Lögberg - 15.02.1923, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG FIMTUDAGINN
15. FEBRÚAR 1923.
Ljósberar
Hlutverk mannanna eru margvísleg; sum
eru fögur og þróttmikil, önnur veigalítil og sum
blátt áfram ljót.
Vér segjum, að verkefni vísindamannanna,
sem eru að þreifa sig áfram fet fyrir fet á
braut verklegra framkvæínda, sé göfugt.
Vér segjum, að köllun stjórnmálamanns-
ins, sem veitir málum heillar þjóðar forstöðu,
sé háleit, vér segjum það satna um köllun lækn-
isins, sem dag hvern er að létta lasleik með-
bræðra sinna og þrautir, og um stöðu prestsins,
sem tekið hefir að sér að flytja sárþyrstum sál-
um mannanna sannleiksorð guðs. — Allar heið-
arlegar lífsstöður eru í eðli sínu göfugar.
En því er þá svo dimt á vegum mannanna?
pað er af því, að vér eigum ekki nógu marga
ijósbera — eigum ekki nógu marga menn, sem
bera réttlætinu og sannleikanum vitni — eru
sjálfir merkisberar hans á hverju sem gengur.
Ekkert hlutverk í lífi mannanna er eins göf-
ugt og jþað, að vera ljósberi — lýsa mönnum
veg að æðra og háleitara marki.
Á öllum öldum hafa mennimir átt slíka ljós-
bera — menn og konur, sem hafa verið staðföst
eins og bjargið, á vegi réttlætis og sannleika og
aldrei látið bugast í hinni óeigingjömu þjónustu
sinni í þarfir samtíðar sinnar.
Sagan bregður upp mörgum slíkum mynd-
um, og það er heilsusaimlegt að láta hugann hvíla |
við þær við og við á þessari byltinga og brask-
tíð. J7að er heilsusamlegt að hugsa um Martein
Lúter, þar sem hann stendur frami fyrir ráðinu
í Worms, reiðubúinn til þess að fóma sjálfum sér
fyrir frelsi meðbræðra sinna og sannleiksvissu
málefnis þess, sem hann barðist fyrir.
pað er hugljúft að hugsa um mannvininn
Abraham Lincoln, berjast fyrir rétti lítilmagn-
anna í Suðurríkjunum, sem ekkert gat veitt hon-
um annað en óvináttu þeirra, sem óhag höfðu af
því að svertingjunum væri veitt frelsi, og svo ró
sinnar eigin sálar út af því, að vita að hann hafði
gjört það, sem hann áleit rétt að vera eftir þvf
sem guð gaf honum náð til að sjá það og skilja.
pað er Ijúft að hugsa um Wilham Booth,
leita uppi þá, sem í mestu myrkri sátu í stórborg-
inni London, til þess að reisa þá á fætur og veita
sól og sumri inn í hið kalda og vonlausa líf þeir ••
Að hugsa «m Florence Nightingale flytja
ljós og yl líknarinnar, inn í hin mjög svo ófull-
komnu sjúkrahæli á þeim stöðvum, er hún dvaldi
á. Og það er líka hugnæmt, að láta hugann
dvelja við baráttu Skúla fógeta Magnússonar fyr-
ir verzlunarfrelsi þjóðar sinnar, þegar íslending-
ar stóðu uppi vamarlausir fyrir ofríki og yfir-
gangi danskra kaupmanna.
petta fólk alt, sem nú er nefnt og margt
fleira, var ljósberi sinnar samtíðar, þegar það
með persónulegum áhrifum náði til samferða-
manna sinna.
En áhrif slíkra manna og kvenna, enda ekki
með burtför jþeirra úr heiminum. pau halda á-
fram að vera ljósberar — þau halda áfram að
lýsa þúsundum manna í áttina til heimkynna hins
óeigingjarna mannkærleika, sem þau áttu heima
í. Endurminningin um slíkt fólk og orðstýr þess
getur aldrei dáið.
pau ganga með ljósið að baki sér, á undan
mannfylkingum jarðarinnar, um alla ókomna tíð
og eftir því sem árin fjölga og þau færast fjær
þeim eftirlifandi, verður ljósið skærara og end-
urminningamar áhrifa meiri.
