Lögberg - 24.03.1910, Side 6

LÖGBERG, FIMTUÐAGINN 24. MRAZ 1910.
Erfðaskrá Lormes
eftir
Charles Garvice
XXVIIr. KAPITUU.
I
Áöur en kvöid var komiö vissti þaö allir á Lonne-
setrinu, í Westburv ogf i Mountsford. aö Polly Mar-
deti heföi strokiö meö Cyril Kingsley.
Þ'aö er kannske helzt til mikiö sagt, aö allir hafi
vitaö um þaö, þvi aö ttndantekningar voru á þvi;
Beaumont lávaröur liaföi t. d. ekkert um þaö heyrt.
Þessi atburöur olli allmiklu umtali, þvi aö fólk
þar i nágrennrnu ltaföi alt af taliö Cyril framar en
bændur alment, og þaö var orðiö kunnugt, aö Beau-
ntont lávarður breytti viö hann sem jafningja sinn og
vin.
Ein^töku maöur vefengdi fréttina. En hvaö máttu
þessir fátt sin gegn öllum fjöldanunt, meö því líka
að það var sannanlegt, aö Cyril hafði farið með síð-
ustu jámbrautarlestinni kveldiö fyrir — sömu Iest-
inni sem Polly Marsden — og engar skýringar gefið
á þessari óvæntu burtför'sinni. Þaö spáöi ekki góðn.
En Leola trúöi þvi ekki. Hún reikaði fram og
aftur um hitia fögru sali Ixtrmesetursins og»endurtók
fyrir mitnni sér: ‘ Það er ósatt! 'Það er er ósatt!"
Og skrautið umhverfis hana, er hún hafði áöur verið
svo upp meö sér af, var henni nú eirtgöngu til leið-
inda.
Hana langaöi til aö vera eina og bíöa þess aö
hann kæmi og segöi henni satt frá málavöxtum.
En hún var húsfreyja Lormesetursins! Henni
sæmdi ekki aö fara í felttr, eins og dóttur einhvers
vinnumannsins hennar. Ef trúlofun þeirra hefði
verið orðin heyrin kunn, þá gat verið öðru máli aö
gegna; þá hefði hún getað leitaö einverunnar; en
hann hafði viljað leyna trúlofuninni.
Hvernig stóð á því?
Hún roðnaði og fölnaði á víxl, því svarið kom
henni í Intg, það að þó hann heföi eigi viljaö segja
skilið viö fyrri kærustuna, þá lieföi hann ekki viljað
gera húsmóöur sinni ojnnbera minkun.
En hún revndi aö hrekja brott þessa hugsun úr
huga sinum.
Hún unni honum >vo heitt og innllega, að efinn
haföi ekki enn náö að festa djúpar rætur í brjósti
hennar.
Það vildi nú ‘svo til þenna dag, að íleiri bar að
garði á Lormesetrinu, en venja var til; nokkrir' þeirra
höfðu vitan'ega heyrt um hina sviplegu' brottför ráðs-
mannsins á búgarðitntm óg komu til að útvega sér
frekari upplýsingar þvi viðvikjandi, en hvorki Mrs.
Wetherell eða Leola mintust á þaö einu orði, svo að
gestirnir fóru aftur án ]>ess aö verða nokkurs vísari.
Þeir stungu samt saman nefjum utn þaö að Le-
ola væri mjög föl, og stilt, en á ]>ví var reyndar lítið
mark takandi, þvi að lu'tn var sjalclan mjög rjóð eða
umsvifamikil.
Loks kom Hovvth greifafrúin, en hún kunni sig
alt of vel til aö minnast á ]>etta og var mjög alúðleg.
Daguritnn ieið hægt og seint. Leola beið og
hlustaöi og vonaði að heyra fótatak Cyrils eða rödd
hans, en það brást.
María tók eftir því, hvað húsmóöir hennar var
stúrin á svip og mintist þess oft síðar, þvi 'sorgin
beygöi hana, ^vo að hún var eins og brotin lilja;
Maríu langaði ti.l að minnast eitthvað á harmsefnið,
en hún hafði ekki í fullu tré að gera það.
