Lögberg - 15.03.1923, Blaðsíða 6

BIs. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN MARCH 15. 1923.
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
“Jæja, J>eir geta allir risið upp úr gröfum
sínum með góðu trausti”, sagði hann háðslega.
“Dramb ættarinnar, sem er alþekt, lifir ennþá og
kemur alveg hiklaust í ljós og það væri þeim
nokkur huggun, þó að fjárhirzlan sé tóm, sem þú
mintist á fyrir skemstu.”
Hún þagði og gekk hægt og tígulega út um
dymar. Hann opnaði hurðina og hneigði sig
djúpt um leið, en þó hálf háðslega. par sem
hann gekk við hlið hennar nú, var hann alt öðru
vísi en hann hafði verið, er hann leiddi hana að
altarinu í Rudisdorf, léttúðarlega, eins og hann
gengi til borðs með henni. Hann var annar mað-
ur en hann hafði verið í skógargildinu, þegar
hann brosandi af sigurfögnuði horfði á eftir her-
togaekkjunni. Á þessu augnabliki átti hann í
sama stríði við sjálfan sig og unga konan hafði
átt í fyrir stuttri stundu. pað var augsýnilegt
að hann var hálfkvíðafullur út af spori því er
hartn hafði stigið vegna loforða greifafrúarinn-
ar af Trachenberg — hún hafði lofa-ð honum
konu, sem hann gæti “vafið um fingur sinn.”
Ennþá var tími tiil að hætta. Hans kirkja
hafði enn ekki talað orðin, sem aldrei leyfa skiln-
að. — Alt í einu þagnaði hljóðið frá skrjáfandi
silkiskikkjunni, og hin unga kona hikaði við að
halda áfram; ihún lyfti upp hendinni sem hvíldi
á handlegg hans. Hann varð að nema staðar og
hann leit undrandi á hana. Elf til vill grunaði
hann, hvað henni bjó í huga, er hann hafði einu
sinni rent augum yfir hið náföla andlit hennar.
Með þessu sama háðslega brosi, sem sýndi hvaö
num bjó í huga, greip hann hönd hennar, þrýsti
hana rétt sem snöggvast, og svo gengu bæði
gegnum fólkshópinn, sem stóð f.vrir framan
kirkjudyrnar. Ásetningur hanw «tóð stöðug’'’-
þrátt fyrir alt; og hún gekk með honum, en ekki
sem fómarlaimb, er verður að lúta forlögunum.
Sjálf amma hennar, prinsessan drambilega í
myndasafni ættarinnar, hefði ekki getað fundið
neitt að því, hvernig sonardóttir hennar bar sig
til. Og yfir andliti hennar hvildi einhver órann-
sakanleg ró, sem útilokaði allan grun um það,
hversu ákaft hjarta hennar barðist.
Athöfnm öll var gerð viðhafnarleg með
Ijómandi svikagyllingu. Umhverfis altarið og á
þvi var silfurskraut svo mikið að Líana hafði
aldrei fyr séð slíkt, jafnvel ekki í Rudisdorf á
mestu velgengnisárunum; mörg hundruð ljós
lýstu frá daufgljáandi ljósahjáimunum, og gull-
apaldarair, sem gamli fauskurinn hafði neitað að
láta prýða höllina með, áður en unga frúin kom,
köstuðu hér skuggum sínufn og sendu frá sér
ilm til heiðurs hinni helgu athöfn. pað var
heill skógur af fögrum blómskrýddum trjám.