Hvernig stendur á þessu? pví lýsir líf
sumra manna og kvenna “eins og leiftur um nótt,
langt fram á horfinni öld”. En aftur, minning
manna í þúsundavísi, sem hvað mest ber á og
mest er talað um, hverfur í gleymskunnar djúp.
Pað stendur svo á því, að menn lifa sjálfum sér,
í staðinn fyrir herra sínum.
Eitt af skáldum fslands segir:
“Að drepa sjálfan sig
er synd mót lífsins herra.
Að lifa sjálfan sig
er sjöfalt verra.
Enginn maður getur verið Ijósberi annara
og “lifa sjálfan sig”, eins og skáldið segir. Ein-
kenni þeirra, er að vera staðfastir í kærleika
sínum til allra manna, fórnfúsir og óeigingjamir í
öllum verkum.
Saga ein er sögð frá Japan. Hún er af
ungri stúlku af góðum ættum, sem hafði brenn-
andi áhuga fyrir því, að lyfta upp hinum undir
okuðu systrum sínum þar í landi, Undir það
verk var hún vel búin, því hún var bæði gáfuð og
mentuð og naut trausts og virðingar systra sinna
hvar sem hún fór.
En mörg þúsund ára gömlum þjóðarvana, er
erfitt að breyta, svo verkið gekk seint og mærin
fór að örvænta um, að hún gæti orðið þessu á-
hugamáli sínu að verulegu liði, svo hún tók með
sér stóran hóp kvenna þangað sem eimlest kom
æðandi eftir jámbrautarspori. pegar lestin var
nærri komin þangað sem hópurinn stóð mælti
hún: —
“Eg orka ekki neinu í velferðarmáli vór
kvenna imeð því að lifa fyrir það, og því hefi eg
ásett mér að deyja fyrir það,” og 'hún kastaði sér
í veginn fyrir eimlestina.
Nú væta tár þúsunda kvenna legstað þess-
arar stúlku, og hver einasta þeirra sver þess dýr-
an eið, að helga krafta sína málstað þeim sem
hún dó fyrir.
petta er ekki sagt hér til þess að menn fari
að dæmi þessarar stúlku, það er ekki siður vest-
urlandabúa iþó eitthvað bjáti á. En það er sagt
til þess, að draga athygli manna að óeigingjamri
fórnfýsi.
Hljómlist.
Mig langar til að minnast á hina dýrðlegu
hljómlist; ekki aðeins hljóm, eða hávaða, heldur
hljómlist, eða samhljóm.
Hljómlistin eins og allar fagrar listir hefir
bætandi áhrif á menn, fegrar smekk þeirra og
sefar ástríður.
Hún segir oss sögu stormsins, %’tur að eyr-
um vorum söng fuglanna, nið lækjarins. Yfir
höfuð, það sem lífið á fegurst. Hún má rétti-
lega kallast það fegursta og fullkomnasta sem
mennirnir hafa framleitt.
“Húra er samhljómur sálarinnar,” eins og
einhver hefir svo vel sagt. Um hljómlistina hef-
ir líka verið sagt, að hún væri “ekki fæða sálar-
innar, heldur veigar”, því hún tekur á sitt vrld
sálir þeirra sem þjakaðir eru og þreyttir, og gef-
ur þeim nýjan þrótt.
Nafnkunraur maður sagði einu sinni, að han-i
vildi miklu fremur yrkja söngljóð fyrir þjóð sína,
heldur en að vera löggjafi hennar.
Hann auðsjáanlega á við, að Ijóð og hljóm-
list nái sterkara haldi á hjörtulm manna og því
meira afl ti! siðferðisþroska, en löggjöf stjórn-
anná.
Áhrif hljómlistar og ljóða má einnig merkja
á því, að við lærutm lög og Ijóð í æsku, og er
hvorttveggja ibúið að hafa mikíl áhrif á hugsun
okkar og líf, áður en við höfum hina niinstu hug-
mynd ulm löggjöf landsins.
