Lögberg - 17.02.1910, Blaðsíða 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
17. FEBRÚAR 1910,.
Erfðaskrá Lormes
eftir
Charles Garvice
“Ó, þaö er engin liætta,’’ sagtSi Iveola. “Hvert
bamiS ræ«ur viS hana. Eg ætla aS hleypa henni. Eg
er óhrædd. SjáiB þér til.” Og áBur en Cyril gat
stöövaS hana sló hún aftur i hryssuna og hieypti
henni á stökk.
Cyril sló i hest sinn og kallaBi til hennar. En
Leola var orBin gröm viS hann, og skeytti ekkert'
rá«um hans, en leit viB hlæjandi og gaf hryssunni
lausan tauminn.
En hún var nú farin aö kunna allvel að sitja á
hesti, og hefBi því veriB öldungis óhætt á góöum og
traustum hesti.
En Cyril var hvorki á því að hryssan væri góö
eBa traust, og hleypti á eftir sem harðast.
Þau riðu þannig yfir mýrina í einum spretti.
Hún kippkorn á undan, en hann á eftir. En þá vildi
svo til, að klettur stóB viS veginn frani undan hryss-
unni og fældist hún hann strax, og Ihljóp út undan sér
en hélt sprettinum með ofsa hraða.
Hann keyrBi hest sinn sporum til að ná henni; en
hryssan var af hreinu kyni og hesta fljótust. Hestur-
inn, sem hann reiS, var miklu þyngri og hafBi auk
þess miklu þyngri byrBi aB bera heldur en hryssan.
Og sá Cyril skjótt, aS þó aB hestur hans gerBi sitt ítr-
asta, dró hryssan alt af undan.
Cyril tautaSi alt annaB en blessunarorB yfir |
Philip Dyce og rak sporana i síBurnar á hesti sínum.
En þaB var eins og hófadynurinn á eftir hryss-
unni gerði hana enn hræddari og herti á henni, svo að
ihún þandi sig nú alt hvað hún gat.
Cyril hallaBi sér áfram á hesti sínum, sem þaut á-
fram á fullri ferB, og hrópaði:
“Haldið vel við hana!”
Leola heyrði til hans og leit við.
Hádegisbirtan féll á andlit Leolu og brá Cyril við
aB sjá framan í hana. Hún var náföl og alvarleg, og
hann vissi að hryssan haföi náB að teygja hausinn
niBur svo að Leola Iiafði mist alt vald yfir henni.
Hann rak svipuna á ný um hest sinn pg þeysti á
eftir hryssunni, sem hann mátti mest, og sá hann nú,
að hún hljóp ofurlítiB út undan sér til vinstri handar.
LítiB eitt veik hún út af réttri leið, en afleiðmgarnar
af því urðu háskalegar, þvi i staB þess að stefna að
skemtigarðinum, stefndi hryssan nú á akbraut all-
breiöa, en á leiðinni þangað lá sandgígur, er skeð gat
aö hryssan sæi og forSaðist; ef hún gerði það eigi,
;hlaut hryssan og sú, sem á 'henni sat, aö lenda i
gígnum.
Cyril fanst eins og hjartað í brjósti sér ætla aB
hætta að slá, l>egar hann sá hryssuna snúa þessa leið.
En hann varB skjótur til ráBa og sneri hesti sínum í
áttina til hægri handar.
Það var óðs manns æði, að ætla sér að ná hryss-
unni meS því að hleypa á eftir henni, önnur eins ferö
og á henni var, og því hkast, sem hún herti þvi meir
á sér, sem hún heyröi betur hofatakiB aftan \ iö sig.
Það var ekki nema um eitt aS gefti. Honum
kynni aB takast aö komast á gígbarminn áBur en
hryssan stingist þar fram af, meö því að fara aöra
leiö, og ríBa alt hvað af tók.
Um leiS og hann keyrSi hest sinn sporum leit j
hamr til hryssunnar. Hún var orðin ramfæld, og
Leola réð ekki vitund viB hana.
