Lögberg - 02.03.1911, Blaðsíða 6

Lögberg - 02.03.1911, Blaðsíða 6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 2. MARZ 1911. á HEFND MARIONIÖ EFTIR E. PHILUPS OPPENHEIM. Þau sáu ihana ekki aftur fyr en eftir tvær klukku- stundir; hún kom ekki fyr en hringt var til kveld- VErðar. Hvorugt hjónanna hafði sé5 hana nema við daufa birtu eins iampa, og þá i ferðakápu; og þó að St. Maurice lávarði hefði virst hún fógur þiá, hafði hann alls ekki við því búist, að hún væri eins tilkomu- uiikil eins og hann sá nú. Hún var í dökkum, við- hafnarlausum samsætisbúningi, sem féll nærri þvi fast upp á háls, og bar minna á hvað háls hennar var mjallahvítur, af þvi að hálsmálið var lagt bleikum dúki. I£nga gimsteina bar hún á sér, né nein blóm, en á þunnum kniplingavasaklút hélt hún 1 vinstri hendi. En hún þurfti olls ekki að búast góðum búningi eða skreyta sig stássmunum til þess að sýn- ast fögur. Hið djarflega og óviðjafnanlega tigulega fas hennar er að eins getur verið mönnum meðfætt, það hafði hún fengið að erfðum frá einhverri af elztu Og göfugustu ættinni í Suður-Evrópu. En andlits- fegurð hafði hún hlotið af náttúrunnar hendi. Það var frakknesk fegurð, aðdáanleg og hrifandi — fegurð aðalsins á dögurn Lúðvíks XIV. Hárið, sem var mikið, fagurt og hrafnsvart, var klofið fyrir miðju enni, og dregið ofurlítið upp á við til hliðanna, svo að hátt, fallega bogadregið enni kom i ljós. Yfirliturinn var hinn fegursti, en þó fölur. Hið harðlega yfirtegð Sikileyinganna hafði hún ekki erft. Mestu smekkmenn á kvenlega fegurð mundu hafa kunnað að kjósa, að drættirnir kringum munninn hefðu ekki verið alveg eins eirnbeitnislegir, og ofurlítið meiri bliða 1 dökkiun augunum; og jafn- vel þeir, hinir sömu mundi hafa hugsað sig um áður þeir kváðu upp nokkurn áfellisdósft, yfir þessari stúlku, sem ekki hafði enn notið unaðsemdar kveneðl- isins, — unaðsemdar þess að elska og vera elskuð, — og þeir mundu hafa hugsað sem svo, að tímar krafta- verkanna væru ekki liðnir, og dóttir Díönu hefði aftur birzt á jarðríki. Það var þvi líkast sem þrumu hefði lostið niður í litla hópinn, san fyrir var, þegar hún kom inn. Það voru lávarðarhjónin og sonur þeirra Lumley lávarð- ur. Honum hnykti við að sjá hana, en varð líka fyrstur til að ná sér. “Mér þykir vænt um að sjá yður glaða og heila á hófi, Miss Briscoe,” sagði hann, og leit hlýlega til hEnnar. “Eg hélt að eg mundi aldrei fá færi á að láta yður vita, að þessir náungar, sem urðu á vegi yð- ar, fengu sin makleg rrválagjöld, sumir að minsta kosti. Eg fékk þá setta i svartholið.” Ilún hóf ofurlítið augnabrýrnar fyrst og svo fór íiún alt i einu að brosa. “Nei, eruð það þér?” sagði hún og rétti nú fram hendina, ; engu hinu fólkinu hafði hún sýnt þá alúð áður. “Mér er ánægja að hitta yður. Eg var farin að halda, að eg mundi aldrei fá að sjá yður til að þakka þá hjálp, sem þér veittuð mér.” “Hafið þér kynst Lumley áður?” spurði greifa- frúin undrandi. “Varla er nú hægt að nefna það því nafni,” svar- aði hann brosandi. “Manstu ekkj, mamma, eftir