Hljómlistin ein getur stutt fingri sínum á
fegurstu hugsjónir skáldanna eins og frá þeim
er gengið í bundnu máli og lyft þeim upp í hærra
veldi.
“Ljóðin auka þrek vort, háttprýði er stoð
vor, en hljómlistin kóróna,” sagði Confucius.
Hljómlistinn flytur gný þrumunnar til eyrna
vorra, hún túlkar friðsælu sólarlagsins, sorg og
gleði betur en hægt er að gjöra það í nokkurri
annari list mannanna. Hún er huggun þeim
sorgmæddu og til gleði hverju mannshjarta sem
veitir henni móttöku.
pegar John Miíton, skáldið góðkunna, var
þreyttur að loknu dagsverki, sneri hann hér til
hljómlistarinnar og sagði: “Lap me in soft
Lydeara airs”, (vef mig hinum mjúku hljómþíðu
tónum). pannig eru áhrif hljómlistarinnar á
sálir mannanna.
fslendingar! Látum okkur gefa meiri gaum
að fjársjóði þeim hinum dýra, sem vér eigum í
íslenzkum hljómheimi en vér höfum hingað tfl
gert. i
Félag söngkennara í Manitoba.
Um þetta félag hefir ekki mikið heyrst í
blöðum þessarar borgar, en samt er það nú til og
starfar að hugsjón sinni, eins og flest félög (og
hamingjan veit að þau eru nú orðin nógu mörg)
gera.
Markmið félags þessa, er fagurt, eins og
Uka verður að vera, því það er málsvari þeirrar
listar sem fegurst er.
Félag þetta eftir því sem oss skilst, var ekki
imyndað fyrst og fremst til þess, að koma jafn-
aði á og halda uppi kaupi söngkennara fylkisins,
heldur til þess, að kokna sönglistirani á hærra stig
og meiru samrælmi á, á meðal hinna mörgu og
margbreytilegu söngradda sem hér eru að finná.
Engum vafa er það undirorpið, að velferð
þessarar þjóðar er undir því komin að eining
og samræmi komist á, á meðal allra íbúa lands-
ins, að lífþráður þjóðarinnar verði á endanum
einn — sterkur einlægur þráður, snúinn úr þeim
mörgu sem hér eru nú.
Eitthvað svipað vakir fyrir söngfélaginu, að
því er þann þráð sálarlífs þjóðarinnar, sem það
'lætur sig mestu varða, snertir, og hanft er' þó
sannarlega ekki sá þýðingarminsti.
f vetur hefir þetta félag haldið uppi stöðug-
um fyrirlestrum, og fólki til fróðleiks viljum vér
birta starfsskrá félagsins: —
Des. 4. — Samtal um kenslu á söng í æðri
skólum.
Ján. 9. — Samtal uha sama efnl.
Febr. 13. — Upphaf sönglistarinnar, prófes-
sor J. H. Heinzelman, B. A. Fh. D.
Marz. 13. — proskun sönglistarinnar í Evrópu.
Framþróun þjóðsöngva og hljómlistar, Russel
White.
Franskir, þýskir og breskir þjóðsöngvar,
Burton L. Kurth.
Ukraniskir þjóðsöngvar, R. G. Katsemoff.
fslenzkir þjóðsöragvar, M!rs. S. K. Hall.
pjóðdansar, Miss Isabel Thomas.
pjóðsöngvar og “Art” söngvar, Mrs. Edna
Robb. ,
Apríl 10. — Nútíðar þjóðsöngvar, Leonard
D. Heaton.
Skóla, kirkju og einsöngvar, W- H. Ander-
son.
Kirkju og sunnudagaskóla söngvar, J W.
Mathews.
Maí 16. — Sönglist gagnrýnd af A. A. Ald-
rick. l
Miss Tumhull, Norman Douglas, Mrs. J.
Waterhouse, Hugh C. M. Ross. )
Hvar lendir?
i.