Cyril beit á jaxlinn og sló fast í hest sinn, og það
var eins og blessuB skepnan skildi aB nú yrBi hún aö
gera sitt sárasta. En þó að hestur Cyril legöi sig vel
á sprettinum virtist hryssan ætla aö verða fyrri aö
■giígnum. Hrörleg girBingarbrot umhverfis sund-
gíginn fóru nú að sjást gerla. Hryssan nálgaðist þau
óBfluga. Hún hafBi teygt höfuöiB niSur milli fót-
anna og þaut áfram hamslaus.
Leola sat hana enn þá. En föla andlitiö á henni
sneri biBjandi í móti Cyril. Hún þagöi en þaö var
auBséB á svip hennar, aB hún sá hættuna og hafði
gert sér grein fyrir henni.
Oft hafBi Cyril komist t hann krappan á hestbaki,
en aldrei eins og nú.
“Bara eg væri komirm á bak hryssuskrattanum,”
tautaöi hann gremjulega.
Hann hallaöi sér fram á makkann og knúöi hest
sinn áfram af ölkun mætti. Hann smáfærðist nær
girBingunni.
F.ftir eina minútu útkljáBist um hversu færi.
Alt í einu virtist, sem hryssan sæi hættuna. Hún
kipti upp höfSinu, þeytti út úr sér hvitum froBuflyks-
urn, en hún gat ekki stöBvaB sig, svo stutt átti hún
eftir að gignum.
læola sá fúna giröinguna fram undan sér, gap-
andi sandgnginn og fann síöan a!t í einu til hræðh
legs hristings, og henni fanst hryssan kastast út á aöra
hliBina, cg samstundis sá hún alvarlega andlitiö á
Cyril Kingsley hallast ofan að sér.
“BjargaBu mér, bjargaöu mér!” hrópaði hún
veiklulega og um leið féll hún af baki, en ekki ofan í
giginn, eins og hún hafði ímyndað sér og óttast, held-
ur í fangið á Cyril.
ÞaB rnátti ekki seinna vera. Um leið og hann
koan á harða spretti að ldiBinni á hryssunni, nam höf-
uB hennar við girðinguna; én nú hélt hann á Iæolu í
fanginu en hryssan byltist um í grasinu.
Hann hélt á henni í fanginu og liárið á henni
hafði losnaö úr hnútnum og hrundi niðúr um brjóst
honum; höfuB hennar hvíldi við vanga lians og fölar
varirnar á henni komu við lmappana á yfirhöfn lians.
Henni var nú bjargað!
Sterkbygði maðurinn titraði ofurlítið. Hann,
vafði hana þétt að sér og þrýsti kalda andlitinu á
lienni að brennheitu andlitinu á sér.
Hún hafði fallið í öngvit, en nú fann hann aö
lienni fór að létta uin andardráttinn og roði tók að
færast í kinnar henni, og þróttur færðist í máttvana
handleggina og hún hélt sér í hann; þannig hélt hann
á henni sæll og glaður.
Smátt og smátt tók hún að rakna við, veikhnleg
og barnslega bljúg.
Hún opnaði augun, titraði og fól andlit sitt upp
við hann.
Þá misti hann sem snöggvast vald yfir sér.
Hann þrýsti henni fastara að sér, strauk hárið
frá enni hennar og kysti liana. %
“Elskan mín, elskan mín!” sagði hann lágt og
sundurlaust.
Hún hrökk ekki frá honum en byrgði andlit sitt
enn betur.
Hún tók enn þéttara um há!s lionum og h^úfraði
sig fastar aB hon,um.
“Cyril,” sagði hún lágt, “ó, Cyril, bjargaðu
mér!” .
“Elskan mín,” sagði hann hikandi, “þú ert úr
ailri hættu,” og um teiB beygði 'hann sig ofan að
henni og kysti hana aftur.
Það var eins og hún vaknaði nú til fulls við orð
hans og ástaratlot, og leit nú framan í hann mjög
bliðlega.
SíSan losaði hún sig með hægð úr faðmlögum
hans, en liann lá á hnjánum og hjálpaði henni til að
rísa á fætur.
