hverft
við að sjá.
Við stiflurnar húkti maður nokkur; hann sneri
andditinu að mylnuhjólinu, og það var það andlit, sem
Sesselíu hafði oröið svo hverft við að sjá. Beaumont
lávarði brá og við er lvann sá framan í manninn og
varð orðfall fyrst í staS. Þetta var Sline. Hann ein-
blíndi eftir vatnsfarveginum og á mylnuhjólið, blóð-
hlaupnum grimdaraiugunr, eins og óarga dýr, sem er
aS hafa gætur á bráð sinni, áður en það tekur undir
sig stökkið til aS rífa hana í sig.
Þessu augu voru hræðileg, þar sem glitti i þau
í fölu: og fúlmannlegu andlitinu.
Runnarnir fódu þau Leolu, lávarðinn og Sesselíu,
svo að maðurinn hafði engan grun um að á hann væri
horft; þess vegna lagði hann engin bönd á ilsku og
hefndargirni þá, er ihonum bjó i brjósti.
Hvað var hann að lrugsa um ? Ekki um þuran,
solskrælnaðan vatnsfarveginn, og hjóliö, sem stóð
kyrt og þrekvaxna manninn hjá því. Nei; hann var
að hugsa um annað, brennand'i af djöfullegri mann-
vonzku og hefndargirni. Hann var aö hugsa sér
vatnið þjóta meS óstöðvandi hraða niður á mylnu-
hjohð, hjóliö hendast á stað og þrekvaxna manninn
felast í hringiðunni.
, Beaumont Iávarði varð orðfall stundarkorn, en
siðan ]>aiut hann aö vatnsfarveginum og hrópaði re'iðu-
lega:
“Sline! Sline! hvaS hefirSu fyrir stafni þarna?"
Sline hrökk við, eins og hann heföi veriö staöinn
aS glæp, og laumaöist steinþegjandi niður með tjöm-
inni og hvarf.
INNANHUSSTORF V E R Ð A
F0XBRAND
Hezta þvottaduft sem til er. Engin froöa á vatninu.
Sp^rar: V’ I N N U , F Ö T , S Á P U .
I. X. L.

Trade
Mar*
AUÐVELD EF NOTAÐ ER
FQX B R B N O
TUQtpr ,,.. í heildsölu og smásálu. Gerir þvottinn hvítan. Faftst í 15 og 25C pk.
YYclu;i ÖUIUICI POX&CO. 257 MainSt. - - - - WINNIPEG