æf- intýrinu, sem eg var að segja þér frá, að eg hefði lent lent í fyrir skemstu i Piccadilly?” “Jú, eg man eftir þvi; en var unga stúlkan sú Margaretha?” I-Iún leit á hann, og hann brá ofurlítið litum. Hann mundi nú eftir hve hlýlega hann hafði talað, um þá stúlku, sem hann hafði hjálpað, og lávarðsfrú- in mundi vel, að hann hafði verið mjög þögull og fáskiftinn síðustu dagana. Hún gat ekki annað en munáð þetta, af þvi að það var í fyrsta sinn, sem hún haföi heyrt Lumley dázt að nokkurri stúlku. “Já, það var Miss Briscoe,” svaraði hann og leit undan augnaráði móður sinnar. “Já, víst var það eg,” svaraði hún, “og eg veit ekki hvernig farið hefði fyrir mér, ef yður hefði ekki borið að, Lumley lávarður. Eg er hrædd um, að eg hefði hljóðað upp yfir mig og gert mesta hávaða.” “Eg á bágt með að trúa, að þér hefðuð gert það,” svaraði hann einlæglega. “Kannske ekki! Mér kom jætta svo mjög ó- vænt.” } “Mig langar til að benda ykkur á, að eg veit alls ekkert um það, sem þið eruð að tala um,” sagði St. Maurice lávarður ljúfmannlega. “Hvernig liggur í þessu, Lumley?” “Og það er reyndar mjög ómerkilegur atburðui*. Eg var staddur í Piccadilly, og Miss Briscoe kom þá út úr kvenvarningsbúð og gekk yfir götuna og stefndi að vagni sínum.” “Lokuðum vagni!” greip hún fram í. “Jæja, lokuðum vagni Jtá. Jæja, það var orðið áliðið og tveir druknir náungar hlupu í veg fyrir hana og ávörpuðu hana. Og af því að svo vildi nú til, að eg var næstur heiðarlegra manna, þá skarst eg í leik- inn og hjálpaði Miss Briscoe inn í vagn hennar. Og eg er forsjóninni mjög þakklátur fyrir að eg 9kyldi vera staddur þarna einmitt um jætta leyti.” “Lumley lávarður gleymir að geta þess, að hjálp hans varð með j>eim hætti, að hann sló annan þorpar- ann til jarðar með hnefa stnum, en hélt hinum með annari hendinni þangað til honum lá við köfnun, en hjálpaði mér upp í vagninn með hinni.” “Eg dustaði hann bara dáhtið til,” svaraði hann og rétti móður sinni höndina, þvi að þjónninn hafði látið vita, að maturinn væri tilbúinn. “Ef eg hefði verið í mannsins sporum, J>á vildi eg heldur hafa fengið dustið hjá mér, en augnatillit það, sem Miss Briscoe sendi honum.” “Eg hefi mestu andstygð á að nokkur snerti við mér, einkum ókunnugir,” svaraði hún kuldalega. “Og hvernig lauk svo æfintýrinu?” spurði St. Maurice lávarður, “eg vona að þú hafir litið eftir því Lumley, að þeir hafi verið settir inn.” “Eg er einstaklega ánægður yfir þeim málalok- um,” svaraði hann. “Ef alt hefði gengið sinn eðli- lega gang, þá hefði eg orðið að koma fyrir rétt og lenda í heilmiklum rekstri, en til allrar hamingju vildi «vo til þegar lögregluþjóninn bar að, að annar þorp- arinn fór að stjaka við lögregluþjóninum, og það varð til þess, að hann tók þá báða umsvifalaust og »etti þá inn. Eg hraðaði mér burtu, en morguninn eftir sá eg, að þessir piltar höfðu fengið þungar sektir fyrir að ráðast á lögregluþjón í embættisönn- um.” “Málalyktirnar hafa j>á orðið ánægjulegar, þó að ilt væri tiltækið,” sagði St. Maurice lávarður. Eftir að kveldverði var lokið