Lögberg - 07.04.1910, Page 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
7. APRÍL 1910.
Erfðaskrá Lormes
eftir
Charles Garvice
Þau höfðu numið rtaðar hjá fortuvm hæginda-
6tóli, og er hún leit við, laut hann fram að henni.
Iivíldi anhað hnéð á .stólnum og lagði höndina biðjandi
á handlegg henni .
“Leola,”’ sagði hann, “eg get ekki þagað lengur
yfir því sem mér býr í hug. Þetta kveld er ánægju-
Jegasta kveldið, sem eg hefi lifað; þér eruð þess ráð-
andi, að láta framhald verða á ánægju minni, og eins
hins að isvifta mig henni strax, svo að þetta kveld
verði mesta harmakveld æfi minnar. Leola—hlustið
á mig andartak!” sagði hann í bænarrómi, því að hún
hafði hrokkið frá honum skelfd af hitamim í orðum
Jians, og horfði nú á hann eins og forviða
“Hlustið á mig!” «agði hann innilega. “Breytið
•svo við mig eins oig yður þóknast—gerið mig ham-
ingjusaman eða sendið mig á brott aumari en noklt-
urn mann á jörðunni. Þetta er á yðar valdi, en um
það megið þér vera fullvisar, að enginn maður hvort
lieldur hann er góður eða illfur, elskar yður heitar og
innilegar heldur en eg. Litið framan í mig og segið
mér hvort þér sjáið þar svik eða undirferli? Vera
má, að margir hafi þegar tjáð yður, að þeir elskuðu
yður af heilum hug, en enginn getur unnaö yður jafn-
heitt eins og eg. Eg vildi alt leggja í sölurnar yðar
vegna! Mér er það fullkunnugt, að óvænt atvik hafa
orðið til þess, að þér hafið litið kuldalega til mín.
En í kveld finst mér sem þér hafið verið blíðlegri við
mig, en nokkru sinni áður, og þess vegna hefi eg árætt
að leggja lif mitt fyrir fætu.r yðar, þó að það megi
kannske kalla fifldirfsku. Ástin, sem eg býð yöur,
Leola, er ekki kvikult uppþot tilfinninga í ótömdum
liuga. Eg þekki ejálfan mig, og hjarta mitt talar
ekkert dularmál. Eg elska yður Leola, og eg bið yð-
11 r að veita mér að öðlast það ðmetanlega hnoss, að fá
að vera stoð yðar í lífinu, að vernda yður í andstreymi
veraldarinnar svo að þér getið sí og æ haldið hrein-
leik yðar og ástúðar viðmóti. Þetta er bæn min —
teðin í einlægri auðmýkt, og aldrei mun slík Ixen
fara fram af vörum minum, ef þér daufheyrist við
henni. f kveld legg eg líf mitt í yðar hendur. Gerið
við það hvað yður gott þykir. Gerið mig hamingju-
saman, ef yður sýnist, eða steypið mér í viðreisnar-
Uausa ófarsæld. Gætið að,“ mælti hann, “hversu eg
h>ið. Eg krefst ekki ástar yðar, eins og heimtufrekur
6kóladrengiur, eg fer að eins fram á það, að þér þiggið
ást mína, og leyfið mér að verja allri æfi minni til
þess að reyna að öðlast ofurlitinn hluta af ást yðar i
staðinn. Trúið mér, Leola, eg skal reynast tryggur!
Talið, Leola!” mælti hann. “Segið hvert hlutskifti
mitt á að verða. Ætlið þér að þiggja ást mína og
lífsforsjá?”
Leola leit snöggvast upp, en svo strax aftur nið-
ur fyrir sig. ?
“Og ef eg,” tók hún til máls með einkennilegri
röddu, sem hún naumast J>ekti sjálf, — “og ef eg segi
já, hvers krefjist þér þá í staðinn?”
“Einskis,” isvaraði harwi fljótt og bar ótt á.