Hún strauk hendinni um mjallhvítt ennið, litaðist
um og hrollur fór uin( liana. SiBan leit hún niður
fyrir sig og varð augnaráðið óumræðilega bliðlegt, en
nún þagöi þó.
“Líður ySur betur, Miss Dale?” sagði hann svo.
Hún hrökk saman þegar hún heyröi hann nefna
"Miss Dale”.
“Já,” svaraði hún og var orSugt um mál. “Nú
er eg miklu betri. Er hryssan dauð?”
Þá vaknaði gremjan hjá Cyril á ný; en hryssan
var ekki dauð, en var orðin hölt og af henni öll fælni.
“Minnist þér alls ekki á þann titjufjanda,” sagði
Cyril. “Huigsið um yður sjálfa. Eruö þér vissar um
það, aB þér séuð hvergi meiddar>”
Hún færði sig ofurlítið nær honum þegar hann
bar upp spurninguna.
“Það var mikil áhætta, en það var ekki um ann-
að að gera en að hleypa hestinum á bóginn á henni.
Er það víst, að eg hafi ekki meitt ySur ”
Leola vék sér hægt við aö honum, því að hún
hafði snúiö sér þegar liann nefndi Miss Dale.
“Eg er öldungis ómeidd,” sagBi hún og leit niöiuc
fyrir sig. SíBan leit hún upp og framan í hann og
sagði:
“Hvernig átti eg að rneiSa mig? Þér gripuð mig
svo að eg féll í fangiS á yður.”
XXI. KAPITULI.
Það heföi verið steinhjarta í þeim manni, er ekki
heföi fundiS til hlýju í brjósti sér viö.þessi orð, sem
ögS voru meB blíðu og innileik.
Cyril færði sig nær og virtist enn ætla aS segja
jitthvaB er honum lægi þungt á hjarta, en svo nam
hann staöar, en auBséð aö hann tók þaö nærri sér og
agBi lágt og skýrt:
“Mér þykir vænt um aö ráB mitt hepnaBist.”
SiBan gekik hann aö hryssunni og tók af henni
söBulinn.
“ÞaB skal aldrei oftar veröa lagöur sööull á þig,”
tautaöi hann um leiB og hann spretti af sínum hesti
>g lagBi söBul Leolu' á hann.
“Hvers vegna er.uB þér aö þessu?” spurði Leola
en leit ekki upp. .
Af því aB eg ætla aö skjóta hryssuna eftir svo
sem eina. klukkustund.”
“Nei!” sagði Leola í bœnarrómi; “gieriB þaB ekki,
eg vil ekki ldta skjóta hana. “Mig langar til aB eiga
hana enn.”
Hann leit í kring um sig.
“Eiga hana!” endurtók hann.
“Já: veriö þér ekki vondur,” sagöi Leola blíBlega.
Eg skal lofa yöur þvi, aB ríöa henni aldrei oftar, ef
þér skjótiB hana ekki.”
“Þér eigiB hana auBvitaö, Miss Dale,” sagBi hann
kuídalega.
Leola brá Htum.
“GetiB þér ekki skiliB hvers vegna eg vil ekki
farga hryssunni?” sagöi hún svo lágt aö varla
eyrBist.
Cyril teymdi hest sinn til hennar.
“Þér eruö of máttfarnar til að geta gegniB heim,
svo aö þér veröiB aB ríBa þessum hesti. EruB þér
nokkuð hræddar?”
“Nei,” sagði hún niBurlút.
Leola hikaði.
Hann hjálpaði henni á bak.
"Hvað ætlið þér aS gera við hrjssuna?” spuröi
hún.
“Láta hana sjálfráða um, hvort hún fer heim
eða ekki,” svaraði hann. “Ekki græt eg þaö, þó aS
hún viltist og lenti heim til Euirustaöa bóndans,” sagði
hann gremjulega.
Leola þagði, og þau héldu áfram leiðar sinnar;
Cyril gekk við hliS hestsins.