tók Lumley lávarð- ur að sér að skemta gestinum, og lengi vel var það hann einn, sem talaði. Það var ekki fyr en hann mintist á myndasýninguna í National Gállcry, sem þá stóð yfir, að Margaretha hætti að svara með einsat- kvæðisorðum og tók f jörugan þátt i samtalinu. Hann sá strax, að hann hafði þar slegið á réttan streng, og hélt talinu áfram 1 sömu átt með mestu lægni. Hann var nýkominn heim úr löngu ferðalagi um Evrópu og hafði skoðað frægustu myndasöfn í mörgum löndum þar; og sjálfur var hann listavinur mikill. Hann varð þess skjótt var, að Margaretha var ófróð um listaverk hinna nýrri tíma. Hún var þar langt á eftir tímanum. Hún vissi ekkert um nútízku mál- verkalist, eða um oddborgarahátt níttjándu aldarinn- ar, sem mörgum var svo hugnæmt ádeiluefni. Hún hafði aldrei lagt sig eftir fánýtu hversdagslegu, kveld- stundahjali um málverk og myndasmið nútíðar lista- manna, og var því ekki við því búin að ræða það efni við Lumley lávarð, og svara spurningum hans með sniðugum utanað lærðum setningum og innantómri hversdagsmærð. Lumley lávarður þekti kvenfólk, sem kunni það, og forðaðist .að eiga tal við það. Á æskuárum smum hafði Margaretha, lá hraðri ferð um Italíu, fengið óljósa, en býsna víðtæka hug- mynd um ágætti hinna fornu listamanna. Hún hefði að vísu eigi getað skilgreint hvað list var, og ekki hefði henni heldur verið auðið að lýsa í fáum vel völdum orðum skoðunum sínum á frægustu list-a- verkum Leonardo da Vinci’s eða á hugviti Pioodella Mirandola. En 'hún vissi gerla, að á bak við meiri þekkingU' og skilning á þeim hlutum, fólst nýr heimur, sem hún vonaðist til einhvern tíma siðar meir að fá að kanna. Lumley lávarður las hugsanir hennar með næmri íagnaðar- og samúðartilfinning. Hann settist á tal við hana út í einu horninu í ilmþrungnu stáss-stof- hana alt öðru visi en nokkur maður hatði talað við liana alt öðu vísi en nokkur maður hafði talað við hana áður, og af svo mikilli alvöru, og svo hugfang- inn, að greifafrúin stóð upp frá skrifborði sínu í hjn- um enda stofunnar, föl og óánægð, starði á þau um stund og reymdi með hægum orðum að ónáða þau. En Lumley lávarður gaf sig Bkki að því. Hann hélt áfram að tala við Margarethu. Hann benti henni á þær reglur og þá hugsana-aðferð, er þvt fær komið til leiðar, að óljós og undandi aðdáun hins óupplýsta, viðkvæma mannsanda breytist og verður að glöggu, raunréttu mati á listinni. Hann var að rétta að henni lykilinn að undraheiminum, sem hana langaði svo mikið til að kanna, og hann gerði það með velvöldum kurteislegum orðum og hlýlEÍk, sem hún hafði ekki átt að venjast. Honum varð þetta þeim mun hægra, er hann stóð í broddi lífsins, hafði fengið ágætis- 1 uppeldi, ferðast víða og hafði öðlast næman smekk á listum og- íagurfræði. Af sjálfsdáðum hafði hann auðgað anda sinn stórmikið í þeim efnum, hafði ný- lokið námi, og hugur hans brann af þeim göfugasta eldmóði er nokkur kennari gat haft til að bera. Hann hafði fullvissað sig um það með sjálfum sér, að hann væri ÍEgurðardýrkari eins og Aþenumenn til forna, en