Lögberg - 22.12.1921, Blaðsíða 6

Bls. 14
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. DESEMBER 1921
Stolna leyndarmálið.
Eftir Charles Garvice.
“Eg vona a8 yður líki heAergin yðar,”
sagði Arol. “Gangið þér nú að glugganum.
Þaðan sjáið þér stóru tjörnina í lystigarðinum,
^c-m skín e'ns og gull. Hún er b'oði lör.g og
breið, og bnr er bátur iíka, sem þér sjáið. Eg
fiska þar stimdum, þegar Georg^ hestasvpinn-
inn minn, aef’r tíma til að vera með mér. En
hann á oi’tast nær svo annríkt,” irætti hann við
og stundi. Máske þér getið stundum komið
með mér í stað hans.”
“Mér finst að þér ættuð að láta urigfrú
Graham vera einsamla núna,” sagði stúlkan
vingjarnlega og kurteis.
“Já, eg verð líklega að gera það,” svar-
aði Arol. “En þér komið bráðum ofan?
Viljið þér gefa mér einn koss? En máske
þér viljið síður gera það?”
öonstance laut niður. Barnið lagði hand-
legginn um háls hennar og þrýsti vörum sínum
að munni hennar.
Eg var aldrei vanur að kyssa ungfrú Brow-
john,” sagði hann. “Mig langaði efaki til
þess. En það er alt annað með yður. Þér
brúkið heldur ekki neftóbak.”
Hann hoppaði svo út úr herberginu.
Unga stúlkan, sem var kynt Constance
sem ‘Rut frænka’, gekk ofan og inn í salinn,
þar sem gamla konan sat með bók í hönd.
Eg hefi einmitt séð nýju íkenslukonuna,”
sagði Ruth og settist við hlið gömlu konunnar.
“Já,” sagði greifainnan. “Við höfum
eflaust verið mjög hepnar. Hún er svo alúð-
Jeg og falleg; og eg er sannfærður um að hún
er regluleg hefðarmeyja.” -
“Ja—á,” sagði Rutli, “eg athugaði hana
ckkert.” og þó íhafði hún litið í andlit Con-
stances, og á vöxt hennar og klæðnað.
“Já, auðvitað lítur hún út sem hefðar-
meyja, en það gera flestar stúlkur nú á dögum,
er það ekki?”
“Eg veit það ekki,” svaraði greifainnan
vingjarlega, “eg er svo lítið úti á meðal manna.
Eg er viss um að ungfrú Graham er það, vesal-
ings stúlkan.”
“Auðvitað, Hún hefir líka nýlega mist
föður sinn fyrir nokknim mánuðum síðan.
Hann var læknir, vísindamaður, sem yfirgaf
England og dvaldi erlendis mörg ár. ’ ’
“Fylgdi þessi unga stúlka honum?” spurði
lafði Ruth.
“ Já, en þau voru að leggja af stað til Eng-
lands aftur, þegar hann veiktist á leiðinni og
dó.”
“Var það ekki hjá Armsteads, sem þú
heyrðir minst á hana?”-
“ Jú, þau hittu hana, eða fengu eitthvað að
vita um hana erlendis. Og svo kom hún hing-
að á-sama skipi og þau.”
“Er þetta ait, sem þú veizt um hana?
— Humn”
“Er þetta ekki nægilegt?” spurði lafði
Brakespeare með rólegu brosi. “Þú ert alt
af svo — mér þykir leitt að segja, grunsöm,
kæra Ruth — eg vil heidur kalla það —• var-
kár.”
“Mig langar alls ekki til að þekkja heim-
inn betur en eg geri,” sagði gamla lafðin. “Og
að því er snertir þessa ungu stúlfau, er eg sann-
færð um, að það er þarflaust að gruna hana,
eða vera varkár gagnvart henni. Lafði Arm-
fctead treysti henni óhikað.”
Lafði Armstead er altaf ánægð með alla
sína skjólstæðinga,” svaraði Ruth.