Leola leit beint fram undan sér, en tiorföi ööru
hvoru á þrekvaxna manninn, sem var svo skamt frá
henni, að hún hefði auBveldlega getaö náö til hans, ef
hún hefði beygt sig áfram, en hún undraöist hvað
hann var þögull og alvörugefinn.
Þögnin varð löng og þreytandi, en Leola hafði
um margt að hugsa,
Hafði hana dreymt það, eða haföi hann í raun og
veru kallað hana elskuna sína — og kyst hana?
Blóðið þaut fram í kinnar hennar þegar hún bar þessa
spurningu upp fyrir sjálfri sér. Henni fanst ekki bet-
ur en kossar hans brenna enn á kinnum sínum, og
aS þaS hlyti að sjást rauðu blettirnir eftir — ef hann
á annað ,borð hefði nú kyst hana.
Og hún vissi ekki betur en a B hún hefði kallaB
hann Cyril og þúað hann.
En hvernig stóð þá á því, að hann var svona þög-
ull? Hvers vegna hafði hann þá ávarpaS hana svo
kuldalega þegar hún: var röknuð við til fulls, og
kallað hana “Miss Dale“?
En ekki mátti nú sjá á Cyril hvað honum bjó i
brjósti.
Hann leit að eins stöku sinnum til hennar til að
fullvissa sig um, að hún væri óhult, en aldrei leit hann
framan í hana.
Hvorugt þeirra sagði nokkurt einasta orð alla
leiðina heim á grasbalann rétt hjá Lonnesetrinu, en
þegar komið var heim hjálpaöi Cyril Leolu af baki.
Leola studdi hendinni þyngra á öxl honum þegar
hún fór af baki, en vant var, og hönd hennar skalf.
“Þér eruð þreyttar,” sagði hann og leit upp.
“YBur er bezt að hraða yöur inn og hvíla yður.”
“En hvemig á eg að fara ið þakka yður? Mér
er vel kunnugt um, hvað þér hafið gert fyrir mig í
morgun og —”
Áður en hún gat sagt meira kom Philip Dyce og
gekk hratt á móti þeim ofan kambinn/
“Miss Dale!” lirópaði hann meB ákefð. “Hefir
nokkuð komið fyrir ”
Leola roðnaði.
“Já, mig henti slys.”
Philip Dyce leit af LeoLui til Cyril með þótta-
svip.
“Henti yður slys? Hvernig var því variB, Mr.
Kingsley?”
Cyril var i þann veginn að fara burtu, en hann
stóðst ekki þessa þóttalegu áskorun.
“Eg get sagt yður þaö í fám orðum,” Mr, Dyce.
Hryssan, sem þér gáfuð Miss Dale, þetta metfé, sem
átti að vera, fældist með hana og lá við sjálft að Miss
Dale biöi bana af.”
Phiiip var nábleikur í framan af gremju, en hann
stilti sig aödáanlega.
“Kæra Miss Dale!” sagði liann auðmjúklega, en
vék sér síðan aö Cyril og sagði fyrirlitlega: “Fældist
hryssan ? Eg á bágt með að trúa því. Og hvar vor-
uð þér? Miss Dale var í yðar ábyrgð. Vafalaust
heföuð þér gétað stilt hryssuna. Líkast til aö hestur
yðar hafi fælt hana. Eg skil ekkert í þessu. Þaö
heföi ekki þurft nema að snerta hana að eins til aS
stööva hana.”
“Það má vera, aB >iiur hefðl tekist það, ef þér
hefSuð setið á henni, og ef ekki þarf nema að snerta
hana til aö stöðva hana, þá vildi eg óska aS þér hefð-
uð mátt reyna þaö,” sagði Cyril fyrirlitlega.
“Eg er hræddur um, aö þér séuB ekki mikill
hestamaður, Kingsley.”
“Mr. Kingsley bjargaöi lífi mínu og stofnaði
sínu eigin lífi í háska við það, Mr. Dyce, sagði
Leola með leiftrandi augum.
* “Þá er eg — og viB öll í þakklætissguld viö Mr.