aldrei hafði hann augum litið aðra eins feg- ttrð og skein úr ásjónu Margaretih þar sem hún sat og hlýddi á hann. Það var þvi líkast sem töfrafag- urt líkneski hefði alt , einu snortist, andlegum lífs- neista. Varirnar voru hálfopnar og dökku augun orðin undarlega blíðleg. Það var aðkoma St. Mauriœ lávarðar, sem hreif þau úr J>essari leiðslu. Hann var vanur að spjalla við Lumley eftir kveldverð, en nú hafði ekkert orðið af þvi, og þegar hann kom inn í stofuna sá hann hver orsökiri var. Þau litu hvort framan í annað, hann og Adríenna. Honum féll atferli sonar síns ekki sem bezt i geð og sagði strax: “Ef þér eruð ekki mjög þreytt, Miss Bfiscoe, þá vildi eg biðja yður að leika ofur Ktið á hljóðfæfið fyrir okkur.” Hún leit upp og hleypti brúnum af því að verða fyrir ónæði. Svo mintist hún skjótt stöðu sinnar og ánægjusvipnrinn hvarf af andliti hennar. Hún stóð upp þegar í stað. “Mér er ánægja að verða við ósk yðar, að svo miklu leyti sem eg get. Eg syng ofurlítið, en leik mjög illa á hljóðfæri.” Hún lézt ekki taka eftir því, að lávarðurinn bauð að kiða hana yfir að pianóinu, en gekk þangað við Ixlið hans. Hann opnaði hljóðfærið, lagaði til stól- inn og staðnæmdist rétt hjá því. Hún studdi á nokkr- ar nótur og innan stundar var eins og stofan fyltist af raunalegri, angurblíðri músík, er smáhækkaði unz fagurlega tók undir og dó síðan út, er hún tók að syngja sönginn undir. Lávarðsfrúin studdi höndinni i síðuna og maður hennar varð þungbúinn á svip. Það var ástarsöngur frá SikUey, sem hún var að syngja; söngur er bóndi söng yfir brúður sinni, sem lá dauð við hlið hans, því að annar maður hafði ráð- ið henni bana af afibrýðissemi. Adríenna hafði oft heyrt þenna söng fyrrum, og þessi fagra ofsafengna músík rifjaði upp hjá henni ótal endurminningar. Hún hætti alt í einu að syngja, og það var Lum- ley einn, sem datt í hug að þakka henni fyrir. “Eru allir söngvar yðar sorgarsöngvar, Miss Briscoe?” spurði St. Maurice lávarður eftir litla þögn. “Getið þér ekki spilað eitthvað, sem þaggar niður þessar sorgartilfinningar?” Hún settist aftur við hljóðfærið. “Eg kann ekkert, sem skemtilegt er,” sagði hún. “Eg syng að Eins eftir því, sem tilfinmngarnar bjóða mér. Eg skal spila eitthvað.” Plún tók að leika auðvelt ungverskt danslag fult af fjöri og kæti og St. Maurice lávarður sló niður fætinum eftir hljóðfallinu mjög ánægjulega. Þegar lagið var á enda lokaði hún hljóðfærinu strax, sneri sér að lávarðsfrúnni og sagði: “Mér þætti vænt um, ef eg mætti nú fara til her- bergja minna. Eg vissi ekki að orðið væri eins fram- orðið eins og er.” Lumley opnaði dymar fyrir henni og hann tók sér það óskiljanlega nærri að hún hneigði sig að eins lítið eitt um leið og hún fór fram hjá honum ,en leit ekki á hann. Síðan lét hann aftur hurðina og þau urðu þrjú eftir inni. “Hún er aðdáanlega fögur,” sagði lávarðurinn. “Já, aðdáanlega!” endurtók sonur hans blíölega. Er lávarðsfrúin þagði. X. KAPITULI. Lutnley og Margaretha. “Geoffrey, komdu hingað snöggvast!” Lávarðurinn var mjög ástúðlegur