“Hið sama er tilfellið með Aroi,” sagði
Jafði Brakespeare brosandi. “Hann hefir
undir eins veitt henni hylli sína.”
“Arol hefir í fullum mæli erft ístöðuleysi
Brakespeare fjölskyldunnar gagnvart fögru
andliti,” sagði lafði Ruth.
“Og hún er sannarlega fögur,” sagði
gamla konan.
“Já, of laglegTil þess að hafa ekki orðið
fyrir æfintýri á æfi sinni,” sagði Ruth.
“Lafði Armstead segir, að þessi vesalings
stúlka hafi orðið að þola afarmikið á þessum
eyðilega stað, þar sem þau voru, því hún geti
einu sinni ekki þolað að tala um þann tíma, sem
þau dvöldu þar.”
“Einmitt það,” sagði Ruth hörkulega.
Mér þætti gaman að heyra um nokkur af æfi-
triðum hennar.”
Góða Ruth ipín, þú vilt þó líklega ekki olla
henm sorgar með því, að spyrja hana um hryggi
legustu tímabil æfi hennar?”
“Nei, alls ekki,” svaraði lafði Ruth. “En
augu hennar sögðu glöggar og greinlegar en
orðm. — Það er áreiðanlegt. ”
4. Kapítuli.
Constance skifti um kjóla, og athugaði á
meðan bæði herbergin mjög greinilega.
Þar virtist vera alt það skraut, sem kven
maður gat óskað sér. Fallegar myndir á
veggjunum, yndislegur legubekkur, þægilegir
hægindastólar og mjög snoturt skrifborð, ásamt
öllum ritföngum og fleiru.
Kvöldsólin sendi geisla sína inn í þecta
fagra herbergi.
Litlusíðar kom stofustúlkan með te og te-
drykkjuáhöld, og lét þetta á stórt borð í miðju
herberginu. .
“Frúin hélt að þér munduð helzt vilja
drekka te hérna og hyíla yður,” sagði hún. ’
Þökk fyrir,’ svaraði Constance, en hugs-
aði jafnframt um, hvort ekki hefði verið betra
fyrir sig að fara ofan.
Meðan hún drakk teið og hugsaði, voru
dyrnar opnaðar með hægð og Arol stakk höfð-
inu inn um dyrnar.
“Má eg koma inn?” spurði hann.
Constance hneigði sig samþykkjandi.
“Það gleður mig mikið, að þú kemur,”
sagði hún. “Viltu ekki smakka á franskbrauð-
inu mínu?”
“Þökk fyrir, eg er nú raunar búinn að
drekka te,” svaraði hann, “en eg vil samt s un
áður þiggja eina sneið til að neyta hemiar í fé-
lagi við yður. Eg er vanur að drekka te í
barnaklefanum; en mér finst í rauninni að eg
sé of stór að neyta þar matar nú orðið. Finst
yður það ekki líka?”
“Jú, það finst mér sannarlega,” svaraði
Constance. “Þú getur hér eftir drukkið te
hérna með mér, ef þú vilt.”
“ó, er þetta alvara yðar? Það verður
svo undur skemtilegt. Þér eruð ekkert lík-
ar öðrum kenslukonum; þær eru alloftast svo
leiðinlegar og hátíðlegar. En nú má eg ekki
borða meira hér. Eg ætla nefnilega að að
fá leyfi til að neyta eftirmatarins niðri í dag.
*Eg er annars ekki vanur að gera það, þegar
við höfum gesti; en eg heyrði Ruth frænku
segja, að lávarður Elliot kæmi hingað í dag.
Og eg neyti ávalt eftirmatar með þeim full-
orðnu, þegar hann er hér. Yður mun lítast
vel á hann ,” bætti hann við hreinskilnislega.
“Hann er svo fallegur og góður. Hann er
guðfaðir minn og mikilhæfur maður. Það er
eins og hann geti alt: skotið, riðið og synt.