Mollulegur ilmreykur lá uppi undir hvolfþakin .
sem gullnu geislar kvöldsólarinnar, sem skinu
gegnum gluggana, sindruðu í honum ásamt daufu
geislunum frá ljósunum. Líana sá höfuð margra,
sem viðstaddir voru, eins og í þoku og á einum
stað sá hún rauðleitap silkidúk, sem hendur hirð-
dróttsetans hvíldu á; hún sá hinn skínandi
skrautlega hökul prestsins fyrir altarinu. Prest-
urinn stóð við altarið, hár og stranglegur. Hún
hræddist hann. en hún gekk upp að altarinu;
það var sem rafmagnsneistar hrykkju frá aug-
liti þessa manns; undarlega djúpt og rannsakandi
augnatillit gróf sig inn í augu hennar, og þegar
hún leit undan hófust augun þegjandi upp á við.
Rödd prestsins hljómaði mjúk og skær yfir höfði
hennar. Hann talaði um ást og hlýðni, sem aldrei
skyldi bregðast að eilífu — hvílík frekja. fburð-
arlausu orðin, sem presturinn í Rudisdorf hafði
tailað, höfðu ekki valdið henni slíkum hjart-
slætti sem þessi. pessi mælska, svo full af eld-
móði, varpaði villuljósi yfir lygina og óvirðing-
una, sem þessi hjúskapur var grundvallaður á.
Hvert orð stakk eins og oddhvass hnífur. Unga
konan skalf frammi fyrir þessum manni, sem
aldrei tók augun af henni, og án þess að vita
hvers vegna hún gerði það, tók hún í slæðuna
sem hékk níður bakið á henni, og vafði henni um
brjóstið á sér og handleggina.
Og loksins fór þessum degi, sem var örlaga-
fyilsti og þungbærasti dagurinn, sem hún hafði
lifað, að halla; loksins kom augnablikið, sem
hún þráði svo mjög, er hún gat lokað hurðinni
að herbergjum sínum, sem aðskildu hana og alla
a$ra íbúa hallarinnar. Hún lét stúlkuna, sem
béið eftir henni, fara og færði sig sjálf úr brúð-
arskrautinu, svo fór hún í hvítan húskufl. Hún
gat ekki lagst til hvíldar strax; hún varð að
horfa á og snerta einhvem hlut, sem hún hafði
kpmið með sér að heiman; henni fanst hún vera
svo einmana í þessu ókunna húsi og kveljast svo
af heimþrá. Hún opnaði í flýti ferðaskrín, sem
eftir ósk hennar hafði verið sett inn til hennar.
Efst í því lá bók með latneskum ritgerðum, sem
hún hafði ritað með sinni eigin hendi. Hún
hrökk saman og leit á myndina, sem hékk á
vegnum á móti henni — það var máluð mynd af
honum — þessum fríða manni með dularfulla
andlitið, sem stöðugt breytti svip, sem stundum
var hlýlegt og svo á næsta augnabliki hörkulega
kuldalegt, stunduim ijómandi af mildi og svo á
næsta augnabliki fult af bitrasta háði. pað fór
hrollur um hana af að hugsa um þessar mót-
setningar. Hún lagði blöðin saman aftur. Jafn-
vel myndin mátti ekki sjá verk handar hennar
Greifafrú Trachenberg hafði sagt, að Mainau
mundi venja hana af þessum lærdómskenjum.
Við kvöldverðarborðið hafði hann tekið þátt í um-
ræðum um kvenfredsi og hafði sagt, að hann vissi
ekki hvorri hann ætti að álasta meira, konunni,
sem af hégómagimi^og vegna skemtanlöngunar
væri böraunum sínum slæm móðir, eða henni, sem
ræki þau út, til þess að geta setið í næði við að
iðka skáldskap eða rita af lærdómi um eitt eða
annað efni. petta hafði hann sagt með mesta
fyrirlitningarsvip. f hans augum var blekblett-
ur á konuhendi viðbjóðslegri en ljótt hörunds-
lýti.