eiginmaður, hann braut saman dagblaðið sitt og kum út að glugg anum til konu sinnar. “Hvað viltu, góða?” “Líttu á!” Hann leit í áttina, sem hún benti. Hún benti á ofurlítinn hóp af fólki. Þar var karlmaður 1 veiði- mannsfötum, með byssu undir hendinni og hjá honum ung stúlka, og leiddu þau barn á milli sín. Þau voru á gangi meðfram klettunum þar á landareigninni. Hann æit snöggvast á þau og síðan til konu sinnar spurnaraugum. “Og hvað er um þetta að segja?” “ÞEtta er í þriðja sinn, sem Lumley hefir slegist í för næð þeim Margarethu og Gracie á morgun- göngu þeirra.” “Það er fallega gert af honum,” svaraði lávarð- urinn góðlátlega. “Er ekki svo?” “Eg vildi óska að eg gæti verið viss um að það væri Gracie vegna, að hann hefir slegist í för með þeim,” svaraði hún angurbitin. "Þú átt líklega við það, að J>að sé Miss Briscoe vegna?” svaraði hann hugsandi. “Hvernig á eg að fara að þv*í, að hugsa annað ? Bæði í gær og 1 morgun var hann inni í skólaherberg- inu þangað til hún sagði honum með mjög kurteisum orðum að fara, af því að hann truflaði kensluna. Eg hefi beðið hann að fara út með mér að keyra báða þessa morgna, og hann hefir haft ýms undanbrögð. Ef á Margarethu Er minst við hann, þá er hann ann- aðhvort vanalega þegjandi og daufur, eða þá fram úr öllu lagi málhreifur. Eins og þú veist, J>á er Lumley ekki vanur að skifta sér mikið af ungum sttúlkum. Einmitt þess vegna er eg miklu órólegri.” “Því verður ekki neitað, að Miss Briscoe Er að- dáanlega fögur stúlka,,” svaraði hann. “En samt sem áður verð eg að ímynda mér, að Lumley hafi meðal skynsemi.” “Hann er býsna einkennilegur,” svaraði kona hans. “Eg hefi alt af verið hrædd um, að hann mundi gera eitthvert stórkostlegt glappaskot, og það er satt sem þú segir, að Margaretha er aðdáanlega fögur — enn fagrari heldur en móðir hennar var — býst eg við. Hvað heldurðu að eg eigi að gera Geoffrey?” Hann fór að strjúka langa, gráa yfirskEggið og hugsaði sig um. “Þetta er erfitt viðfangs,” svaraði hann ‘.Það ! væri óumræðileg rangsleitni að gera svo mikið sem inna í þá átt að stúlkan færi héðan af því að Lumley lízt vel á liana, og ef Lumley væri gefið nokkuð slíkt í skyn, þá mundi það verða til þess, að hann hugsaði enn meir um hana heldur en áður. Hefirðu nokkuð að henni að finna að öðru leyti?” “Nei, alls ekki! Hegðan hennar er ágæt. Hún er stórlát, en eg get ekki talið það galla. Fas hennar og framganga er samboðið stórættuðustu hefðar- konu.” “Og fellur Gracie vel við hana?” “Já, hún dáist að henni.” “Líklega gefur hún Lumley ekki undir fótinn?” mælti lávarðurinn. Hegðan hennar og framkoma er í fylsta máta ó- aðfinnanleg,” svaraði lávarðsfrúin. “Að vissu leyti hefir þessi stúlka algerlega brugðist vonum mínum, en samt get eg ekki annað en látið hana njóta sann- mælis. Og það gerir manni einmitt erfiðara fyrir.” “Ef svo er, J>á getum við ekkert gert,” svaraði maður hennar með áherzlu. “Við verðum að sjá hverju fram vindur. Ef samband þeirra verður enn nánara þá ætla eg að tala um þetta við Lumley eins- lega.” “Sjáðu nú til. Hún