Hann er «ú orðið farinn að kenna mér þetta
líka. Og hann segir að eg verði með tíman-
um jafn fimur og hann sjálfur, en það held eg
að eg verði ekki,” sagði hann og stundi. “En
hvaða Ijómandi minnispeningur er þetta?”
sagði hannskyndilega.
Minnisgripir úr svötrum onyx (naglar-
steinn) datt nefnilega á þessu augnabliki úr
barmi Constance, þar sem hún var vön að
geyma hann vandlego. Hún ætlaði að láta
hann á sama stað aftur, en forvitnin sem skein
i augum drengsins, kom henni til að opna hann
og rétta honum.
“Ó,” sagði hann með lotningu, “eg veit
hver þetta er. Það er faðir yðar.”
“ Já, svaraði Constanoe, lágt með tár í aug-
um. Hún lokaði minniisgripnum aftur og lét
liann þar, sem hún var vön að gayma hann, við
hjarta sitt.”
“Mér þykir leitt að eg hefi talað til yðar
um þetta,” sagði Arol. ,‘Það kom yður til að
minnast hans, sem þér mistuð og syrgið. Eg
skal nú fylgja yður um húsið, ef þér viljið sjá
það,” sagði hann, til að leiða hugsanir hennar
að öðru.
“Já, það þætti mér skemtilegt.” Þau
leiddust og gengu fram í ganginn.
Arol hallaði sér út yfir brjóstriðið.
“Þetta er anddyrið, það hafið þér séð, og
sömuleiðis gestasalinn,” sagði hann. “Bn
nú skal eg sýna yður borðstofuna.”
“Við skulum fyrst skoða barnaklefann og
neyzluherbergið,” sagði Constance.
“Þá verðum við að fara þessa leið,” sagði
hann og leiddi hana að stólpagöngunum að
stóru herbergi í suðurarmi hússins.
“Þetta er bamaklefinn og þarna er fóstra
mín. “Hér er ungfrú Graham, Turner,”
sagði litli lávarðurinn og kynti þær.
Roskin kvenmaður með móðurlegt og vin-
gjarnlegt andlit, gekk til þeirra og hneigði sig.
“Lávarður Lancebrook og eg, emm þegar
byrjuð að verða góðir vinir,” sagði Constanoe
og rétti henni hendina.
“Já, eg sé það ungfrú,” svaraði fóstran og
leit brosandi á drenginn. “Hann hefir sagt
mér frá yður. Þér munuð finna hann mjög
viðráðanlegan,” sagði hún lágt.
“Það efast eg ekki um,” svaraði Con-
stance.
Nú skulum við balda áfram. Hérna er
skólastofan,” sagði Arol, um leið og hann
ieiddi hana inn í <stórt herbergi við hlið barna-
klefans. “Sko þama er rugguhesturinn
minn, sem eg lék mér að, þegar eg var minni.
Þetta herbergi er við hlið myndastofunnar,”
bætti hann við, um leið og hann fór með hana
inn í annan gang, sem í fjarlægari endanum
hafði tvær þykkar blæjur, er hann ýtti til hliðar
með litlu höndunum sínum.
Constance var nú stödd í langrí mvnda-
stofu, þar sem veggirair vora þaktir myndum
og málverkum.”
“Eg er vanalegabræddur við að koma hing-
að, þegar eg var yngri,” sagði Arol. “Mynd-
irnar litu út fyrir að vera lifandi. Sumar
þeirra eru líka mjög ljótar — er það ekki satt?
Þeissi maður þaraa í herbúnaðinum, sá fyrsti
í röðinni, er Guilbert de Brakespeare, stofnandi
ættar okkar og heimilis,” sagði hann með barns-
lcgu drambi, “og við hlið hans er Norman son-
ur hans. Þarna er afi og þarna er amma, og
—” hann þagnaði skyndilega, því markgreifa-
innan kom inn á milli blæjanna og stóð bak bið
þau.