Lcola fór ofan í Ix>rðsalinn til miðdegisveröar og
var þungbúin á svip, en bar sig vel.
Llún treysti þvi, að hún mundi fá bréf með j>óst-
inum frá unnusta sínum. Hún reyndi aö borða róleg
og tala viö Mrs. Wetherell eins og ekkert væri, en
Mrs. W'etherell var hvorki skrafhreifin eða kát, þvi
að hana tók sárt til Cyril, og var hrygg yfir siðustu
fréttunum, sem heyrr-t höfðu af honum.
Þegar máltíðinni var lokið, varpaði Mrs.Wether-
ell mæðilega öndinni og sagði:
“Það liggur illa á mér í dag, góða mín.”
“Já,” sagöi Leola, “er það vegna—”
Hún gat ekki nefnt nafnið.
Vegna Cyril Kingsley,” sagði Mrs. Wetherell.”
í’Hún hugsaði ekkert imv Pollyj. “Eg get ekki trúað
þessum ljótu sögum — og þó er þetta svo grunsam-
iegt.”
Leola stundi við; hún haföi ákafan hjartslátt.
"Hvað er grunsamlegt ” spurði hún. “Hann
hefir fariö til borgarinnar í verzlunarerindum.’'
Mrs. Wetherell leit upp.
“Haldiö þér það?” •spurði hún. “Eg vona það
'líka. En hvers vegna gerði hann engin orð —
hvers vegna var stelpan alt af að flækjast á búgarð-
inum og hvers vegna hefir hann verið svo oft seint
á ferli úti á kvöldin? Og svo hefir liann sézt koma
út úr húsi Marcdens og margt fleira mætti telja.”
“Sem hægt væri að skýra fullnægjandi,” svaraði
Leola kafrjóð. Ilenni fanst það einhver hugléttir aö
halda uppi svörum fyrir hann. “Hvað var á möti
því, aö hann kæmi inn í þetta hús? Hann þekkir alla
vinnumennina og fer um alt! Og þessi stúlka,”
—röddin varð harðneskjuleg — “hún fór til búgarðs-
ins til aö kaupa smjör og egg.”
“En hún hefir sézt þar seint á kveldin,” svaraði
Mrs. Wetherell.
Iæola stóö á fætur — þvi að þær ætluðu inn í
setustofuna,— og hún var tiguleg ásýndum, þar sem
hún gekk út úr borðsalnum fögur og föl með mikinn
þykkjusvip.
“Þér eruð farnar að nota röksemdir Lady
\'aux”. sagöi hún kuldalega.
Mrs. Wetherell leit upp og lá viö að henni
vöknaði um augu.
“Já, eg geri þaö rétt til þess að heyra yður hrekjö
þær, kæra Leola. Satt að segja get eg ekki trúað
þessu á hann. og langar eklci til að trúa því á liann.
Hann er of mikið prúðmenni — of góður og göfug-
lyndur maöur til þesis að geta gert sig sekan i ööm
• „ , ft
eins.
“Alt of göfuglyndur,” sagði Leola með áherzlu.
Þær voru nú komnar inn í setustofuna. Leola
gekk yfir að arninum og fór aö orna sér því henni
fanst eins og hrollur fara titn sig. í þvi kom vinnu-
n aöur inn og lagöi eitthvað á borðið.
Það var pósttaskan.
Mrs. Wetherell leit upp, en Leola hrærði sig ekki,
þó aö hún hefði ákafan hjartslátt og blóðið ryki fram
í kinnarnar á henni.
“Þarna er pósturinn kominn,” sagði Mrs. Weth-
eiell blíðlega.
Leola leit upp kæruleysislega og gekk yfir að
pianoinu. Hún þorði ekki að opna töskuna, þó að
hana blóðlangaöi til þess.