Hún gekk að skrifborðinu, til þess að leggja
þar til geymslu sína andlegu vinnu. Borðið var úr
rósviði og mjög haglega gjört. Hvað mundi
hún hafa hugsað, sem átti hina “flögrandi sál”,
er hún sat við ‘þetta borð? pað var þakið með
ýmiskonar dóti og samsafni af hlutum, sem báru
vott um léttúðarfullan, næstum hneykslanlegan
hugsunarhátt. Hveraig hafði þetta getað sam-
rýmst hinni ströngu guðrækni? — Líana dró út
skúffu — hún var barmafull af peningum, sem
voru vafðir saman í pappírssívalninga. pað var
auðséð að þetta voru vasapeningarnir, sem sam-
kvæmt samningnum áttu að leggjast henni til.
Hún ýtti skúffunni inni aftur, eins og hún væri
hrædd, og snéri lyklinum •— peningarnir vnru
grafnir. pessi fundur og þunga, ilmþrungna
loftið í herberginu knúðu hana til þess að leita
til glerhurðarinnar í hliðarherberginu.
H)ún hafði ekki tekið eftir því meðan tjald-
ið var dregið niður, að tunglið var fult. Henni
varð hverft við. Schönwerth lá á milli fjalla,
sem að nokkru leyti voru þökt fegursta skógi, og
var sérkennilega fagurt. Fjöllin voru tindótt og
stóðu likt og ógnandi drekatennur, sem varðveita
dýrgripi. Hún gekk^út undir þak, söm hvíldi á
súlum. En hve mótsetningin milli nýtízku hús-
búnaðarins inni fyrir og þessara eldgömlu,
sterku og fögru súlna fyrir utan var mikil! pað
bærðist ekki hinn minsti vindiblær, en samt hlaut
að vera einhver hreyfing í loftinu ofar, því hvað
eftir annað heyrðist hljómur frá vindhörpunni,*'
— þetta titrandi glerhljóð, sem smýgur gegnum
merg og bein.
En alt í ein, uvar þessi hátíðlega næturkyrð
rofin af fótataki, sem færðist nær. Unga kon-
an dró sig í hlé í skugganum á ibak við súlurn-
ar. Litill drengur kom hlaupandi kringum riorð-
iirhoraið á húsinu; það var Leó. Hann4 hafði
morgunskó á berum fótunum, og buxunum, sem
hann auðsjáanlega hafði snarast í í mesta f-lýti,
hélt hann upp um sig með báðum höndum; hann
var í hvítri náttskyrtu með kniplingum í háls-
málinu, sem var opin að fram, og tunglið skein
á mjallhvíta bera bringuna, sem var kraftaleg,
eins og allur Iíkami drengsins. Hann leit í
kringum sig og hljóp svo rakleiðis að stálvírs-
girðingunni. Líana gekk hratt og hljóðlega á
eftir honum og náði honum.
“Hvað ertu að gera hér?” spurði hún um
leið og hún þreif í hann og hélt honum föstum.
Hann rak upp lágt hræðsluóp.
“Æ, það er nýja mamman,” sagði hann og
varð strax rólegri. “pú ætlar ekki að segja afa
mínum frá þessu?"
“Jú, ef þú ætlar að gera nokkuð ilt af þér.
þá geri eg það.”
“Nei, mamma”, sagði hann með sinni föstu
þrálátu rödd og strauk hárið frá enninu. "Eg
ætla bara að fara með fáeina mola af súkkulaði
til hans Gabríels. Eg tók þá ekki; það er alveg
satt, mamma. Rudiger lét þá á diskinn minn á
borðinu. pegar eg fæ eitthvað gott, þá geymi
^g það æfinlega handa Gabríel. En ef eg læt það í
vasa minn, þá er það horfið á morgnanna — ung-
frú Berger er alt of mikið gefin fyrir sætindi,
hún er símaulandi allan daginn; og svo tekur
hún þau, óhræsið að tarna.”
“Og hver er hún, þessi ungfrú Berger?”
spurði Líana — kenslukonan hafði verið kynt
henni strax eftir giftinguna, og henni hafði
geðjast illa að henni.