“Eg á, að Arol er að sýna yður húsið,”
sagði hún. “En eg vona að hann ónáði yður
ekki, ungfrú Graham. Hann hefði átt að láta
yður njóta hvfldar eftir ferðalagið.”
“Eg er ekki hið minsta þreytt,” sagði Con-
stance.
“Eg var núna að sýna benni myndirnar,
amma,” sagði Arol. “Og eg held að hún hafi
skemtun af því. Ungfrú Browjohn hafði
þvert á móti engan áhuga á slíku. Hún sagð-
ist ekki geta liðið myndir eða neitt slíkt.”
“Arol dæmir fyrirrennara yðar fremur
hörkulega,” sagði lafðin og lagði bönd sína
brosandi og alúðlega á höfuð piltsins.
“ Já, ” svaraði Constance. ‘ ‘ Og það kem-
ur mér til að halda, að honum geðjist heldur
ekki að mér. Það er máske erfitt að gera hann
ánægðan?”
“Eg held þér/þurfið ekki að óttast það,”
svaraði gamla konrn brosandi, þegar hún sá
drenginn horfa á Constance með athygli og
bai-nslega aðdápn.
“Og þetta er eg,” ságði Arol, og nam stað-
ar fyrir framan mynd af sjálfum sér. “Hún
var máluð þegar eg var fremur lítill. Svo hún
er væntanlega ekki lík mér nú.”
Constance og lafðin skiftust á brosum. Þau
gengu áfram, þegar Arol sagði: “ó, amma, þú
verður að sýna ungfrú Graham mynd Wolfes
f rænda. ’ ’
Sársáukasvip brá fyrir á rólega andlitinu
lafðinnar. Hún virtist ekki fús til að verða
við beiðni drengsins.
“Ekki núna, múske seinna, Arol.” hvísl-
aði Constanoe.
En lafðin stóð kyr nokkur augnablik og
sagði svo: “Eg skal sýna yður hana núna, ung-
frú Graham. Eg mundi hvort sem er gera
það seinna. Wolfer er elzti sonur minn, hinn
núverandi markgreifi, sem Arol mintist á.”
Hún gekk að þykkri speldhurð, studdi á
leynifjöður, svo hurðin rann til hliðar, og mynd
af ungúm manni varð sýnileg.
Andlitið var mjög fagurt, ekki ólfkt Arol,
en bíræfinn svipur bar vott um æfintýra þrá.
Constance skoðaði það nákvæmlega. Hún
var viss um, að hún hafði aldrei séð þetta and-
lit fyr, en samt fanst henni það svo kunnugt.
Lafðin tók eftir áhrifunum, sem myndin
hafði á Constance.
“Það er mjög fallegt andlit, er það ekki?”
sagði hún dálítið skjálfrödduð.
“Jú, mjög fagurt,” svaraði Constance
næstum hvíslandi.
“Eg elskaði hann innilegast, og guð fyr-
irgefi mér það,” sagði hún og byrgði augun
með hendinni. “Mér hefir ef til vill verið
hegnt af því eg mat hann meira en hina. En
öllum, sem þektu hann, þótti vænt um hann—
já, þrátt fyrir galla hans, og — og þeir voru
margir.”
“Hvar er hann núna?” spurði Constance
blíðlega.
“Eg veit það ekki. Seinasta bréfið hans,
fyrir þrem mánuðum síðan, var skrifað í Ame-
ríku. En það er ekki víst að hann sé þar enn
þá. Hann gat aldrei verið lengi í sama stað.
Eg skrifaði honum og sagði honum að faðir
hans væri dáinn — eg vissi ekki árum saman
hvert eg átti að skrifa honum fyr en í þetta
skifti — og bað hann innilega um að koma
heim. Hann er markgreifi, eigandi allrar
Brakespeare eignarinnar, ” sagði hún.
“Svaraði hann ekki hréfi yðar?”