Kingsley,” sagði Philip Dyce og var fljótur aB breyta
röddinni, og rétti fram hönd sína, en Cyril sneri sér
undan frá hvítu framréttu hendinni, lyfti hattiiium í
kveöjuskyni til Leolu og gekk af staö og teymdi eftir
sér hest sinn, en þá loks var hestasveinninn kominn
með höltu hryssuna.
“Eg get aldrei fyrirgefiB sjálfum mér aB gefa
yöur þessa hryssu, Miss Dale; en eg segi yöur þaS
satt, aB eg var búinn aB margreyna hana,” sagöi
Philip Dyce. “Eg hefBi heldur viljað láta lífiB, en aö
stofna yöur í nokkra hættu. Eg vona aS þér trúiB
mér?”
“Já, eg efast ekki um þaS,” svaraBi Leola. “En
Mr. Kingsley sagöi alveg satt,” mælti hún enn fremur
og roBnaSi. “Hryssan fældist, og hann bjargaöi lífi
mínu.”
“Eg trúi þvi,” sagöi Philip Dyce, “og hann hefir
gert svo mikið fyrir mig með þessu, að eg fæ þaö
aldrei að fullu launaB. Eg segi yBur þaB satt, Miss
Dale, aB eg dauösé nú eftir því hvaB eg var harBorB-
ur viB hann. Kingsley er mesti fullhugi, þó hann
aldrei nema sé skapstyggur.”
“Skapstyggur!”
“Sáuö þér ekki hversu hann neitaði aö taka í
hönd mína?”
“Eftir aB þér böfBuö snrinaö hann,” sagBi Leola
snúBugt.
“Hvemig getur yBur komið til hugar, aB eg gæti
fengiB af mér aB rnóBga eBa smána mann, sem hefBi
bjargaB Hfi yöar, hvað lítilfjörlegur sem hann kynm
aS vera ”
“Já, hann bjargaöi lífi mínu,” sagöi hún viB
sjálfa sig.
Þau voru nú komin aö stiganum í fordyrinu og
Leola bjóst viö aö fara upp í herbergi sitt.
“Eruð þér búnar að fyrirgefa mér, Leola — Miss
Dale?” spurBi hann og horfBi fast á hana.
GIPS A YEGGL
®aF“ Þetta á aö minna yöur á aö gipsiö
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstcgundir vorar eru þessar:
„Empire“ viöar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold Dust“ fullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifiö eftir bók sem
segir hvaö fólk, .sem
fylgist meö tímanum,
er aö gera.
Manitoba Gypsum Go., Ltd.
SKHIFSTOFA Ofi JIVWA
WINNIPCö, MAN.
“Það er ekíkert að fyrirgefa, Mr. Dyce,” sagði
hún.
Hún elskaði manninn sjálfan, ekki svip hans eBa
ásýnd, og konuást getur verið ægileg, ást konu eins
og Miss Dale var í innileik sínum og trygglyndi sínu.
“Eg elska hann!” sagöi hún við sjálfa sig, um leið
og hún leit í spegilinn. “Eg elska hann! ó, en ef
hann skyldi nú elcki elska mig!” sagði hún og stundi
Síöan tók hún að vinda hár sitt aftur upp í harð-
an linút, og gerði það hægt og mjúklega.
“Skyldi hann elska mig?” sagði hún lágt viB
sjálfa sig. “Kallaði hann mig ekki elskuma sína, og
kysti hann mig ekki? Getur það veriö, að mig hafi
dreymt það alt? Ó, Cyril — ó, clskan mín. Eslkaðu.
mig ofurlítiB, af því að eg ann þér Svo heitt.”
“Eg ann þér, Cyril!, Elskaðu mig líka.”
En hann var aS hugsa um Beaumont lávarS, góSa
göfug'ynda manninn, sem gerst hafSi vinur Cyrils.