hefir snúið heim aftur, af því að Lumley slóst í förina,” sagði greifafrúin. “Ge- offrey, heyrðu, líttu nú á hana þarna þar sem hún er efst uppi á hæðinni. Minnir hún þig ekki á hann?” Hann tók upp sjónpípu og horfði þangað um stund. “Jú, því verður ekki neitað,” svaraði hann. “Hún er mjög lík aumingja Manoní eins og hann var stundum. Eg hefi aldrei tekið jafnvel eftir því eins og nú.” “Hún er óttalega lík honuin, og heyrðu, Geoffrey, það er heimskulegt af mér, en stundum finst mér hún stara á mig hans augum. Þá fer hrollur um mig.” “Vertu ekki að þessari vitleysu, góða mín. En að þú skulir vera að örva vísvitandi kvíðann í brjósti þínu.” “Það er varla hægt að nefna þetta kvíða; J'að er heimskulegt hugboð sem grípur mig stundum, og eg sé á eftir, að ekki er lieilbrigt, en öldungis tilefnis- laust. Það er ekkert vit 1 því, að kvíða neinu af Maragrethu, eg veit það vel, en samt get eg ekki að því gert stundum, að eg geri það. Hún er svo lík honum.” ““Hvers vegna spyrðu hana ekki að því, hvort hún viti nokkuð um hann, eða hvar hann sé. ? Það' gætirðu J>ó gert.” “Eg hefi oftar en einu sinni hugsað mér að gera það, en sannleikurinn er sá, Geoffrey, þó.að þér kunni að finnast þaö óeðlilegt, að eg á engan veginn auð- velt með að minnast á einkamál við Margarethu. Hún er svo undarlega föst á því, að samband olckar skuli vera eins og húsmóður og vinnukonu. Eg hafði þó alls ekki ætlast til þess; en hvað á eg að gera? Mig langaði til að vera vinkona hennar, en með fram- komu sinni læmur hún alveg í veg fyrir það. Hún er irn'kln stórlátari heldur en eg.” St. Maurice lávarður ypti öxlum og kysti konu sína á ennið. “Eg mundi ekki vera að láta þetta á mig fá, góða mín. Þeir eru þrályndir og ósanngjarnlegir þessir Maríonar, og stúlka þessi er mjög lík móður sinni. Sýndu henni gott atlæti og þá mun hún einhvern tima brjóta odd af oflæti s'nu og verða vingjarnleg. Komdu nú inn í lestrai salinn og við skulum sitja þar stundarkorn, ef þú hefir ekkert annað að gera. Eg þarf að skrifa nokkur leiðinleg bréf.” “Eg skal koma strax Geoffrey,"* svaraði hún. “Það er líklega bezt að eg greiði af höndum nokkrar af bréfaskuldum mínum. Það er líka ósvarað nokkr- um heimboðum.”. St. Maurice lávarður fór út úr herberginu en Adríenna var eftir, og hafði ekki augun af litla hópn- um sem nú var efst uppi á einum klettinum. Sjón- pípan lá á borðinu hjá henni og hún greip hana og —1—Í—MÉ VEGGJA GIPS. Ver leu> juni »lt kapp á aöhúatil lnötrausiamta ou tíngeiðasta (iIPS. ii I—1 • 99 r.mpire Cements-veggja Gips. Viðar Gips. Fullgerðar Gips o.fl. Einungis búið til hjá Monitoba Gypsum Co.Ltd. Wmoipeg Manitoba SKRIFIÐ EFTIR BÆKLINGI VORUM YÐ- UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESH VERÐUR- horfði í hana dálitla stund. Þegar hún lagði hana frá sér var hún í við fölari og tár í augum hennar. “Ef eg héldi að það gæti afmáð hið umliðna, þá væri kannske bezt að það yrði,” sagði hún lágt við sjálfa sig. “En hvernig gæti það orðið? Hann mundi aldrei fyrir gefa. AldrEÍ! Aldrei!” Hún sneri frá