Lögberg - 05.04.1923, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖCiBERG, FIMTUDAGINN
5. APRÍL 1923

Jögberg Gcfið út hvern Fimtudag af The Col- ombia Press, Ltd.^Cor. William Ave. & Sherbrook Str., Winnipjeg, Man. Talsimari IS-6327 oý N-6328
Jón J. Ríldfell, Editor
Ltanáskríft til blaðsina: THE C0LUMBIA PRESS, Ltd., Box 317t, Winnipeg. tyan- Utanáekrift ritstjórans: EDiTOR L0CBERC, Box 3172 Winnipeg, ^an.
Tha ••Ivögbar*" ie prlnted and publlshed by The Columbla Proas. Lilmited, in the Columbia Block, 86 3 t> 867 Sherbrooke Street, Wlnnipeg, Manttoba

Hvað veldur?
f Heimskringlu, sem út kom 21. marz s. 1.
er grein sem nefnist “Hvers er að vænta”? Er
það árás á ritstjóra Lögbergs út af greinum um
landkosti Canada og framtíðarhorfur í Iþví landi
fyrir væntanlega innflytjendur, sem ritstjóri
Lögbergs á ekki eitt einasta orð í, og svo á fraím-
færslutæ-kifæri manna og á landið sjálft, eða öllu
heldur gæði þess.
Hvað fyrra atriðið snertir, þá látuím vér það
liggja oss í léttu rúmi, því hnútukasti erum vér nú
orðnir svo vanir, að vér hirðum ekki um hvort
í oss er kastað einni hnútunni færri eða fleiri.
En um hitt er oss ekki sama hvernig talað er um
landið sem vér búum í — landið, sem fæðir oss og
klæðir og hefir yfirleitt veitt fslendingum alls-
nægtir síðan iþæir stigu hér fæti á land. pað
minsta sem hægt er að krefjast af íslendingum í
því sambandi, er að þeir láti landið njóta sann-
mælis þegar um það er rætt, en því fer svo fjarri
að maður sá, er áminsta grein ritar, gjöri það og
minnir hann oss sterklega á það sem Dufferin lá-
varður sagði' einu sinni í ræðu, er hann flutti.
Hann var að tala um Oanada og tækifæri þau
sem land það byði öllum sem af einlægni leituðu
þar gæfunnar og komst að þeirri niðurstöðu, að
hver sá sem af alúð leitaðist við að komast áfram
í því landi kæmist það. En svo bætti hann við:
“pað eru til menn, sem ekki gjöra það — til
menn sem hér eru imis'heppnaðir og óánægðir,
en þeir komast hvergi áfram, — þeir voru mis-
hepnaðir í heimalandi sínu, — þeir voru fæddir
með mark misihepninnar á enni sér, og þeir halda
áfram að bregðast köllun sinni unz lífið bregst
þeim-”
Skyldi “Homesteader”, sem ritar 1 Heims-
kringhi frá 21. marz s. 1. vera einn í þeirra tölu?
Til umhugsunar.
pau eru mörg umhugsunarefnin sem hrifa
huga mannanna á yfirstandiandi tíð og krefjast
úrlausnar.
Aldrei í sögu mannanna hafa spumingamar
sem krefjast svars og úrlausnar, verið eins marg-
ar og einmitt nú.
Hinir forau siðir, venjur og trú standa skjálf-
andi frami fyrir hinni nýju þekkingu og nýju
siðum og enginn veit nær þeim verður rutt um
koll. En þó verður æfinlega mikið að byggja á
hinni liðnu reynslu, og í sumum tilfellum stendur
hún óhögguð og býður breytingafýsn mannanna
byrginn með bros á vör.
f öðrum tilfeUum er trú, eða réttara sagt hjá-
trú einstaklinga og þjóða að taka breytingum og
stakkaskiftum fyrir vísdndalegum opinberunum,
t. d. draugatrúin sem fyrir stuttum tíma var rót-
gróin og er það að vísu enn hjá lítt þroskuðuim
þjóðium.