“Einskis enn þá. Segið ‘eg þigg ást yðar—skal verða
konan yðar — einhvern tíma — einhvern tima eftir
nokkur ár, ef yður svnist að hafa það svo, og tslík
■ ummæli mundu fylla brjóst mitt ðsegyaniegum fögn-
uði. Leola, þér þurfið manns við, er gætir yðar og
verncfar yðlur; fjegurð yðar og hreinleikur heimtar
urnsjá.”
“Við hvað eigið þér?” spurði Leola.
“Ekkert nema — eg býð yður alla ást mína og
ðskifta! Þiggið hana, T eola, eg sárbæni yður!
Gerið yður i hugarlund fögnuð minn, Leola, drotning-
ín mín, ástin mín, elskan min! Eg hefi elskað yður
— svo lengi!”
“Farið frá mér. Á'iljið þér ekki sækja sjal
handa mér?” sagði hún og reyndi að tala stilliega.
“Hvað hefi eg gert? Hvað hefi eg gert? ’ sagði
liún óttaslegin við sjálfa sig. “Dreymir mig? Hefi
og lofað því að verða konan hans?” og hrollur fór um
liana. “O, Cyril! þú hefir komið mér til að grípa
til örþrifsráða, til að steypa mér í glötun!”
“Hér er sjalið yðar, Irotningin mín,” sagði Philip
Ðyce, og laut ofan að henni og horfði í augu hennar.
'“’Eruð þér veik?” spurði hann kvíðafiullur.
“Nei,“ svaraði hún eins og utan við sig, “ekki
veik, en — fjanska — fjarska — þreytt — held eg.”
Ein um leið og hún lagði hond sína á handlegg
konum reyndj hún að brosa.
En í sama mund sem þetta gerðist, var Cyril að
ganga um gólf í herbergi stnu í gistihúsinu, bæði
hryggur og reiður, bölvanli heimsku sinni og ,ergj-
andi sig út af því, hve hann kæmist seint af stað með
lestinni til Motmtsford.
XXXII. KAPITULI.
Litlu eftir hálegi rann lestin frá Lundúnum liægt
Gg seint inn á stöðina við Mountsford. Þetta var
ekki farþegalest eingöngu, heldur full af mjólkur-
dunlouift og appelsínukössum, og öðru ski ani.
Ekki þurfti Cyril, sent kom með þessari lest, að
búast við neinitm i Mountsford er flýtti ferðum hans,
og hann hnepti því að sér treyjunni, þvi að livass
austanvindur var, og að því búnu hljóp hann út á
stöðarpallinn og á stað heimleiðis.
Hann var næsta þumgbúinn og raunalegur á svip
er hann kont að hliði búgarðsins.
Hann hratt upp hliðinu og þaut inn í húsið Sú
smjörgerðar-túlkan, sent hann rakst tyrst á, hljóðaði
upp yfir sig, þegar hún sá hann.
Mrs. Tibbett heyrði hljóðin þar sem hún var við
vinnu sína i eldhúsinu, leit við og sá þá Cyril standa
í dyrunum, og fleygöi hún 'sér þá niður á stól og fór
að vagga sér aftur og fram veinandi.
Cyril hnikti við að sjá þessar aðfarir.
“Hvaða ósköp eru að sjá þetta?” sagði hann og
þerði, svitann af enni sér.
“Æ, eruð þér kominn aftuir, Mr. Cyril?” sagði
Mrs. Tibbett snögtandi.
“Kominn aftur! Já, vitaskuld er eg kominn aft-
ur!” sagði Cyril. “Er það nokkuð undarlegt?
Hvernig stendur á, að þið glápið öll á mig, eins og
eg væri risinn upp frá dauðum?”
“Mr. Cyril, hvernfg gátuð þér fengið af yður að
gera þetta?” sagði Mrs. Tibbett og snögti enn meir.
“Hvernig gat eg fengið hvað af mér?” taiuitaði
Cyril og fleygði sér úr frakkanum og settist niður.