“HvaS hefi eg gert? HvaS ætlaði eg að gera?”
spurði hantn. “Er eg að svíkja vin minn? ÞaS veit
guð, að eg elska hana af öllu hjarta; en þaS gerir
hann líka! Hatin, maðurinn, sem hefir heitið mér
vináttu sinni og trausti; mað.ur, sem er henni sam-
boönastur, en eg—” hann þagnaði og stakk höndunum
í vasana og fór aS ganga um gólf i þungu skapi.
“Guði sé Iof!” sagði hann lágt, “að hún heyrði
ekki hvað eg sagði — vissi ekki að — að eg kysti
l ana! — ÞaS var rangt — rangt!” tautaði hann í
iðrunarrómi. “Eg hafði enga heimild til að gera þaB.
AnnaS eins og þaS var aö setja blett á hana, barnsíega,
saklausa, hreinhjartaða. En hvernig átti eg að geta
stilt mig um aö kyssa hana, jafnmikiö eins og eg elska
hana, þegar hún hjúfraSi sig aS mér og eg fann hlýj-
?n anda hennar leika uim andlit mér. Ó, elskan mín!
já, svo nefndi eg hana. Elskan min!” endurtók hann
og hló kuldahlátur. “Rétt eins og um þaS gæti veriö
aS ræða, að hún hefði nokkurn tíma hugsað hlýlega
til mín — þjónsins hennar; eg var heimskingi að fara
aB flytja hingaB í nágrenni viS hana. Eg hefi hl>'.'S
að vera farinn að elska hana strax fyrsta morguiiiv.n
scm við fundumst, þegar hún sagöi mér að hún væri
húsfreyjan á Lormesetrinu. Þá heföi eg átt að snúa
stiax aftur til Ástralíu, fara eitthvað burt frá henni,
cg ekkert on hana að hugsa. Nú ætti eg aS fara, ef
eg virti nokkurs helgi vináttunnar.”
“Nei, eg get ökki skiliS við hana og látiö hana
falla í tálsnörur Philips Dyce. Eg veit þaB, finn þaö
ósjálfrátt á mér, að hann er þorpari, og hann er að
brugga einhver vélráö gegn henni ? Væri það nokkuö
ólíkiegt, aS hann væri aB reyna aS ná henni frá Bean-
mont lávarSi? ÞaS skal aldrei verða. Eg vildi held-
ur vita hana í gröfinni en konu Philips Dyce. Þar
aS auki er innbrotsmáilð þáS í nótt óútkljáö. Eg verS
að ráða einhvern veginn fram úr því. Eg ætla aB bíSa
viB og gæta hennar. Eg hugsa aS hún giftist Beau-
mont lávarSi og veröi hamingjusöm og' þá get eg snúiö
aftur út í skógana og byrjaB villimannalífiB á ný.”
En er hann hafSi ráBiS þetta viB sig, fleygði hann
ferðatösiku sinni á gólfiö og spyrnti henni inn undir
rúmiS meB fætinum, og gekk út.
“HvaB ert þú að gera hér, Sline?” sagBi Cyril
snúBugt er hann kom út í dymar.
“Eg hefi eins mikinn rétt til aB vera hér eins og
þú, ofsinn þinn!” tautaBi Sline þóttalega. “Eg er for-
stjóri til mánaSarloka.”
“Já, vitanlega,” svaraöi Cyril fyrirlitlega, “og
þeim mun betra fyrir búgarðinn, sem þú ferB fyr.
En þrátt fyrir þaö hefir þú enga heimild til aB ganga
hér um snuBrandi eins og þjófur. Þú ert líka fullur.
Þú ættir aB skammast þin.”
“Fullur, já. En hver hefir komiB mér til aB
drekka SvaraBu því. ÞaB ert þú, sem hefir svift
mig stööunni. En þú skalt ekki ímynda þér, aB eg
HBi þaB bótalaust. ÞaB kemur senn að skuldadögun-
um fyrir okkur, Mr. Kingsley, og þú skalt fá aö kom-
ast aB raun um, aB eg er fær um aB borga fyrir mig.”
Cyril hræddist ekki hótanir manngarmsins, en
honum lá viB aS kenna í brjósti um hann.