Nú dettur mönnum ekki lengur í hug að ótt-
ast skringilegar afturgöngur — porgeirsbola,
sem dró búðina á eftir sér, frafells-móra — dreng-
hnokka, sem var klæddur í mórauða peysu og vann
allslags strákapör mönnum til meins. Slíka
drauga hafa kraftaskáld vísindanna nú kveðið
niður.
En það eru til aðrir draugar — virkilegir
draugar, sem ekki enu minstu vitund betri, og
valda ekki minni skaða og óheillufln en porgeirs-
boli og írafell&móri, eða pórólfur bægifótur áttu
að hafa gjört—öfl, virkileg, áþreifanleg, sem vinna
sýnilegan skaða og skemdiir í lífi eiinstaklinga
og Iþjóða, og það eru ljótar hugsanir, hvatir og
orð.
Vísindin segja okkur, að hin minsta hræring
huga vors eða handa fari ekki forgörðum — líði
ekki undir lök, heldur haldi áfraim að vera starf-
andi kraftur í einhverri mynd.
Hugsum oss þá allan þann ara-grúa af Ijót-
um hugsunum, orðu/m og verkum mannanna, sem
sívaxandi og sí-starfandi afl er læsir sig frá einni
sál til annarar og legst með heljarafli heiftarinn-
ar yfir líf þeirra og áform, eins og eitthvert fer-
líki með útbreidda hramma, sem er að bíða eftir að
geta vafið sig um sólskinið í sál mannanna og
geta kramið hverja ærlega viðleitni þeirra.
Er þá nokkur furða, þó útsýnið yfir mann-
lífshafið sé nokkuð ömurlegt? Er þá nokkur
furða þó menn berist á banaspjótuim í andlegum
og líkamlegum skilningi? Er þá nokkur furða
þó-sambúð mannanna sé öflnurleg og ísköld? Er
það nokkur furða, þó samvinna og samtök vor
mannanna séu erfið, þegar þessir draugar nútím-
ans eial sífelt að veltast fyrir fótum voram, og
að ýskra í eyrum vorum? Og samt halda menn
áfram þes&um fáránlega dansi með hrotta-glotti á
v'5"urn.
Bœkur sendar Lögbergi.
Sögukaflar af sjálfum mér. Matthiías Joch-
umsson. trtgefandi porsteinn Gíslason. Reykja-
vík. 1922.
Eftir að það fór að kvisast, að von væri á
slíkri bók eftir þjóðskáldð íslenzka, þá biðu marg-
ir rneð óþreyju eftir henni. peir iþóttust vita, að
þar mundi margt um fróðleik og allir þektu snild
skáldsins í máli og framsetningu. svo kom hún,
stór og myndarleg á að líta, 600 blaðsíður með
registri, auk efnisyfirlits, vönduð að pappír,
prentun og öllulm ytri frágangi.
Eitt hið vandasamasta verk, sem menn taka
sér fyrir hendur, er að rita æfisögur manna, svo
vel sé og sanngjarnlega gjört, svo hvorki sé þar
úr dregið né ofsagt. En þó er enn vandameira
að rita sína eigin sögu og henma rétt frá kostum
sínum og löstum, eiginleikum og lundemi, svo að
hvergi sé hallað réttu máli.
pessir sögukaflar Matthíasar bera með sér,
að hann hefir Iagt rækt við að myndimar, sem
hann bregður upp og vill að þjóð sín geymi, væra
sem skýrastar og eðlilegasbar og þá um leið sann-
astar.
pessari bók má skifta í þrjá kafla: Ytri
lífskjör, sálaráátand og samband og viðskifti við
umheiminn.
Frá ytri lífskjöram sínuhi segir Matthías
hispurslaust, — frá æskuárafium, þegar hann,
sökum mjög takmarkaðra efna foreldra sinna
varð að fara til vandlalausra og hversu sveinninn
tók sér þá vist nærri og viðskilnaðinn við for-
eldra siína, einkum móðurina. Hvemig hann fyr-
ir aðstoð góðra manna er settur til menta, velur
sér prestsstöðuna og svo hinu margvíslega, bæði
sorg og gleði, sem mætir honum í embættistíð
hans. Frá öllu þessu segir hann svo blátt áfram
og með svo mikilli nákvæmni, að lesarinn verður
sannfærður um, að svona hafi það nú einmitt
verið.