Gamla konan þurkaði af sér tárin. “Jú,
hann sendi mér ástríka kveðju og vingjarnleg
orð, sem eg átti að flytja öllum hinum. En
hann mintist ekki á nær hann kæmi aftur.
Hann getur því komið á hverju augnabliki, sem
vera skal — það er honum líkt. En það getur
líka verið, að hann komi ekki fyr en eg er hér
ekki til að bjóða hann velkominn heim. Lokið
þér speldhurðinni, kæra ungfrú Graham; það
er mjög auðvelt. Eg þoli ekki að sjá andlit
hans horfandi niður á mig, og minnandi á, að
eg máske sjái hann nú í síðasta sinni.”
Constance lokaði speldhurðinni.
Fáum augnablikum síðar sneri lafðin sér
að henni brosandi, með tár í augum.
“Yður finst eflaust, að eg sé mjög sorg-
mædd gömul kona, ungfrú Graham,” sagði hún.
“En það er að eins þegar eg tala um son minn,
að eg get ekki varist hrygðinni, og eg tala ekki
oft um hann. Eg vona, að yður geðjist vel að
herbergjum yðar, þau eru í nánd við Arols—
sem hann er eflaust búinn að segja yður. Eg
kom upp til þess að spyrja yður, hvernig yður
liði, þegar eg fann yður hér. Eg á von á nokkr-
um vinum okkar, til að neyta dagverðar í-
kvöld. Viljið þér koma ofan og ,borða með
okkur, eða viljið þér heldur neyta hans í yðar
eigin herbergjum? Þér getið gert hvort held-
ur þér viljið. Það er ekki neitt veizluhald, að
eins fáeinir vinir. Lávarður Elliot, næsti ná-
granninn, og presturinn og kona hans.”
“Eg er fús til að koma ofan, lafði Brake-
speáre,” svaraði Constance blátt áfram.
“Það er skemtilegt. Við neytum dagverð-
ar kl sjö. Þér heyrið eflaust, þegar bjallan
hringir. Þú mátt koma ofan til eftirmatarins
í kvöld, Arol.”
“Já, auðvitað, amma. Lávarður Elliot
kemur,” svaraði litli lávarðurinn. “En nú
skulum við ganga út í garðana, ungfrú Gra-
ham.” %
“Já, en þreyttu ekki ungfrú Graham,
fyrsta daginn sem hún er hér,” sagði lafðin
og fór.
Þau gengu langs með fallega hjallanum og
þaðan inn í garðana. Arol sýndi henni blóma-
beð, sem hann átti sjálfur. Svo fór hann með
liana til hesthúsanna, svo hún gæti séð hestinn
hans. Þegar hann var búinn að því, kom baras-
fóstran og tók hann með sér.
Litlu síðar hringdi bjallan.
Um leið og hringingin hætti, kom Arol inn
í dyraar.
“Mér datt í hug að kynna yður leiðina of-
an. Þér eruð máske dálítið uppurðarl ítil í
fyrsta skifti,” sagði hann barnalega.
Hann var klæddur svörtu flaueli, með
breitt hálslín og úlnliðalín.
“Þú ert svo yfirburða skrautbúinn, að eg
þori naumast að kyssa þig,” sagði Oonstance.
“Jji, það verðið þér að gera, ungfrú Gra-
ham,” sagðidiann og lyfti andliti sínu upp til
hennar. “Eg er auðvitað í beztu fötunum mín-
um, af því Elliot er hér. Hann gaf mér þetta
úr, það er svo fallegt og gengur svo vel,” sagði
liann tók upp úrið. “En þarna kemur hann.”
Ilann æpti af gleði, dróg hendi sína úr
hendi hennar, og hoppaði af neðstu stigarim-
inni í faðminn á maiíni, se'm var að koma inn
í forstofuna.