“í hamingjunnar bænum, liættið þér nú að gráta og
segið mér hvað þér eigið við! Hvað hefir komið
fyrir? F,r”—hann brá lit er liann bar upp spurning-
una — “er nokkur — veikur?”
Nýjan grát setti að Mrs. Tibbett.
“Já, víi~t er hún veik,” svaraði hún þóttalega, “og
er það ekki niótvon. Það er nægilegt tilefni til að
gera út af við fólk að_hugsa til þess, að þér skuluð
liafa rokið burtu og leyft \-ður að gera annað eins og
þér gerðuð — þér, sem við treystum öll í fylsta máta.
Drottinn, minn, drottinn minn !”
Cyril beit á vörína.
“Eigið þér við það, að Leoa — Miss Dale — sé
veik?” sagði hann og tók til yfirfrakka síns.
“Já, mjög veik, blessúnin sú ama. Nei, verið
þér kyrrir, Mr. Cyril, það er ekki til neins fyrri yð-
ur að fara til Lormesetursins,” því að Cyril var að
leggja af stað til dyranna. “Það er ekki til neins
lyrir yður að fara! Þér fáið ekki að sjá hana. Eg
efast jafnvel um að yður verði hleypt inn í húsið.
Drottinn minn góður!”
Cyril gekk að henni og lagði höndina þungt á öxl
henni og sagði alt annað en vingjarnlega:
“Heyrið þér kona! Sjaið þér ekki, að þér eruð
að gera mig bálreiðan?. Getið þér ekki talað og sagt
mér hvað hefir kornið fyrir?”
“O, Cyril, hvernig getið þér farrö að segja þetta,
eirts og yður sé ekki mikLu' kunnugra um þetta en
ckkur? Hvernig getið þér fengið af yður að raska
hjartafriði húsfreyjunnar? Að þér, sem henni —
ckkur, ætlaði eg að segja — þótti svo værit um, skyld-
uð hafa gert þetta, og það vegna þessara: líka þokka-
círósar!”
“Þér ætlið að gera mig vitlausan,” öskraði Cyril.
“Um hverja eruð þér að tala? Hvað er það, sem eg
hefi gert mig sekan í? Svarið .spurningum mrnum,
eða þegið að öðunm kosti!”
“Blessaðir, Mr. Cyril, verið ekki- svona vondur
við mig,” sagði Mrs. Tibbett kjökrandi. “Eg hefi
haldið uppi svörum fyrir yðanr þangað til bréfið kom;
það er þýðingarlaust fyrir vður að horfa svona á mig.
Misis Leola — allir vita það; það hefði verið miklu
betra fyrir að konra aldrei aftur hingað. Þér ættuð
að snúa strax aftur til stúlkunnar.”
“Til lrvaða stúlku?”
“Og til lrennar Polly Marsden,” sagði Mrs. Tibb-
ctt vælandi.
“Hvað er.uð þér að segja?” öskraði Cyril og
hristi hana. “Hvað kemur mér Polly Marsden við;
eruð þér að ganga af vitinu, kona?”
Mrs. Tibbett glápti á hann bæði undrar.di og með
þóttasvip.
O, Mr. Cyril!” mælti lurn, “mér aettur ekki í
Img, að þér muncluð reyna að blekkja mig? Hvar
er hún? Þér ættuð að vita það manna bezt, sem
strukuð með hana — þá dáindis-dró's!”
“Eg — að hafa istrokið með Polly Marsden!”
endurtók CyriJ forvifía. “Hamingjan hjálpi jiðivr!
Er hún ekki kyr heima í ]x>rpinu?”
Mrs. Tibbett starði á hann opnum munni.
“í þorpinu. Nei, hún er þar se mþér skilduð við
liana, Mr. Cyril.” '
“Einmitt það!” sagði Cyril reiðulega. “Og er
það þá ætlun manna hér. að eg hafi farið burt nteð
Polly Marsden? Dæmalaust hafið þið verið væn við
mig, kunningjarnir hér. Uffl engan arman gat uátt-
úrlega verið að ræða.”