“Hún er að leika veðleik ínni í kenslusto*-
unni, og eg þori ekki að koma þar inn,” sagði
hann reiður. “Hún læsir hurðinni og svo gera
þau gríðarlegan hávaða og drekka púns; eg finn
lyktina af því í gegnum skráargatið. Mér hef-
ir verið bannað að sjá Gabríel aftur í dag, aí' því
að eg var óþægur, en eg má samt fara og bjóða
honum góða nótt. Má eg það ekki, mamm >,
má eg ekki?” sagði hann í þrákelknislegum rórn.
Hann bað um þetta með öllum sínum ákafa,
en um leið með þessu innilega trausti, sem er ó-
brigðult merki þess, að móðir og bam eru náin
hvort öðru. Hin unga kona fyltist af fagnandi
undrun. Drengurinn, sem hafði þennan fasta
þrályndissvip á andlitinu, beygði sig eins og
af eigin vilja undir vald hennar. Rlökk sælu-
tilfinning, sem var mild eins og mánaskinið reis
upp í hennar döpru sál; hún lagði hendur um
háls drengnum og kysti hann blíðlega.
“Gefðu mér súkkulaðið, Leó, og eg skal fara
með það til Gabríels,” sagði hún. “pú verður að
fara í rúmið aftur.” — Hún rétti honum hend-
ina — “Eg skal líka bjóða honum góða nótt fyr-
ir þig. En segðu mér hvar eg á að finna hann.”
Hann tók alt úr vasa sínum og lagði það í
hinar mjúku hendur stjúpu sinnar. Hiún brosti
•— Afi hans hefði víst ekki mátt sjá alt þetta
súkkulaði. Hún hafði tekið eftir orðunum, sem
hann hafði sagt um daginn um ávaxtaísinn, sem
var fram borinn og hversu hann saknaði hans.
“pú verður að fara fram hjá tjörninni
þarna,” sagði drengurinn um leið og hann tíndi
frarn súkkulaðismolana í hendur hennar. “En
þú mátt ekki fara inn í húsið — afi hefir harð-
bannað það, og ungfrú Berger segir, að norn með
langar tennur eigi heima í húsinu. pað er vic-
leysa. Eg er ekkert hræddur. Og ekki bítur
nornin hann Gaibríel.”
Líana dró saman náttskyrtuna á brjóstinu á
honum og leiddi hann aftur inn í höllina. LJös-
ið frá hengilampa með grænum glerhjálmi, sem
hékk uppi undir loftinu, varpaði töfrabirtu yfir
svefnherbergi drengsins. Enginn konungsson-
ur hefði getað átt fallegra rúm, en þessi afkom-
andi Mainau-ættarinnar. En hvaða gagn varð að
þessum dýru silkitjöldum og þessum mjúku kodd-
um og ábreiðum fyrir þetta vesalings ríka barn!
Hann lá þama aleinn og eftirlitslaus, þótt yfir
hvílunni væru englalíkneski úr bronsi, sem héJdu
saman silkireflunum og breiddu gylta vængi yf-
ir rúmið. Frá kenslustofunni kvað við hlátur
og hringl í glösum. Líönu fanst sem að sál
hinnar burtförau móður hlyti að svífa í þessum
herbergjum og rita “mene tekel” á veggina í
lkf a • .. 1 • jm« timbur, fialviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegu„dum, geirettur og ai.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
--------------- Limited--------------
HENRY ÁVE. EAST - WINNIPEG
n i Gleymið ekki i wnnn & Qn MQ
U. 1 J. WUUU <x öU þegar þér þurfið t Nöj
KOL
Domestic og Steam kol frá öllum námum Þú fcerð það sem þú biður um. Gæði og Afgreiðslu
Tali. N7308. Yard og Qffice: Ariington og Ross
gremju sinni yfir bamfóstrunni og kenslukon-
unni, er gleymdi svona algerlega skyldu sinni.