)
Afleiðingar af tveimur verkföllum í Barada-
ríkjunum hafa vakið almenna eftirtekt ulra þvera
| og endilanga Ameríku.
f apríl 1922, gerðu menn sem unnu í kola-
i nájmum i bænum Herrin í Williams county í
lllinois verkfall, og bönnuðu með því allan kola-
gröft í nálega þrjá mánuði. pá tók einn af
, náma eigendunum sig til og réði menn til vinnu,
og fékk hóp vopnaðra manna þeim til varnar.
Ekki leið á löngu, áður en verkfallsmenn fóru að
sýna af sér óþokka í garð hinna nýju verka-
manna og tóku að draga að sér vopn og skutu á
verkámenn námunnar, þegar þeir voru á ferð til
og frá námunni.
Dag einn í júnf, voru þrír af verkfalls mönn-
um drepnir af varðliði námunnar.
pegar svo var komið, fóru gætnari mennim-
ir á meðal verkfallsmanna og námaeigenda að at-
huga ástandið, og komu sér saman um, að svo
búið mætti ekki standa, og sömdu með sér vopna-
hlé, sem tilkynt skyldi báðuim hlutaðeigendum
að morgni næsta dags.
Daginn eftir var friðarfáni dreginn upp og
40 af aðkomumönnum gáfust upp og gengu á náð-
ir verkfallsmanna. Verkfallsmenn lögðu undir
eins á stað með fangana til Herrin, því námurnar
voru nokkuð í burt frá bænum.
Á leiðinni var framið hið grimlmasta níðings-
verk á þessum föngum. Yfirmaður námunnar,
sem með þei|m var, var fyrst skotinn til dauðs,
svo voru hinir reknir áfram, unz komið var að
landbletti sléttum, sem gyrtur var með gaddavír,
var mönnunum þá sagt, að þeir skyldu forða lífi
sínu og hlaupa sem hraðast úr augsýn En und-
ir eins og mennimir tóku til fótanna, skutu verk-
fallstmenn í hópinn. pað þarf ekki að segja hér
leiksiok þau, sem þar urðu. Fáeinir komust í
skóg, sem þar var skamt í burtu. Sumir voru
skotnir og skornir á háls, aðrir barðir og limlest-
ir. Alls voru 19 drepnir, en margir særðir, og
hafa sumir dáið af sárum síðan.
Einn maðurinn sem náðist var tekinn og far-
ið með hann til kirkjugarðs, sem þar var ekki all-
langt frá og skotinn.
iMál var hafið út af þessum ósköputa. Verka-
mannafélögin kostuðu málsvörnina fyrir hönd
þeirra, sem ofbeldisverkin unnu, en iðnaðarfmenn
sóttu. Báðar hliðar fengu hina hæfustu mála-
færslumenn, og kviðdómurinn í málinu komst að
þeirri niðurstöðu, að mennirnir hefðu verið réct
dræpir, og verkfallsimennimir sem morðið frömdu
væru sýkn saka.
n.
Árið 1921, gerðu Járnbrautarþjónar verkfall
í Missouri og Norður-Arkansas í tilefni af því,
að jámbrautarfélögin færðu niður verkalaun
manna um 25%.
Verkfalli þessu hefir haldið áfraim síðan, og
heldur enn að því er verkfallsmenn snertir.
í janúar s. 1., kom fyrir atvik eitt raunalegt,
sem vakið hefir mikla eftirtekt.
Hið langvarandi stríð og atvinnuleysi verka-
manna var mjög farið að þrengja að þeim, og af
hatri til félagsins og tilraun þess, til þess að
kúska það til að láta undan, tóku verkamenn að
spilla brautinni og brautarstæðinu >— brenna brýr,
k>sa teina o. s. frv. '
pegar þetta var búið að ganga nokkum tíma
og verkfallið að þrengja að mönnum þar um slóð-
ir, þá reis fólk upp á móti verkfallsmönnum og
tóku einn þeirra, sem orð lék á, að hefði verið
riðinn við að brenna járnbrautarbrú og hengdu
hann. Maður þessi var giftur og átti tvö ung
BÖm, og svo eru verkfallsmenn orðnir skelkaðif,'
að þeir eru farnir að meðganga spillvirki, til þess
að vera settin inn, þar sem líf þeirra er ekki í
beinni hættu.