Dálítið er öðra máli að gegna, þegar Matthí-
as snýr sér að hinum innra manni sínum, sinni
eigin sáJ. Sú stóra, fagra og veigamikla sál
verður mönnum víst iengst af ráðgáta, og hefir
sjálfsagt verið honum sjálfum það líka. Hún
var blíð eins og bamsrödd, reikul eins og vind-
ský, sterk eins og þrumugnýr—og hver skilur
svo samræmið í þessu?
Ekki reynir Matthías til þess, að draga úr
róti sálar sinnar né efasemda, að því er til hinna
lögskipuðu kenninga íslenzku kirkjunnar kemur.
Hann tekur þar prestsvígslu, 'þó hann viti, að
djúp sé staðfest á milli kenninga kirftjnnnar og
þess, sem honum sjálfum fanst sennilegt, í þeirri
von, að hann slampist af eins og hinir.
Hann verður hei'llaður af kenningiím Unit-
ara og þiggur fé af þeim, bæði til að prédika og til
blaða útgáfu, tii þess að ryðja kenningum þeirra
rúm í íslenzku þjóðlífi. Svo riðlast festa hans í
þeim kenningum við lestur rita dr. Carusar um
efnishyggjuspeki. Efnishyggjan hvarf fyrir
nýguðfræðiskenningum Hamacks, en þær aftur
fyrir spíritista hreyfingunni.
Var þá ekkert samræmi, engin festa til í sálu
þessa gáfaða manns? Jú, vissulega, en hana er
ekki að finna í neinum “ismum” mannanna; þeir
vora alt of jarðbundnir fyrir hann. Samræmið
í sál Matthíasar var fléttað úr þremum þáttum:
Trú á algóðan og alvitran guð, mætti norrænnar
tungu og kærleik til al'lra manna.
Um þriðja kaflann í bók þessari, eins og vér
höfum skift henni, mætti rita langt mál, því
hann kemur víða við og segir frá mörgu, en það
gerir enginn betur en Matthías sjálfur, svo þeir
sem viija njóta nautnarinnar af að lesa hann,
ættu að kaupa bókina.
pað er kunnugra, en frá þurfi að segja, að dr.
Matthías Jochumsson sagði allra manna bezt frá
mönnuim og málefnum, og í þessum kafla bókar-
innar segir hann frá Breiðafirði og Breiðfirðing-
um, Rangárvöllum og Rangvellingum, Eiyjafirði
og EjTirðingum, Akranesi og Akranesingum, auk
fjölda manna og kvenna, sem hann kyntist um
alt land. Enn fremur er þar mjög ítarlega sagt
frá utanferðuim hans og kynnum þeim, sem hann
hafði á þeim ferðum af nafnfrægustu mönnum
.NorðurJanda, svo sem Bjömson og Ibsen, Grundfc
vig og Brandes, og þar rætt allmikið um stefnur
þær, sem þeir menn hófu í Danmörku og beittu
sér fyrir, Grundtvigs, eða rómantiska stefnan,
sem var að lyfta sálum mannanna frá því lága.og
lióta, upp í hið æðsta og göfugasta, sem manns-
andinn gat hugsað sér; og realista stefnuna svo-
kölluðu, sem segir hisnurslaust til syndanna og í
raun réttri er niðurrifsstefna, enda hefir henni
svo farið í Danmörku, 'því hún er nú talin :þar út-
dauð eða því sem næst.
Aftan við æfisögu dr. Matthíasar er eftir-
imáli eftir son hans Steingrím lækni; er þar sagt
frá ýmsu er snertir æfisögu föður hans, frá sam-
sætum /þeim, er honum voru haldin á Akureyri,
þegar hann varð 75 og 80 ára. Heillaóskaskeyti,
á áttatíu ocr fimm ára afmæli hans, og svo segir
hann frá veikindum föður síns og banameini.