“Mamma”, sagði drengurinn og strauk hend-
inni fljótt og feimnislega um kinn hennar, “það
er svo skemtilegt þegar þú kemur hingað.” Hún
breiddi rúmfötin yfir hann. Ætlar þú nú að koma
altaf?. Fyrri mamma mín kom aldrei að rúminu
mínu. — Og er það svo alveg víst, að þú farir til
Gabríels og gefir honum súkkulaðið?”
Hún lofaði honum öllu, sem hann bað um.
Hann lagði rólegur koddann á höfuðið, og eftjr
fimm mánútur gaf andardráttur hans til kynna,
að hann væri fallinn í fasta svefn. Unga konan
gekk hljóðlega út úr svefnherberginu og læs*i
dyrunum fyrir utan, sem drengurinn hafði læðst
út um.
VIII.
Klukkan var hálf ellefu þegar hún kom aft-
ur út í siúlnaganginn, sem lá meðfram herbergj-
um hennar. Gabríel, þessi fölleiti þöguli dreng-
ur, sem varð að þola hegningu fyrir annan, var
sjálfsagt sofnaður fyrir löngu. Hann hafði
heldur ekkert af því ómótstæðilega töframagni,
sem dró hana að garðinum afgirta. Hún leit
við og horfði með rannsakandi augum á höllina,
sem lá þarna í sinni fomu dýrð með alla sína
steinboga og smárablöðin höggvin í steininn 1
rósaskurðinn yfir bogagluggunum. Höllin var»
líkust klaustri með allar dýrðlingamyndstyttum-
ar, sem stóðu hér og þar á steintindum í skæru
tunglsljósinu. Hvergi sást ljós í glugga, nema
í viðhafnarstofunni niðri. >— paðan lagði gul-
leitan bjarma af lampaljósi út í myrkan súlna-
ganginn.------En hvað var þetta? pað sýnd-
ist eins og einhver stæði og hallaði sér upp að
einni steinsúlunni og horfði hlustandi inn með
hálfopinni glerhurðinni. — Missýning! — pað
sást ekki nokkur minsta hreyfing, sem bar vott
um að þarna stæði lifandi manneskja *— pað hlaut
að vera skugginn af súlunni.
Unga konan gekk með áköfum hjartslætti
eftir mjóum stíg, sem var þakinn með hvítum
sandi. Girðingarhliðið hafði lokast á eftir henni.
Hún gekk enn þá í skugga innlendra einirrunna
og hnotutrjáa; en lengra áleiðis á grasflötinni
reis indverskt banantré stórt og fagurt, með öllu
sínu útlenda blaðaskrauti, sem kastaði breíðum
skuggum á grasið í tunglsljósinu. Svo lá stíg-
inn í gegnum dimt kjarr, þar sem óteljandi neistar
flugu í loftinu. pað voru ljósormamir, sem
spruttu í þúsundatali upp úr grasinu. Upp í
trjágreinunum var fult af lifandi skepnum. Ofur-
litlum kvisti var kastað niður á öxl hennar og
hér og þar var gripið á eftir henni með litlurn
loðnum handleggjum; tindrandi, greindarleg,
apaaugu horfðu forvitnislega framan í hana.
Hún strauk ósjálfrátt hendinni um ennið, eins
og hún væri að reyna eyða burt' ljótum draumi
—hvæsti ekki höggormur þarna í ilmandi laufinu,
og kom ekki þungstígur fíll þrammandi eftir
kjarrinu, eins og hann ætlaði að merja alt í
sundur með fótunum og hana sjálfa með?
— Hún nam staðar, en það var þá ekkert nema
hrædd páhæna, sem skaust yfir götuna. Hún
gekk nokkur skref áfram og komst út úr kjarr-
inu. N(ú lá vatnið fyrir framan hana spegil-
slétt og skínanúi eins og feykilega stór og bjart-
ur silfurpeningur, sem hefði verið kastað þaraa
í grasið en indverska hofið hóf hnarreist sín
gullnu hvolfþök upp í dimmblátt nætgrloftið,
rétt eins og það væri áin Ganges, en ekki þýzk
smátjörn, sem lægi fyrir framan dyrnar.