glugganum og strauk tárin af augum sínum, og fór brosandi inn í lestrarsalinn til manns síns. Hann gat ekki borið harma þá, sem þrengdu að brjósti hennar — mátti helzt ekki um þá vita. Þá varð hún ein að bera. * * Meðan þessu fór fram hafði Lumley lávarður, einkasonur hennar, hallaði sér upp að hávaxinni ösp efst uppi á klettóttu hæðinni og var í meira lagi súr á svipinn. Skamt frá honum voru þær Margaretha og Gracie. Margaretha var að lesa upp úr frakk- ^neskri myndabók fyrir Gracie, og Lumley giskaði á að myndabók þessi hefði verið tekin næð til þess að útiloka hann frá öllum samræðum við þær. Það var dagsanna að Margaretha hafði ekki gefið honum neitt undir fótinn; og skömmu áður hafði hún sagt honuin það skýrt og skorinort, að hann truflaði kensl- una me*ð návist sinni. “Eins og nokkur nauðsyn sé á að vera með kenslubæikur úti á víðavangi,” hafði hann sagt ólundarlega, fært sig ofurlítið frá og stað- ið þar þögul og þóttafullur. Það leyndi sér ekki, að honum hafðii mislíkað, og svo mundi mörgum karl- manni hafa farið í hans sporum. Réttast hefði nátt- úrlega verið af honum að fara strax burt, og það hafði hann ætlað sér, en rödd Margaretha laðaði hann að sér og hélt honum föstum, svo að hann nam stað- ar fáein skref frá henni. Hann hugsaði sem svo, að skárra en ekki væri þó að standa þarna álengdar og hlýða á það sem hún væri að lesa. Hann hallaði sér því upp að öspinni með berja- lyngs hrisíu í hendinni og lét sem hann væri að bíða færis á að skjóta máf. Hann vissi reyndar gerla, að engar líkur voru til að nokkur máfur kæmi þar í skotfæri, og í annan stað var byssan hans óhlaðin, en honum datt ekki neitt annað undanbragð í hug, sem heppilegra væri. Hann var að bíða eftir því að fá að verða þeim samferða heim Margarethu og systur sinni, Jiegar kenslunni væri lokið. St. Maurice lávarður hafði verið sjálegur maður á æskuárum sínum, En sonur hans var enn friðari. Auk hinnar drengilegu fegurðar Saxanna, sem hann hafði af fóður sínum, hafði Lumley lávarður einnig erft nokkuð af hinum laðandi yndisleik móður sinnar. Breiða brjóstið og karlmannlega limalagið hafði hann úr föðurættinni. Það var aðaleinkenni hinna göfugu forfeðra hans, sem myndir voru af í löngum röðum í málverkasal foreldra hans. En Lumley var fríðari í andliti en forfeður hans, og hafði hærra og gáfulegra Enni heldur en þeir. Á engan hátt hafði hann spilt sjálfum sér. Hann hafði snemma útskrifast úr latínuskóla, og hafði það þótt nærri eins dæmi um hann, lávarðar- soninn, að hann hafði bæði skarað fram úr í fimleik- um og verið duglegasti námsmaður. I háskólanum hafði honum gengið frábærlega vel, og naut hann þar hinna mestu vinsælda, enda var honum sá sjald- gæfi hæfileiki gefinn í ríkum mæli, að laða menn að sér óafvitandi. Flestallir, sem þar höfðu kynst hon- um töluðu vel um hann og var vel til hans. Hann var hlédrægur án þess að vera sérvitur; hann var skoð- anafastur án þess að vera hlutsamur um skoðanir annara. Fas hans alt var alúðlegt og laðandi, en alt fram að þessum tima hafði hann lítið