Bók þessi er skemtileg og hin eigulegasta.
Hún er til sölu hiá bóksala Hjálmari Gíslasivni
að 538 Sargent Ave., Winnipeg, ÍMan., og kostar
Sarah Bernhardt.
Hinn 26. f. m., lézt að heimili sínu í Paríar-
borg, leikkonan heimsfrægia, Rosine (Sarah)
Bernhardt, fædd 1844. Hún var af Gyðinga-
aett, en samkvæmt ósk föður síns, skírð og alin
upp í kristnum sið.. Árið 1858 innritaðist hún
við leiklistarskólann í höfuðstað lýðveldisins
franska og hlaut þar brátt verðlaun fyrir draima-
tiska hæfileika. Fyrstu afskifti hennar af leik-
list á opinberu leiksviði voru þó alt annað en örf-
andi. pað var fyrst árið 1862, að hún kom fra.n
sem Iphigénie á Théatre Francais, og sætti í það
sinn hinum sárustu vonbrigðum. Ekkert var henni
þó fjarri skapi, en að leggja árar í bát. Freist-
aði hún gæfunnar hvað ofan í annað við hin og
þessi leikhús, án þess þó að ná nokkursstaðar
verulegri fótfestu. Tók hún þá um hríð að stunda
höggmyndagerð, listmálningu og leikritagerð, og
varð nokkuð ágengt, einkum í hinni fyrst-
nefndu grein. Leið svo fram að árinu 1872,
er hún var kvödd af nýjtu til Théatre Francais.
Eftir það mátti svo að orði kveða, að æfi hennar
væri óslitin sigurför. Ferðaðist hún fram og
aftur um Norðurálfuna og hreif til sín hugi þús-
undanna. Einnig lék hún í flestuim stærri borg-
um Norður og Suður-Aimeríku og töfraði lýðinn
með ástríðuhita sinnar lifandi listar.
Árið 1882 giftist Sarah Bernhardt grískum
leikara, Jacques Diaria eða d’Amala að nafni. Eigi
urðu samfarir sem ákjósanlegastar, enda skildu
þau brátt að lögum. Son einn lætur Sarah eftir sig
og heitir sá Maurice; unni hún honum mjög og
gaf upp andann í faðmi hans í lok síðustu hólm-
göngunnar við sjúkdóm og dauða.
Frulmeðli allrar listar, er að líkindum eitt og
hið sama, þótt greinamar hráslist að vísu í ýmsar
áttir. pótt neistinn sé sama eðlis, er leiklistin
í ýmsum verulegum atriðum, allmjög frábrugðin
öðrum listum. Hljómplöturnar geyma raddir
söngsnil'linganna frá öld til aldar. Málarar og
höggpiyndameistarar hafa skilið eftir sig minjar
og minnismerki, er aldimar fá eigi grandað og
kynslóð eftir kynslóð getur svalað sér við að
skoða og dáðst að.. Rithöfundamir Iifa í leik-
ritum sínum, ljóðunn og sögum, mælskumennirn-
ir í rituðum ræðum og fyrirlestrum, en leikarinn,
tilfinninga og sálarlífstúlkurinn, er ef til vill hef-
ir örðugasta og umfangsmesta viðfangsefni allra
listamanna meS 'höndum, verður venjulegast að
láta sér nægja, þegar bezt gegnir, brot af hrifning
saantíðarinnar og ef til vill nokkra sögufrægð.
Myndir af leikurum í hinu og þessu hlutverkinu,
má ef til vill finna öldum síðar á söfnum. En mál-
rómur lei'karans, því allir leikarar eru ekki radd-
menn, er gleymdur, sálarlífs og tilfinningahitans
nýtur ekki lengur við.
Hvað harmleikiallistinni græddist mikið við
lífsstarf Sarah Bemhardt, verður ef til vill aldrei
metið til fulls, en hitt er víst, að við fráfall henn-
ar misti ihún einn sinn tryggasta og áhrifamesta
þjón.