Cyril stcxð frammi fyrir ÍTenni knfrjóður af reiði,
cg alls ekki líkur fyrir að vera isekur.
“Hverju öðru áttum við að trúa?” sagði hún.
“Fór hún ekki með síðustu lestinni eins og þér?”
“Nei,” grenjaði Cyril; “eg skal sverja, að hún
íór ekki—”
Hann þagnaði, þvi að hann mintist nú istúlkunn-
ar, sem komið hafði inn í lestina með þykka blæju
fyrir andliti og hafði horfið 9Íðan í mannþröngina í
I.undúnum.
“Svona, nú sjáið þér að alt er komið upp,” sagði
Mrs. Tibbett.
“Haldið þér áfram,” sagði Cyril með hægð; hann
virtist nú ekki lengur reiður, heldlu.r djúphugsaður.
“Haldið þér áfram. Þér segið að hún hafi farið méð
síðustu lestinni eins og eg. Hvað meira?”
“Og var hún ekki sí og æ að snuðra hér í kring
um yður? Kom hún ekki hér að hliðinu þetta sama
kveld? Og sátuð þér ekki öðru hvoru þar heima hjá
henni að tedrykkju og—”
“Haldið áfram,” sagði Cyril ótrúlega rólegur.
“Og var ekki öllum kunnugt um það, að hún
hefir verið að draga sig eftir yður frá því að þér
komuð hingað fyrst? Fin hvernig getið þér fengið
af yður að standa hér frammi fyrir mér með þessum
sakleysiissvip? Stóð ’ekki skýrum stöfum í bréfi
stelpuskammarinnar, að hún hefði strokið með yður?”
Og im leið og Mrs. Tibbett bar fram þessa síð-
ustu fullnaðarsönnun sína, baðaði bún út hönlunum
með miklum sannfæringarsvip.
“Sömu lest — bréf. Hvar er það bréf?” spurði
hann og varð ekki hverft við.
“Bréfið — ja, það veit eg ekki. “Það ætti að
vera konúð i eldinn,” sagði Mrs. Tibbett. “Kannske
Mr. Dyce hafi það.”
“Philip Dyce!” endurtók Cyril gremjulega og tók
að ganga hart um gólf. Síðan nam hann staðar og
spiurði:
“Hvar er Marsden gamli?”
“Gamli Marsden er farinn til Lundúna með Ed-
ward Young, eftir stelpu ókindinni. isem ekki á skilið
að cftir henni sé leitað. O, Mr. Cyril, látið þá fá
hana aftur; hún er ekki þess verð að leysa skóþvengi
yðar!”
“Þegið þér!” saeði Cyril alvarlega. Þvi næst
sneri han nsér að henni og sagði: “Lítið þér framan
i mig.” Og er Mrs. Tibbett leit á hann grátþrungn-
um augunurn, spurði hann: “Haldið þér að eg hafi
þann man'n að geyina að eg hafi getað framið þetta
tuddabragð ?”
“N-e-e-i—” svaraði Mrs. Tibbett. “En—”
“Allir halda þetta, Mr. Cyril; og litið þér á á
stæðurnar, hvað þær eru líklegar.”
“En hvað ?”
“Allir!” endurtók liann. “Haldið þér að Mias
Dale hyggi mig sekan?”
Rómurinn var svo alvarlegur og Iiranalegur, að
Mrs. Tihbett var bálfsmeik að svara.
“Já.” svaraði hún loksins. “Hvernig gat hún
annað ?”
Cyril sneri sér undan og tók höndum fyrir and-
litið. Og þegar hann leit upp aftur, varð Mrs.
Tibbett hverft við að sjlá, hvað hann var orðinn fölur,
svo mikið hafði fregn þessi fengið á hann.
“Hverniig gat hún annað?” enliuirtók Mrs. TiM>-
ctt. “Hún hafði ekki séð yður og ekki átt tal við
yður eins og eg hefi átt nú,” sagði hún bamalega.