Ekkja og böm þess sem hengdur var, verða
að þola missirinn bótalaust, því lögin ná ekki til
þess að koma ábyrgð fram á hendur svo mörg-
um, sem þar voru að verki.
Vér höfum ekki vakið eftirtekt á þessum
ósköpum, sem ganga á þar suðurfrá hjá nágrönn-
um vorum, í neinum öðrum tilgangi en þeim, að
vekja eftirtekt hugsandi manna á þeim, og
spyrja þá svo aftur í allri einlægni: Hvar lendir
ef þessu eða öðru verra heldur áfram?
Bœkur sendar Lögbergi.
Almanak Ólafs Thorgeirssonar, fjrrir árið
1923, er nýkomið út, og hefir ýmsan fróðleik að
færa að vanda. í þessu hefti er auk mánaðar-
daganna, ritgerð um Northcliffe lávarð, eftir
Pál Bjaraason, skýr og vel rituð; Tunglgeislinn,
eftir Gunnar Gunnarsson, stutt saga, þýdd af V.
J. Eylands; Lýsing af æskustöðvum Jóhönnu frá
örk, þýtt af Jóni Runólfssyni; Um Molier skáld-
ið franska með myndum, þýtt hefir J. E.; 200 ára
minning Tordenskjöld, ,þýtt af V. J. Eylands;
Safn ti'l landnámssögu Vestur-ísleradinga, eftir
Guðmund1 Ámason, er sá þáttur um landnám
íslendinga í Swan River; Heimsfræg sjóhetja,
með mynd; 2 smákvæði, eftir Tennyson, þýdd af
Jóni Runólfsson; SvefnmeðaT, eftir Dr. Frank
Crane; Indíána æfintýri, Hyllingar, smákvæði eft-
ir Jón Runólfsson; smávegis, skrítlur og helstu
viðburðir og mannalát meðal íslendinga í Vestur-
heimi.
Á þessari efnisskrá sjá menn, hve fjölbreytt
að Almanakið er að efni, og hve ómissandi að þáð
er fyrir fólk að eignast það. Verðið er aðeins
50 cents, og fæst hjá útgefandanum sjálfum, að
674 Sargent Ave., Winnipeg, M]an.
Yðar eigin gleymska.
p LDUIR eða þjófnaður geta nær sem vera
skal valdíð yður tjóns og orsakað örðuj,'-
leika í þvíí að finna eða endumýja verðbréf
yðar. Fyrir litla peninga — oft minni en
endurnýun verðbréfs kostar, getið þér feng-
ið á leigu öryggishólf.
THE ROYAL BANK
O F CANADA
Ástœðurnar
fyrir því að hugur íslenzkra baenda
hnegist til Canada
30. Kafli.
Yfhhöfuð má segja, að allar
hmar algengu korntegundir svo
sem hveiti, harfar, bygg, rúgur,
baunir og hör, þrífist vel hvar
sem er í Alberta fylki. Jarðveg-
urinn er þrunginn af gróðrarefn-
um og veðráttufarið er hagstætt
að jafnaði. í mið- og norðurtyl’i
inu, er jarðvegurinn döfckur og
þéttur í sér. En í Suður-Alberta,
er hann fíngerður og lausari í
sér, En hveitiræktin komin þar
á hátt stig. Hveiti er þar venju-
lega harðgert mjög.
Árið 1915 var meðaluppskera
vorhveitis í fylkinu, 35.93 mælar
af ekru ihverri; vetrarhveiti 39.
37; hafrar 57.66; bygg 34.11; rúg-
ur 24.14 og hör 13.57. Mest var
hveitiuppskeran í Suður-Alberta.