Sarah Bemhardt var þriungin af lífsfjöri og
áhuga fyrir list sinni, svo að segja fram til síð-
ustu stundar. prátt fyrir hinn háa aldur, hafði
hún aldrei orðið viðskila við æskuna. Hug-
tengslunum við listina og lífið, hélt hún öllum
óskertum fram í andlátið. Hún lifði og dó eins og
hetja. Síðasta sýningin var óefað »ú áhrifamesta
— og nú er tjaldið fallið.
Miðvikudagskveldið þann 29. f. m., rétt fyr-
ir sólgetrið, var leikkonan imikla lög« til hvíldar-
innar hinstu í Pere la Chaise grafreitnum, en
kveðjuathöfnin hafði farið fram í kirkju hins
helga Francois de Sales, að viðstöddu fádæma
fjölmenni. Jarðarförin fór fram á kostnað hins
opinbera og er mælt, að engri krýndri drotningu
hafi verið nokkru sinni meiri virðing sýnd.
Mörgum klukkustundum eftir að gröfinni var lok-
að, streymdi þangað fjöldi fólks og lagði liljur á
leiðið. En á slíkum blómum hafði leikkonan haft
mestar mætur í lífinu.
E. P. J.
Ain grœtur.
Á eyðjmörkum Austurlanda
Áin Terber hljóðlaust streymir,
Hún bylgjum slær á ibera sanda
Báruniðinn þögnin geymir.
Hún vildi fegin vökva blómum
Og vierða lífsins þroska að gagni.
En á sandsins auðnuml tómum
Er ift að slíta lífsins magni.
þegar kyrláttl kveldið bíður
Til hvíldar rótt í svefnsins armi,
Undan hugar hanmi svíður
Hjartað elfar djúpt 'í tbarmi.
Hennar bitru harma tárin
Heljar þögla sandinn lauga
pað græðir enginn soLInu sárin
það sér þau ekkert kærleiks auga.
Himnaríkið mitt. * ..
í vestrinu sólin sígur
Syngur í grænum lund.
Fuglarnir kátir kvaka
Á kyrlátri aftanstund.
í moldinni maðkar iða
En marglitu fiðrildin
Flökta í grænu grasi
Og gægjast í húsið inn.
Nú finst imér eg hljóta a? hafa
Himninum komist næet
Við gluggann minn hérna heima
Er himnaríkið mér stærst.
H E. J.
Látið Peninga Yðar
á óhultan stað
Þér getiö ekki tapaS þeim pening-
um, sem vér geymum fyrir ySur.
AuSur og festa The Royal Bank of
Canada eru trygging fyrir aftur-
borgun meS vöxtum nær sem er.
THE ROYAL BANK
O F CANADA
Ástœðurnar
fyrir því að hugur íslenzkra bænda
hnegist til Canada
37. kafli.
Svo má heita að sama regla
gildi í Alberta og ihinum fylkjum
sambandsins, að því er útmæling-
ar áhrærir. Var byrjað að
mæla frá landamerkj#ínu Banda-
ríkjanna. Hin stærri' útmældu
svæði, eru section.s eða fermílur
af landi, er taka yfir 640 ekrur.
Sérhvert township, þannig mælt
út, inniheldur 36 sections, eða 23,-
040 ekrur. Spildum þeim er
sections kallast, er svo aftur
skift í fjórðunga, eða 160 dcra
býli.
Héraðsvegir í fylkinu mega á-
gætir kallast,, enda hefir verið
til þpjrra varið miklu fé, bæði ?rá
sveita, sambands og fylkisistjórn-
um.
Fyfikið samanstendur af borg-
um, bæjum, þorpum og sveitar-
félögum, er hafa síma eigin fram-
kvæmdarstjórn, að því er heirna-
málefni áhrærir. A'lls eru se>:
borgir ií fyl'kinu. Er þeim stjórn-
að af borgarstjóra og bæjarráðs-
mönnum, jjcjörnum í almennum
kosningum. pó er stjórnar-
fyrirkomutlag iborganna sumstað-
ar tálsvert mismunandi. Sér-
hverri borg er stjórnað sam-
kvæmt löggiltri reglugerð eða
grundvallarlögum. Bæjum qr
•stjórnað af bæjarstjóra og sex
fulltrúum, en þorpum stýra odd-
vitar ásamt þrem kosnum ráðs-
irtönnum. LÖg þau, eða reglu-
gerðir, sem bæjum og þorpum
ber að hegða sér eftir, nefnast
The Towns Act og The Villagie
Act.