Maðurinn greip hann fimlega og lyfti hon-
um upp á breiðu axliraar sínar. Svo leit hann
á Constance með glaðlegum hlátri, sem þagn-
aði strax, þegar hann sá að það var ókunn
hefðarstúlka, sem stóð fyrir framan hann.
ft»W»ttt»jft»e»«^B?ftBe»»tt^«g»«ra««M«ra»M»ta«ra»i»«qft«»ISi»M»l*»B>»W«t!*»;»»3
G J A F I R
SEM ALLIR MENN MSTA
eru einkum þær, sem bæði láta menn líta betur út og finna
til meiri þæginda. Vér höfum óþrjótandi birgðir af slík-
um jólagjöfum.
SMOKING JACKET
Eru hlutir, sem allir vilja eignast, en enginn ræðst í að
kaupa handa sjálfum sér. — Slíka gjöf fá menn aldrei nóg-
samlega metið og dást að smekkvísi þeirra,
sem gefa. Úr miklu að velja. Verð á ... . $8.00—$15.00
SKYRTUR KOMA SJER ÁVALT VEL
Regar skyrtur bera á sér einkenni efnisgæða, munsturs og
sniðs, þá eru þær ávalt kærkomnar Jólagjafir. Og núna
fyrir þessi jól höfum vér betri og fullkomnari byrgðir af
Skyrtum, en nokkru sinni áður. parna eru tegundimar,
sem falla öllum í geð.
Verðið er nú .................. $1.50 til $12.00
HAN8SKAR—EÐA HVAÐ ?
Fáar gjafir eru betur metnar á svölum Jólamorgni, en
hlýir Hanskar. Einnig í þeirri grein höfum vér úrval svo
mikið, að slíkt hefir eigi áður þekst.
Verðið á þeim er frá..............$1.00 til $12.00
( EÐA EF TIL VILL HÁLSBINDI ?
óvinur þinn, ef nokkur er, hættir að draga dár að þér, ef
hann sér að þú hefir kosið eitt hálsbindið úr hinu skraut-
lega úrvali voru. Og hann verður nauðugur viljugur að
viðurkenna, að þú hafir meira vit á að velja
en sjálfur hann. Verðið á þeim er....50c til $5.00
EÐA—BATH ROBE
Ekki alls fyrir löngu töldu menn slíkar síðtreyjur helberan
óþarfa. En nú er komið nokkuð annað hljóð í strokkinn.
Nú þykir mönnum vanta illa í fataskápinn, ef þar finst
engin slík kápa. — pessar kápur eru dæmalaust notalegar
til þess að bregða sér í á hinum svölu vetrarkvöldum. Vér
höfum margar tegundir úr að velja, svo hver getur kosið
það sem honum geðjast bezt að.
Verðið er frá.....................$8.00 til $38.00
Stiles & Humphries Ltd.
“Winnipeg’s Smart Men’s Wear Shops”
261 Portage Avenue 221 Portage Avenue
Next to Paris Building. Cor Notre Dame Ave.
\T ' • *. I • Jf* timbur, fjalviður af öllum
Nyjar VOrubirgðir tegundum, geirettur og als-
konar aðrír stríkaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð gIaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
—-------------- Limlted--------------
HENRY AVE. EAST - WINNIPBG
Phone
A-6275
KO L
Drumheller Lethbridge
Saunders Creek American Hard
Vér beiðumst aðeins að þér reynið oss með eina pöntun
og erum vér þá vissir um framhald á verzlun yðar.
JAMES REID
Phone
A-6275
301 Enderton Bldg.
Aðal augnamið vort, fyrst og
síðaist og alt af er
ánægðir skiftavinir.
Phone j
A-6275
■■■■■■■
KOLT KOLT
vér seljum allar tegundir af
KOLUM
Hörðum og linum. Beztu tegund af
DRUMHELLER K0LUM
sem þekkjast á márkaðinum. Pantanir afgreiddar fljótt
Thos. Jackson & Sons
Skrifstofa 370 Colony St. • Símar: B 62-63 1795