“Og hún trúði því!” tautaði Cyril. “Hún!”
Hann greip hatt sinn, en lagði hann niður aftur,
og fór að stika fram og aftur um herbergið.
“Og Beaumont lávarður — trúði hanti því að eg
hefði hlaupiist á brott með þessari stelpu?”
Mrs. Tibbett hristi höfiuðið raunalega.
“Hver.nig átti hann að geta annað? Það er sagt,
að þeim hafi lent saman út af þessu, Mr. Dyce og
honum, því að llávarðurinn hélt uppi vörn fyrir yður alt
þangað til Mansden garnili kom með bréfið frá stelp-
unni.
Þlá tók Cyril hatt sinn.
“Bíðið hérna og fáið yður eitthvað að borða,”
sagði Mrs. Tibbett; “þér eruð svo fölur og þreyttur.”
“Eg ætla strax yfir að Lormesetrinu.”
“Það er þýðingarlaust — að minsta kosti strax,”
sagði Mrs. Tibbett, er sagt hafði honum allan sann-
leik og var nú' kvíðafull.
“Eg ætla til Lormesetursins,” svaraði Cyril al-
varlega og för út úr húsinu.
Hann varð þess var að fólkið, er hann fór frarn
hjá, glápti á hann undrandi, jafnvel vinnumennirnir;
einir tveir nefndu nafn Polly Marsden, en í hæfi-
legri f jarlægð; en Cyril 'skeytti því engu — hann var
alt af að hugsa um Leolu.
Áfram reikaði hann með sorg og beiskjui i sál
sinni.
Hann hefði getað hltgið að öllu þessu, ef hún að
eins hefði ekki mist traust á lionum.
En það féll honum sára þungt að hún skyldi hafa
látið blekkjast af þessum kænlega lyga-uppspuna.
Honum fanst það nú unlarlegt, hvensmi hann
hafði getað fengist til að ganga i þeasa gildru.
\ritaskuld liafði svikum og fölsun verið beitt. En
h.ver var upphafsmaðurinn, isem fyrir þessu réði?
Hver annar gat það verið en Philip Dyce?
En þetta voru aukaatriði, er koiniui honum í hug,
þvi að mest hugsaði hann um Leolu.
Hann gekk upp á kambinn við Lormesetrið —
og hringdi. Hann hafði mætt einum vinnumannin-
um, en ekki hafði hann heilsað Cyril, heldur látið eins
og hann sæi hann ekki.
Dyravöröurinn opnaði og gretti isig ólundarlega
þegar hann sá Cyril.
Maðurinn sýndi engin undrijyiannerki á sér, því
að fregnin um heimkomu Cyrils hafði flogið um alt
þorpið, löngu áður.
“Gott kveld, Simmonds,” sagði Cyrd og ætlaði
inn í fordyrið.
En Simmonds fór i veg fyrir hann.
“Eg bið yður afsö'kunar, Mr. Kingsley,” sagði
hann, "en mér hefir verið skipað( að hleypa engum
inn í Lormesetrið.”
VEGGJA - GIPS
Vér leggjum alt kapp á að búa til
TRAUST, VEL FINGERT GIPS.
„Empire“ \ f
Sementsveggja Gips,
Viðar Gips
Fullgerðar Gips,
o. fl. o. fl.
Einungis búið til hjá
Manitoba Gypsum Co„
Ltd.
WINNIPEG, MAN.
Ckrifið eftir bók um þetta efni, yður
^ mun þykja gaman að henni.
“Emmitt 'það!” sagði Cyril og fölnaði, en beit á
jaxl og reyndi að sýnast rólegur. “Hver gaf yður
þær fyrirskipanir, má eg spyrja?”
“Húisfreyjan sjálf, Mr. Kingsley,” sagði maður-
inn hranalega.
“Er Miss Dale heima?” spurði Cyril og lá viö
að hann væri skjálfraddaður.