Líana gekk hægt í kringum tjömina. Hiin
dró þungt andann og það var í henni þessi grun-
semdar hrollur, sem svo fljótt legst í mann, þeg-
ar maður kemur á ókunna staði, en sem samt
sem áður, knýr mann til þess að halda lengra
áfram. Hún hafði enga meðvitund um það að
það var hún sem gaf þessum eyðilega stað lífs-
mark, þar sem hún leið hvítklædd meðfrain
vatninu, með höfuðið, er hún bar hátt, þakið með
þessu mikla hári, sem geislar tunglsins S'kinu
á, eins og það væri kóróna úr gulli. Hún vissi
heldur ekkert um það, að skugginn, sem hún
hafði séð í súlnaganginum, hafði fengið hreyf-
ingu um leið og hliðið lokaðist aftur á eftir
henni, og hafði fylgt henni á eftir hljóðlaust, en
án þess að missa nokkum tíma sjónar af henni,
rétt eins og að löngu hárfléttumar hennar, sem
í mánaskininu næstum glitruðu, sendu út frá sér
segulmagn, er drægi hann að sér, nauðugan vilj-
ugan.
Lágt hús með fjórum hvítum veggjum kom
í Ijós. Umhverfis það á allar hliðar var mal-
borinn gangstígur, en samt var sem það stæði
mitt í rósarunni, eða réttara sagt, væri vafið í
rósum. púsundum saman héngu þær angandi
á háum greinum og lágu kjarri, jafnvel niður
á gangstíginn breiddust nokkrar greinar af rós-
viðnum. Biómbikararnír lágu þungir og,
bleikfölir, sem þeir væru fullir af hinni daufu
birtu tunglsins, á harðri mölinni.
Petta einkennilega hús leit út fyrir að vera
svo létt og fíngert að maður hefði mátt halda
að hver sterkur vindgustur mundi feykja því
um< pað hafði reyrþak og umhverfis það
voru veggsvalir, sem hvíldu á bambusstólpum.
Gluggarnir voru stórir með ljóshlífum. Unga
konan gekk hikandi upp þrepin, sem voru fram-
an við veggsvalirnar. Gólfið var þakið með mott-
um úr pálmaberki, sem voru svo svalar og hál-
ar, að það var sem þær væru gerðar fyrir heita
fætur á Indlandi. Ljós skein frá lampa, sem
hékk í einu horninu á herbergi inni í húsinu, og
í gegnum hjartamyndað op, sem var á glugga-
grindinni, gat Líana séð um mestalt herbergið.
Við vegginn, sem var fjærstur glugganum,
stóð rúm úr fléttuðum reyr. Ofan á rúminu
var snjóhvít ábreiða og á því lá óvenjulega grönn
og veikluleg manneskja, som faldi andlit sitt í
svæflunum. Var það kona eða barn? KjóII-
inn, sem var úr hvítum netludúk, lagðist i mjúk-
um fellingum um grannvaxinn líkamann niður
að berum fótunum, sem voru óvenjulega smáir,
og annar handleggurinn, sem var ber upp að öxl
og undur grannur, hvfldi undarlega þyngslalega
á mjöðminni. Utan um úlnliðinn var breiður
skínandi gullbaugur og annar var ofar á hand-
leggnum; það virtist sem þeir hlytu að særa hið
mjúka, hvíta hörund.
\ Stór og feitlagin kona stóð við rúmið og
héit á silfurskeið í hendinni. Hún þvingaði
rödd sína, sem var óþýð, til þess að vera blíð og
biðjandi. Líana þekti hana; eftir hjónavígxl-
una hafði hún verið kynt henni sem ráðskonunni
á staðnum, frú Löhu.