gefið sig að því að kynnast kvenfólki. Hann var nú tuttugu og fjögra ára, en bar það þó með sér að hann hafði myndað sér ákveðnari lífsskoðanir, en alment er um menn á hans aldri. Loks varð kenslunni lokið, og þau lögðu af stað heim þrjú saman. Lumley lávarður hafði slegist í hópinn af því að hann hafði fastráðið að>taka Mar- gaixtlni tali. Þau námu snöggvast staðar og fóru að horfa á snekkju eina, á siglingu þar á vikinni. Þá tók Lum- ley til orða og mælti: “Eg þarf. að bera upp fyrir yður eina spurningu, Miss Briscoe. Má eg það?” “Eg býst við því,” svaraði hún kæruleysislega og án þess að líta á hann. “Þér eruð farnar að forðast mig.” “Svo—o—o?” “Þér tókuð með yður þessa bókarskruddu til þess að geta losnað við mig.” “Ef eg hefi gert það, þá ættuð þér að gera yöar til að hlífa méf við því.” “Þér kannist þá við að hafa gert það. Og e.f Gracie hefði ekki beðið yður um að halda áfram i gær, þá hefðuð þér hætt viö kensluna í miðju kafi til þess að losna við mig.” ÍTHOS. H. JOHNSON og | HJÁLMAR A. BERGMAN, fslenzkir lógfræSingar, SKRiesnOT*:— Room 8n McArthur Building, Portage Aveoue áujton : P. O. Box 1856. Telefóuar 4503 og 4304. Winnip>eg Dr. B. J BRANDSON Office: Cor. Hherbrooke & William Telepikwe garry »ao Ofpice-Tímar: 2—3 og 7-8 e. h. Hiimili: 620 McDbrmot Avk. Tei.kprone oarry 381 Winnipeg, Man. | Br. O. BJORN&ON | Offiea: Cor. Sharbrooke & WiHiam I nu.marai oarry 32» | | jj Office tímar: 2—3 og 7—í e. h. % Hbjmiii: 020 McDkemot Ave. S Tm*MPuotnh oarry aSl £ Winnipeg, Man. ! rrnri nvn.wl mr Dr. W MMffWWaHiW MNHNWe Dr. W. J. MacTAVISH | Offick 7Í4A J'argent Ave. Telephone Therbr. 940. Office tfmnr i 10-U f. m. > 8-8 e. m. ( 1-0 e. m. — Hximili 407 Toronto Street - WINNIPEG TKLEPaoNE Sherbr. 441. hbwmhbmbm! » » ** I I I II 1 «4"M I M || »»n Dr. J, A. Johnson ■* ■ • Phy8Ícian and Surgeon ] ‘ ::Hensel, - N. D. ^ «■♦•♦« «« m I...111111 J. G. SNŒDAL tannlœknir. ENDERTON BUILDNG, Partaga Ave., Cor. Hargrave 8t Smta 313. TaJ*. maia 5302. •r* Maymond Brown, Sdrtrafliagur f aagma-evra-nef- oc klia-ajúkdðaetn. <926 Somerpet Bldg. TaJoími 7ttf Cor. Donald A Portagc Ave. Hctaia kl. xo—i og 3— manuiAcbarer ot ARTIFICIAL LIMBS. ORTHC PEDIC APPLIANCES, Trusstei Phone 8425 84 Kina 8t. WINMPE —*“THE— Evans Gold Cure M8 Vaughan 8t. TaU. M. 797 V.ranleg lækninr yIB drykkjnek.p i >8 dógum »n nokkurrar tafar frá vinnu eftir rjrrstu vikuna. Alcerlega prívat. 16 ár ( Winnipeg bor*. Upplýsingar í lokuðura umslðfum. Dr. D. R. Williams, Examiuinc Physician W. L. Williams, ráðsmaður A. L HOUKES & Co. selja og búa til legsteiaa ór Granit og marmara lals. 6268 ■ 44 AJbort St. WIN IPEG W. E. GRA Y & CO. Gera viö °g fóðra Stóla og Sofa Sauma og leggja gólfdúka Shirtwaist Boxes og legubekkir . 589 Fortage Are., Tal8.Sher.2572 8veggja-almanök oru mjöf falles. En falleari eru þau í UMGJÖRÐ Vár hðfum ádýruetu og boctu oiyudarumraa i bnnun. Winnipeg Pictnre Frame Factary Vdr svkjum tx skllsnt tnrndnnnm. PhooeMniu27K9 - 117 Neua Street

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.