Hún lék fyrst eina sonnettu Sclmberts frá upp-
bafi til enda hægt og rólega, og því næst gekk hún
yfir gólfið og tók upp töskuna.
Hún sneri bakinu að Mrs. Wetherel og gat hún
þv iekki séð hversu Leola nábliknaði er hún skoðaöi
i annað sinn ]>au þrjú bréf, sem voru í töskunni.
Þetta voru voðaleg vonbrigöi. Og fyrst í stað
fanst Leolu eins og ætlaði að liða yfir 'sig, varimar
skulfu, augun uröu sviplaus og hún greip bá'ðum
höndum fyrir brjóstið.
Mrs. Wetherell litaðist um.
"Er—er nokkurt bréf frá honum?” spurði hún
með ákefð.
Leola vætti varirnar.
“Það er ekkert bréf frá Mr. Kingsley, ef þér
hafið átt við hann,” svaraöi hún Mrs. Wetherell nv'ð
einkennilegri ró.
"Ekkert bréf — ekki nokknr lína?” spurði hún.
"Er það ekki undarlegt! Hann hefði átt aö skrifa,
Leola, finst yður það ekki?”
Leola svaraði ekki. Hún lagði bréfin á borðið
og gekk yfir að arninum, en andlit hennar var kukla-
legt og hörkulegt eins og andíit líkneskis.
Það varð ofurlitil þögn. En *svo sagði Mrs.
W'etherell:
“En vera má, að þetta sé ekki svo undarlegt þeg-
ar íarið er að athuga það. Karlmenn eru sjaldnast
rr.ikið gefnir fyrir skriftir, og hann hefir ef til vill
ekkert haft að skrifa. Okkur hefir falliö svo vel viö
hann, að við furðum okknr á því, að hann skuli hafa
farið svona skyndilega burtu og án þess að gera greiw
fyrir því; en var honum þaö ekki frjálst? Hann var
alls ekki skyldugur til að skýra okkur neitt frá því.
Það er ekki umtalsmál, að manni í hans stööu er
frjálst að bregða 'sér til Lundúna án þess að hann
geri grein fyrir því, og Cyril Kingsley er einmitt þess
kyns maður, að honum er illa við öll umsvif. Og
til hvers hefði liann eiginlega átt að vera að skrfa?”
Leola kinkaði kolli til samþykkis um að það
b.efði verið óþarfi; en með sjálfri sér fann hún glögt
hvers vegna hann hefði átt að skrifa. Hún, stúlkan,
sem hvílt hafði í faðmi hans, stúlkan, 'sem enn fann
kossa hans brenna sér á vörifm, stúlkan, sem hann
haföi lofað að finna þá strax um morguninn, hún
vissi, hvers vegna hann hefði átt að skrifa.
Horfurnar voru óglæsilegar. Mrs. Wetherell
var óf æst og óróleg til þess að geta lagt sig út af
eins og hún var vön. Hún sat og saumaði, og horfði
á eldinn og var að skoða í huga sér mynd fallega,
prúðmannlega unga mannsins , sem hafði brugðist
vonum þeirra svó hraparlega. Leola sat með bók,
en henni varð ekki mikið úr lestri, því að annað veifið
var hún a't af að lita út i gluggann og horfa út í
rökkurmóðuna.
\’eðrið var heldur óyndi'.-legt og klukkutíma fyr
en vant var sagði Mrs. Wetherell:
“Eg ætla að fara að hátta, góða mín; eg er þreytt
og í slæmu skani i kvekl.”
Hún kysti Leolu og faðmaði hana aö sér, stúlk-
una, sem hún hafði viljað ganga í foreldra stað, og
hún ugði, að huldir harmar mundtt nú sækja heini.
"Þér eruð þreytulegar,” sagði hún; “þér hafið
tekið yður þetta nærri.”
“Já, eg er hálfþreytt,” sagöi Leola og reyndi að
brosa. “Eg ætla að fara að hátta, rétt strax.”