Sveitarhéruð eru löggillt af
fylkisstjórn, eðá atjórnardeild
þeirri, er með höndum hefir eft-
irlit með ihéraðsmárefnum —
Municipal Áffairs, samkvæmt
bænarskrá frá kjósendum, er í
bygðarlaginu eiga dvöl. Sveitar-
félagi er stjórnað af sex þar til
kjörnum ráðsmönnum og er for-
setinn nefndur sveitaroddviti.
Sveitarfélög, sem eru að byggj-
ast, enn ihafa eigi hlotið löggild-
ingu, standa undir beinu eftirliti
fylkisstjórnarinnar. Eins og í
hinum Sléttufylkjunum., er að
finua í Alberta, ai'.ar nútíðar
menningarstofnanir, svo sem
bókasöfn,, sjúkrahús, skóla og
kirkjur. En barna og unglinga-
skólar í hverju löggiltu bæjar eða
sveitarfélagi, svo og gagnfræða
skólar, kennaraskólar, iðnskólar,
enn fremur landbúnaðar og verzl-
unarskólar, er njóta góðs styrk3
al! opinberu fé.
Barnaskólamentun er komin á
hátt stig og allir nýjir skólar til
sveita, njóta árlega ríf.egs styrka
frá stjóminni. Skú'.ahéruð má
stofna, þar sem eigi .búa færri en
fjórir fastbúsettir gjaldendur og
eigi færri en átta börn frá fimm
til sextán ára a’ldurs. Skylt er
foreldrum að láta börn sín sæíkja
skóla, þar til þau hafa náð fim-
tán ára aldri. Heimilað er
samkvæmt lögum, að láta reisa
íbúðarhús handa kennurum á
kostnað hins opinbera, þar sem
isvo býður við að horfa og nauð-
synlegt þykir. Skólahéruðum
fer fjölgandi jafnt og þétt og er
ekkert tilsparað, að koma menta-
stofnunum fylkisins í sem allra
best horf. Á landbúnaðarskól-
unum, nema bændaefni, visinda-
Legar og verklegar aðferðir í bún-
aði, en stúlkum er kend ihússtjórn
og iheimilisvísindi.
Réttur minni hlutans er trygð-
ur með isérskólum, sem þó standa
undir eftirliti fylkisstjórna^inn-
ar, enda verður auk hinna sér-
stöku greina, að kenna þar allar
hinar, sömu námsgreinar, sem
kendar eru í skólum þeim, sem eru
fvlkiseign. í iborgum og bæj-
um eru gagnfræða og kennara-
skólar og í sumum þorpum einn-
ig. Mentamáladeild fylkis-
stjórnarinnar hefir aðg’t umsjón
með skólakerfinu og annast um
að fyrirmælum skólalaganna sé
stranglega framfylgt. prír
kennaraskólar eru í fylkinu, í Ed-
monton, Calgary og Camrose.
Verða öll kenraraefni lögum sam-
kvæmt, að ganga á námsskeið,
þar sem kend eru undirstöðui at-
riði í akuryrkju.
Háskóli Alberta er í Suður-Ed-
monton. Eru þar kendar allar
algengar vísindagreinar, er kraf-
ið er að þeir nemi, er embæt.ti
vilja fá í iþjónustu þess opinbera.
1 fylkinu cru 6 skólar er það
sérstaka verkefni hafa með hönd-
um, að veita sveitapiltum og
stúlkum, tilsögn í grundvallar at-
riðum landbúnaðarins, svo sem
akuryrkju, húsdýrarækt, mjólk-
urmeðferð og ostagerð, ennfrem-
ur bókfærslu, er viðkemur heim-
ilishaldi. Skólar þessir eru í
Vermilion, Olds, Claresholm,
Raymond, Gleichen og Youngs-
town.