Konan hélt skeiðinni, sem var full af ein-
hverju lyfi, með varúð út frá stóru snjóhvítu
svuntunni sinni. Sjúklingurinn virtist hafa
megnan viðbjóð á lyfinu. Árangurslaust reyndi
hún a ðsannfæra sjúklinginn og strauk blíðlega
með stórri og sterklegri hendi um höfuð hans;
sjúklingurinn lyfti ekki andlitinu frá koddanum.
“Eg get ekki hjálpað þér, Gabríel,” sagði
ráðskonan og leit yfir í þann enda herbergisins,
sem Líana gat ekki séð. “pú verður að halda
höfðinu á henni, Hún verður að sofa, sofa,
hvað sem það kostar.”
Fölleiti drengurinn, sem hafði orðið að
þola hegningu Leós vegna, kom nú í ljós. Hann
reyndi að ýta hendinni með varúð milli koddans
og andlits sjúklingsins. Við snertinguna lyfti
sjúklingurínn upp höfðinu, eins og hann væri
hræddur, og þá sást að andlitið var magurt og
mjög veiklulegt, en þó frítt konuandlit. Augn?.-
ráð konunnar skaut Líönu skelk í bríngu; auc-
un voru óvenjulega stór og það var í þeim a 'sr-
istarsvipur, er* þau litu á drenginn, ásakandi og
biðjandi ,í senn. Hann hrökk afturábak og
lét hendurnar hníga niður.
“Nei, nei”, sagði konan í huggandi róm og
mjúka röddin skalf af meðaumkun, “þetta dugar
ekki, frú Löhu; eg meíði hana. •— Eg vil held-
ur ayngja þangað til hún sofnar.”
“pá máttu syngja þangað til snemma á
morgun, drengur minn,” svaraði ráðskonan.
“Ef það verður eins slæmt og í dag, þá endist
það ekki — það veiztu sjálfur.” Hún ypti öxl-
um ráðaleysislega en það var sem hiún hefði ékki
kjark til að þröngva drengnum meira. En
hvað þessi feita kona með grófgerðu og hörðu
andlitsdrættina, sem hafði verið svo kuldaleg og
alvörugefin, er hún var kynt hinni nýju húsmóð-
ur sinni, gat verið viðkvæm!
Líana ýtti opinni hurðinni og gekk inn.
Ráðskonan rak upp hljóð af hræðslu og var
nærri búin að missa niður úr skeiðinni það sem í
henni var.
“Haldið þér sjúklingnum,” sagði unga kon-
an, “eg skal gefa henni meðalið.”
Koma hennar, skyndileg eins og hún var, og
•hinn rólegi, tignlegi svipur hennar höfðu ef til
vill sefandi áhrif á konuna vedku; hún hreyfði
sig ekki en aðeins starði með stóru augunum á
þetta viðkunnanlega andlit, sem beygðist ofan að
henni. Hún lót hella svefnlyfinu í munninn
á sér mótspymulaust.
“Sjáðu, nú er það búið, drengur minn,” sagði
Líana og lagði skeiðina á borðið. “Hún hefir
ekki verið meidd og nú fer hún bráðum að sofa.”
— Hún strauk blíðlega með hendinni um svart-
an kollinn á Gabríel. — "pér ‘þykir vænt um
hana?”
“Hún er móðir mín,” svaraði drengurinn
mjög ástúðlega.
“petta eru fátæklingar, frú mín góð,” sagði
ráðskonan í hörðum, hljómlausum róm — “fá-
tækir aumingjar.” pað var enginn viðkvæmni
í rómnum og alvarlega andlitið bar ekki minsta
vott um vorkunarsemina, sem konan hafði sýnt
með látbragði sínu fyrir skemstu.
“Fátæklingar?” endurtók Líana og benti á
gullhringana á handlegg konunnar og'hálskeðj-
una, sem féH niður um brjóst konunnar.