En í stað ]>ess opnaði hún lestrarsalinn og fór
þar inn. Þar var kalt og óvistlegt, eins og herbeigið
minti á fjarveru Cyrils. Hún gekk að borðinu, leit
á skjöl hans — á bókina, sem hann hafði verið að
lesa i, og pennann sem hann var vanur að skrifa með;
en ekkert af þessu snerti hún—henni fanst þetta vera
eins og munir dáins manns.
Dvölin þarna inni fylti brjóst hennar nýjum
kvíða, harmi og hugstriði.
Hrollur fór um hana og hún lokaði dyrunum í
flýti og fór inn í svefnherbergi sitt.
María sat við eldinn og var að fitla við hann-
yrðir, og henni brá þegar hún sá framan í húsmóðnr
sína.
“Viljiö þér ekki setjast viö eldinn?” sagöi hi n
við Leolu. “Mér sýnist yður muni vera kalt.”
“Já, mér er kalt, María,” sagði Leola, kraup
niður að aminum rétti hendurnar að eldinum.
María sótti 'S'jal og sveiflaði þvi um heröarnar á
húsmóður sitini.
“Má eg ekki færa yður glas af Madeiravíni
spurði hún svo.
Leola brosti.
“Nei, þakka þér fyrir, María; mér er nú orðiö
vel heitt.”
Og það var satt- roðinn i andlitinu á henni var
líkastur veikindaroöa.
María var kvíðafull á svipinn meðan hútt var aS
spretta upp fallega, s.varta hárinu á húsmóöur sinui.
“Skelfing er yður heitt á hálsinum,” sagði hún;
“eg er hrædd um, aö þér hafið fengiö aðkæling.”
“Það er ekki ómögulegt,” svaraði Leola.
“Lofið mér að færa rúmið mitt inn í herbergið
yðar, mér þykir svo leiðinlegt að skilja yðtir jma
eftir,” sagði María.
Leola hló uppgQrðarhlátur.
“Það er stakasti óþarfi; eg kenni tnér einslcis
meins. Mér dettur ekki í hug aö vera að gera þér
þau óþægindi.”
“Þá skuluð þér kalla til mín, ef þér þarfnist ein-
hvers. eða ef þér getið ekki sofið,” sagði Maria i bæn-
arrómi.
VEGGJA - GIPS
Vér leggjum alt kapp á að búa til
TRAUST, VEL FINGERT GIPS.
„Empire“
Sementsveggja Gips,
Viðar Gips
Fullgerðar Gips,
o. fl. o. fl.
Eioungis búið til hjá
Manitoba Gypsum Go.. Ltd.
WINNIPEC. MAN.
Skrifið eftir bók um þetta efni, yður
mun þykja gaman að henni.
“Já, sjálfsagt,” sagði Leola og kinkaði ánægjtt-
lega kolli til Maríu ttnt leið og hún fór út.
Þá var hún nú loksins orðin ein. Hún féll á ktté
framan við arininn og starði á hvítglóandi glæðutnar
og sá þar svip hans í hverju gneistabliki; sá uann
rétta hendurnar til hennar innilegan og ástúðlegan
eins og hann var þegar bann hélt á benni í í fanginu
og sagði: “Leola, eg elska þig!”
Henni fanst hún heyra enn hljóm raddar hans;
henni fanst htin finna kossa hans á vörtinttm, og
handtök hans föst og hlýleg, og hún vissi ekki fyr en
hún sló saman höndunttm, skreyttum skinandi de-
möntum og hrópaði angistarlega:
“Ó, elskan mín, elskan mín, komdu aftur til
mín ! Yfirgefðu mig ekki, nokkurrar annarar vegna!
Komdtt aftur til mín, og eg skal fyrirgefa þér! Eg
skal ekkert stygðaryrði til ]>in tala. Alt skal eg fyr-
irgefa, ef ]>ú kemur aftur til mín! Cyril, elskatt min,
það er eg, sem þú elskar, og engin önnur. Komdu
aftur til mín, og eg skal gefa þér hönd mína og
hjarta, hvað sem fyrir kann að koma! Elskan mín,
eg get ekki Iifað án þín! Komdu aftur til mín!