Námskeið fyrir bændur, eru
haldin á ári hverju við landbún-
aðarskö’ana og fer aðisókn að
þeim mjög í vöxt.
Sambandsstjórnin hefir fyrir-
myndarbýli að Lacombe og Leth-
bridge og nokkrar smærri tíl-
raunastöðvar, svo sem þær »7
Beaver Lodge, Fort Vermilion
Grouard og Fort Smith.
pei’* lcsendur Lógbergs, er
æiskja kynnu freka’i upplýsinga
um Canr da, gcta snúið sér bréf-
lega til ritstjórans, J. J. Bíldfell,
Columbia Building, William Ave.
og Sherbrooke St., Winnipeg,
Manitoba.
Andlát Clarissa Harlowe
Eftir Scmiucl Richardson.
Eg má eins vel reyna að skrifa ;
}>ví þó eg færi að hátta, þá gæti eg
ekki sofnað. Sorgin hefir aldrei
lagst eins þungt á niig, eins og
: við andlát Jæssarar aðdáanlegu"
konu, sem nú gleöst í sölum ljóss-
ins..
Það er þér ef til vill ánægjuefni,
að heyra nákvæmar um hina aðdá-
anlegu burtför hennar. Eg skál
reyna að hakla áfram, því í kring
um mig er alt kyrt og hljótt. Heim-
ilisfólkið er gengið til hvílu, en eg
óttast að enginn þeirra, og sízt
frænka hennar, muni hvíldar
njóta.
Eins og eg gat um í síðasta bréfi
minu, þá var sent eftir mér klukk-
an fjögur; og af því að þú hefir
sagt, að þér falli lýsingar mínar
vel i geð, þá skal eg reyna að lýsa
því, sem fyrir augun bar, er eg
kom að hvílunni.
Mér varð fyrst litið á liðsfor-
ingjann, hann kraup við rúm-
stokkinn og hélt hægri hönd sjúk-
lingsins í báðiUri sinum og baðaöi
hana í tárum, þrátt fyrir það, þó
hún hefði verið að hughreysta
hann.
Hinu megin við rúmið sat ekkj-
an; tárin streymdu niður andlitiö á
henni, sem hún lét falla að rúm-
stöðlinum, og hún bar sig hið
hörmulegasta; þegar hún sá jnig.
mæíti hún: “Ó, herra Belford!
—” lengra komst hún ekki fyr-
ir ekka.
Mrs. Smith kraup viö fótagafl-
inn, með upplyftu andliti og spent-
um greipum, eins og hún væri að
biðja um hjálp úr þeim eína 'staft
sem hjálpar var að vænta, og
runnu tárin ofan andlit hennar.
I Ijúkrunarkonan kraup við rúm-
ið á milli ekkjunnar og Mrs. Smith.
grátbólgin i framan, og hélt á með-
aiaglasi í hendinni, sem hún hafði
verið að gefa húsmóður sinni úr.
Hún leit til mín vonaraugum, eins
og hún vildi biðja mig að taka þátt
i hinum vonlausa harmi þcirra, og
það var eins og sorg þeirra brytist
út með meiri þunga, þegar eg gekk
að rúminu.
Tfús|>ernan stóð út við vegg og
fét höfuðið fallast ofan á hand-
legg sér og grét sáran.
Konan (Clarissa Harlowe) hafði
ekki talað orð i nokkrar mínútur.
Samt sást hún hreyfa varirnar og
hélt frændi hennar um hægri hönd
bennar, eins og eg hefi sagt. Þeg-
ar frú Lovick nefndi nafn mitt.
sagði hún i veikum rómi, en þó
skýrt: “Ó. herra Belford. Nú, nú”
—með þögn á milli. “Eg lofa Guð
fyrir náð ]>á, sem hann hefir auð-
sýnt hinu vesala hami sínu — alt
er senn á enda — fá, að eins fáein
augnablik binda enda á stríðið —-
og eg er orðin sæl! Hughreystn
hann” og hún sveigði 'höfuðið í