Meðaluppskeran á síðustu tíu ár-
um, var sem hér segir:
Vothveiti ........... 20.34
Vetrarhveiti ........ 22.61
Hafrar .............. 37.65
Bygg .............. .... 26.81
Rúgur ..... .. ....... 24.48
Hör .................. 8.63
Besta og mesta hveitiuppskera,
sem enn hefir þekst í fylkinu er
sú af Noble Fountation ökrunum
árið 1914. Svæði það, sem er þús-
und ekrur að stærð, gaf af sér
54.330 mæla, eða til jafnaðar 54.3
mæla af ekrunni.
sú, að Turkey Red hveiti, sem
flutt var inn frá Kansas, þyngd-
ist um fjögur til fimm pund á
mælirinn, eftir að hafa verið rækt-
að í fylkinu. Hlaut það sið-
an sérstaka flokkun á markaðin-
um í Winnipeg. pótt mest sé
um hveitiræktina í Suður-Alberta,
þá þrífst hveiti þó mætla vel, bæði
I Mið- og Norðurfylkinu. Ágæt
hveitiuppskera hefir meðal ann-
ars fengist í Peace River dalnum,
alla leið norður að Fort Vermilion.
Hafraræktin í Alberta fylki, er
á mjög háu stigi. Af nýplægðu
landi, hafa stundum fengist 136
mælar af ekrunni, og 80 mælar,
er algeng uppskera. Alberta
hafrar og hveiti, er mjög alment
notað til útsæðis í Austnr Cana-
da og eins S Bandaríkjunum.
Fræið er sterkt og heilbrigt og
veitir því nær undantekningar-
laust góða og mikla uppskeru.
Bygg er mikið notað til svínafóð-
urs f Alberta og sömuleiðis hafr-
ar, þótt tæpast sé að vísu eins
góðir til slíkra nota. Yfirleitt
«r bygg uppskeran góð og veitir
bóndanum góðan arð. Rúgrækt-
in er jafnt og þétt að aukast, viðs-
vegar um fylkið. Er vetrarúgur
einkum mikið notaður til skepnu-
fóðurs haust og vor.
Baunarækt i fylkinu, er orðin
allmikil og hefir álla jafna reynst
arðvænleg. Er einkum mikið um
þá rækt f áveituhéruðunum I
Suður-Alberta. Hörræktin er
einnig óðum að útbreiðast og taka
framförum.
Um það er ærið alment talað
manna á meðal, að frost gagn-
taki jurtagróðurinn snemma að
vorinu til og spilli uppskerunnl,
eða eyðileggja hana með öllu. f
sumum tilfellum er þetta rétt.
En hinu má þó eigi gleyma, að
slíkt á sér þvínær undantekning-
arlaust stað á löndum þeim sem
eru óunnin, eða því sem næst.
Á nýjum löndum, sem kallað er,
má búast við mestri hættu af
frosti. Jarðvegurinn er of þétt-
ur, til þess að hið hlýja loft nái
að verka á haran. En á vel plægð-
um lönduim, þar sem moldin er
laus í sér, eiga hitastraumarnir
greiðan aðgang og útiloka að heita
má frosthættuna.
Skemdir af völdum frosts í
Alberta, eru sjaldnast veðráttu-
farinu að kenna, Iheldur ásigkomu-
!agi þrf sem jarðvegurinn er í.
Sumstaðar í fylkinu hefir hagl
orðið uppskerunni að tjóni. En
til þess að bæta upp hallan, er af
slíku tapi leiðir, eru haglsáhyrgð-
arfélög, er tryggja bændur gegn
skaða. Lög um það efni nefn-
ast — The Municipal 'Hail Ins-
urance Act *— og ræður hvert
aveitarfélag því um sig, hvort það
vill gangast undir ákvæði nefndra
laga, eða ekki. Einstakir menn,
búsettir í þeim ihéruðum, þar aem
lög þessi eru í gildi, geta fengið
frá þeim undanþágu með því, að
tilkynna það isveitarféhirði fyrir
16. júní ár hvert.
IHeyskaparlönd í Alberta, eru
mikil og góð. Alfalfa er mikið
ræktað í áveituhéruðunum og þyk-
ir eitt hið ákjósanlegasta fóður,
sem hugsast getur. Hér og þar
um fylkið, er alfalfa einnig ralct-
að á svæðum, þar sem engu vatni
er veitt á, og aprettur víða vel.