Komdtt aftur!” sagði hún lágt í bænatromi, hneigði
höfuðið i hendur sér og setti að henni grát.
Vera má, að þú álasir henni, lesari góður. Þér
kann að finnast, að henni hafi farið ómaidega, og ó-
kvenlega. að hún hefði átt að sýna meira sjálfstæði,
að hún hefði átt að hætta að hugsa itm hann, af því
að hann væri ómaklegur ástar hennar, að hún hefði
átt að slíta endurminning hans úr brjósti sér, jafnvel
þó að henni félli það afarsárt. og að hún hefði átt að
fyrirlíta hann — hann, sem var langt fyrir neðan
hana, — bændaættar og svikari í tilbót! Þetta heföi
hún sjálfsagt átt aö gera, en hún gat þaö ekki. Þetta
var fyrsti maöurinn, sem hún hafði elskað, hún unni
honum svo heitt og inni lega, að íhvorki ruetnaður eða
sjálfstæði kom ti! greina, og tæpast afbrýðisemi
heldur.
“Komdu aftur til mín. elskan mín I” sagöi hún í
sífelht.
Ung og reynd heintsmær mundi ekki hafa látiö
stjórnast svo mjög af tilfinningum sínum. Játaö
skal þaö. En Leola var engin reynd heimsmær, og
því hrópaöi hún úrvinda af vonbrigöum og harmi:
“Komdtt aftur til mín. elskan mín — komchi!”
XXIX. KAPITULT.
Það Þaö birti seint morguninn eKtr, því aö hrá-
slaga þoka grúföi yfir mýrunum og skógarbeltunum
umhverfis Lormesetriö.
í sama mund sem Cyril sat æstur og órólegur
aö snæöingi í einu gistihúsinu i Lundúnttm, vaknaði
Leola viö dapra drauma.
Hana hafði veriö aö dreynta ]>á alla nóttina.
.Einu sinni hafði henni þótt hann liggja dauður viö
fætur '?ér, en aldrei haföi henni fundist hann hafa
brugðið trúa ö viö sig.
Hún vaknaði raunamædd og hrygg, og svo hafði
hún aldrei fyrri vaknaö á Lormesetrinu.
“Þér litið hetur út núna en í gærkveldi,” sagöi
María, því aö hún haföi komið inn til aö gera að
einum kjól Leolu.
“Eg er betri, Maria,” sagði Leola brosandi.
“Eg er alfrísk, en — er pósturinn ekki kominn ?”
“Nei, ekki enn þá,” svaraði Maria og Leola fór
síðan ofan.
Þegar hún kom ofan, var Beaumont lávarður þar
fyrir og heilsaði henni bliðlega; en henni duldist þaö
ekki, að honum var mjög órótt í skapi, þó að hann
reyndi að leyna þvt.
Leolu mundi hafa orðið hverft við konru hans,
ef öðru vísi hefði staðið á, því að henni var ekki úr
minni liðið, aö Gerald Beaumont haföi beöiö hennar.
En vegna harms þetss, sem henni haföi aö höndum
borið, og alt annaö hvarf fyrir eins og skugga,
glacldist hún viö komu Beaumonts heldur en hitt, ef
tif vill vegna þess, aö hún þóttist viss um, aö sá mað-
ttr mundi ekki hafa mist tratvst sitt á Cyril hennar.
Hún rétti honunt kafrjóð höndina og bauð hon-
um góðan daginn.
Beaumont lávarði brá við er hann tók í ntjúka
hönd hennar og sá hvað liún var rjóö.
“Hvernig líður yður í dag, Miss Da'le?” spurði
hann. “Hafið þér verið úti að ganga yður til skemt-
unar?”
“Nei, eg er rétt að koma á fætur,” svaraði Leola,
“er ekki heldur mollulegt veður í dag?” sagði hún og
la við skjálfta, svo að það kom í beina mótsögn við
orð hennar.