“Jó, hún er heima, en þér getið ekki fengið að
sjá hana. Hún er svo veik, að hún getur ekki tekið
á móti neinum gestum, og þó að hún gæt það, þá—”
Hann þagnaði, en auðskilið var það sem hann
lét ósagt.
“Ætli eg geti fengið að tala við Mrs. Wetherell?”
spurði Cyril.
“Nei, Mr. Kingsley,” svaraði maðurinn. “Mér
er óhætt að segja, að hún er ófáanleg til þess. Hún
er uppi hjá húsfreyjunni.
Cyril vék sér m/ndan til að dylja það, hve honum
félst til urn þetta. *
Simmonds.” sagði hann. “Hér hefir verið beitt
Ijótum brögðum.”
“Já, það eru engin ósanninli, Mr. Kingsley,”
svaraði maðurinn með áherzlu.
‘ En eg á engan þátt í þvi, Simmonds, þó að mér
sé ætlað það; viljið þér fara með orð trá mér til Miss
Uale — eða Mrs. Wetherell?”
“Ef þér eruð fáanlegur til að bíða úti, herra
minn,” svaraði Simmonds þttrlega. “Það var lagt
ríkt á við mig að hleypa yður ekki inn í Lormesetrið.”
Cyril gat ekki að sér gert að brosa.
“Eg skal bíða úti, Simmonds,” sagði hann, “en
yötir er óhætt að trúa því, að gull og silfur stássinu
skal óbætt fyrir mér.”
“Yður er ekki kent um að hafa strokið burt með
gull eða silfur, Mr. Kingsley.”
“Nei,” sagði Cyril. “Farið inn og segið þernu
Miss Dale, benni Maríu, að eg bíði úti og vilji hafa
tal af Miss Dale eða Mrs. Wetherell.”
“Eg skal fara, en það er þýðingarlaust, Mr.
Kingsley,” isagði Simmonds og lokaði dyrunum.
Cyril settist niður á steinstéttarröndina og kross-
lagði hendumar. og hafði einsett sér að bíða rólegur;
en alt í einu sá hann hávaxinn mann koma gangandi
vfir grasbalann og fara inn um gluggann á morgun-
verðar herberginu.
Það var Philip Dyce.
Cyril spratt á fætur.
Philip Dyce var leyft að fara inn unt glugga inn
í Lonmesetrið, en Cyril haldiö utan dyra. Þoliénmæði.
Það þurfti þolinmæði Jobs til þess að stcndast þetta.
Fimm mínútur liðu þangað til Simmonds opnaði
dyrnar. Hann hristi höfuðið alvarlegur framan í
Cyril.
“Það fór eins og mig grunaði, Mr. Kingsley.
Hvorug konan “er heima” til að taka á móti vður, en
Miss Dale sagði, að ef þér færuð heim á búgarðinn
munli hún senda yður skeyti.”
“Gott,” sagði Cyril, “þakka yður fyrii ómakið,
Simmonds.”
“Verið þér sælir; eg býst ekki við að við sjáumst
fyrst wn sinn aftur sagði Simmonds og stundi við,
er þunga hurðin Iaukst aftur á eftir Cyri’
Og Cyril reikaði aftur til húgarðsiu'', og var í
næsta þungu skapi.
Skyldi Leola senda þjón sinn eða Mrs. Wether-
ell ? Um það var hann að hugsa. Hvað lengi mundi
þann þurfa nð bíða? Hvað lengi skyldi standa á því
að hann fengi að finna hana að máli? Var hún mjög
veik — liættulega veik? Hann fyltist niiklium kvíða
er hann fór að hugsa um þetta. Hvemig átti hann
að fá þrek til að biða í þessari óvissu?
Hann fór inn í hús Mrs. Tibbett cg kallaði á
bana afsíðis, settist niður og fór að fpyrja hana
‘vpjörunum úr, en varð einskis vísari um þorpara-
brögð Mr. Dyce.
Alt í einu var hurðin opnuð. Cyril spratt á fætur
og mætti í dyrunum Philip Dvce.
ö *■* :
• 1 ■