1 Suður-Alberta er allmikiS rækt-
að af mais, og er hann mikið not-
aður til fóðurs. Hafrarækt er
allmikil d mið- og norðurfylkinu.
Algengasta maistegundin er
North West Dent, og hefir reynet
stórarövænleg uppskera.
peir lesendur Lögbergs, er æskja
kynnu frekari upplýsinga um
Canada, geta snúið sér bréflega
til ritstjórans, J. J BÍIdfells, Col-
imbia Building, William Ave. og
iherbrooke St., Winnipeg, Mani-
coba.
Fiéttabréf
Frá Islandi.
Austur Húnavatnssýslu 3. 1. 1923
Félags áveitu á engi nokkurra
jarða lí pingi, svo nefnt Eylendi,
komu bændur þar á stofn í sum-
ar, er það talsvert mikið og dýrt
fyrirtæki, en líklegt til að gefa
góðan árangur.
Fyrir vatnsveitunni mældi Val-
týr 'Stefánsson vatnsvirkjafræð-
ingur, sem er einn af ráðunaut-
um Búnaðarfélags íslands.
Vatninu var hleypt á um min-
aðamótin sept. og október; kom
þá í ljós að sumir flóðgarðarnir
voru of veikir, svo að skörð brotn-
uðu í þá undan vatnsþunganum
á nokkrum stððum. Við garð-
ana hefir verið gert í vetur, svo
að likur eru til þeas, að þeir séu
nógu öflugir nú.
Veðrátta hefir verið með af-
brigðum góð í haust og til ára-
móta. Seint i sept. gerði þó
'hret svo litið eitt snjóaði í 1—2
daga, en tók fljótlega upp aftur.
Sérstaklega voru óvanaleg ihlý-
indi síðari hluta október mán&ðar
og frostlaust á nóttum. í nóv.
var mjög votviðrasamt og stór-
feldar rigningar nokkrum sinnum
og einu sinni sást snjór í bygð.
Um miðjan des. var jörð klaka-
laus, en siðustu daga áreins var
nokkurt frost.
Sauðfé var ekki hýst á nokkrum
bæjum í sýslunni fyr «n eftir
jól og í sumum hreppum þá ekkí
farið að kenna lömbum át.
(Hefur þessi ágæta tíð mikið
bætt úr binim rvra heyafla, er hér
var alment síðastliðið sumar.
iHeilsufar hefir verið fremur
gott, en þó nokkur kveflasleiki
og væg skarlatssótt stungið sér
niður á stöku hæjum.
iHinn 1. okt. lét héraðslæknir
okkar, Jón Jónsson af emhættí
og fluttist til Reykjavíkur, sagt
hann ætli að starfa þar að tann-
lækningum. Hafði hann tala-
vert fengist við þær hér aíðustu
árin og þótt takast vel.
Héraðslæknir er nú settur hér
Kristján Arinbjarnarson, ungur
maðut ættaður úr Reykjavík. Var
hann aðstoðarlæknir hér um tins
í fyrra vetur o.g aflaði sér þá
hezta traust8 héraðsbúa.
Austur-Húnvetningum er því
mikið áhugamál að Kristján fáí
þetta hérað,. sem hann heíir sétt
um og í trausti þess, að það ver«ir
hafa þeir keypt ibúðarhús og aðr-
ar fasteignir fyrv. héraðslæknis á
Blönduósi. fbúðarhúsið ætla
þeir að hafa fyrir læknisbústað
og hafa nú lokið við að koma upp-
sjúkrahúsi áföstu við það, er tek-
ið verður til notkunar einhvern
næstu daga.
Síðast f október lézt iraerkis-
bóndinn Hallgrímur Jónsson á
Hnjúki i Vatnsdal liðlega 70 ára
gamall. IHallgrímur sál. var
einn af efnuðustu bæmdum sýsl-
unnar. Hann lifði allan aldur
sinn á Hn|júki, ólst þar upp hjé
foreldrum sínum Jóni og Engil-