Það er hráslagalegt og kalt,” sagði Beaumont
lávarður. “Eg er hræddur um, að þér hafið fengið
aðkæling, Miss Leola,” sagði hann með óróleik.
"Þaö getur vel verið,” sagöi hún. ““Viljiö þér
ekki snæöa morgunverð með okkur?” sagði hún og
fylgdi honum inn t borðsalinn.
Beaumont lávaröur gekk að arninum og 'strauk
hundinn.
“Jú, eg er kominn til að þiggja hér morgunverð,”
sagði hann, “ef eg má ; eg hefi verið aö vinna síöan
í birtingu, og heima kemst fólkiö aldrei á fætur, en
eg er oröinn í meira lagi matlystugur.”
“Geriö þér svo vel,” sagöi hún lágt og vék sér
um Ieið aö brytanum og saögi: “Beawmont lávaröur
borðar með okkur i dag.”
Beaumont lávarður gaf brytanum nánar gætur
meðan hann var að leggja einum diski fleira á borðið;
það var auðséð, að Itommt var mikið i huga, ]>ó að
hann léti það ekki ttppi, en talaði um bitt og þetta,
veðrið og þoktma o. s. frv.
Loks kom Mrs. Wetherell.
"Eg er hér óvæntur gestur,” sagði hann, og
leiddi Mrs. Wetherel! að arnimjm. “Eg vona, að þér
afsakiö, aö eg er í gömtum frakka.”
Mrs. W’etherell brosti og gekk yfir til Leolu og
kysti hana.
Henni brá við er hún fann hvað heitt andlitið á
Leoltt var.
“Eg hugsa oft hingað, þegar við sitjum að nux>g-
unverði heima,” sagði Beaumont lávarður. Þau sett-
ust nú að borðinu og brytinn rétti honum svínslæri á
fati.
“Morgunverðurinn í Howthkastala er alt af eitt-
hvað svo viðhafnarmikill og hátíðlegur og enginn
sýnist að geta sagt neitt, nema helzt Sesselía. Hér
finst mér alt svo óbrotiö og tskemtilegt, jú, eg vil syk-
ur t kaffiö, Mrs. Wetherell, stóran sykurmola.”
“Þér ættuö aö koma hingaö oftar,” sagöi Mrs.
Wetherell, því aö henni féll hann vel í geö.
“Eg vildi helzt vera hér heimagangur,” svaraöi
hann.
“Ekki heföi eg neitt á rnóti því, --varaði Mrs.
Wetherell.
Svo varö stimdarþögn.
Þó að Beaumont reyndi aö sýnast eins óg hann
átti aö sér, var einhver óskiljanleg friðleysi yfir hon-
um og hann hafði ekki augun af dyrunum í hvert
skifti ‘sem um var gengið. Bæði Leola og Mrs.
Wetherell hiðu með óþreyju eftir póstintim og hann
gerði það líka.
Loks var eins og hann gæti ekki stilt sig lengur
og sagði með uppgerðar kæruleysi:
“Eg er að hugsa um að skreppa yfir á búgarðinn
og finna Cyril Kingsley.”
Dauðaþögn varð ofurlitla stund. Leola lyfti
bollanum upp að vörunum til að dylja að hún roðnatfi 'v
Mrs. Wetherell stundi viö.
“Mr. Kingsley er ekki heima, Beaumont lávarð-
ur,” sagði hún.
“Á—á—á?” sagði hann með illa dulinni órósemi,
“eg ltafði reyndar heyrt það, en httgði það fara milli
mála — hann hefir hvergi farið frá búgaröinum
fyrri. Ætli hann komi t dag?”
Þær báðar, Leola og Mrs. Wetherell, þóttust nú
skilja, aö hann heföi heyrt kvisiö sem á var komið.
“Eg — viö vitum varla,” svaraöi Mrs. Wrether-
el', “pósturinn er ókominn enn þá.”